Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Η Δημοκρατία εάλω

Οι πρωτοπόροι διανοούμενοι και πολιτικοί επιστήμονες των πολιτισμικά και δημοκρατικά σύγχρονων κοινωνιών της Δύσης, τις τελευταίες δεκαετίες, προβληματίζονται (και έχουν ανοίξει μεταξύ τους διάλογο) ως προς την σταδιακή διολίσθηση και τον επιταχυνόμενο μετασχηματισμό της πολιτικής οργάνωσης και της δημοκρατικής λειτουργίας των κοινωνιών τους, στην λάθος κατεύθυνση.

Δύο είναι οι κυρίαρχοι άξονες του ανοιχτού διαλόγου:

·        Η αντιπροσωπευτικότητα των εκλογικών διαδικασιών, πόσο ανόθευτα δηλαδή εκπροσωπείται η λαϊκή βούληση στα κεντρικά κυβερνητικά όργανα εξουσίας (τα εκλογικά συστήματα και η εκτεταμένη αντικατάσταση των πολιτικών με τεχνοκράτες), και

·        Οι συνεργατικές διαδικασίες (μετεκλογικές συμπράξεις διαφορετικών πολιτικών φορέων σε κυβερνητικό επίπεδο).

Αυτά (οι «χαζοί» προβληματισμοί των «κουτόφραγκων») συμβαίνουν στην Εσπερία, γιατί στα καθ’ ημάς - στις παρυφές της δεύτερης δεκαετίας του 21^ου αιώνα- οι προβληματισμοί της κυβέρνησης αφορούν την εκσυγχρονισμένη επαναφορά των αποτελεσματικών μεθόδων του παρελθόντος, όταν το κράτος βίας καθυπόταζε τις κοινωνικές αντιδράσεις, ενώ τα βασιλικά ανάκτορα απέτρεπαν τις δημοκρατικές αλλά ασύμφορες και επικίνδυνες πολιτικές εξελίξεις.

Το προσχεδιασμένο κυβερνητικό τετράπτυχο που βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη αποτελείται από την διαμόρφωση ενός «κράτους λάφυρο», από την βίαιη καθυπόταξη των δικαιωμάτων των πολιτών με «κρατική ανεξέλεγκτη βία», από τον «έλεγχο της δικαιοσύνης» που όχι μόνο θα αθωώνει τις κακουργηματικές πομπές των ημετέρων τους αλλά θα γνωμοδοτεί και υπέρ των συμφερόντων της τάξης τους και από την «μονόπλευρη ενημέρωση» που έχει εξελιχθεί σε κρατική προπαγάνδα.

Υπάρχει κάτοικος αυτής της χώρας που διατηρεί ακόμα αμφιβολίες ότι -από την πρώτη ώρα- εφαρμόστηκε καθολικά το δόγμα  «L' Etat c' est mois» («Το κράτος είμαι εγώ»); Σε πλείστες όσες περιπτώσεις μάλιστα τα ευτράπελα της φούριας τους  επικάλυψαν με γελοιότητα και αυτήν ακόμα την καραμπινάτη παρανομία και την προσχηματική διαδικασία των επιλογών τους.

Πότε άλλοτε τόσοι πολλοί παραιτήθηκαν -πριν ακόμα αναλάβουν- από την κοινωνική κατακραυγή που ξεσηκώθηκε, παρά την διατεταγμένη «σιγή ασυρμάτου» που έχει επιβληθεί σε όλα τα ελεγχόμενα «μέσα ενημέρωσης»;

Η απρόκλητη κρατική βία με τους εφορμούντες «αστακούς» αστυνομικούς σε πανεπιστήμια, καταλήψεις, σπίτια και στέκια συλλογικοτήτων έχει λάβει την μορφή φασίζουσας χιονοστιβάδας, επιβάλλοντας με ντροπιαστικές μεθόδους την τρομοκράτηση -κατά κύριο λόγο- πολιτών και μεταναστών, που δαιμονοποιούνται για όλα τα δεινά της χώρας.

Οι ξυλοδαρμοί, το δημόσιο ξεβράκωμα, η χυδαιότητα, οι εισβολές σε σπίτια χωρίς εισαγγελική εντολή, οι συλλήψεις με χαλκευμένες κατηγορίες που δεν αποδεικνύονται ούτε από ηχογραφημένα ντοκουμέντα και videos, παραπέμπουν σε συνθήκη «κατάσταση πολιορκίας».

Η αντίληψη της κυβέρνησης για την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης καταγράφεται εμφατικά στην προσπάθεια αφαίρεσης της δικογραφίας του τεράστιου σκανδάλου της Novartis από την εισαγγελέα κατά της διαφθοράς Ελένη Τουλουπάκη, την ώρα που οι ποινικά διωκόμενοι (για το ίδιο σκάνδαλο) Φρουζής και Μανιαδάκης καταθέτουν ως αξιόπιστοι μάρτυρες στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, που διερεύνα τις ευθύνες του…. «σκευωρού» τέως υπουργού Δ. Παπαγγελόπουλου.

Η κυβέρνηση αυτή, τέλος, αποδεδειγμένα πια, μισεί την ενημέρωση γιατί παράγει ελευθερία. Έτσι αποσιωπά γεγονότα, διαστρεβλώνει ειδήσεις, παραποιεί επίσημα την αλήθεια και δίνει μάχη απροκάλυπτα (μέσα από το Μαξίμου) να στραγγαλίσει οικονομικά για να πάψει η έκδοση του απροσκύνητου Documento, αφού είναι επικίνδυνο ως αποκαλυπτικό και έγκριτο.  

Η Δημοκρατία όμως ζει και αναπτύσσεται στα πεδία που ευδοκιμούν η ελευθερία, τα δικαιώματα, η δικαιοσύνη και η ελεύθερη ενημέρωση.

Οι περί του αντιθέτου πεποιθήσεις σκοτώνουν την Δημοκρατία γιατί όπως έλεγε και ο Φρίντριχ Νίτσε:

“Οι πεποιθήσεις είναι μεγαλύτεροι αντίπαλοι της αλήθειας, από τα ψέματα.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Οι πτυχές των πτυχίων

Η σημειολογία είναι η επιστήμη η οποία μελετά  τα συμβολικά συστήματα στο σύνολο τους, όπως είναι για παράδειγμα η γλώσσα, η μουσική, το θέατρο, η μόδα, οι τελετουργικές συμπεριφορές, οι κοινωνικές συμβάσεις και οτιδήποτε συμβολίζει την πολιτισμική αντίληψη και κοσμοθεώρηση. 

Εξυπακούεται ότι η σημειολογία διαθέτει όλα εκείνα τα εργαλεία που της επιτρέπουν να ερμηνεύει συμπεριφορές και συστήματα, όπως φερειπείν είναι κάποιες χειρονομίες και κάποιες λέξεις που κωδικοποιημένα παραπέμπουν ακόμα και σε σκέψεις ή σε ιδέες.

Το επικίνδυνο δεν είναι ότι αποδίδουν τεράστια σημασία στα συμβολικά συστήματα, αλλά ότι είναι υποχρεωμένοι να τα εξετάζουν και να τα επικαλούνται στο σύνολο τους.

Εδώ εκπτώσεις δεν χωράνε, γιατί όσοι εύκολα την προβάλουν και την χρησιμοποιούν (κυρίως για να πλήξουν τους άλλους) ακόμα ευκολότερα την λούζονται οι ίδιοι.

Όσο πιο συντηρητική και ακραία είναι η παράταξη που εκπροσωπεί την κυρίαρχη αστική τάξη, τόσο περισσότερο η σημειολογική συμπεριφορά επικαλύπτει την πολιτική.

Για την ΝουΔου τα συμβολικά συστήματα αποτελούν την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη της Βίβλου και η οποιαδήποτε παρέκκλιση από αυτά επιφέρει τον αφορισμό και τον εξοβελισμό των «δαιμονίων και διαολανθρώπων».

Έτσι για τους «άριστους»  οι «Συριζομαδούροι» -ως πλέμπα- είναι άξεστοι, χωρίς τήρηση των πρωτοκόλλων, χωρίς κάποια γνώση των βασικών κανόνων του Savoir Vivre, με dress code του συρμού και του πανεριού, δεν δίνουν θρησκευτικό όρκο παρά μόνο πολιτικό, δεν κάνουν τον Σταυρό τους, δεν φιλάνε το Ευαγγέλιο και το χέρι των ρασοφόρων (από γονυκλισίες ούτε λόγος) και τα πτυχία τους είναι από Ελληνικά Δημόσια Πανεπιστήμια.

Ο αγραβάτωτος Τσίπρας είναι ταπεινής καταγωγής, τελείωσε το ΕΜΠ και όχι το «Κολάμπια», μιλάει Αγγλικά «της πυρκαγιάς», μένει στην Κυψέλη, εργάστηκε ως πολιτικός μηχανικός σε δική του εταιρεία  και όχι ως κορυφαίο στέλεχος στην Εθνική Τράπεζα και…πίνει νερό όταν μιλάει.

Ο Πολάκης είναι αξύριστος, αχτένιστος, άπλυτος, χειρονομεί, φωνάζει, μιλάει σαν μαουνιέρης και καπνίζει.

Ο  Τσακαλώτος δεν μιλάει καλά Ελληνικά, χρησιμοποιεί ανέκδοτα στην ανάλυση των δημοσιονομικών στοιχείων και έχει κόλλημα με την…Σκάρλετ Γιόχανσον.

Ο Κατρούγκαλος μπορεί να είναι καθηγητής, να μιλάει καλά Αγγλικά, να φοράει κοστούμι και γραβάτα, αλλά δεν συνδυάζεται το μαντηλάκι στο πέτο του ενώ και οι κάλτσες του είναι παράταιρες.

Η Φωτίου μιλάει για…γεμιστά και όχι για ροστ μπιφ, η Αναγνωστοπούλου έχει κακό χτένισμα και η κυρία Τασία ακατάλληλη φάτσα.

Ο Μητσοτάκης ανήκει στα τρία κορυφαία πολιτικά «τζάκια» της χώρας και στην οικονομική ελίτ, είναι απόφοιτος του «Κολάμπια», μιλάει ξένες γλώσσες και εκπροσωπεί -χωρίς ενδοιασμούς- τα ανώτερα στρώματα της τάξης του (εγχώρια και ξένα), ενώ φροντίζει και δημιουργεί το «κατάλληλο επενδυτικό περιβάλλον».

Εάν ωστόσο «το καλύτερο βιογραφικό της χώρας» δεν μπορεί να ξεχωρίσει τον Μοντεσκιέ με τον Ρουσσώ, για την σημειολογία δεν έχει καμία σημασία.

Όπως δεν έχει σημασία η στάση της κυβέρνησης απέναντι στις διεκδικήσεις του Ερντογάν, αφού ο «φυσιογνωμιστής» Εβαν Γεωργουλάκης ανέλυσε (στον ΣΚΑΪ) την υπεροχή του Κυριάκου (βάσει κατανομής προσώπου) έναντι του Ρετζέπ Ταγίπ.

Και εξάπαντος δεν έχει σημασία εάν καταθέτουν ως μάρτυρες για σκάνδαλα υπόδικοι γι’ αυτά, εάν διορίζονται οι πλέον ακατάλληλοι σε θέσεις ευθύνης και εάν ο υφυπουργός εξωτερικών εξαπατά δηλώνοντας ότι έχει μεταπτυχιακό τίτλο από το «Κολάμπια», αφού δεν είναι πλέμπα και φοράνε γραβάτα.

Για την σημειολογία δεν έχουν αξία τα λόγια του Μαρκ Τουαίην:

“Δεν επέτρεψα ποτέ στο σχολείο να αναμειχθεί στην εκπαίδευσή μου.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Ο Γκρούεζας; Διοικητής

Από σύστασης του νεότερου Ελληνικού κράτους (εδώ και κοντά 200 χρόνια) η επικρατούσα λογική διακυβέρνησης της χώρας που -με την πάροδο των ετών- μετεξελίχθηκε στον μοναδικό και κυρίαρχο κανόνα της εκάστοτε εξουσίας, για να καταλήξει εντέλει σε ένα αναντικατάστατο, συμπαγές και διαχρονικό σύστημα, είναι το «σύστημα Γκρούεζα».

Το «σύστημα Γκρούεζα» είναι ο ασφαλής οδικός χάρτης για την κατάληψη και κυρίως για την διατήρηση της εξουσίας αλλά και για την ασφαλή επανακατάληψη της όταν απαιτηθεί,  όπως συνέβη με το τετραετές «ατύχημα» (2015 – 2019) της διακυβέρνησης των «αναρχομαδούρων».

Η ατμομηχανή της εξουσίας είναι αυτό το σύστημα, χωρίς το οποίο δεν κινείται τίποτα. Μπορεί τα πρώτα βαγόνια -των διακεκριμένων θέσεων- να αλλάζουν με ευκολία τους επιβάτες τους (πρωθυπουργούς, υπουργούς, αρχηγούς κομμάτων – επίδοξους πρωθυπουργούς) αλλά οι μηχανοδηγοί που με ασφάλεια οδηγούν το τραίνο στο τερματικό σταθμό, θα είναι πάντα από την δεξαμενή της σχολής «Γκρούεζα».

Μπορεί και μόνο στην μυθοπλασία του παλαιού Ελληνικού κινηματογράφου να υπάρχει υπουργός (ο «Μαυρογιαλούρος») που παραιτείται (γιατί «υπάρχει και φιλότιμο») όταν ανακαλύπτει -τελευταίος αυτός- την πικρή αλήθεια («φάγανε, φάγανε», για ένα μαιευτήριο που –έστω κι έτσι- έγινε μόνο και μόνο για να ξεγεννάνε οι γυναίκες των κομματικών τους φίλων), αλλά ο «Γκρούεζας» στο ερώτημα του υπουργού “και πώς ζεις εσύ ρε Γκρούεζα, τι δουλειά κάνεις;” απαντάει αφοπλιστικά “μα εγώ είμαι του κόμματος, κύριε υπουργέ” και η απάντηση αυτή δεν αποτελεί μυθοπλασία, αλλά διαχρονική αλήθεια του συστήματος.

Η περίπτωση του, προβεβλημένου, 80χρονου κ. Κωνσταντίνου Πατέρα που διορίστηκε διοικητής στο νοσοκομείο Καρδίτσας μπορεί να είναι η ορατή κορυφή του παγόβουνου, αλλά σίγουρα δεν αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα, ούτε προφανώς αποτελεί μία «αβλεψία» ή ένα «ατύχημα» στις τόσες σκοτούρες των προβλημάτων  που έχει να επιλύσει η κυβέρνηση (όπως προσπάθησαν να μας το παρουσιάσουν) που διορθώθηκε τάχιστα.  

Είναι το «σύστημα Γκρούεζα» όπως, ειλικρινώς και δημόσια, το περιέγραψε ο κ. Κ. Πατέρας:

“Εγώ θα γύριζα στη ΝΔ, γιατί είχα προσχωρήσει στους ΑΝΕΛ. Είχα πάρει χιλιάδες σταυρούς και είχα μια δύναμη και είχα ένα στρατό δικό μου. Με κάλεσε τότε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως και πραγματοποίησα το ραντεβού. Είπα «θα γυρίσω πίσω κύριε πρόεδρε να σας βοηθήσω αφού θέλετε τη βοήθειά μου, αν έχετε την ευγενή καλοσύνη όταν γίνετε πρωθυπουργός και μπορείτε και θέλετε, δώστε μου μια από αυτές τις θέσεις» και δεν διαφώνησε.”

Είναι το «σύστημα Γκρούεζα» όπως, ευθαρσώς (για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα) και δημόσια, το περιέγραψε ο («γλυκά το λέω») υπουργός Μάκης Βορίδης:

“Ποιους να βάλουμε; Τους ξένους; Έγινε μία αξιολόγηση από μία επιτροπή, κατέληξαν σε 111 άτομα και μέσα σε αυτόν τον κόσμο υπήρξε μία αστοχία, έγινε παρέμβαση και διορθώθηκε”.

Είναι το «σύστημα Γκρούεζα», που ενώ προεκλογικά δεσμεύεται ότι από ένα  «μητρώο τεχνοκρατών» θα γίνεται η επιλογή όσων αναλάβουν θέσεις ευθύνης, ενώ υποσχόταν (ο Κυριάκος Μητσοτάκης) ότι “είναι σε πλήρη αντίθεση η λογική μου με το παρελθόν, αφού έχω επανειλημμένα καυτηριάσει τις τοποθετήσεις αποτυχημένων πολιτευτών σε διοικήσεις νοσοκομείων”, τελικά επικρατεί καθολικά το “ποιους να βάλουμε; Τους ξένους;” (111 νεοδημοκράτες, όλοι τους κομματάρχες ή αποτυχημένοι πολιτευτές ή γραμματείς οργανώσεων ή επικεφαλείς στα γραφεία πρωτοκλασάτων πολιτικών).

Επειδή ο «Γκρούεζας» έχει ως βασικό του προσόν ότι “είμαι του κόμματος”, αυτόχρημα είναι πειθήνιος..

Το εξήγησε απαράμιλλα ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ:

“Είναι πάντα εύκολο να υπακούει αυτός που ονειρεύεται να διοικήσει.”