Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Βαθιά  σκιώδης  σχεδόν  μαύρος

Έλεγε ο συγγραφέας Στανισλάβ Γέρζυ Λετς: “Για να βασανίσεις έναν άνθρωπο πρέπει να ξέρεις τι είναι αυτό που τον ευχαριστεί”.

Μιλώντας κανείς για τα -χωρίς τέλος-  βάσανα του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν χρειάζεται να αποκωδικοποιήσει ποια είναι αυτά που τον ευχαριστούν, μιας και φροντίζει ο ίδιος καθημερινά με έντονο ύφος (γουρλωμένα μάτια, σουφρωμένα χείλη, σταυρωμένα χέρια,  χτύπημα των ποδιών στο πάτωμα) να τα φωνάζει:

“Na μην τελειώσει η 2^η αξιολόγηση”, “Να μην ξεκινήσει η συζήτηση για την απομείωση του χρέους”, “Να εξαναγκαστούμε σε 4^ο μνημόνιο”, “Βάστα Σόιμπλε”, “Είναι Αριστεροί αυτοί που υποδέχονται τους «Αμερικάνοι, φονιάδες των λαών;»”, “Εκλογές, εκλογές, εκλογές”, “Μπαμπά δεν παίζω την Ντόρα γιατί είναι ζαβολιάρα και θέλω να με πας στο πάρκο να κάνω τον Πρωθυπουργό στον Μάκη και στον Άδωνι”.

Κι έχεις και τον Τσίπρα που το έχει βάλει “αμέτι μουχαμέτι” να βασανίζει σαδιστικά τον Κούλη.

Και τι δεν (του) έχει κάνει:

Κατόρθωσε να αλλάξει απολύτως το κλίμα στην Ευρώπη και το 18 προς 1 στα Eurogroup και στις Συνόδους κορυφής να αποτελεί μακρινό παρελθόν (last year).  Πλέον απομονωμένος και γραφικός φαντάζει ο πολύς Σόιμπλε καθώς όχι μόνο ο Ολάντ, ο Ρέντσι, ο Γκάμπριελ, ο Σούλτς, ο Μοσκοβισί, ο super Μάριο (Ντράγκι) μιλάνε για την απομείωση του χρέους και την υπαγωγή των κρατικών μας ομολόγων στην ποσοτική χαλάρωση (QE), αλλά τα ίδια λέει (σε κατάφορη αντίθεση με το γεράκι των Γερμανικών πολυεθνικών) και ο Γιούνκερ με τον Ντάισελμπλουμ.

Κατόρθωσε να μπει εμβόλιμα και να “σπάσει” τα δίπολα “Βορράς-Νότος” “Κέντρο–Περιφέρεια”, με την  “Διάσκεψη των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου” στην Αθήνα, που αποτέλεσε το ισχυρό αντίβαρο στην Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, για επαναφορά της στην τροχιά του Ευρωπαϊκού κοινωνικού ιδεώδους.

Κατόρθωσε να στρέψει τα φώτα του πλανήτη πάνω στην Ελλάδα, που από “αποδιοπομπαίος τράγος”  έγινε η “ωραία κοιμωμένη”, με τις επισκέψεις των Ολάντ, Πούτιν, Πάπα, Ομπάμα και τα ισχυρά φιλελληνικά μηνύματα που έστειλαν προς πάσα κατεύθυνση.

Κατόρθωσε να αναπτύξει εμπορικές σχέσεις για την προσέλκυση επενδύσεων σε Δύση και Ανατολή, Βορρά και Νότο, με Ρωσσία και Η.Π.Α, με Κίνα και Ιράν, με Ισραήλ και Αραβικές χώρες.

Κατόρθωσε κόντρα στην Ευρώπη των κλειστών συνόρων να διαχειριστεί, την μάστιγα της εποχής, το προσφυγικό, περιορίζοντας τους παραμένοντες στις 60.000 (από τα εκατομμύρια των διερχόμενων), με πλήρη σεβασμό στην “χάρτα του Ο.Η.Ε.” και με την παγκόσμια κοινότητα να εξυμνεί την στάση της Ελλάδας  και να καταθέτει τον σεβασμό της.

Κατόρθωσε (κατά τον Πρόεδρο Αναστασιάδη) να συμβάλλει καθοριστικά στις  Ελληνοκυπριακές προσπάθειες για την επίλυση του Κυπριακού, με συμφωνία επί του εδαφικού που φέρνει την ενοποίηση ακόμα πιο κοντά.

Κάπου διάβασα τα 10 χαρακτηριστικά του κακομαθημένου παιδιού:

Έχει πολύ συχνά ξεσπάσματα.

Δεν είναι ποτέ ικανοποιημένο.

Δεν είναι συνεργάσιμο.

Προσπαθεί να ελέγξει τους ενήλικες.

Συχνά σας ντροπιάζει.

Δεν μοιράζεται τα πράγματά του.

Πρέπει να το παρακαλέσετε για να κάνει κάτι.

Σας αγνοεί.

Δεν μπορεί να παίζει μόνο του.

Πρέπει να το  δωροδοκείτε συνέχεια.

Θυμηθείτε τι είπε ο Κούλης  στον Πρόεδρο Ομπάμα για την κυβέρνηση.

Θυμηθείτε τι ανέφερε διασύροντας την οικονομία από το βήμα του “Ελληνοαραβικού Συνεδρίου”.

Θυμηθείτε τι λέει, κάθε φορά, εκτός  συνόρων.

Ναι είναι κακομαθημένος για την οικογένεια του, όμως για την χώρα του είναι επικίνδυνος.

Κι όπως πάλι ο Στανισλάβ Γέρζυ Λετς έλεγε:

“Υπάρχουν γραμματικά λάθη ακόμα και στην σιωπή του”.

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Ο  Τραμπ(ουκισμός)  στα  χρόνια  της  χολέρας

H κυρίαρχη παγκοσμιοποιημένη εξουσία λειτουργεί όπως ο Κολομβιανός “Βασιλιάς” των ναρκωτικών Εσκομπάρ και όπως  το καρτέλ των “Νονών” και “Βαρόνων” της ηρωίνης, μεθαμφεταμίνης, μαριχουάνας και κοκαϊνης.

Παρέχει δηλαδή καθημερινά  -σε ελεγχόμενες δόσεις-  παραισθησιογόνες και ψυχότροπες ουσίες, προκαλώντας εξαρτησιογόνο εθισμό στους χρήστες που έτσι αναζητούν διαφυγές από τον αβάσταχτο βίο τους.  Η επαναφορά στην πραγματικότητα γίνεται επώδυνα με αποτέλεσμα την αναζήτηση ακόμα μεγαλύτερης δόσης, που το σύστημα έχει φροντίσει και παρέχει.

Καμιά φορά βέβαια τα γεγονότα είναι απρόβλεπτα και οι εξελίξεις ανεξέλεγκτες.  Είναι όταν μια “παρτίδα” βγαίνει στην αγορά πιο “καθαρή” από ότι προβλέπεται συνήθως,  με αποτέλεσμα να σκοτώνει τους χρήστες ή οι χρήστες έχουν ανάγκη ακόμα μεγαλύτερης δόσης παραισθησιογόνου.

Η εκλογή Τράμπ είναι αυτή ακριβώς η περίπτωση.

Ο Τράμπ αποτελεί την πιο “καθαρή” εκδοχή του συστήματος.

Ο Τράμπ είναι η overdose (υπερδοσολογία) της παγκοσμιοποιημένης διακυβέρνησης.

Ο Τραμπ -ως η υπερδοσολογία της Αμερικάνικης πολιτικής, στα ύστερα χρόνια της “χολέρας”, δηλαδή μετά την κατάρρευση του Σοβιετικού αντίρροπου συστήματος-  χαρακτηρίζεται από το ποσοτικό επίρρημα “πιο”: Πιο λαϊκιστής, πιο ρατσιστής, πιο χυδαίος, πιο αγράμματος, πιο ανάλγητος, πιο μισογύνης, πιο ακροδεξιός, πιο…… Τραμπ(ούκος).

Καμιά φορά βέβαια οι διαφορές μεταξύ των “αντιπάλων” είναι απολύτως δυσδιάκριτες καθώς,  στην πιο βρώμικη προεκλογική περίοδο όλων των εποχών,  η Χίλαρι συνέβαλλε αποφασιστικά  στην άνοδο της στάθμης  των λυμάτων.

Αρκεί να θυμηθούμε ότι αποκάλεσε “σκουπίδια”  τους οπαδούς του Τράμπ, χωρίς κανείς από μεριά Χάρβαρντ, Γέιλ, Κολούμπια ή Στάνφορντ να ενοχληθεί.

Ναι η Κλίντον έχασε από τον Τραμπ.

Όχι οι Δημοκρατικοί δεν έχασαν από τους Ρεπουμπλικάνους στην κάλπη της 8^ης Νοεμβρίου, καθώς είχαν ήδη χάσει από τις αρχές του καλοκαιριού όταν ο σοσιαλιστής με τις αναδιανεμητικές ιδέες, ανεξάρτητος Γερουσιαστής  Μπέρνι Σάντερς, υποψήφιος για το χρίσμα του Δημοκρατικού κόμματος,  υποχρεώθηκε σε παραίτηση υπέρ της Χίλαρι.

Εκείνη την ημέρα η Panamerica εξουσία ξεφυσούσε ανακουφισμένη.

Εκείνη την ημέρα η παγκόσμια κοινότητα ξεφυσούσε αγχωμένη.

Όμως στην άλλη Αμερική για πρώτη φορά, γεννήθηκε κάτι που χαρακτηρίζεται από το ποσοτικό επίρρημα “πολύ”:

Πολύ νέο, πολύ ανεξάρτητο, πολύ σκεπτόμενο, πολύ αλληλέγγυο, πολύ προοδευτικό και πολύ μαζικό.

Περισσότερους από 11,5 εκατομμύρια ανθρώπους απαριθμούσε στο ξεκίνημα του το “Κίνημα του Μπέρνι Σάντερς”.

Καμία Κλίντον και κανένας επιτετραμμένος του “Αμερικανικού ονείρου” δεν δικαιούται να “κλαίει πάνω από το χυμένο γάλα” της επικείμενης προεδρίας Τράμπ, όπως κανένας  Ευρωπαίος “φιλελές” δεν έχει δικαίωμα  να σκούζει για την ραγδαία άνοδο της ακροδεξιάς στην γηραιά μας ήπειρο.

Το (NPD) “Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα” της Γερμανίας, το “Εθνικό Κόμμα των Ελευθέρων” του Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε στην Αυστρία, το “Εθνικό Μέτωπο” της Μαρίν Λεπέν στην Γαλλία, το “Κόμμα για την Ελευθερία” του αντιισλαμιστή φασίστα Γκέερτ Βίλντερς στην Ολλανδία, το “Κίνημα Πέντε Αστέρων” του Πέπε Γκρίλο στην Ιταλία, είναι  “σάρξ εκ της σαρκός” τους.

Η άλλη πλευρά και ο αντίπερα όχτος είναι ο Μπέρνι Σάντερς που συνεχίζει την επόμενη μέρα της καταστροφής, είναι ο  σοσιαλιστής ηγέτης των Εργατικών στην Βρεττανία Τζέρεμι Κόρμπιν που χρειάστηκε να νικήσει εμφατικά δυό φορές το ίδιο του το κόμμα για να επιβιώσει, είναι ο Αλέξης Τσίπρας που μόνος εναντίον όλων μάχεται να αλλάξει τις ισορροπίες στην πιο συντηρητική (σε καιρό ειρήνης) Ευρώπη μετά τον μεσαίωνα.

Είπε αλληγορικά ο Ψυχολόγος Έριχ Φρομ:

“Η ανθρώπινη ιστορία άρχισε με μια πράξη ανυπακοής και δεν είναι απίθανο να τερματιστεί με μια πράξη υπακοής”.

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

«Ιερά»  έκδυση*

Αρχική επισήμανση: Το κείμενο που ακολουθεί δεν σχετίζεται με την συνέντευξη που (δεν) έδωσε  -στον Παπαχελά-   ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος,  αλλά σε αυτήν που (προαναγγελμένη και υπερπροβαλλόμενη) παραχώρησε (μέσα σε ακριβά ράσα) ο Ιωάννης Λιάπης,  για να επιβεβαιωθεί ακόμα μια φορά πόσο σοφό και επίκαιρο είναι το παλιό απόφθεγμα του Μενέλαου Λουντέμη:

“Όλα τα λόγια του θεού είναι καλά. Μόνο, βάρδα, να μην τα πιάσουνε στο στόμα τους οι παπάδες”.

Επειδή όπως έλεγε κι ένας άλλος των γραμμάτων, Βρεττανός αυτός, ο Φιλόσοφος Bertrand Russell: “Οι θρησκείες που καταδικάζουν την ηδονή των αισθήσεων, ωθούν τους ανθρώπους να αναζητούν την ηδονή της εξουσίας”, πρέπει ο Ιωάννης Λιάπης (Λιάπης στα Ελληνικά σημαίνει άρπαγας) να κριθεί ως πολιτικό πρόσωπο (άλλωστε αυτόν τον ρόλο διάλεξε) και τα λεγόμενα του ως μια κραυγαλέα επίδειξη κοσμικής  εξουσίας (αφού  αυτήν προβάλλει).

Μεταξύ αυτών που (υιοθετημένα από ακραίους) είπε ο Ιωάννης Λιάπης:

“Τα κόμματα της Αριστεράς με τη φιλοσοφικοκοινωνική βιοκοσμοθεωρία του κομμουνιστικού κοσμοειδώλου, όπως γνώρισε τον χωρισμό αυτό ο καταρρεύσας υπαρκτός σοσιαλισμός στο ανατολικό μπλοκ που στην ουσία ήταν διωγμός της θρησκευτικής πίστεως, ελαύνονται από αποτυχημένα αθεϊστικά ιδεολογήματα και συναντώνται με τα υπόλοιπα κόμματα του νεοφιλελεύθερου χώρου κάτω από τις ντιρεκτίβες της Νέας Εποχής και της Νέας Τάξεως”.

Όσοι από το ΚΚΕ μίλησαν για «αντικομμουνισμό παλαιάς κοπής» είπαν την μισή αλήθεια, γιατί ολάκερη είναι ότι ο «Μακαριότατος» Λιάπης μαζί με την Αριστερά και τους Κομμουνιστές εξορκίζει τον νεοφιλελευθερισμό και την Νέα Εποχή. 

Γιατί, πλην Ελλάδας, πουθενά στην Ευρώπη (όχι μόνο την πάλαι ποτέ Ανατολική) δεν είναι «κρατικός τομέας» η εκκλησία και δεν είναι «κυβερνητικός συνδιαμορφωτής της πολιτικής» το ιερατείο.

Ακριβώς εδώ γίνεται διάφανη η στάση (και όχι η μεταστροφή) του ανδρός απέναντι στα σκοταδιστικά, φασιστικά και νεοναζιστικά κηρύγματα, ελεεινών μισάνθρωπων (με ή χωρίς ράσα), που υιοθέτησε απολύτως ο Λιάπης.

Ποιοι στο όνομα της Ελληνικότητας και της Ορθοδοξίας  διαπράττουν εγκλήματα κατά αλλοδαπών και αλλοθρήσκων;

Ποιοι βάλουν κατά των έγχρωμων, των ομοφυλοφίλων, των διαφορετικών, των κάθε «άλλων»;

Ποιοι ομνύουν υπέρ του «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια» ως η επιτομή ενός ολοκληρωτικού, ανελεύθερου, σκοταδιστικού και θεοκρατικού συστήματος εξουσίας;  

Μα φυσικά οι ναζιστές της Χ.Α.

Και ποιοι, από άμβωνος, διαδίδουν το λόγο της Χ.Α και προσεύχονται υπέρ «της υγείας  και μακροημέρευσης αυτών»;

Μα φυσικά ιεράρχες σαν τον φασίστα Λένη (Καλαβρύτων) και τον ομοϊδεάτη του Μεντζελόπουλο (Πειραιώς).

Και εδώ ο Λιάπης δεν μάσησε τα λόγια του: “Ο Αμβρόσιος δεν κάνει λάθος, το πρόβλημα είναι ο τρόπος που τα λέει”, ενώ σε άλλο σημείο, μιλώντας για το φιλανθρωπικό έργο  της εκκλησίας, τονίζει με «σπασμένη» φωνή: “Περιορίζω την βοήθεια σε μετανάστες, μην κατηγορηθούμε ότι δεν βοηθάμε, επαρκώς, τους Έλληνες”.

Καταλάβατε; «Μόνο για Έλληνες».

Όμως εκεί που ο Λιάπης βυθίζεται στα άδυτα της γραφικότητας, είναι  η άποψη του ότι “το Ισλάμ δεν είναι Θρησκεία” σε μια ανίερη προσπάθεια να παρεμποδίσει την δημιουργία τεμένους, ενώ μίλησε «φτηνά» για τον Φίλη, στην εμμονή του να καθορίσει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα στα σχολεία.

Όσο για τα περί «αφελληνισμού και αποχριστιανισμού» ο Μουζάλας  έδωσε αποστομωτική απάντηση:

“Αλήθεια φοβόμαστε ότι 60.000 άνθρωποι θα μας αποχριστιανίσουν ή  100.000 άνθρωποι θα μας αποελληνοποιήσουν; Έχουν μικρή εμπιστοσύνη στην πίστη και στο έθνος”.

Και κάτι τελευταίο:

“Είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι θα πάει στον παράδεισο μιας θρησκείας και δεν θα καταλήξει στην κόλαση μιας άλλης”.

*απογύμνωση, ξεβράκωμα

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Ο  βιολιστής  στη  στέγη

Στην πολιτική γεωγραφία τα σύνορα είναι ευμετάβλητα, οι κινήσεις των αντίρροπων δυνάμεων απρόβλεπτες, οι διατάξεις των στρατευμάτων  μη προκαθορισμένες και οι συσπειρώσεις των  αντιμαχόμενων  αναπάντεχες.

Μόνο εκ των υστέρων  -όταν τα φύλλα γίνουν φανερά και η παρτίδα έχει κριθεί-  μαθαίνεις ποιοι πήγαν με ποιους, ποια ταχτική ακολούθησαν,  σε  τι φύλλα ποντάρισαν, τι μπλόφες στήσανε και –πάνω απ’ όλα-  για ποιους  δουλεύουν. Ποια  συμφέροντα δηλαδή εξυπηρετούν (φυσικά κάποιοι με το αζημίωτο).

Προς επίρρωση των ανωτέρω, το ακόλουθο κουίζ είναι ανησυχητικά αποκαλυπτικό.

Εγώ θα καταγράψω δηλώσεις και εσείς θα αναζητήσετε την πατρότητα τους.

Πάρτε το χρόνο σας, οι απαντήσεις δεν είναι τόσο προφανείς όσο φαίνονται.

Για το προσφυγικό: «Να τελειώνουμε με τις ιδεοληψίες ότι είναι όλοι άνθρωποι».

Για τους κομμουνιστές: «Σε οποιοδήποτε μέρος και αν πας, όταν πεις ότι είσαι κομμουνιστής σε βάζουν φυλακή. Στην Ελλάδα γίνεται το αντίθετο».

Για τον ΣΥΡΙΖΑ: «Το μέτωπο των αναρχοκομμουνιστών, των φασιστών, των αποβλήτων της δημόσιας ζωής και των κατσαπλιάδων έχει σχηματιστεί».

Για την “κόκκινη” απειλή: «Ναι, έχουμε πόλεμο που δεν τέλειωσε ούτε στον εμφύλιο. Οι κάφροι έχουν έρθει να καταλύσουν κάθε έννοια δημοκρατίας  και ομαλότητας. Η στάση τους μετά τον κόλαφο από το ΣτΕ δείχνει ότι αυτοί είναι ετοιμοπόλεμοι και δεν διστάζουν να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους.

Η άλλη πλευρά είναι έτοιμη να πολεμήσει αυτούς  που έχουν ινδάλματα τον Μαδούρο, τον Κιμ και κάτι άπλυτους αριστερούς στην Ευρώπη;

Μόνο με επανάσταση θα πέσουν οι απόγονοι των ηττημένων κομμουνιστών, που κάνουν τα πάντα επειδή τους καταδυναστεύει το σύνδρομο της Βάρκιζας. Και θα το πάνε μέχρι τέλους».

Δείτε τις απαντήσεις:

Οι μισάνθρωπες δηλώσεις για το προσφυγικό δεν ανήκουν σε Γερμανούς νεοναζί, στη Λεπέν ή στον ρατσιστή Πρόεδρο της Πολωνίας Ντούντα, αλλά στον πρώην ΣΥΡΙΖΑ, τέως ΔΗΜΑΡ και νυν ΠΟΤΑΜΙ,  βουλευτή Γρηγόρη Ψαριανό.

Οι χουντικές δηλώσεις για τους κομμουνιστές δεν έγιναν από τον Παττακό, πριν  πεθάνει, αλλά από τον τηλεαστέρα, αντιπρόεδρο (του Κούλη) Άδωνι Γεωργιάδη.

Ο οχετός ύβρεων για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν εκστομίστηκε από τον Κωνσταντίνο Πλεύρη ή κάποιον άλλο φασίστα αλλά από τον, κορυφαίο πολιτικό του ΠΑΣΟΚ κατ’ επανάληψη υπουργό και αντιπρόεδρο του Σημίτη, Θεόδωρο Πάγκαλο. 

Οι εκκλήσεις για βίαιη ανατροπή της “κόκκινης” απειλής, ακόμα και με εμφύλιο πόλεμο, για να αποκατασταθεί η “τάξη” (με την μέθοδο της Συνθήκης της Βάρκιζας) δεν αφορούν τον Μιχαλολιάκο  ή άλλο στέλεχος της Χ.Α. αλλά τον τέως Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, μέσω του antinews.gr

Σύμπαντες οι “πούροι” αριστεροί, πολλοί “κατ’ επάγγελμα επαναστάτες”, αλλά και ορισμένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, με την επιλογή Πολύδωρα βρήκαν την ευκαιρία να λοιδωρήσουν την κυβέρνηση.

Η απάντηση όλων πρέπει να είναι μία, απλή και ξεκάθαρη.

Απάντηση στο ερώτημα (τραγούδι των μεταλλωρύχων του Κεντάκι) “Which side are you on” («Με ποια πλευρά είσαι;»).

Με την κυβέρνηση ή με εκείνους που παλεύουν για τα συμφέροντα της siemens, που προσπαθούν να σβήσουν τις λίστες του εγκληματικού πλούτου, που αποχώρησαν από την βουλή στην ψήφιση της καθολικής απαγόρευσης για συμμετοχή πολιτικών προσώπων σε offshore, που πολεμούν για την μη ρύθμιση του δημόσιου χρέους και που φωνάζουν απροκάλυπτα «Βάστα Σόιμπλε»;

Ο Κούλης αυτό το βιολί ξέρει, αυτό παίζει.  

Έτσι η “ιερή αγανάκτηση” του για την, μέχρι τέλους, προάσπιση των συμφερόντων των νταβατζήδων της τηλεοπτικής δημοκρατίας τον ανέβασε στα κεραμίδια, στο μιούζικαλ της διαπλοκής:

«Ο βιολιστής στη στέγη».

Αναμονή ή εκτροπή; Ιδού το δίλημμα...

Τάσος Παππάς

Γιατί δεν θέλει η Νέα Δημοκρατία να αλλάξει το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο; Μια πρόχειρη απάντηση είναι ότι ξοφλάει γραμμάτια.

Έχει...βρόμικο παρελθόν στο θέμα αυτό, είναι ενδεχομένως ευάλωτη σε πιέσεις λόγω δούναι και λαβείν με τη διαπλοκή και φυσικά προτιμά να πάμε σε εκλογές έχοντας μαζί της και τα οχτώ κανάλια που υπάρχουν σήμερα.

Εκτιμά ότι μια επικοινωνιακή καταιγίδα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ θα την βοηθήσει.

Υπεραισιόδοξη πρόβλεψη αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα που είχε στην προηγούμενη φάση η επιθετικότητα των καναλιών κατά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ας είναι.

Κατά τη γνώμη μου η Ν.Δ. δεν επιθυμεί να λειτουργήσει θεσμικά ούτε για τα στοιχειώδη, γιατί θεωρεί πως μια τέτοια στάση θα δώσει παράταση ζωής σε μια κυβέρνηση, η οποία κατά την ανάλυσή της συνιστά κίνδυνο για: τη δημοκρατία, το πολιτικό σύστημα, τη Δικαιοσύνη, την οικονομία, τις εξωτερικές σχέσεις, τη θρησκεία, την παιδεία, τον πολιτισμό, την ενημέρωση, τον θεσμό της οικογένειας, την υγιεινή διατροφή, το ποδόσφαιρο, τις καταναλωτικές συνήθειες των Ελλήνων, τις ερωτικές προτιμήσεις των πολιτών, τη νυχτερινή διασκέδαση και πάει λέγοντας.

Ένα κόμμα σοβαρό και υπεύθυνο, ένα κόμμα που ο στόχος του είναι να ενώσει όλους τους Έλληνες και να απαλλάξει τη χώρα από τους βάρβαρους εισβολείς, δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με μια ανώμαλη κατάσταση.

Γι’ αυτό και ζητάει εκλογές ώστε να επιστρέψουμε στην ομαλότητα, όπως το ίδιο την αντιλαμβάνεται.

Γι’ αυτό και εξεγείρεται κάθε φορά που κάποια στελέχη του δεν ακολουθούν με συνέπεια τον πολωτικό βηματισμό του αρχηγού.

Θύμωσε η ηγεσία της επειδή ο Αγοραστός και ο Μίχαλος συμμετέχουν στην επιτροπή για την αναθεώρηση του Συντάγματος.

Ενοχλήθηκαν οι συνεργάτες του Κ. Μητσοτάκη γιατί η περιφερειάρχισσα ΒΑ Αιγαίου κ. Καλογήρου είπε καλά λόγια για την προσπάθεια της κυβέρνησης στο προσφυγικό. Χαλάνε το αφήγημα.

Το πρόβλημά της είναι ότι δεν μπορεί να επιβάλει εκλογές.

Να φύγει ο Τσίπρας αυτοβούλως δεν το βλέπω.

Να κλονιστεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν το θεωρώ πιθανό.

Να οργανωθεί από τη Δεξιά λαϊκό κίνημα ανατροπής, με ή χωρίς κατσαρόλες, ακούγεται σαν ανέκδοτο.

Τι μένει λοιπόν; Είτε αναμονή είτε εκτροπή.

Η αναμονή όμως μπορεί να προκαλέσει απογοήτευση στο ακροατήριο των φανατικών και να έχουμε φυλλορρόημα προς γειτονικά σχήματα π.χ. Χρυσή Αυγή.

Για την εκτροπή υπάρχει τρόπος: να παραιτηθούν όλοι οι βουλευτές της και οι επιλαχόντες και έτσι να πάμε υποχρεωτικά σε εκλογές.

Ναι, αλλά θα πρόκειται για «πραξικόπημα». Ε, και; Τι είναι ένα αναίμακτο «πραξικόπημα» μπροστά στη σωτηρία της πατρίδας...

efsyn