Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

 

Ρα-φαλιρίσαμε

 

Οι εξελίξεις σε όλα τα μέτωπα (υγεία, παιδεία, οικονομία, κοινωνικό κράτος, μεταναστευτικό, εξωτερική πολιτική και άμυνα) συνηγορούν ώστε κάθε ανιδιοτελής πολίτης να υιοθετεί -χωρίς αστερίσκους- την άποψη του Αμερικανού περιβαλλοντολόγου Edward Abbey: “Ένας πατριώτης πρέπει να είναι πάντα έτοιμος να υπερασπιστεί την πατρίδα του εναντίον της κυβέρνησής της”.

 Το θολό τοπίο ξεκαθαρίζει κάθε ώρα που περνάει από τους τόνους βεγγαλικών και καπνογόνων που ρίχνει πανταχόθεν η προπαγάνδα για να στρεβλώσει την εικόνα, καθώς ο δυνατός αέρας που σηκώνεται από τις ραγδαίες εξελίξεις αποκαλύπτει την σκληρή πραγματικότητα.

 Το δεύτερο κύμα της πανδημίας του κορωναϊού ξεκίνησε πολύ νωρίτερα του αναμενόμενου –μεσούσης της τουριστικής περιόδου- καθώς βρήκε ορθάνοιχτες τις πόρτες, εξαναγκάζοντας τουρίστες προερχόμενους κυρίως από την Μ. Βρετανία και την Σουηδία να αναχωρούν πρόωρα ακυρώνοντας κρατήσεις για να αποφύγουν την καραντίνα  κατά την επιστροφή στην πατρίδα τους.

 Ενώ καταβαραθρώνονται τα -έτσι κι αλλιώς- πενιχρά έσοδα από τον τουρισμό, αυξάνονται τα κρούσματα της πανδημίας σε μια χώρα που αποδείχτηκε παντελώς ανοχύρωτη, βλάπτοντας έτσι και την δημόσια υγεία και την οικονομία. Οι απαιτούμενοι έλεγχοι στις πύλες εισόδου δεν έγιναν ή έγιναν πλημμελώς με βάση τον προορισμό και όχι την χώρα προέλευσης.

 Ο χρόνος μετά την λήξη του lockdown σπαταλήθηκε σε πανηγυρισμούς για την επιτυχή αντιμετώπιση του εαρινού κύματος (προσωπικά από τον πρωθυπουργό) και για τον καταλογισμό της κυβερνητικής αδράνειας στην έλλειψη «ατομικής ευθύνης» (προσωπικά από τον κάθε πολίτη), αν το πράγμα στραβώσει στο φθινοπωρινό κύμα.

Εντωμεταξύ το ΕΣΥ φθίνει με αποχωρήσεις τουλάχιστον 5.000 υγειονομικών μέσα σε ένα χρόνο και τα τεστ στον γενικό πληθυσμό δεν έγιναν ποτέ για τον έλεγχο του βαθμού ανοσίας της αγέλης.

 Τα σχολεία άνοιξαν με περισσότερους μαθητές (η τήρηση του μέτρου της απόστασης κόπηκε στις εξετάσεις με την μέθοδο του μέσου όρου), με λιγότερους εκπαιδευτικούς (ακόμα και αναπληρωτές), με ελάχιστο αριθμό προσωπικού καθαριότητας (μέχρι και ένα άτομο ανά σχολική μονάδα), αλλά μόνη της “η πίστη (στη χρήση μάσκας) σώζει”, ανεξάρτητα που ο κολλητός προμηθευτής υγειονομικών μασκών (για νήπια και μικρά παιδιά) τις κατασκεύασε στο μέγεθος της σωβρακοφανέλας.

 Επειδή τωόντι «λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν» για εργαζόμενους στο ΕΣΥ και στην παιδεία, για μικρομεσαίους και αυτοαπασχολούμενους, για συνταξιούχους και για κοινωνική πολιτική των «αναξιοπρεπών» επιδομάτων, η κυβέρνηση παγώνει τον κατώτατο μισθό, κόβει το Δώρο Πάσχα των συνταξιούχων, ψηφίζει για απλήρωτες υπερωρίες, αλλά μειώνει τον ΕΝΦΙΑ (στην μεγάλη περιουσία), μειώνει τις εισφορές (και τις συντάξεις) στη δημόσια ασφάλιση και ενισχύει την ιδιωτική (ασφαλιστικό Πινοσέτ), όμως καταπολεμά την ανεργία με την κατάργηση του ΑΣΕΠ ενώ συγχρόνως προσλαμβάνει 15.000 ΕΠΟΠ, 1.500 αστυνομικούς και 1.000 συνοριοφύλακες, ενώ έχει ήδη σπάσει το πανελλήνιο ρεκόρ σε διορισμούς μετακλητών.

 Επειδή τωόντι «η πατρίς εν κινδύνω»  ο πρωθυπουργός αποφάσισε (και ανακοίνωσε) ότι θα αγοράσουμε 18 Γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη Rafale, χωρίς να γνωρίζει το κόστος (προμήθειας, εκπαίδευσης, συντήρησης, αναβάθμισης και οπλικών συστημάτων), χωρίς οποιαδήποτε μελέτη αν είναι επιχειρησιακά η βέλτιστη λύση, χωρίς οποιαδήποτε εισήγηση των επιτελών από τις ένοπλες δυνάμεις, χωρίς κάποια άλλη χώρα μέχρι σήμερα να έχει προμηθευτεί τον συγκεκριμένο τύπο πολεμικού αεροσκάφους και ενώ τα προηγούμενα χρόνια (επί ΣΥΡΙΖΑ) έγινε κατορθωτό να περιοριστούν οι τύποι των αεροσκαφών από έξι σε δύο (F-16 και Mirage 2000) εξοικονομώντας κόστος και προσωπικό.

 Τελικά όπως έλεγε και ο Άρθουρ Κλαρκ:

“Υπάρχει ένας ελπιδοφόρος συμβολισμός στο γεγονός ότι οι σημαίες δεν κυματίζουν στο κενό.”

 

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Ο κοινωνικός δαρβινισμός σε reality

 

Τι μαθαίνει κανείς; Μετά την χυδαία τοποθέτηση ενός «παίκτη» που συμμετείχε στο reality “Big Brother” ότι “με τις γκόμενες, πηγαίνω κάθε μέρα σε μια να αδειάζω το πακέτο μου... αλλιώς έχει βιασμό” είχαμε –σου λέει- τσουνάμι αντιδράσεων και εξελίξεων.

 Πρώτον, αντέδρασε άμεσα ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΪ που έχει τα δικαιώματα της παραγωγής και μετάδοσης του τηλεσκουπιδιού.

Άμεσα κάλεσε ο «Μεγάλος Αδελφός» τον παίκτη σε απολογία  και επειδή δεν θεώρησε επαρκείς τις εξηγήσεις του τον απέβαλε (πολύ σκληρή αντίδραση μετά την μεταμέλεια του, δεν βρίσκετε;), ενώ στην συνέχεια εξέδωσε και ανακοίνωση που -κατά την ταπεινή μου γνώμη- θα πρέπει να συμπεριληφθεί αυτούσια στο πρόγραμμα των οργανώσεων για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 Από την ανακοίνωση μαθαίνουμε ότι “η δημοσιοποίηση του συγκεκριμένου σχολίου στο πλαίσιο της διαδικτυακής μετάδοσης οφείλεται σε ανθρώπινο λάθος εργαζομένου, ένα σφάλμα δίχως πρόθεση, το οποίο, παρά τα μέτρα που είχαν ληφθεί, δεν μπόρεσε να αποφευχθεί” όπως επίσης ότι “οι κανόνες της ραδιοτηλεοπτικής νομοθεσίας, την τήρηση των οποίων εποπτεύει και ελέγχει το ΕΣΡ και οι οποίοι αφορούν στην τηλεοπτική μετάδοση των επεισοδίων του παιχνιδιού, γίνονται απόλυτα σεβαστοί και θα συνεχίσουν να τηρούνται με αυστηρότητα”.

 Άρα το πρόβλημα δεν είναι η χυδαία και ακραία ρατσιστική άποψη, αλλά η δημοσιοποίηση της που “οφείλεται σε ανθρώπινο λάθος εργαζομένου… παρά τα μέτρα που είχαν ληφθεί ” και η δήλωση “τήρησης της ραδιοτηλεοπτικής νομοθεσίας” για την αποφυγή προστίμου.

Δεύτερον, αντέδρασαν οι εταιρείες-χορηγοί του προγράμματος οι οποίοι αποχωρούν ο ένας μετά τον άλλο.

Και εδώ βγήκαν ανακοινώσεις, μία εκ των οποίων αναφέρει: “Μετά την ενημέρωση για το σημερινό καταδικαστέο περιστατικό από συμπεριφορά παίχτη του Big Brother, η εταιρία μας αποχωρεί από την χορηγία της, με γνώμονα το σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη και αξιοπρέπεια.”

 Για τις εταιρείες-χορηγούς το Big Brother προωθούσε τον “σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη και αξιοπρέπεια” (γι’ αυτό άλλωστε βάλανε τα λεφτά τους) μέχρι που πέσανε από το ροζ συννεφάκι τους όταν ο «παίκτης» έκανε τις γνωστές δηλώσεις.

 Σε μια κοινωνία που ένας πρώην πρωθυπουργός δηλώνει “παντελονάτος” και “της αντρικής σχολής” και ο νυν πρωθυπουργός εξηγεί: “Δυστυχώς δεν υπάρχουν τόσες γυναίκες που θα ενδιαφέρονταν να ασχοληθούν με την πολιτική” η χυδαία άποψη του «άντρακλα» για τις γυναίκες σε εκπομπή «τηλεκλειδαρότρυπας» αποτελεί σχεδόν «φυσικό» επακόλουθο, όταν (για να θυμηθούμε κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις):

 Στην δίκη για παιδεραστία και βιασμούς του Νίκου Γεωργιάδη, η μάρτυρας υπεράσπισης Άννα-Μισέλ Ασημακοπούλου κατέθεσε ότι “ήθελαν να καταστρέψουν ένα από μεγάλα όπλα και εργαλεία του κ. Μητσοτάκη στον αγώνα του”.

 Στην δίκη για τον βιασμό, τα βασανιστήρια και την άγρια δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη, ο Έλληνας δολοφόνος (με τις γνωστές πολιτικές άκρες) ύψωσε το μεσαίο του δάχτυλο στους δημοσιογράφους.

 Η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου -με δημόσιο λιντσάρισμα- οφείλεται στο γεγονός ότι ήταν gay και οροθετικός και όχι ότι μπήκε στο κατάστημα με σκοπό την  κλοπή (λες και το λιντσάρισμα στους κλέφτες είναι fair).   

«Τον σκότωσε για το ποδόσφαιρο» ήταν ο τίτλος που συνόδευε την είδηση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ.

«Φόνος λόγω ποδοσφαιρικών διαφορών» ήταν η δημοσιογραφική κάλυψη, ενώ κάποιος «συνάδελφος» του Ρουπακιά δήλωνε (στο ίδιο ραδιόφωνο) ότι “ο δολοφόνος ανήκε στον αριστερό χώρο”.

 

Μια παροιμία λέει:

“Μερικοί άνθρωποι είναι σαν τα παπούτσια: όσο πιο φτηνοί είναι, τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνουν”.

 

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Πενήντα  αποχρώσεις του γκρι

 

Από τα ενδιάμεσα χρώματα η ζωή απεχθάνεται το γκρι για δύο βασικά λόγους:

Πρώτον, αποκρύπτει την αλήθεια του μαύρου αναμιγνύοντας την με το καθησυχαστικό  λευκό.

Δεύτερον, σηματοδοτεί την κατάσταση αναμονής ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν το μεταίχμιο δημιουργείται νωρίς πριν την αυγή ή αργά πριν την δύση.

 Η ιστορία του ανθρώπου κυριαρχείται από το μαύρο και το γκριζάρισμα των φωτεινών περιόδων. Προφανώς αυτό είχε υπ’ όψιν του ο Γκράχαμ Γκρην όταν έλεγε: “Ο κόσμος δεν είναι άσπρο – μαύρο. Μάλλον είναι γκρι – μαύρο”, όπως οι εφαρμοστές ολοκληρωτικών πολιτικών αποκαλούνται “οι τα φαιά φορούντες”.

 Η καθημερινότητα του απλού πολίτη στην Ελλάδα -τον τελευταίο χρόνο- έχει εγκλωβιστεί στην παλέτα όλων των δυνατών αποχρώσεων του γκρι.

Η παγκόσμια πανδημία που έφερε την μεγαλύτερη σύγχρονη υγειονομική κρίση στην χώρα αντιμετωπίστηκε στην εκδήλωση της με την μόνη λογική που διαθέτει η κυβέρνηση: “Business opportunity” και όχι απλά “business as usual”.

Η μαύρη πραγματικότητα εύκολα γκριζαρίστηκε με ανέξοδα χειροκροτήματα, και με την πανάκριβη λεύκανση του ελευθερωτή «Μωυσή».

 Όμως με το δεύτερο κύμα το ψεύτικο λευκό γρήγορα μετέτρεψε το γκρι σε μαύρο, τον ελευθερωτή σε δεσμώτη και τον Προμηθέα σε Επιμηθέα. Πανικόβλητοι τώρα αναζητούν «λύσεις» στην μάσκα, στα παγουρίνο, στον απομονωτισμό και στις εξηγήσεις του καθηγητή Μαγιορκίνη γιατί το μέγεθος των τάξεων δεν έχει και μεγάλη σημασία στην μετάδοση του ιού.

 Επειδή είναι γνωστό ότι “με πορδές δεν βάφεις αυγά” για την «μαύρη μας την τύφλα» ευθύνονται αποκλειστικά οι ατίθασοι νέοι (και οι γονείς τους φυσικά) που δεν έχουν αναπτύξει κανένα αίσθημα ατομικής ευθύνης.

 Τα μαύρα χάλια της οικονομίας δεν ξασπρίζουν όταν η εργασία και η κατανάλωση θεωρούνται υποκείμενα νοσήματα, όταν η κρατικοδίαιτη παρασιτική επιχειρηματικότητα αντιμετωπίζεται ως σωτήριο εμβόλιο και όταν η προπαγάνδα επιχορηγείται ως δημόσιο αγαθό.

 Πόσο να γκριζάρει το μαύρο με «σκόιλ ελικικού» και με μικρή αναβολή των οφειλών στο Δημόσιο των επιχειρηματιών και αυτοαπασχολούμενων;

 Πόσο να γκριζάρει το μαύρο των συντάξεων ο Αυτιάς -για δήθεν επικείμενες αυξήσεις- όταν δεν εφαρμόζεται ούτε η απόφαση του ΣτΕ για την αναδρομική καταβολή των περικοπών των συνταξιούχων;

Πόσο να γκριζάρει το μαύρο μέλλον των νέων εργαζομένων όταν η δημόσια ασφάλιση παραδίδεται στις μεγάλες ιδιωτικές ασφαλιστικές με την «μέθοδο Πινοσέτ»;

Πόσο να γκριζάρει η βίαιη φτωχοποίηση όταν η προστασία της πρώτης κατοικίας μετατρέπεται σε κατάσχεση και ενοικίαση της οικίας (από ειδικό ταμείο που θα συσταθεί για τον σκοπό αυτό) για 12 χρόνια;

 Η κατάμαυρη πολιτική της Τουρκίας προς της Ελλάδας εκδηλωνόταν πάντα με την μορφή του γκριζαρίσματος περιοχών, θαλασσίων ζωνών και εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, με ευθεία αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης.

Όμως πόσο διευκολύνεται το γκρι των «γκρίζων λύκων» όταν η “μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη” εξωτερική μας πολιτική (για δεύτερη φορά μετά την περίοδο Σημίτη) διαφοροποιείται με:

 Πρακτικές μυστικής διπλωματίας που θα οδηγήσουν σε διάλογο με ανοιχτή ατζέντα;

 Δημιουργία πλαισίου συζήτησης που θα οδηγήσει σε διερεύνηση προθέσεων επί (γενικώς) «ελληνοτουρκικών διαφορών»;

 Μη ξεκαθάρισμα από την Ελλάδα ότι το μόνο θέμα για συζήτηση είναι η «υφαλοκρηπίδα των νησιών»;

 Την συμφωνία με την Αίγυπτο για την ΑΟΖ που προβλέπει μειωμένη επήρεια Ελληνικών νησιών;

 Η -σε όλα τα επίπεδα-  ασκούμενη γκρι πολιτική, θυμίζει τον κωμικό Rodney Dangerfield:

 “Ήμασταν φτωχοί. Τόσο φτωχοί, που στη γειτονιά μου το ουράνιο τόξο ήταν ασπρόμαυρο.”