Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου   

Νύχτα κρυστάλλων και Ημέρα ανεξαρτησίας

Κάθε χρόνο την 4^η Ιουλίου, οι Ηνωμένες Πολιτείες γιορτάζουν την «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας» τους από την Μεγάλη Βρεττανία. Η μέρα αυτή για τους Γιάνκις ονομάζεται «Ημέρα Ανεξαρτησίας».

Για τους «Έλληνες Γιάνκις» των νεοφιλελεύθερων, συντηρητικών και ακροδεξιών αποχρώσεων (της διαβαθμισμένης κλίμακας από το σκούρο μπλε έως το βαθύ μαύρο) η 7^η Ιουλίου θα ανακηρυχθεί στην ημετέρα (τους) «Ημέρα Ανεξαρτησίας», όταν και θα γιορτάζουν την ανάλογη δική τους «απελευθέρωση» από τους «ΣυριζοΜαδουραίους».

Η μακροσκελής και επίτομος «Διακήρυξη» (των ΝουΔου Γιάνκις) περιλαμβάνει πλείστα όσα άρθρα «των κεκτημένων» τους, όπως το θεμελιώδες δικαίωμα στην  Αυτονομία και Ανεξαρτησία:

Των φοροφυγάδων και φοροκλεπτών από το ΣΔΟΕ.

Της αδήλωτης και «μαύρης» εργασίας από το ΣΕΠΕ.

Των μεγαλοφειλετών (φυσικών προσώπων, επιχειρήσεων και κομμάτων) από την αποπληρωμή των δανείων τους στις τράπεζες.

Του αδήλωτου πλούτου από την υποχρέωση σε «πόθεν έσχες».

Των υπευθύνων για τα σκάνδαλα της SIEMENS, της NOVARTIS και του ΚΕΕΛΠΝΟ από κάθε λογοδοσία στην Δικαιοσύνη.

Των ελεγχομένων για κακουργηματικές πράξεις (Noor1, ποδόσφαιρο), από την απαγγελία κατηγοριών.

Των Ιδιωτικών Επενδύσεων από την υποχρέωση εξεύρεσης Ιδιωτικών χρηματοδοτήσεων, αφού υπάρχει κρατικό χρήμα (σε συσκευασία «μαξιλαριού»).

Της «Ασφάλειας», έναντι των Δημοκρατικών και Ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Της ελεγχόμενης πληροφόρησης, έναντι της ελευθεροτυπίας.

Της ιδιωτικής «Αριστείας», έναντι της Δημόσιας παιδείας.

Της ιδιωτικής υγείας με την διαχείριση του κρατικού χρήματος και της ιδιωτικής συμμετοχής (από τους πελάτες – ασθενείς), έναντι της Δημόσιας δωρεάν υγείας.

Της ιδιωτικής κεφαλαιοποιητικής ασφάλισης αλά «Πινοσέτ», έναντι της  δημόσιας αναδιανεμητικής σύνταξης και της αλληλεγγύης των γενεών.

Του «φιλοδωρήματος» μιας θολής ανάπτυξης, έναντι των κοινωνικών παροχών.

Της εργασίας ως μιας παροχής του κεφαλαίου, από το πρώτιστο κατοχυρωμένο και αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου.

Της διαμόρφωσης των αμοιβών της εργασίας ως αποτέλεσμα των ιδιωτικών επενδύσεων, έναντι της κατοχύρωσης του κατώτατου μισθού με βάση το εκάστοτε όριο της φτώχειας.

Ένα μικρό «ποτ πουρι» από την Βίβλο της «Διακήρυξης Ανεξαρτησίας» των φιλελέ, παρουσιάστηκε –προ ημερών- και έλαβε την προβλεπόμενη «ψήφο εμπιστοσύνης».

“Ε, ρε γλέντια!” που έλεγε (σε παρόμοιες περιπτώσεις) και ο Καραγκιόζης.

Όμως η «Ημέρα Ανεξαρτησίας» είναι το αποτέλεσμα και η κατάκτηση πολύχρονων, σκληρών και συνεχών αγώνων, οι οποίοι διεξήχθησαν μεθοδικά και χωρίς καμία ηθική αναστολή. Οι προσωπικές επιθέσεις, οι ύβρεις, τα fake news και η τυμβωρυχία από την καταστροφική φωτιά στο Μάτι, αποτέλεσαν μόνο κάποιες μικρές εξορμήσεις εξερεύνησης από Λυκόπουλα στο παρακείμενο δασάκι, μπροστά στην πολύμηνη και ακραία «Νύχτα των Κρυστάλλων» που εξελήχθηκε με αφορμή το «Μακεδονικό».

Οι οργανωτές και οι συμμετέχοντες στα συνεχή συλλαλητήρια, παραχώρησαν άπλετο χώρο στον ακραίο εθνικισμό και στον φασισμό, που από τον οξύ διχαστικό λόγο («προδοσία», «ξεπούλημα», «μυστικές συμφωνίες», «ανταλλάγματα κυβερνησιμότητας») περάσανε στις προσωπικές απειλές κατά της ζωής όσων τάχθηκαν υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών, και τέλος σε ομαδικές επιθέσεις –ακόμα και με μολότωφ- σε σπίτια βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, όπου απειλήθηκε η ζωή ηλικιωμένων και μικρών παιδιών.

Η «Νύχτα των Κρυστάλλων» πάντα προηγείται της «Ημέρας Ανεξαρτησίας».

Την επομένη των εκλογών βέβαια, αφού η πατριδοκαπηλία είχε επιτελέσει το έργο της, αφού απορροφήσανε το «Ποτάμι», αφού κατασπαράξανε τους «Ανεξάρτητους Έλληνες», αφού κάνανε μια χαψιά την «Ένωση Κεντρώων», τι μας είπαν οι «αυτοδύναμοι», όπως για παράδειγμα ο υπουργός Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος; “Αυτή η συμφωνία έγινε για καλό σκοπό, για να ενισχύσει τη σταθερότητα στην περιοχή”.

 Είπε ο Σάμιουελ Τζόνσον:

“Ο πατριωτισμός αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων”. 

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Προνουντσιαμέντο με σως κάλπης

Οι πρώτες μέρες της νέας(;) κυβέρνησης θυμίζουν τον στίχο του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη: “Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα. Και θερίσανε πλήθος τα θηρία, και άλλους εμάζωξαν. Και την άλλη μέρα εστήσανε στον τοίχο τριάντα”.

Η κατακλυσμιαία φούρια (των ενοίκων του Μαξίμου) δεν αφορά μόνο την μαγκουφιά που γεννάται από το σύνδρομο στέρησης της εξουσίας  (γιατί -για φαντάσου- 4,5 χρόνια κράτησε η παρένθεση!),  αλλά πρωτίστως από τα οφειλόμενα «γραμμάτια» που έχουν λήξει (μετά από τόσες και τόσες παρατάσεις, όσες δηλαδή και οι φορές που απορρίφθηκε το εμονικό αίτημα για πρόωρες εκλογές) και πρέπει αμέσως και ασμένως –επιτέλους- να «εισπραχθούν τα δανεικά» πριν «διαμαρτυρηθούν» και εκθέσουν τους οφειλέτες.

Θα μου πει κάποιος: “Η αλήθεια είναι ότι το πρόγραμμα τους εφαρμόζουν οι άνθρωποι. Αυτούς τους πολιτικούς κι αυτό το πρόγραμμα επέλεξε ο λαός,  με αυτό θα κυβερνήσουν”.

Μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι πολλά από αυτά που εξήγγειλαν ότι θα (ή δεν θα) κάνουν, δεν υπάρχουν σε κανένα πρόγραμμα, και όσα υπάρχουν αναφέρονται γενικόλογα σαν τις ευχετήριες κάρτες, αμφίσημα σαν τους χρησμούς της Πυθίας και δυσδιάκριτα σαν την ομίχλη στο Μέτσοβο τον πολύ βαρύ χειμώνα. Άσε δε που κάθε συζήτηση περί προγραμματικών δεσμεύσεων παρέπεμπε στην ταινία «Ο Φυγάς» (The Fugitive).

Γι’ αυτό σας λέω, η νομιμοποίηση του προγράμματος της ΝουΔου, θυμίζει «Προνουντσιαμέντο με σως κάλπης».

Όχι, πείτε μου σας παρακαλώ,  είναι  κανονικό πρά(γ)μα σε μια δημοκρατική χώρα:

Ο πρωθυπουργός (η κορυφή δηλαδή της εκτελεστικής εξουσίας) να έχει κυριολεκτικά κάτω από τις φτερούγες του τον πλήρη έλεγχο της ΕΡΤ, του ΑΠΕ και της ΚΥΠ, με αποτέλεσμα να μαθαίνουμε (από σπόντα) από την δήλωση της Τερέσα Μέι που χαιρέτισε τη δέσμευση του Κυριάκου ότι θα τηρήσει την Συμφωνία των Πρεσπών και που λογοκρίθηκε από το ίδιο το ΑΠΕ, καθώς συνεχίζουν να πουλάνε παπατζιλίκι στους (μ)πατριώτες;

Η ανιστόρητη και χυδαία υφυπουργός εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδου, που έκανε την εμετική δήλωση: “Ακούω συνέχεια για το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, για τον ιστορικό αγώνα και αναρωτιέμαι για ποια Ιστορία μιλάμε; Ποιος έγραψε αυτή την Ιστορία; Αυτοί που είναι ψυχικά νοσούντες;” και κανείς δεν αισθάνεται την ανάγκη να την αποπέμψει, να της «τραβήξει το αυτί», να ζητήσει δημόσια συγγνώμη από τα θύματα της χούντας που χαρακτηρίστηκαν «ψυχικά νοσούντες»;

Ο υφυπουργός περιβάλλοντος Δημήτρης Οικονόμου, που με τον μανδύα του τεχνοκράτη λειτουργεί απροκάλυπτα με την αρχή της «περιστρεφόμενης πόρτας», καθώς μέχρι και την 7^η Ιουλίου υπήρξε σύμβουλος της Lamda Development (της επενδυτικής εταιρείας για την εκμετάλλευση του Ελληνικού) και από την 8η Ιουλίου έγινε ο υφυπουργός που θα ελέγχει την Lamda Development για την εφαρμογή της σύμβασης με το Ελληνικό Δημόσιο;

Η κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου (“γιατί είναι χώροι διακίνησης ναρκωτικών”), αλλά και η προσπάθεια αρχειοθέτησης της υπόθεσης του Noor 1;

Η Ελλάδα να αναγνωρίζει τον Χουάν Γκουαϊδό ως μεταβατικό πρόεδρο της Βενεζουέλας, ενώ όπως αποφάσισε ο γενικός επιθεωρητής Έλβις Αμορόσο ο Γκουαϊδό αποπέμπεται από το αξίωμα του και του επιβάλλεται στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων για 15 χρόνια; 

Να καταργείται η Νομική Πάτρας, να εξαγγέλλονται ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά να μην δεσμεύεται η υπουργός για την πρόσληψη των 10.500 καθηγητών;

Να μην αποδίδεται ΑΜΚΑ στα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα;

Έτσι επιβεβαιώνεται ο Henry de Jouvenel:

“Μια κοινωνία προβάτων θα βγάλει, αναπόφευκτα κάποια στιγμή, μια κυβέρνηση λύκων”.

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου   

«Καλό κουράγιο» (Το παράδειγμα της Αργεντινής)

Ο Ισπανοαμερικανός φιλόσοφος Τζορτζ Σανταγιάνα πίστευε ότι “όποιος ξεχνάει την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει”.

Αίφνης η  Αργεντινή και όσα εκτυλίσσονται σ’ αυτήν είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα, όπως και  τα παθήματα της είναι πολύ διδακτικά. Στην περίπτωση της μάλιστα δεν χρειάζεται καν να γνωρίζει κάποιος Αργεντίνος ανάγνωση ούτε να καταβάλει επισταμένη προσπάθεια για την μελέτη της ιστορίας, καθόσον η γνώση της είναι πρωτίστως βιωματική αφού είναι πολύ πρόσφατη.

Μετά από μια σκληρή οκταετία, η Αργεντινή κατάφερε να απεμπλακεί από τις δαγκάνες της εξοντωτικής λιτότητας του ΔΝΤ.

Αρχικά με τον Περονιστή Πρόεδρο Νέστωρ Κίρσνερ (παρέλαβε το 2003 μία κοινωνία που το 57,5% διαβιούσε κάτω από το όριο της φτώχειας και το 27,5% κάτω από το όριο της ακραίας φτώχειας) και στην συνέχεια με την (διάδοχο και σύζυγο του) Κριστίνα Κίρσνερ, ακολουθείται μία φιλολαϊκή πολιτική στην προσπάθεια να χτιστεί ξανά η χώρα μέσα από τα συντρίμμια της.

Έτσι η αποπληρωμή του δανείου προς το ΔΝΤ -ύψους 9,8 δις δολαρίων- παγώνει αρχικά, επειδή θεωρείται δυσβάσταχτο, ενώ μέτρα ανακούφισης των ασθενέστερων –στα πλαίσια μιας αναγκαίας κοινωνικής πολιτικής- λαμβάνονται καθημερινά.

Η Αργεντινή τονώνει τις εξαγωγές της, μειώνει τις εισαγωγές και τα προϊόντα της γίνονται ανταγωνιστικά στη διεθνή αγορά. Η βιομηχανία της αναβιώνει, ενώ από το 2003 ως το 2007 η ανάπτυξη καλπάζει.

Το 2008 το ΑΕΠ ξεπερνούσε το ΑΕΠ του 1998, φανερώνοντας ότι η οικονομική κρίση είχε πια τελειώσει. Ο ρόλος του κράτους αλλάζει σε σχέση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, καθώς υπάρχει πια έλεγχος στην οικονομία με κρατικές παρεμβάσεις όταν χρειάζεται.

Παράλληλα (με τον Νέστωρ Κίρσνερ) η Αργεντινή γίνεται σεβαστή εκτός συνόρων, ανακτώντας κυριαρχία, αφού εισχώρησε στην ομάδα των Λατινοαμερικάνικων χωρών που ακολουθούν μια διαφορετική οικονομική πολιτική, περισσότερο κοινωνική.

Την ομάδα αυτή αποτελούσαν ο Ούγκο Τσάβες (Βενεζουέλα), ο Έβο Μοράλες (Βολιβία), ο Λούλα (Βραζιλία), ο Ραφαέλ Κορέα (Εκουαδόρ), ο Ταβαρέ Βάσκες (Ουρουγουάη) και η Μισέλ Μπατσελέ (Χιλή).

Και ενώ η Αργεντινή (παρά τα προβλήματα της όπως ο πληθωρισμός) βελτιώνεται σε όλους τους τομείς ραγδαία, καθώς η ανεργία περιορίζεται στο 8,5%, αυτοί που διαβιούν κάτω από το όριο της φτώχειας είναι πια στο μειωμένο 32% (ακόμα βέβαια εξαιρετικά υψηλό) και οι αγορές εμπιστεύονται την χώρα αφού πλέον την δανείζουν, στις εκλογές του Νοεμβρίου το 2015 ο διάδοχος της Κριστίνα Κίρσνερ (η οποία δεν μπορεί να διεκδικήσει 3^η θητεία) Ντανιέλ Σιόλ χάνει απρόσμενα από τον υπερσυντηρητικό Μαουρίσιο Μάκρι.

Ο νεοφιλελεύθερος Μαουρίσιο Μάκρι (θιασώτης των αγορών και του ΔΝΤ, εχθρός του κοινωνικού κράτους και του κρατικού προστατευτισμού) κερδίζει τις εκλογές με το σύνθημα “Cambiemos” (ας αλλάξουμε).

Αυτό βέβαια που άλλαξε ο Μάκρι, και πολύ σύντομα μάλιστα, ήταν τα «φώτα» της χώρας του. Η Αργεντινή επέστρεψε στον εφιάλτη του ΔΝΤ (με ένα δάνειο μαμούθ ύψους 57,1 δις -που ποτέ στο παρελθόν δεν είχε δώσει σε άλλη χώρα το ταμείο ), ενώ η ανεύρεση τροφής από τα σκουπίδια έγινε το αγαπημένο εθνικό σπορ στις μεγάλες πόλεις, καθώς η φτώχεια και η ανεργία (σε δυσθεώρητα ύψη) χτυπάνε κόκκινο.

Όλα αυτά θυμίζουν, στα καθ’ ημάς, το μακρινό 2010 όταν ο κοινοτικός επίτροπος (Νομισματικών υποθέσεων) Όλι Ρεν μας προέτρεπε στα Ελληνικά με την φράση:

“Καλό κουράγιο”.

Θυμίζουν επίσης την κοντινή προηγούμενη Κυριακή, και την Αμερικάνικη φράση:

“Θεέ μου, δώσ’ μου υπομονή, ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ!”