Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Το ξεπουπούλιασμα της γαλοπούλας

Επειδή  η γαλοπούλα αποτελεί το πλέον μεγαλόσωμο πτηνό μεταξύ των ορνιθόμορφων και από τα πρώτα του είδους σε εντυπωσιακή εμφάνιση (μετά το παγόνι), θαρρεί -με το φτωχό της μυαλό- ότι εσαεί θα βρίσκεται εκτός κινδύνου και στο απυρόβλητο, σε αντίθεση με τις ταπεινές κοτούλες που θυσιάζονται καθημερινά, προοριζόμενες προς βρώση των ανθρώπων.

Βεβαίως όλη αυτή η ψευδαίσθηση ισχύει , επαναλαμβανόμενη ετησίως, μέχρι την περίοδο λίγο πριν τα Χριστούγεννα.

Γιατί τότε, εκεί που (η γαλοπούλα) περιδιαβαίνει αμέριμνη, φουσκωτή  και κορδωτή με την ουρά βεντάλια και με το ολοκόκκινο προγούλι της να κρέμεται επιβλητικό, ένα μαχαίρι (ξαφνικά;) της κόβει τον λαιμό από το γαλάζιο της κεφάλι, για να καταλήξει (απαίσιο θέαμα- ξεπουπουλιασμένη με την λευκή μπιμπικιασμένη σάρκα και τα ολόμαυρα ποδάρια της) κρεμασμένη από το τσιγκέλι του χασάπη.

Γύρω από την «συμφωνία των Πρεσπών» έχει στηθεί ένα γαϊτανάκι που, στον καθημερινό κατάμαυρο χορό του, εμπλέκονται κουβάρι οι κορδέλες από τους δεμένους ρόλους:

Πονηρές αλεπούδες,  άβουλα κοτόπουλα, αιμοσταγείς χασάπηδες και κορδωτές γαλοπούλες με επιρρέπεια στην σφαγή και στο ξεπουπούλιασμα.

Στον πυρήνα του θανάσιμου χορού βρίσκεται ένα σμάρι «χρυσαύγουλων» (στο ρόλο των αιμοσταγών χασάπηδων) με ξυρισμένα κεφάλια, που κραδαίνουν φονικά κοντάρια με την Ελληνική σημαία και τον Ήλιο της Βεργίνας, την ώρα που τα μαύρα μακό μπλουζάκια τους κρύβουν τις –τατού- σβάστικες που έχουν χτυπημένες στα μπράτσα και στο στήθος. 

Είναι οι γνήσιοι απόγονοι των «εθνικόφρονων ταγμάτων ασφαλείας» της κατοχής, που ενώ φορούσαν την τιμημένη στολή του εύζωνα, την ίδια στιγμή οπλισμένοι από την Βέρμαχτ πολεμούσαν τον ΕΑΜ/ΕΛΑΣ γιατί αντιστέκονταν στους Γερμανούς κατακτητές, που ήσαν φίλοι κι αφεντικά των γερμανοτσολιάδων.

Είναι κυρίως αυτοί που στο όνομα της πατρίδας, της «Μακεδονίας ξακουστής του Αλεξάνδρου η χώρα», στήνουν συλλαλητήρια, χαιρετούν ναζιστικά, κρατούν εικονίσματα και ξεβρακώνονται προβάλλοντας την «γυμνή αλήθεια» τους.

Είναι και οι άλλοι, οι πολλοί, που ακούνε ακαταπαύστως από τα κανάλια της σήψης και δυσωδίας για «προδοσία», για «ξεπούλημα», για «σύγχρονο εφιάλτη», που τους έχουν αναθέσει τον βολικό ρόλο των άβουλων κοτόπουλων, που προσφέρονται για σφαγή και άμεση ανάλωση.

Είναι και ο Σαμαράς, η πονηρή αλεπού,  που έκανε καριέρα πάνω στο «Μακεδονικό» (που αυτός δημιούργησε), που βρίσκεται πίσω από τους ακραίους «σφαγείς», που έριξε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, που οδηγεί στον Καιάδα της ανυποληψίας και του πολιτικού αφανισμού τον γιό του Κυριάκο, που στο ενδιάμεσο επανήλθε και οδήγησε το κόμμα του στο ναδίρ της κοινωνικής και εκλογικής του απήχησης, και που κατακρημνιζόμενο το σφήνωσε στα στενά Μιχαλολιάκου και Κασιδιάρη.

Είναι και οι δύο πρώην πρωθυπουργοί, «επιφανείς» και «γκουρού» της πολιτικής μας ζωής -Σημίτης ο «εκσυγχρονιστής»  και ο «Βούδας» Καραμανλής-  που ο καθένας τους (και κυρίως ο Μακεδών «Βούδας») έδωσαν μάχη για την επίλυση του «Μακεδονικού». Μάχη για σύνθετη ονομασία, χωρίς erga omnes και χωρίς συνταγματική αναθεώρηση εκ μέρους της γείτονος.

Απέτυχαν, όχι με ευθύνη τους, αλλά με ευθύνη του ακραίου αλυτρωτισμού που επέδειξαν οι ηγέτες των Σκοπίων.

Σήμερα όμως, πως ανέχονται  (και κυρίως ο Μακεδών «Βούδας») να ακούνε τον Κούλη, τον Σαμαρά, τον Άδωνη, τον Βορίδη, να μιλάνε για “εσχάτη προδοσία”, για “ξεπούλημα της Μακεδονίας με αντάλλαγμα την μη περικοπή των συντάξεων”, να παρέχουν «πιστοποιητικά» πατριωτισμού στον φασισμό;

Γιατί αποδέχονται τον ρόλο της γαλοπούλας;

Δεν αντιλαμβάνονται ότι προορίζονται για ατιμωτικό «ξεπουπούλιασμα»;

Από την άλλη λένε:

“Όταν οι γαλοπούλες ζευγαρώνουν, φαντασιώνονται κύκνους.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Χαβιάρι και ακροδεξιά μ’ Αντώνη Σαμαρά

Το σημερινό μεταλλαγμένο DNA της ΝουΔου είναι, αναμφισβήτητα, έργο με copyright Αντώνη Σαμαρά.

Είναι στηριγμένο –που αλλού;- στην ακροδεξιά παράδοση της παράταξης, βγαλμένο από την περίοδο των πρώτων μετεμφυλιακών χρόνων, με θητεία στο παρακράτος της «Γκοτζαμάνειας» τρίτροχης θανατηφόρας αυτοκίνησης  και διαποτισμένο με την αντίληψη -όσων διαπνέονται (και εμπνέονται) από άκρατο συντηρητισμό και ακραίο ολοκληρωτισμό- που εμπεριέχεται στο δόγμα:

“Όλοι οι απέναντι είναι ή ηλίθιοι ή «αδελφές» και ασυζητητί προδότες ”.

Το «ιδεολογικό» στερεότυπο του Αντωνάκη (τους) είναι απλής σύλληψης και γραμμικής ανάλυσης:

Το κράτος είναι λάφυρο, τα λάφυρα διαμοιράζονται στους νικητές, οι νικητές είναι εθνικόφρονες και πατριώτες (ανεξαρτήτως ποιανού την πατρίδα και τα συμφέροντα υπηρέτησαν), οι ηττημένοι είναι πράκτορες και προδότες (ανεξαρτήτως αν πολέμησαν και πέθαναν για την πατρίδα τους) και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση είναι πολιτική ανορθογραφία που επιβάλλεται, με κάθε τρόπο, να διορθωθεί οριστικά.

Αυτή η μπετοναρισμένη και αρραγής «ιδεολογική παρακαταθήκη» οδηγεί σε μια σειρά γελοία, παράλογα, ανιστόρητα και αυτόκαυστα ευτράπελα.

Έτσι -και προφανώς πιστεύοντας ότι απευθύνεται σε γίδια- ο Αντωνάκης (τους) διέπραξε τα ακόλουθα:

Αφού διόρισε χιλιάδες ψηφοφόρους του στο Μουσείο της Ακρόπολης, σήμερα μιλάει για αξιοκρατία και για το πελατειακό κράτος του ΣΥΡΙΖΑ.

Αφού ως πρωθυπουργός, μόλις στην πρώτη του επίσκεψη στην Μέρκελ, έσκυψε το κεφάλι απολογούμενος (για το σύντομο αντιμνημονιακό του παρελθόν) με το “ουδείς αναμάρτητος”, στο συνέδριο της ΝουΔου μας είπε αναφερόμενος στον Τσίπρα πως “το ζητούμενο δεν είναι να πηγαίνεις στους ξένους ηγέτες χωρίς γραβάτα, αλλά να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά.”

Αφού ως πρωθυπουργός αποδέχθηκε και υπέγραψε χωρίς αντίρρηση ότι του βάλανε μπροστά και κατόπιν αφού επιτέθηκε στον πρωθυπουργό Τσίπρα γιατί διαπραγματευόμενος “οδηγεί την χώρα στα βράχια, ενώ επιβάλλεται να διασφαλίσει την παραμονή της χώρας στην Ε.Ε.”, έρχεται πάλι (από το βήμα του Συνεδρίου της ΝουΔου) και με αυστηρό (κουτσαβάκικο) ύφος εκστομίζει την κατηγορία πως “δεν έχει κόκκινες γραμμές, ότι του ζητάνε τους το δίνει και δεν το κάνει από ανάγκη, είναι επιλογή του γιατί δεν πιστεύει…στο έθνος!”

Αφού ως πρωθυπουργός διέλυσε κυριολεκτικά την μεσαία τάξη (την ραχοκοκαλιά της Ελληνικής οικονομίας) οδηγώντας στο κλείσιμο περισσότερες από 600.000 επιχειρήσεις και την ανεργία κοντά στο 28%, τώρα με περίσσια άνεση χαρακτηρίζει τους υπουργούς ως “πρωταγωνιστές της υπερφορολόγησης της μεσαίας τάξης”.

Αφού έκλεισε την ΕΡΤ και έστειλε στην ανεργία 2.800 άτομα (που προφανώς δεν είχαν διοριστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ), σήμερα κατηγορεί την κυβέρνηση που άνοιξε την ΕΡΤ (και προσέλαβε όλους αυτούς τους απολυμένους) επειδή προβάλλονται ιστορικές εκπομπές και “κλαίνε στο κανάλι τους, την ΕΡΤ, γιατί έχασε το ΕΑΜ τη μάχη της Αθήνας”.

Αφού στις 2 Δεκέμβρη του 1991 (κατά τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη) ευρισκόμενος στις Βρυξέλλες ως υπουργός των εξωτερικών, στην συζήτηση του κανονισμού, αποδέχτηκε να αναφερθεί η Δημοκρατία αυτή με το όνομα (σκέτο) Μακεδονία (ώστε τον χαρακτήρισε η Ντόρα “θλιβερό κεφάλαιο του Σκοπιανού”), τώρα φασίζοντας ξεδιάντροπα αναφέρεται σε “εσχάτη προδοσία”.

Αφού ο στενός του συνεργάτης Παπασταύρου καταδικάστηκε για διακίνηση «μαύρου χρήματος», και κατηγορήθηκε για συμμετοχή στα Panama papers, για εξοπλιστικά και μίζες, , ενώ ο ίδιος είναι κατηγορούμενος στην υπόθεση Novartis, χυδαιολογεί αναφερόμενος σε «σκάνδαλο» με ακριβά…. εδέσματα στο πρωθυπουργικό αεροσκάφος, και αντιγράφοντας την Χ.Α., ξερνάει: “Χαβιάρι και φαγοπότι με Άρη Βελουχιώτη”.

Προσωπικά με εκφράζει ο Ροΐδης με το απόφθεγμα:

“Σέβομαι τους νεκρούς, και όταν ακόμη είναι ζωντανοί.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Τα Εξάρχεια των εξ…αχρείων

Η επική πλέον φράση του Μάο “μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση” αποτελεί την επιτομή όσων –ιστορικών- διαδραματίζονται στην Γαλλία σήμερα, με έμβλημα τα «κίτρινα γιλέκα».

Έχει επίσης λεχθεί και είναι απολύτως σωστό ότι “η γνώση της Ευρωπαϊκής ιστορίας περνάει μέσα από την μελέτη της Γαλλικής αντίστοιχης”.

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πάει κανείς πολύ πίσω, αναφερόμενος στην Γαλλική επανάσταση και στην εξ αυτής «Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου» που ψηφίστηκε από την Συντακτική της Συνέλευση, για να επιβεβαιώσει την αλληλεξάρτηση της Ευρωπαϊκής από την Γαλλική ιστορία.

Η εξάπλωση της Σοσιαλδημοκρατίας -την δεκαετία του ’80- και κατ’ επέκταση της στροφής στο κοινωνικό κράτος, ξεκίνησε από την Γαλλία και επεκτάθηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Όμως και ο Ευρωπαϊκός νεοφιλελευθερισμός, η άνοδος της ακροδεξιάς και ο νεοφασισμός είναι τα επακόλουθα της ανόδου του Λεπενισμού στην Γαλλία, έτσι που χρειάστηκε ο συνασπισμός όλων των Δημοκρατικών δυνάμεων για να παρεμποδίσουν την επέλαση της Μαρί Λε Πεν προς την προεδρία. 

Πολύ σύντομα όμως η Γαλλία «έβγαλε τη χρυσή»  με τα «κίτρινα γιλέκα», γιατί ο Μακρόν ως εκπρόσωπος του κηφηναριού (με επικεφαλής την Τράπεζα Ρότσιλντ) ήρθε για να εφαρμόσει την πολιτική της Λε Πεν, χωρίς την Μαρί στο Μέγαρο των Ηλυσίων.

Στην Ελλάδα αντίστοιχα ο «αυτοδημιούργητος» έχτισε την «καριέρα» του αρχικά μέσω των Τραπεζών (Εθνικής και Πίστεως), ακολούθως στα έδρανα της Βουλής (με αποδοχή κληρονομιάς) και αναδείχθηκε στο «καλύτερο βιογραφικό της χώρας» που τον οδήγησε στην αρχηγία της Σαμαρικής ΝουΔου (το remake της ΠΟΛΑΝ), για να καταλήξει ζηλωτής του Μακρόν.

Πρώτος αυτός έσπευσε να χαιρετίσει την νίκη Μακρόν, να μιλήσει για “στροφή της Γαλλίας στον ρεαλισμό” (κάθε που κάποιος  νεοφιλελές μιλάει για ρεαλισμό, οι αιμορροΐδες των φτωχών είναι σε έξαρση) και να δηλώσει με «Κούλειο» στόμφο: “Γρήγορα θα έρθει και η σειρά της πατρίδας μας”.

Δύο σύντομες παρατηρήσεις:

Πρώτον, παρά τις ιδεολογικές και άλλες ομοιότητες (όπως ότι και οι δύο είναι παιδιά των Τραπεζών και τους στηρίζει σύμπασα η διαπλεκόμενη άρχουσα τάξη των χωρών τους, ή ότι απουσιάζει η έννοια του ισχυρού κόμματος που βρίσκεται πίσω τους, ως δομικό στοιχείο της κοινωνίας και της δημοκρατίας), υπάρχει εχέφρων άνθρωπος που πιστεύει ότι ο ευφυής, αδίστακτος και τεχνοκράτης Γάλλος Εμμανουέλ έχει οποιαδήποτε συνάφεια με τον playmobil, ιζνογκούντ και, σκηνοθετημένα, δημοφιλή Έλληνα Κούλη;

Δεύτερον, ο Μακρόν αναδείχτηκε στην προεδρία γιατί τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά στην Γαλλία είχαν εξαϋλωθεί, ενώ απέναντι του ο θηλυκός ξανθός Φύρερ απειλούσε με καθημερινά διαγγέλματα μίσους και διχασμού.

Ο Κούλης έχει αντίκρυ του μια ισχυρή Κεντροαριστερά, ενώ οι ομόσταυλοι της Λε Πεν ακροδεξιοί και ναζιστές βρίσκονται είτε μέσα στο κόμμα του, είτε είναι εφαπτόμενοι μ’ αυτό.

Ώρες ώρες η προσπάθεια του Κούλη να δημιουργήσει αφήγημα που να του βγει (μνημόνια, ανάπτυξη, κόψιμο συντάξεων, σκάνδαλα, Μακεδονικό κ.λ.π.) μου θυμίζει έναν φίλο που -όταν έτρωγε «χυλόπιτα»-  απειλούσε λέγοντας:

“Αν δεν θέλεις εσύ, δεν πειράζει, υπάρχουν κι άλλες….που δεν θέλουν!”

Έτσι λοιπόν έμεινε για τους αχρείους το αφήγημα των Εξαρχείων. Για όλα τα δεινά του τόπου ευθύνονται τα «κίτρινα γιλέκα» του «Εξαρχειστάν».

Μέχρι και ο Παναγιώταρος (Χ.Α.) κάλεσε τον Κωστάκη -της Ντόρας- να «καθαρίσουν» παρεούλα τα Εξάρχεια (βλέπεις, έχει το Know how).

Οι αναφορές των αχρείων στα Εξάρχεια, με όρους «αντρίλας», θυμίζουν τον Λένιν:

“Οι σεξουαλικές υπερβολές είναι σημάδι της αποσύνθεσης της μπουρζουαζίας.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Ο καταθλιπτικός τυφλοπόντικας

«Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς» λέει η παροιμία, αλλά εκεί στην ΝουΔου κάποιοι διακεκριμένοι (νέο και παλαιό-φασίστες) τηλεπωλητές υαλουρονικών οξέων, νανογιλέκων και επίτομων «επιστημονικών» έργων (που -μεταξύ πολλών άλλων- μας αποκαλύπτουν τις διαστημικές αποστολές των αρχαίων Ελλήνων στον πλανήτη «Κρύπτον») βάλθηκαν (στον ελεύθερο χρόνο τους) να μας απαλλάξουν από την πιο μεγάλη συμφορά που ενέσκηψε στον τόπο και φέρει την κωδική ονομασία ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ZHMENS-man και η παρέα του πυροβολούν αδιακρίτως και αδιαλείπτως  με το (άκρο) δεξί τους.

Αυτοί κλέβουν , ο Πολάκης φταίει που απειλεί με την δικαιοσύνη.

Αυτοί μας έβαλαν στα μνημόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ ευθύνεται που μας έβγαλε πριν προλάβουν οι ίδιοι.

Αυτοί έκοψαν μισθούς και συντάξεις, η κυβέρνηση ευθύνεται που αυξάνει τους μισθούς και πετυχαίνει μη περικοπή των συντάξεων.

Αυτοί δημιούργησαν το Μακεδονικό ζήτημα, ο Τσίπρας ξεπουλάει την ονομασία.

Αυτοί θέλουν ιδιωτική Υγεία, Παιδεία, Ασφάλιση, αλλά παλεύουν για κρατικοδίαιτη Εκκλησία και παπάδες Δημοσίους Υπαλλήλους.

Έτσι, ο Τσακαλώτος τρολάροντας τους στην Βουλή είπε: “Έχετε βάλει τόσο χαμηλά τον πήχη ώστε θα περνούσε από πάνω ακόμη και μια φυματική σαρανταποδαρούσα με πρόβλημα μηνίσκου σε 25 από τα 40 πόδια και κρατώντας βαριές σακούλες, για τα ψώνια της εβδομάδας από τα LIDL.”

Εκείνο όμως που γεννά -κατά σειράν- έκπληξη, αμηχανία και οργή είναι ο καλπάζων κρετινισμός, ως μέθοδος πολιτεύεσθαι των «αριστερών εξάσφαιρων» στο πλάι της πιο βρώμικης επίθεσης της μαύρης διαπλοκής, απέναντι στην πιο προοδευτική διακυβέρνηση που γνώρισε ποτέ ο τόπος.

Επειδή το “γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη”:

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δηλώνει ότι “ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ακραίο νεοφιλελεύθερο μόρφωμα. Η χούντα είχε καλύτερη διακυβέρνηση.”

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης επισκέπτεται φασιστοκάναλα, καταγγέλλοντας (στους συνεργάτες του χουντικού Πλεύρη) τον Τσίπρα.

Ο Αλέκος Αλαβάνος δηλώνει για τον ΣΥΡΙΖΑ: “Είναι ο πιο δηλητηριώδης αντίπαλος μας.”

Κάποιο μέλος του Κ.Κ.Ε. αναφερόμενο στις εθνικιστικές καταλήψεις αναφέρει: “Αφού η Χρυσή Αυγή είναι μια έκφραση του καπιταλισμού, τον οποίο υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε οι φασίστες είναι συνοδοιπόροι του ΣΥΡΙΖΑ!!!”

Όμως εσείς οι κάτοχοι του «αριστερόμετρου» (με copyright) πρέπει να ξέρετε ότι:

Η Αριστερά, στην στρατόσφαιρα των κοινωνικών  αναγκών, ή θα είναι χρήσιμη δύναμη ή δεν θα υπάρξει.

Η Αριστερά, στην παλαίστρα της κυβερνητικής διαχείρισης των λαών, ή θα σηκώσει το βάρος δύσκολων αποφάσεων και θα γίνει η έκφραση του κοινωνικού αντίβαρου στον ολοκληρωτισμό ή θα αφανιστεί.

Η Αριστερά, στις επιταγές των καιρών, ή θα ανταποκριθεί αναλαμβάνοντας τις ιστορικές της ευθύνες ή θα ενσωματωθεί πλήρως, ως η χρήσιμη δύναμη διαμαρτυρίας.

Η Αριστερά δεν είναι αίρεση, δεν προσδοκά ανάσταση εργατών σε ένα άλλο σύμπαν, δεν υπόσχεται «σοσιαλιστικούς παραδείσους, όταν έλθει εν τη βασιλεία της», δεν εξοβελίζει στο «πυρ το εξώτερον» όσους παλεύουν για «ρεφορμιστικές» αλλαγές υπέρ των συμφερόντων του λαού σε συνθήκες άγριου καπιταλισμού.

Η Αριστερά δεν βοηθάει να έρθει η Δεξιά στην κυβέρνηση για να έχει λόγο ύπαρξης.

Η Αριστερά λερώνει τα παπούτσια της στις λάσπες, σπρώχνοντας για να κινηθεί ο βαλτωμένος τροχός της ιστορίας, όταν οι «πούροι αριστεροί» διατηρούν καλογυαλισμένες και απαστράπτουσες τις «επαναστατικές» τους μπότες.

Παραφράζοντας τον Ε. Τσακαλώτο με την «φυματική σαρανταποδαρούσα», θα έλεγα στους άσπονδους «συντρόφους»:

“Είστε τόσο πολύ τυφλωμένοι από το κομματικό σας μίσος, που ακόμα και ένας καταθλιπτικός τυφλοπόντικας με ολική τύφλωση και απουσία όσφρησης,  θα διέκρινε -με ευκολία- την τεράστια προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στον λαό. ”