Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία      

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Το  αλεξικέραυνο  της  απιστίας

Καθημερινά ακούμε από τους κατέχοντες δημόσιο βήμα (πολιτικούς και δημοσιογράφους) να αναφέρονται στην έννοια του συμφέροντος, προσδιορίζοντας το κάποιοι ως «Γενικό συμφέρον», κάποιοι άλλοι ως «Δημόσιο συμφέρον» και κάποιοι τρίτοι ως «Λαϊκά συμφέροντα» (με χρήση πληθυντικού αριθμού).

Οι εννοιολογικές διαφορές δεν είναι τόσο αθώες όσο η Νομική επιστήμη καταγράφει,  η δε εύκολη χρήση τους στο δημόσιο λόγο συχνά υποκρύπτει πονηρές σκέψεις και ένοχες προθέσεις.

Το «Γενικό συμφέρον» αποτελεί μια αόριστη έννοια,  με αναφορά στην αρχή των δικαιωμάτων. Αποτελεί, κατά τους συνταγματολόγους, «την συνισταμένη της σύνθεσης των συμφερόντων των φορέων συνταγματικών δικαιωμάτων». Κοινώς «πιασ’ το αυγό και κούρευ’ το».

Το «Δημόσιο συμφέρον» αποτελεί μια έννοια που προσδιορίζεται από ένα «οικονομικό, παραγωγικό ή αναπτυξιακό περιεχόμενο» με την ευρεία Δημόσια και όχι με την στένη Ιδιωτική αναφορά του.

Τα «Λαϊκά συμφέροντα» τέλος έχουν ταξική αναφορά καθώς ονοματοδοτούν τα «συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της  -των εργαζόμενων του πνεύματος, των αγροτών και των μικρομεσαίων αυτοαπασχολούμενων».

Στην πολιτική ατζέντα, εύκολα μπορεί κάποιος να διακρίνει την λεκτική οχύρωση των κομμάτων, πίσω από τις έννοιες περί υπεράσπισης συμφερόντων.

Αίφνης στο θέμα της αδειοδότησης των τηλεοπτικών σταθμών έχουμε τρεις διαφορετικές πολιτικές κατευθύνσεις, με την επίκληση της ανάγκης για την εξυπηρέτηση (αντίστοιχων) συμφερόντων.

Η Ν.Δ.  έχει αναγάγει την κατάργηση του νόμου Παππά «στην μητέρα των μαχών». Εκπροσωπώντας άνομα συμφέροντα, με τα οποία παλαιόθεν και στενά διαπλέκεται, γνωρίζει ότι η «τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο» είναι κάτι πολύ περισσότερο από τα 250 εκ. που καταβάλλουν οι αδειοδοτούμενοι καναλάρχες. Κυρίως είναι το «ξήλωμα του πουλόβερ» που για δεκαετίες ζέστενε τις «τρεις χάριτες» (τραπεζικό χρήμα, μιντιακό σύστημα, κυβερνητική εξουσία).

Η Ν.Δ. γνωρίζει ότι κάθε διευθέτηση του άναρχου τοπίου «βλάπτει σοβαρά (και) την υγεία» της. Γι’ αυτό δεν συναίνεσε στην σύσταση του Ε.Σ.Ρ.  Γι’ αυτό έκανε τα πάντα για να μην ολοκληρωθεί ο διαγωνισμός. Γι’ αυτό υπόσχεται την κατάργηση του νόμου Παππά και την επιστροφή των χρημάτων. Γι ’αυτό στηρίζει την προσφυγή, περί αντισυνταγματικότητας του Νόμου,  στο ΣτΕ.

«Για λόγους Γενικού Συμφέροντος».

Ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει ότι αν δεν συγκρουστεί με το αδηφάγο τέρας της διαπλοκής, αν δεν σπάσει το αμαρτωλό τρίγωνο, αν δεν απελευθερώσει τα κατεχόμενα έδάφη από τα media, δεν θα έχει μέλλον, γιατί το  σύστημα ή θα τον αφανίσει ή θα τον ενσωματώσει.

Δεν έχει βέβαια αυταπάτες ότι μπορεί να στήσει το δικό του (φίλα προσκείμενο) μιντιακό σύστημα, ότι μπορεί δηλαδή να ελέγξει την ενημέρωση και την πληροφόρηση.

Ταυτόχρονα όμως γνωρίζει ότι κανένα μέσο δεν θα μπορεί να επιβάλλει την πολιτική εξουσία της αρεσκείας του και καμία τράπεζα δεν θα χρηματοδοτεί (με χρήματα των Ελλήνων) το κανάλι που επιθυμεί  χωρίς τραπεζικούς κανόνες. Γι’ αυτό δίνει μέχρι τέλους αυτή την μάχη.

«Για λόγους Δημοσίου συμφέροντος».

Το Κ.Κ.Ε. «σφυρίζει αδιάφορα» γιατί θεωρεί ότι ο αγώνας για την εφαρμογή κανόνων στο τηλεοπτικό τοπίο και για το σπάσιμο της διαπλοκής είναι προσχηματικός, αφού «σε συνθήκες σκληρού καπιταλισμού με ή χωρίς κανόνες, με ή χωρίς  άδειες στο τηλεοπτικό τοπίο, τα μονοπώλια θα διαφεντεύουν και πάλι».

Μόνο όταν ο Σοσιαλισμός «έλθει εν τη βασιλεία του» θα δώσει τις λύσεις.

«Για την υπεράσπιση των Λαϊκών συμφερόντων».

Ανεξάρτητα από τους λόγους που επικαλείται κάποιος, η αλήθεια διακρίνεται εύκολα, γιατί όπως έλεγε και ο Doug Mcleod:

«Ένα καμπαναριό με αλεξικέραυνο δείχνει τουλάχιστον έλλειψη πίστης».

Το τέταρτο αποτέλεσμα

Του Αντώνη Καρπετόπουλου

Κανονικά το κλιμάκιο της FIFA που θα έρθει να τοποθετήσει στο τέλος της εβδομάδας διοικούσα επιτροπή στην ΕΠΟ θα έπρεπε να φέρει μαζί του κάμποσους ειδικούς για να μελετήσουν την εξέλιξη του ποδοσφαίρου, που έχει σημειωθεί στην Ελλάδα, στο πρωτάθλημα της οποίας υπάρχει πλέον κι ένα καινούργιο αποτέλεσμα.

Στη Σουπερλίγκα εκτός από τη νίκη, την ισοπαλία και την ήττα, υπάρχει και το «χάνω αλλά μπορώ να γκρινιάζω για τη διαιτησία». Το «γκρινιάζω» το λέω γιατί δεν βρίσκω άλλη λέξη: στην πραγματικότητα χαλάω τον κόσμο και τα περνάω υπέροχα. Αυτό το αποτέλεσμα το πήρε ο ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη την Κυριακή – δεν λέω ότι το καταχάρηκε, αλλά δεν μοιάζει να χαλάστηκε και πολύ.

Λατρεία για το αποτέλεσμα

Το «χάνω αλλά μπορώ να γκρινιάζω για τη διαιτησία» είναι το πιο αγαπητό από όλα τα αποτελέσματα κι όχι τυχαία. Η νίκη πανηγυρίζεται, αλλά δημιουργεί και υποχρεώσεις διότι ξυπνάει απαιτήσεις. 

Πέρυσι η ΑΕΚ κέρδισε στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος. Πανηγύρισαν όλοι το τρόπαιο και μετά ξεκίνησαν τα δύσκολα. 

Η ομάδα έπρεπε να βρει προπονητή, να κάνει μεταγραφές, να παίξει στην Ευρώπη, να διεκδικήσει το πρωτάθλημα, αφού η κατάκτηση του κυπέλλου δημιούργησε τη βεβαιότητα ότι είναι έτοιμη για το μεγάλο βήμα μπροστά: αν είχε χάσει, αλλά μπορούσε να φωνάζει για τη διαιτησία, πιστεύω ότι σήμερα όλα θα ήταν αλλιώς. 

Θα είχε λιγότερη πίεση, περισσότερα διαρκείας, πιο συσπειρωμένο κόσμο και σίγουρα περισσότερο στο γήπεδο: τίποτα δεν κινητοποιεί πιο πολύ από την αδικία. 

Η ισοπαλία από την άλλη, μπορούμε να πούμε ότι είναι ως αποτέλεσμα εντελώς αδιάφορο: την επόμενη ο ένας ισχυρίζεται ότι ο άλλος γλύτωσε και σε δυο μέρες ανάθεμα κι αν τη θυμάται κανείς. 

Η ήττα χωρίς διαμαρτυρίες για τη διαιτησία καταστρέφει κόσμο: την πληρώνει ο προπονητής, συνήθως απλά γιατί υπάρχει – ρωτήστε και τον Κετσπάγια. Ενώ η ήττα που μπορεί να αποδοθεί στη διαιτησία είναι υπέροχη: προκαλεί καταγγελίες, βοηθά τον οπαδό να αισθανθεί διαφορετικός, επιτρέπει να χτιστούν καριέρες ποδοσφαιριστών αρκεί αυτοί να δείξουν κουράγιο και να καταγγείλουν το σύστημα – αν ρίξουν και τίποτα μπουνιές ακόμα καλύτερα. Κυρίως η ήττα με γκρίνια για τη διαιτησία σκοτώνει εν τη γενέσει κάθε ενοχλητική συζήτηση, που θα μπορούσε να φέρει σε δύσκολη θέση τον προπονητή ή τους παίκτες ή ακόμα και τη διοίκηση.

Τι θα τον ρωτούσαν

Πάρτε πχ την περίπτωση του καλού Βλάνταν Ίβιτς. Ας υποθέσουμε ότι στο Καραϊσκάκη δεν υπήρχαν δυο φάσεις, στις οποίες οι αποφάσεις του διαιτητή σηκώνουν συζήτηση, αφού απλές δεν είναι. Τι θα τον ρωτούσαν στο τέλος; 

Το πιθανότερο είναι ότι θα του ζητούσαν εξηγήσεις για την άτσαλη υποχώρηση της ομάδας στο τελευταίο τέταρτο κι ο ίδιος θα προσπαθούσε να πείσει τους πάντες ότι μόνο αυτό δεν ήθελε. 

Θα τον ρωτούσαν γιατί ο ΠΑΟΚ είναι η μόνη ομάδα στον κόσμο που δεν σκοράρει στο δεύτερο ημίχρονο, λες και μπορεί να παίξει και να βάλει γκολ αυτός. 

Θα τον ρωτούσαν τι τον ήθελε τον Κρέσπο στο φινάλε και γιατί δεν άλλαξε πλευρές στους Ροντρίγκες και Κάμπος, ώστε να εκμεταλλευτεί ο πρώτος τις αδυναμίες του Βιάνα ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. 

Μπορεί να τον ρωτούσαν πως είναι δυνατόν να αντικαθιστάς τον Μακ με τον Κάμπος και να πιστεύεις ότι ενισχύθηκες ή γιατί δεν ξεκινά εκτός έδρας ο Μπίσεσβαρ όταν οι επιθετικοί του ΠΑΟΚ θέλουν τη μπάλα κάθετα για να φύγουν στο χώρο. 

Ισως τον ρωτούσαν πως είναι δυνατόν εν τέλει ο ΠΑΟΚ να χάνει ένα ματς στο οποίο τακτικά ήταν ανώτερος και επιθετικά πιο επικίνδυνος. 

Δεν ξέρω τι θα απαντούσε ο Ίβιτς, σας διαβεβαιώνω όμως ότι δεν είναι πολύ καλό να σου κάνουν τέτοιες ερωτήσεις, αφού ότι απαντήσεις μπορεί αργότερα να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου: ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια ομάδα στην οποία στα χρόνια του Σαββίδη κανείς προπονητής δεν έχει τελειώσει σεζόν.

Τάξη και δικαιοσύνη στο πριγκιπάτο

Το αποτέλεσμα «χάνω αλλά μπορώ να γκρινιάζω για τη διαιτησία» δεν είναι δικαιολογία, είναι χαρά πραγματική. Όποιος το παίρνει, πιστεύει πως σβήνει μονοκονδυλιά ό,τι έχει προηγηθεί. 

Ο καλός Παναγιώτης Γλύκος πχ αναρωτήθηκε τι άλλο πρέπει να γίνει για να σταματήσουν οι διαιτητές να είναι πρωταγωνιστές. 

Όταν δέχτηκε το γκολ του Μιλιβόγεβιτς κλωτσούσε τα δοκάρια από τα νεύρα του – δεν φάνηκε να του φταίει κάποιος. 

Στη φάση του πρώτου γκολ που δέχεται, τα έβαλε και δικαίως με το Βαρέλα κι όχι με τον επόπτη – άλλωστε όλα έχουν γίνει τόσο γρήγορα και τόσο οριακά, που μόνο τρελός θα διαμαρτυρόταν. 

Ακόμα πιο ωραίο είναι ότι ο Γλύκος ξεχνάει τι έχει κατά καιρούς συμβεί στην Τούμπα, όπου γροθιές πέφτουν και όποιοι τις ρίχνουν μένουν ατιμώρητοι, προπονητές σημαδεύονται με μπουκάλια, πέναλτι δεν δίνονται και ματς δεν τελειώνουν: όλα αυτά, όταν μπορείς να διαμαρτυρηθείς για τη διαιτησία του τελευταίου ματς, τα αφήνεις στην άκρη και μπορείς να εμφανίζεσαι στο τέλος με το παράπονο του μικρού πρίγκιπα που αδικήθηκε, ενώ στο πριγκιπάτο του κυριαρχεί η δικαιοσύνη και η τάξη. 

Δεν είναι φυσικά ο Γλύκος το πρόβλημα: όλοι τα ίδια λένε και τα ίδια κάνουν όταν μπορούν μετά από ήττα να γκρινιάζουν για τη διαιτησία. 

Ακόμα θυμάμαι τον Κασάμι που ξεφώνιζε πέρυσι το διαιτητή Καλογερόπουλο γιατί κατά τη γνώμη του κακώς άφησε τον Ολυμπιακό με 9 παίκτες στο ΟΑΚΑ: θα μας κάψει όλους τους αναμάρτητους, ο Θεός.

Αν σταματήσουν να χαίρονται

Έχει ενδιαφέρον ότι ο ΠΑΟΚ προσπαθεί τα τελευταία χρόνια να κερδίσει το πρωτάθλημα διαιτησίας πριν το κανονικό πρωτάθλημα. 

Θέλει αβάντα στην έδρα του κι εκτός έδρας να του φέρονται σαν μεγάλη ομάδα (έτσι δεν το λένε;). 

Εχει στη διοίκηση του δυο παλιούς διαιτητές (τον Λούμπος Μίχελς και τον Τεβεκέλη και θα χε και τον Τάσο τον Κάκο, αν δεν ξεσηκώνονταν κάποιοι οπαδοί του), αλλά κατά τα άλλα είναι οι άλλοι που ασχολούνται με τη διαιτησία. 

Βγάζει ανακοινώσεις πριν και μετά τα ματς, χωρίς καν να περιμένει κρίσεις ουδέτερων: χθες μοιράστηκε μια θέση της ΠΑΕ είκοσι δευτερόλεπτα μετά το τέλος του ματς - κατά κάποιο τρόπο όποιος την έβγαλε πρεσβεύει μια υπέρτατη αλήθεια. 

Πέρυσι ο ΠΑΟΚ πήρε σφυρίγματα σε όλα τα ντέρμπι που έπαιξε στην Τούμπα και εκτός έδρας δεν τον είχε πειράξει κανείς, αλλά στον δεύτερο ημιτελικό του κυπέλλου δεν κατέβηκε να παίξει. 

Προφανώς πιστεύει πως οι ήττες με γκρίνια για τη διαιτησία συσπειρώνουν τον κόσμο του, τον οποίο η διοίκηση φοβάται – όλες σχεδόν οι διοικήσεις φοβούνται τους οπαδούς και στον ΠΑΟΚ πρέπει να είναι ανακουφισμένοι που οι οπαδοί με ήττες που επιτρέπουν γκρίνια για τη διαιτησία μοιάζουν να χαίρονται. Αν σταματήσουν να χαίρονται θα ζητάνε νίκες που φέρνουν τίτλους κι αυτές δεν είναι εύκολες. 

Ακόμα χειρότερα, θα ζητάνε νίκες ακόμα και στις βραδιές που δεν είσαι καλός, σαν αυτή που πήρε την Κυριακή ο Ολυμπιακός, που έχει πολλά προβλήματα ακόμα, αλλά είναι πρώτος γιατί παίζει για να κερδίζει κι αυτό καμιά φορά αρκεί, ειδικά αν  ο αντίπαλος σκέφτεται τη συνέντευξη Τύπου πιο πολύ από τη βαθμολογία…

karpetshow.gr 

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Ακολουθεί  πολιτική  δυσφήμιση

Το κυρίαρχο ερώτημα μετά την ολοκλήρωση ενός Συνέδριου Αριστερού κόμματος είναι αν και πόσο συνέβαλλε στην κατεύθυνση της επίλυσης των κυρίαρχων κοινωνικών προβλημάτων βραχυπρόθεσμα,  και αν και πόσο λεπτομερώς αποτύπωσε τον αναγκαίο οδικό χάρτη του προοδευτικού κοινωνικού μετασχηματισμού, μεσομακροπρόθεσμα.

         

Περισσότερο από κάθε άλλη φορά το ερώτημα τέθηκε  στο 2^ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί -για πρώτη φορά στην ιστορία- το Συνέδριο πραγματοποιήθηκε  με ένα Αριστερό κόμμα στο τιμόνι της κυβερνητικής ευθύνης.

Η απάντηση θαρρώ ότι μοιάζει με αυτήν που έδοσε ο συγγραφέας Τσαρλς Μπουκόφσκι όταν ερωτήθηκε με το αν τα βιβλία του είναι αυτοβιογραφικά:

«Ενενήντα εννέα στα εκατό είναι αυτοβιογραφικά. Το άλλο ένα είναι μυθοπλασία. Ξέρεις,  δεν ήμουν ποτέ στο Βελγικό Κογκό».

Βεβαίως οι πολιτικές αποφάσεις  αφ’ ενός δεν πρέπει να εξετάζονται «εν κενώ», ανεξάρτητα δηλαδή από την «πολιτική γεωγραφία» της στιγμής, και  αφ’ ετέρου πρέπει να κρίνονται ως προς την καταλυτική τους λειτουργία. («Καταλύτης είναι η ουσία που αυξάνει την ταχύτητα μιας χημικής αντίδρασης χωρίς να μεταβάλλεται η ίδια»).

Φυσικά όλες οι χημικές ουσίες δεν είναι καταλύτες όπως και όλες οι προοδευτικές πολιτικές (σε κάθε συγκυρία) δεν μπορούν να λειτουργούν ως τέτοιες.

Η «πολιτική γεωγραφία» της Ελλάδας σήμερα διαμορφώνεται ως ακολούθως:

Ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ του 2^ου Συνεδρίου συγκριτικά με τον αντιπολιτευόμενο  (και πολυκερματισμένο)  του 1^ου  Συνεδρίου άλλαξε όσο και ο κωμικός ηθοποιός Έμο Φίλιπς όταν δήλωνε:

«Όταν ήμουν παιδί προσευχόμουν κάθε βράδυ για ένα ποδήλατο. Μετά κατάλαβα πως ο Κύριος δεν δουλεύει έτσι, οπότε έκλεψα ένα και του ζήτησα συγχώρεση».

Η τρίπτυχος ΝΔ (διαφθορά, διαπλοκή, μονταζιέρα) του τρις πτυχιούχου (από το Harvard) αρχηγού Κούλη  ασκεί πολιτική με το remake της  ταινίας του 1960 «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;».

Παρά την νέα έγχρωμη έκδοση της πολιτικής της, επανέρχεται στις ρίζες της μαύρης Δεξιάς, όπου τα συμφέροντα δεν συσπειρώνονται γύρω από κόμματα αλλά η πολιτική της είναι το μπαλ-μασκέ των διεφθαρμένων συμφερόντων με την χορηγία των διαπλεκομένων μιζαδόρων και των εξωχώριων συναλλαγών.

Γιατί είναι άλλο πράγμα να εμφανίζεσαι ως υπερασπιστής των συμφερόντων της αστικής τάξης και είναι άλλο πράγμα να είσαι πραίτορας της κακοφορμισμένης, αταξικής και άφυλης νομεκλατούρας του χρήματος. 

Το Βενιζελικό ΠΑΣΟΚ  της εκφωνήτριας Φώφης και του μπάτλερ πολλών αφεντικών Love-έρ(ι)δου  ασκεί ολική και ολιστική επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ ιεροεξεταστικής καταφυγής, δίκην δηλώσεων νομιμότητας, συμπόρευσης και υποταγής στο Νεοδημοκρατικό  αφεντικό, σε απόλυτη αντίθεση με όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης.

Το (με copyright) κομμουνιστικό (μόνο εγώ), επαναστατικό (κανένα άλλο),  (ασυζητητί) ριζοσπαστικό και  (originale) αριστερό KKE, έχει περάσει στο ανώτερο στάδιο του «σοσιαλισμού» όπου δεν κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ μόνο για «εσχάτη προδοσία»,  όπου δεν αποκαλεί τον Τσίπρα απλώς «εγκάθετο του Σόιμπλε», αλλά απευθύνει (δια του Σουσλόφ-Μπογιόπουλου) καίριο πολιτικό ερώτημα στους Συριζαίους:

«Ρε ξεφτίλες υπάρχει όριο στην ξετσιπωσιά σας;».

Η «δραχμολόγος» ΛΑΕ χωρίς ούριο άνεμο για «Πλεύση ελευθερίας», με κάθε ευκαιρία,  επαναφέρει  ιστορίες για αγρίους και νομισματοκοπεία  μαζί με ξεφωνητά, κατάρες και μούντζες. Τελευταία αποκάλυψη ήταν η Ρωσική περιπέτεια του σ. Παναγιώτη.

Μέχρι και «αποκαλυπτική» συνέντευξη («Παρών, παρών») έδωσε ο σ. Πετρά(δα)κος κατηγορώντας τον Πρωθυπουργό ως «φοβισμένο ηγέτη», γιατί δεν έβγαλε την χώρα από την Ε.Ε. και δεν επανέφερε την δραχμή, που ωστόσο δεν αποτέλεσε ποτέ και πουθενά πλειοψηφική  απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ.

Κάθε φορά που στα δελτία ειδήσεων θα εκφωνούνται δελτία τύπου, προτείνεται να προηγείται η φράση:

«Ακολουθεί πολιτική δυσφήμιση».

Περί ανασχηματισμού...

Θανάσης  Καρτερός

Καθώς τον τελευταίο καιρό διακινείται μετ' επιτάσεως ένα σενάριο ανασχηματισμού. Καθώς επίσης, όπως φάνηκε και στο συνέδριο, η προοπτική αυτή επηρεάζει συμπεριφορές, και...δεν λείπουν εκείνοι που πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, εν όψει των υποτιθέμενων αλλαγών, σκέφτηκα να παραθέσω έξι σκέψεις περί ανασχηματισμού. Αποτέλεσμα πρακτικής εμπειρίας μάλλον, παρά θεωρητικής κατάρτισης.

1. Υπάρχουν δύο είδη ανασχηματισμού. Εκείνος που αφορά την επισκευή της κυβερνητικής μηχανής. Και ο λεγόμενος δομικός ή σαρωτικός ή γενικός, ο οποίος επιχειρεί να τοποθετήσει στο κυβερνητικό «αμάξι» καινούργια μηχανή. Στην πρώτη περίπτωση «εκτίθενται» κάποιοι υπουργοί. Εν μέρει και ο πρωθυπουργός, που τους διάλεξε και τους κράτησε «τόσο καιρό». Στη δεύτερη εκτίθεται κυρίως ο πρωθυπουργός.

2. Η προοπτική του ανασχηματισμού είναι σαν τη μακαρονάδα. Αν αφήσεις τη χύτρα στη φωτιά για πολλή ώρα και δεν στραγγίσεις τα μακαρόνια εγκαίρως, αυτά θα γίνουν λαπάς. Που πριν καν τον δοκιμάσει η κοινή γνώμη, θα ξινίζει τα μούτρα της, με την πρόθυμη βοήθεια και της αντιπολίτευσης.

3. Ο συσχετισμός του ανασχηματισμού είναι πάντα υπέρ των δυσαρεστημένων. Όσους υπουργούς, αναπληρωτές, και υφυπουργούς κι αν ορίσει ο πρωθυπουργός, πάντα οι δυσαρεστημένοι που προσδοκούσαν προαγωγή θα είναι περισσότεροι. Ακόμα πιο πολλοί, εφόσον σ’ αυτούς προστίθενται όσα κυβερνητικά στελέχη περνούν στην κατηγορία των πρώην.

4. Από το 1974 και μετά, οι δομικοί, σαρωτικοί, γενικοί ανασχηματισμοί που βελτίωσαν αισθητά την εικόνα ή το έργο της παράταξης που τους διέπραξε είναι λιγότεροι κι από τα ελληνικά σταφύλια τον Γενάρη. Διατηρούνται έκτοτε στο ψυγείο, για να διδάσκονται οι νεότεροι τι πάει να πει εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

5. Κάθε ανασχηματισμός είναι ένα λιβάδι στο οποίο ευδοκιμούν τοξικές υποψίες. Τόσο περισσότερες, όσο μεγαλύτερη είναι η έκτασή του. Είτε αυτές αφορούν το γιατί μπήκαν, όσοι μπήκαν, στο καινούργιο σχήμα. Είτε γιατί βγήκαν, όσοι βγήκαν, από την κυβέρνηση. Χρειάζεται προσοχή, εν ολίγοις, στη χρήση των ανασχηματισμών. Αυτή πρέπει να είναι τέτοια, που να αντισταθμίζει τουλάχιστον την τοξικότητά τους.

6. Κατά τα το κάθε θαύμα τρεις ημέρες, κάθε ανασχηματισμός τέσσερις. Η τέταρτη είναι η μέρα της μετάνοιας.

ΥΓ.: Εννοείται ότι πηγή αυτών των σκέψεων είναι οι ανασχηματισμοί των κυβερνήσεων του παρελθόντος δικομματισμού. Η Αριστερά, όταν έρθει η ώρα, θα αποδείξει ότι γίνεται κι αλλιώς...

avgi

Δεν φταίει ο Πάγκαλος, άλλοι φταίνε...

Αποσβολωμένοι (ή μήπως εκστασιασμένοι;) παρακολουθούσαν σήμερα οι δημοσιογράφοι στελέχη του ραδιοσταθμού του ΔΟΛ τον Θόδωρο Πάγκαλο να βρίζει προκλητικά με...χαρακτηρισμούς εκτός κάθε ορίου ολόκληρο το ΣΥΡΙΖΑ. 

«Είναι εγκληματίες, καθάρματα, του κοινού ποινικού δικαίου πρέπει να κηρυχθεί εθνικός συναγερμός με μόνο στόχο να πέσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ» φώναζε ο π. υπουργός και άκουγαν προσεκτικά οι συνομιλητές του.

Δεν τον διόρθωσαν όταν ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι η εφημερίδα Αυγή έβγαλε το όνομα του δικαστικού τη στιγμή που τις δύο περασμένες ημέρες το όνομα φαρδύ πλατύ δημοσιεύτηκε (σχεδόν) παντού.

Δεν τον διόρθωσαν όταν βρίζοντας μίλησε ξεδιάντροπα για δήθεν συνεννόηση της σημερινής κυβέρνησης με τη Χρυσή Αυγή με αντάλλαγμα την καθυστέρηση διεξαγωγής της δίκης.

Δεν θυμήθηκαν τον Γ. Γραμματέα της πρώην κυβέρνησης Τάκη Μπαλτάκο, δεν θυμήθηκαν την πολύμηνη απεργία των δικηγόρων, δεν θυμήθηκαν καν το απλό της χρονικής διάρκειας μιας μεγάλης δίκης με δεκάδες κατηγορούμενους.

Τελικά πράγματι εκεί στο Βήμα «δεν ξέρεις ποτέ τι θα ακούσεις!»

Η έννοια της δημοσιογραφίας για πολλά από τα στελέχη του έχει του απλά αντικατασταθεί με σκουπίδια, χαρακτηρισμούς και ψέμματα. 

Κι είναι κρίμα που στο δυναμικό του ΔΟΛ υπάρχουν καλοί δημοσιογράφοι που δεν αφήνουν το πολιτικό τους πάθος ή ακόμα χειρότερα το μένος να αλλοιώνει την κρίση τους. 

Δυστυχώς όλοι αυτοί πλέον γράφουν και ακούγονται ελάχιστα...

Α.Ψ - efsyn.gr

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

«ΙΕΚ  Διαπλοκή»  (οι εγγραφές  συνεχίζονται)

Μπορεί τόσο οι διδάσκοντες στο «ΙΕΚ Διαπλοκή» όσο και οι συντάκτες του “Skotadismos.gr” να είναι πλήρους απασχόλησης, αλλά το έργο τους  είναι Ε.Π.Ε. (Περιορισμένης Ευθύνης) και  τα αφεντικά τους Α.Ε. (Ανεύθυνοι Εντελώς).

Ως συνήθως, για ακόμα μια φορά οι μαθητές τους απέτυχαν παταγωδώς στις εξετάσεις του βασικού μαθήματος  κορμού «Συμφωνία Αλήθειας» (ονομάστηκε έτσι κατ’ ευφημισμό όπως το «Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας») ή αποκαλούμενη και «Ποιμενική Συμφωνία», καθώς απευθύνεται σε πρόβατα  στοχεύοντας στη «σιωπή» τους, και που ουδεμία ομοιότητα έχει με την περίφημη  («Ποιμενική»)  6η  Συμφωνία του Μπετόβεν.

Από πού να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς. Σάμπως υπάρχει τελειωμός με δαύτους;  

Θέλει πολλά κουράγια για να τους αντέξεις.

Πώς το είχε πει ο Hunter Thompson; Α ναι: «Είναι κάτι μέρες που δεν βγαίνουν χωρίς χάπια».

Ο υπόδικος για βαριά κακουργήματα Κοντομηνάς εισβάλλει στο στούντιο του σταθμού του (μαζί με τον «απαράμιλλο» Βερύκιο) και αφήνοντας το φαγητό της «αιφνιδιασμένης» Ελένης να καίγεται, αποκαλύπτει (χωρίς να ονοματίσει) τον απεσταλμένο άνθρωπο του υπουργού (εννοούσε τον έκπτωτο  -από τον υπουργό-  Καλογρίτσα) που «χωρίς δεκάρα» ήρθε να αλώσει τον Alpha.

Ακολούθως ο «γίγαντας» Βερύκιος δηλώνει: «Ο Κοντομηνάς είναι ένας διεθνής παίκτης.

Ήρθε να κλείσει το σταθμό ένα παλικαράκι από το πουθενά, που δεν ξέρουμε αν έχει κολλήσει ένα ένσημο, σε αντίθεση με εσένα Ελένη και την Σταματίνα και εμένα που έχουμε δημιουργήσει υπεραξίες με την δουλειά μας».

Κατί τέτοιες στιγμές, ειλικρινά, μου λείπει ο Πρετεντέρης

Η Ν.Δ. σε χρόνο dt εκδίδει την ακόλουθη, «επική», ανακοίνωση: «Οι καταγγελίες του κ. Κοντομηνά επιβεβαιώνουν τη θέση της Νέας Δημοκρατίας για τον διαγωνισμό παρωδία για τις τηλεοπτικές άδειες του Υπουργού καναλάρχη κ. Παππά».

Και κάπως έτσι το φαγητό της Ελένης έγινε κάρβουνο.

Ο κ. Παύλος Κοτσώνης είναι ο δικηγόρος της «Ένωση Ιδιοκτητών Τηλεοπτικών Σταθμών Εθνικής Εμβέλειας» (που έχουν προσφύγει στο ΣτΕ για τις τηλεοπτικές άδειες) και σύντροφος της Κατερίνας Σακελλαροπούλου.

Ποια είναι η κυρία; Μα το ένα μέλος (από τα δύο) που παραιτήθηκαν από την Ένωση Δικαστικών Λειτουργών του Συμβουλίου (από το Σωματείο παραιτήθηκε, όχι από το ΣτΕ).

Βλέπετε κάποιο ασυμβίβαστο ή κανένα ηθικό κώλυμα;

Με διαγραφή από την Ν.Δ. απειλείται ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ κ. Κων/νος Μίχαλος γιατί δέχτηκε να συμμετάσχει στην επιτροπή για την Συνταγματική αναθεώρηση που όρισε το Μαξίμου.

Από «κύκλους της Πειραιώς» διέρρευσε  έμμεση απειλή διαγραφής  και για τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, για τις δηλώσεις του περί «Εθνικής συνεννόησης» στα μεγάλα ζητήματα του τόπου.

Απλά (Μητσοτακικά) μαθήματα συμμετοχικής Δημοκρατίας.

Μετά τις κατηγορίες της Ν.Δ. ότι ο Έλληνας ΥΠΕΞ αποδέχτηκε την ύπαρξη «Τσάμικου ζητήματος» αποκαλύφθηκε ότι η απάντηση του Γιοχάνες Χαν στήθηκε από την επικεφαλής της ΕΕ στα Τίρανα Ρομάνα Βλαχούτιν και τον Αλβανό πρωθυπουργό Έντι Ράμα. Επισημαίνουμε ότι ο Σέρβος σύζυγος της Βλαχούτιν συστηματικά παίρνει δημόσια έργα στην Αλβανία.

Η «διαπλοκή» βρήκε γόνιμο έδαφος στην ερώτηση της Μαρίας Σπυράκη, που ενώ πήρε την απάντηση  από τις 7 Σεπτεμβρίου, δεν ενημέρωσε (μέχρι σήμερα) το ΥΠΕΞ, αποδεχόμενη πλήρως, ως αληθινά, τα ανθελληνικά ψεύδη του Γιοχάνες Χαν.

Ως γνωστόν η Σπυράκη και το μαξιλάρι της ξέρουν και κρατάνε μυστικά.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά  όσοι συνεχίζουν να βλέπουν παντού διαπλοκή  έλαβαν αποστομωτική απάντηση από τον υιό Ψυχάρη, που είπε στην επιτροπή της Βουλής:

«Οι οφειλές είναι εσωτερικά θέματα δικά μας,  δεν σας αφορούν».

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία    

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Γιάννη  μου  το  καντήλι  σου

Η «Νέα πολιτική collection  “Φθινόπωρο-Χειμώνας” 2016-2017» που  λανσάρει ο Κούλης και διαφημίζουν τα  «ανεξάρτητα» μίντια  (φυσικά αχρεωστήτως και ατελώς, όπως στις ανταλλακτικές συμβάσεις) έχει κάτι από την λιτή γραμμή του Χριστιανικού χιτώνα των πρωτομαρτύρων (στο «μετανοείτε») και την ιβουάρ  απόχρωση (στην «ειρηνική επανάσταση») του Γκάντι.

Ωστόσο μία, επιδερμική έστω, εξέταση της «συλλογής» ευκρινώς φανερώνει το fake του πράγματος.

Γιατί πώς να το κάνουμε, αλλό τα «συνολάκια» του «Christian Dior»  και άλλο τα pret-a-porter  «Σαράφης στα Τρίκαλα, Σαράφης στο Παρίσι».

Θαυμάστε Κούλη: «Οραματίζομαι την Ελλάδα συνδιαμορφωτή των Ευρωπαϊκών εξελίξεων. Το μήνυμα είναι  ότι  ο λαϊκισμός και εθνικισμός δεν αποτελούν απάντηση στα προβλήματα».

Ακολούθως: «Μία μεγάλη πρόκληση είναι το προσφυγικό και μεταναστευτικό. Η Ευρώπη δεν έχει γρήγορα αντανακλαστικά, παρά τις προσπάθειες του Δημήτρη Αβραμόπουλου».

Σε άλλη ομιλία του (από την ίδια collection): «Η δική μου Ελλάδα θα κοιτάζει μπροστά, στην ανάπτυξη και στην οικονομική ευμάρεια με την υγιή επιχειρηματικότητα και όχι με τις διχαστικές κραυγές και τις εμφυλιοπολεμικές δικαστικές εμπλοκές του παρελθόντος».

Πώς σας φαίνεται λοιπόν ο Κούλης με το «κοστουμάκι» του ειρηνιστή και οσιομάρτυρα;

Έλεγε ο Άγιος Αυγουστίνος: «Δεν είναι το μαρτύριο, αλλά ο σκοπός που κάνει τον μάρτυρα».

Και ο σκοπός τους είναι ο με κάθε  -ύπουλο, συκοφαντικό, διεφθαρμένο-  τρόπο να οδηγηθεί η κυβέρνηση σε πτώση , να εξαναγκαστεί ο Τσίπρας σε πρόωρες εκλογές (ανεξαρτήτως κόστους), να τις χάσει, και εντέλει να (επανα)καταλάβουν την εξουσία.

Επειδή λοιπόν το «κοστουμάκι» είναι από  πανέρι σε υπόλοιπα εκπτώσεων και φοριέται ντουμπλ-φάστ, καλό είναι να βλέπουμε όχι μόνο ότι φαίνεται αλλά και ότι (πια δεν) κρύβεται.

Ας ρωτήσουμε λοιπόν:

Συνδιαμορφωτής των Ευρωπαϊκών εξελίξεων ναι, αλλά με ποιους, με τους ηγέτες του Νότου στην διάσκεψη των Αθηνών ή με τον Σόιμπλε, τον Ντάισελμπλουμ και τον Βέμπερ;

Είναι λαϊκισμός ή όχι να υπόσχεσαι ανταγωνιστική οικονομία κρύβοντας τις ομαδικές απολύσεις και οικονομική ανάπτυξη κρύβοντας την εφαρμογή εργασιακών σχέσεων «γαλέρας»;

Είναι εθνικισμός  ή όχι η κήρυξη «ιερού» πολέμου κατά του Φίλη για την διδασκαλία της Θρησκειολογίας μιλώντας για «αφελληνισμό» και «αποχριστιανισμό» των σχολείων;

Ο Αβραμόπουλος μίλησε κολακευτικά για τις προσπάθειες της κυβέρνησης στο προσφυγικό και μεταναστευτικό.  Η πολιτική σας όμως στο θέμα αυτό γιατί καλύπτει τα απειλητικά μηνύματα του Αθανασίου κατά των προσφύγων της Μυτιλήνης και το μήνυμα συμπαράστασης του Μηταράκη στους έξαλλους ρατσιστές και χρυσαυγήτες στην Χίο;

Είναι υγιής επιχειρηματικότητα το σκάνδαλο του ΚΕΕΛΠΝΟ, ο πενταπλασιασμός της τιμής ορθοπεδικών επεμβάσεων που πληρώνει ο ΕΟΠΥΥ, τα δάνεια με εγγύηση «αέρα», η SIEMENS, το Βατοπέδι, ο Παπασταύρου, ή μήπως είναι η  -κατά Δένδια-  καθημερινή υπενθύμιση  ότι «όταν γίνουμε κυβέρνηση θα καταργήσουμε τον νόμο Παππά και θα επιστρέψουμε τα χρήματα στους καναλάρχες»;

Η υιοθέτηση της χυδαίας ρητορείας του φασίστα Αμβρόσιου είναι διχαστικός λόγος ή για την «Διάπλασις των Παίδων»;

Εμφυλιοπολεμικές είναι οι δικαστικές εμπλοκές των σκανδάλων σας  και όχι όταν λες «ο Βαρουφάκης θα κάτσει στο σκαμνί»;

Δύο ακόμα ερωτήσεις:

Όταν ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης τουϊτάρει: «Ο Μητσοτάκης θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός για 2 λόγους: Πρώτον, γιατί εκείνος μπορεί και, δεύτερον, γιατί ο Τσίπρας δεν μπορεί», ο ιατρικός όρος «Ιδιώτης-idiot» έχει βρει τον εκφραστή του;

Όταν ο γκαιμπελίσκος Πρετεντέρης (καντήλι αναμμένο στον Κούλη) γράφει: «Η χώρα ζει τις χειρότερες στιγμές της από το 1974», εμείς δικαιούμαστε να αναφωνήσουμε «Γιάννη μου το καντήλι σου»;