Κεραυνός εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

 

Covi(d) και ράβει

 

Με ελάχιστες εξαιρέσεις οι Αμερικανικές προεδρικές εκλογές -που διεξάγονται κάθε τέσσερα χρόνια την πρώτη Τρίτη του μηνός Νοεμβρίου- έχουν εξελιχθεί σε διαγωνισμό για την απονομή του «Χρυσού Βατόμουρου» της πολιτικής. Ο χειρότερος κερδίζει.

Το τρομακτικό της προεδρικής εκλογής στις ΗΠΑ δεν είναι το γεγονός ότι (συνήθως) επιλέγεται ο χείριστος, αλλά ότι αυτός που κερδίζει έχει την μεγαλύτερη ισχύ που μπορεί να συγκεντρώσει στα χέρια του ένας και μόνο άνθρωπος.

 Όσο και αν ο πρόεδρος είναι -κατά το μάλλον ή ήττον- ένας αχυράνθρωπος, ένας εκπρόσωπος τεράστιων συμφερόντων που αριθμούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, εξακολουθεί να επηρεάζει με τις αποφάσεις του τα ¾ του πληθυσμού της γης, με την ιμπεριαλιστική παγκόσμια επικυριαρχία της μητρόπολης του καπιταλισμού.

Εξακολουθεί να ευθύνεται για αιματηρούς και καταστροφικούς πολυετείς πολέμους και επεμβάσεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

Εξακολουθεί να ευθύνεται για την  ραγδαία επιδείνωση της κλιματικής αλλαγής που σε λίγο θα μετατρέψει σε ακατοίκητο το πλανητικό μας σπίτι.

Εξακολουθεί να ευθύνεται για εκατομμύρια καθημερινούς θανάτους ανθρώπων που θα μπορούσαν να επιβιώσουν και να μακροημερεύσουν αν δαπανούσαμε λιγότερα από 1$ την ημέρα για τον καθένα.

Εξακολουθεί τέλος να κατέχει τους κωδικούς ενεργοποίησης του μεγαλύτερου πυρηνικού οπλοστάσιου που μπορεί να οδηγήσει σε ολοκληρωτικό αφανισμό τον πλανήτη μέσα σε λίγα λεπτά.

Κυριολεκτικά ο πρόεδρος των ΗΠΑ εξακολουθεί και σήμερα να «κόβει και να ράβει» κατά το δοκούν.

Ο Ντόναλντ Τραμπ -με βάση τα παραπάνω- εξελέγη πριν τέσσερα χρόνια πανάξια 45^ος πρόεδρος των ΗΠΑ (ως ο γελοιωδέστερος των γελοίων) αλλά σχεδόν σε όλη του την θητεία παρέμεινε μια καλτ φιγούρα, ο επικυρίαρχος των διεθνών εξελίξεων και φυσικά το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την επανεκλογή του.

Τι κι αν παρενέβη ή στήριξε πολεμικές παρεμβάσεις με εκατοντάδες χιλιάδες αθώους νεκρούς (και Αμερικανούς στρατιώτες), τι κι αν τορπίλισε κάθε προσπάθεια ειρηνευτικής διευθέτησης διαφορών, τι κι αν έκλεισε τα σύνορα αφήνοντας στο έλεος τους ακόμα και μωρά παιδιά που αποκόπηκαν από τους γονείς τους, τι κι αν κατηγορήθηκε για κατάχρηση εξουσίας και παρεμπόδιση ερευνών του κογκρέσου στην υπόθεση ανάμειξης της Ουκρανίας στις Αμερικανικές εκλογές, τι κι αν διέπραξε πραξικόπημα με τον διορισμό δικαστικού στο ανώτατο δικαστήριο, τι κι αν οι αναίτιοι θάνατοι -από αστυνομικούς- έγχρωμων πολιτών αυξήθηκαν με γεωμετρική πρόοδο, τι κι αν αυτός -ένας μεγιστάνας του παγκόσμιου πλούτου- πλήρωσε φόρο 750$ τα οποία στην συνέχεια έλαβε επιστροφή, τι κι αν είναι βιαστής και μισογύνης, δεν άνοιξε …..προεδρικό ρουθούνι.

Οι προσεχείς προεδρικές εκλογές θα είχαν εξελιχθεί σε ένα δημοψήφισμα (ΝΑΙ ή ΟΧΙ στον Τραμπ), το οποίο με πολλές πιθανότητες θα κέρδιζε, αν δεν είχε ενσκήψει η πανδημία και η καταστροφική διαχείριση της από τον Τραμπ.

Αν δεν άφηνε ανεξέλεγκτη την μετάδοση του ιού χάριν του οικονομικού κέρδους, χωρίς ελέγχους και χωρίς καμία κοινωνική μέριμνα.

Αν δεν είχαν πεθάνει περισσότεροι από 215.000 άνθρωποι και δεν είχαν ασθενήσει 7,7 εκατομμύρια.

Αν δεν είχε κατηγορήσει τους Δημοκρατικούς ότι κατασκεύασαν τον ιό.

Αν δεν υποστήριζε την έγχυση απολυμαντικού στο σώμα ως θεραπεία της ασθένειας.

Αν δεν επέμενε ότι το υπεριώδες φως θα μπορούσε να θεραπεύσει τον Covid-19.

Αν δεν ασθενούσε και ο ίδιος και δεν κατέρρεε ο μύθος «κακό σκυλί ψόφο δεν έχει».

Και όχι γιατί είχε δηλώσει: “Αν η Ιβάνκα δεν ήταν κόρη μου, ίσως θα έβγαινα ραντεβού μαζί της”.

 

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Μερσέντες Σώσε

 

Ίσως το πιο ολοκληρωμένο απόφθεγμα περί πολιτισμού είναι αυτό του Αμερικανού ιστορικού και φιλόσοφου Γουίλ Ντυράν: “Πολιτισμός είναι η επικράτηση του δικαίου πάνω στη δύναμη, της πειθούς στη βία, του διαλόγου στο μονόλογο, του πνεύματος στην ύλη”.

Εάν αντιστρέψουμε την γραμμική φορά των ανισοτήτων τότε έχουμε την επιτομή του κυβερνητικού προγράμματος όπως απαρέγκλιτα εκτελείται.  Αλλά πολιτισμό δεν έχουμε.

Από επίδειξη δύναμης, βίας, καθολικής προπαγάνδας και απαξίωσης των καλλιτεχνών και των ανθρώπων του πνεύματος να φάνε κι οι κότες. Δεν αποτελεί απλά πολιτική τους επιλογή αλλά δομικό τους στοιχείο,  γιατί αυτό είναι το dna της παράταξης.

 Ο πολιτισμός μιας κοινωνίας προφανώς και δεν περιορίζεται στην παραγωγή σημαντικών έργων πνεύματος και τέχνης, ή μάλλον η παραγωγή τους προϋποθέτει την προηγούμενη ύπαρξη  παιδείας και ήθους.

Έλεγε ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος της Σχολής Καλών Τεχνών στους φοιτητές του: “Πολιτισμός είναι να χρησιμοποιείς τουαλέτα για τις καθημερινές βιολογικές σου ανάγκες και κουλτούρα είναι μετά να πατάς το καζανάκι”.

 Η παράταξη που επανήλθε στα λημέρια του κυβερνητισμού έχει δώσει όλα τα προηγούμενα χρόνια (ιδιαίτερα αυτά της κρίσης που την ευθύνη  της διακυβέρνησης είχε ο  ΣΥΡΙΖΑ) απτά δείγματα «πολιτικού πολιτισμού», «δημοκρατικού διαλόγου», «κοινωνικής ευαισθησίας», «ανάπτυξης του περί δικαίου αισθήματος» και «υψηλής αισθητικής».

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;  Τον Α. Σαμαρά που δεν παρέδωσε το Μέγαρο Μαξίμου στον επόμενο δημοκρατικά εκλεγμένο πρωθυπουργό; Το “Γερούν γερά”; Τους μακεδονομάχους με τις περικεφαλαίες, τις σάρισες, τους βουκεφάλες και τα γυμνά οπίσθια; Το “ο Τσίπρας φέρνει τους μετανάστες και τους τζιχαντιστές και ισλαμοποιεί τον πολιτισμό μας”; Το “εμπιστεύομαι τον Ερντογάν και όχι τον Τσίπρα”;

Όταν τον δημόσιο χώρο τον μετατρέπεις σε στάβλο και τον γεμίζεις με τις κοπριές του Βουκεφάλα, τότε τα σκατά θα σε πνίξουν και δεν θα καθαρίσεις με την απάλειψη της λέξης «ιστορική» από την Συμφωνία των Πρεσπών.

Σε αυτό το περιβάλλον «πολιτισμού και αισθητικής» η υπουργός πολιτισμού Λίνα Μενδώνη το έχει προ πολλού τερματίσει, αλλά δεν πτοείται και συνεχίζει ακάθεκτη. Ο εχθρός των δημιουργών του πολιτισμού βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας που τον γέννησε.

Είναι η υπουργός που έλαβε την απόφαση του τεμαχισμού, της απόσπασης και της μεταφοράς του μνημείου Πολιτισμού από το μετρό της Θεσσαλονίκης, που διατηρήθηκε από τον 3^ο και 4ο αιώνα στη θέση του. Μάλιστα χρειάστηκε να αντικαταστήσει όλα τα μέλη του ΚΑΣ που σε προηγούμενη συνεδρίαση, τον περασμένο Δεκέμβριο, είχαν διαφωνήσει ανοικτά με την ολέθρια απόφαση.  Γι’ αυτό και η κορυφαία και διακεκριμένη Αμερικανίδα καθηγήτρια Βυζαντινολογίας στο πανεπιστήμιο UCLA στην Καλιφόρνια, Sharon Gerstel,  σε ανάρτησή της στα κοινωνικά δίκτυα κλείνει το σημείωμα της στα ελληνικά με την λέξη «Ντροπή!».

 Είναι η υπουργός που μιλώντας στη Βουλή δήλωσε ανερυθρίαστα ότι δεν είναι δυνατόν να αποζημιωθούν όλοι οι καλλιτέχνες αφού, όπως είπε,  πολλοί από αυτούς κινούνται στο χώρο της «μαύρης οικονομίας».

Είναι η υπουργός που για την φωτιά στον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών δήλωσε ότι απλά είδε «καμένα χόρτα» και όταν η αντιπολίτευση μίλησε για «φρικτό θέαμα» η κυρία Μενδώνη απάντησε «να μην μιλάμε για πυρκαγιές στο σπίτι του καμένου».

Είναι η υπουργός που επέτρεψε (χωρίς άδεια του ΚΑΣ) στον (γίγαντα του πολιτισμού μας) Σάκη Ρουβά να  κάνει διαφήμιση έξω (δεν μπόρεσε να το βάλει μέσα) από το Ηρώδειο, ενός πολυτελούς τζιπ της Mercedes.

 Άλλοι προβάλλουν την Μερσέδες Σόσα και η Μενδώνη την Μερσέντες Σώσε!

 

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

 

Ρα-φαλιρίσαμε

 

Οι εξελίξεις σε όλα τα μέτωπα (υγεία, παιδεία, οικονομία, κοινωνικό κράτος, μεταναστευτικό, εξωτερική πολιτική και άμυνα) συνηγορούν ώστε κάθε ανιδιοτελής πολίτης να υιοθετεί -χωρίς αστερίσκους- την άποψη του Αμερικανού περιβαλλοντολόγου Edward Abbey: “Ένας πατριώτης πρέπει να είναι πάντα έτοιμος να υπερασπιστεί την πατρίδα του εναντίον της κυβέρνησής της”.

 Το θολό τοπίο ξεκαθαρίζει κάθε ώρα που περνάει από τους τόνους βεγγαλικών και καπνογόνων που ρίχνει πανταχόθεν η προπαγάνδα για να στρεβλώσει την εικόνα, καθώς ο δυνατός αέρας που σηκώνεται από τις ραγδαίες εξελίξεις αποκαλύπτει την σκληρή πραγματικότητα.

 Το δεύτερο κύμα της πανδημίας του κορωναϊού ξεκίνησε πολύ νωρίτερα του αναμενόμενου –μεσούσης της τουριστικής περιόδου- καθώς βρήκε ορθάνοιχτες τις πόρτες, εξαναγκάζοντας τουρίστες προερχόμενους κυρίως από την Μ. Βρετανία και την Σουηδία να αναχωρούν πρόωρα ακυρώνοντας κρατήσεις για να αποφύγουν την καραντίνα  κατά την επιστροφή στην πατρίδα τους.

 Ενώ καταβαραθρώνονται τα -έτσι κι αλλιώς- πενιχρά έσοδα από τον τουρισμό, αυξάνονται τα κρούσματα της πανδημίας σε μια χώρα που αποδείχτηκε παντελώς ανοχύρωτη, βλάπτοντας έτσι και την δημόσια υγεία και την οικονομία. Οι απαιτούμενοι έλεγχοι στις πύλες εισόδου δεν έγιναν ή έγιναν πλημμελώς με βάση τον προορισμό και όχι την χώρα προέλευσης.

 Ο χρόνος μετά την λήξη του lockdown σπαταλήθηκε σε πανηγυρισμούς για την επιτυχή αντιμετώπιση του εαρινού κύματος (προσωπικά από τον πρωθυπουργό) και για τον καταλογισμό της κυβερνητικής αδράνειας στην έλλειψη «ατομικής ευθύνης» (προσωπικά από τον κάθε πολίτη), αν το πράγμα στραβώσει στο φθινοπωρινό κύμα.

Εντωμεταξύ το ΕΣΥ φθίνει με αποχωρήσεις τουλάχιστον 5.000 υγειονομικών μέσα σε ένα χρόνο και τα τεστ στον γενικό πληθυσμό δεν έγιναν ποτέ για τον έλεγχο του βαθμού ανοσίας της αγέλης.

 Τα σχολεία άνοιξαν με περισσότερους μαθητές (η τήρηση του μέτρου της απόστασης κόπηκε στις εξετάσεις με την μέθοδο του μέσου όρου), με λιγότερους εκπαιδευτικούς (ακόμα και αναπληρωτές), με ελάχιστο αριθμό προσωπικού καθαριότητας (μέχρι και ένα άτομο ανά σχολική μονάδα), αλλά μόνη της “η πίστη (στη χρήση μάσκας) σώζει”, ανεξάρτητα που ο κολλητός προμηθευτής υγειονομικών μασκών (για νήπια και μικρά παιδιά) τις κατασκεύασε στο μέγεθος της σωβρακοφανέλας.

 Επειδή τωόντι «λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν» για εργαζόμενους στο ΕΣΥ και στην παιδεία, για μικρομεσαίους και αυτοαπασχολούμενους, για συνταξιούχους και για κοινωνική πολιτική των «αναξιοπρεπών» επιδομάτων, η κυβέρνηση παγώνει τον κατώτατο μισθό, κόβει το Δώρο Πάσχα των συνταξιούχων, ψηφίζει για απλήρωτες υπερωρίες, αλλά μειώνει τον ΕΝΦΙΑ (στην μεγάλη περιουσία), μειώνει τις εισφορές (και τις συντάξεις) στη δημόσια ασφάλιση και ενισχύει την ιδιωτική (ασφαλιστικό Πινοσέτ), όμως καταπολεμά την ανεργία με την κατάργηση του ΑΣΕΠ ενώ συγχρόνως προσλαμβάνει 15.000 ΕΠΟΠ, 1.500 αστυνομικούς και 1.000 συνοριοφύλακες, ενώ έχει ήδη σπάσει το πανελλήνιο ρεκόρ σε διορισμούς μετακλητών.

 Επειδή τωόντι «η πατρίς εν κινδύνω»  ο πρωθυπουργός αποφάσισε (και ανακοίνωσε) ότι θα αγοράσουμε 18 Γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη Rafale, χωρίς να γνωρίζει το κόστος (προμήθειας, εκπαίδευσης, συντήρησης, αναβάθμισης και οπλικών συστημάτων), χωρίς οποιαδήποτε μελέτη αν είναι επιχειρησιακά η βέλτιστη λύση, χωρίς οποιαδήποτε εισήγηση των επιτελών από τις ένοπλες δυνάμεις, χωρίς κάποια άλλη χώρα μέχρι σήμερα να έχει προμηθευτεί τον συγκεκριμένο τύπο πολεμικού αεροσκάφους και ενώ τα προηγούμενα χρόνια (επί ΣΥΡΙΖΑ) έγινε κατορθωτό να περιοριστούν οι τύποι των αεροσκαφών από έξι σε δύο (F-16 και Mirage 2000) εξοικονομώντας κόστος και προσωπικό.

 Τελικά όπως έλεγε και ο Άρθουρ Κλαρκ:

“Υπάρχει ένας ελπιδοφόρος συμβολισμός στο γεγονός ότι οι σημαίες δεν κυματίζουν στο κενό.”

 

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Ο κοινωνικός δαρβινισμός σε reality

 

Τι μαθαίνει κανείς; Μετά την χυδαία τοποθέτηση ενός «παίκτη» που συμμετείχε στο reality “Big Brother” ότι “με τις γκόμενες, πηγαίνω κάθε μέρα σε μια να αδειάζω το πακέτο μου... αλλιώς έχει βιασμό” είχαμε –σου λέει- τσουνάμι αντιδράσεων και εξελίξεων.

 Πρώτον, αντέδρασε άμεσα ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΪ που έχει τα δικαιώματα της παραγωγής και μετάδοσης του τηλεσκουπιδιού.

Άμεσα κάλεσε ο «Μεγάλος Αδελφός» τον παίκτη σε απολογία  και επειδή δεν θεώρησε επαρκείς τις εξηγήσεις του τον απέβαλε (πολύ σκληρή αντίδραση μετά την μεταμέλεια του, δεν βρίσκετε;), ενώ στην συνέχεια εξέδωσε και ανακοίνωση που -κατά την ταπεινή μου γνώμη- θα πρέπει να συμπεριληφθεί αυτούσια στο πρόγραμμα των οργανώσεων για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 Από την ανακοίνωση μαθαίνουμε ότι “η δημοσιοποίηση του συγκεκριμένου σχολίου στο πλαίσιο της διαδικτυακής μετάδοσης οφείλεται σε ανθρώπινο λάθος εργαζομένου, ένα σφάλμα δίχως πρόθεση, το οποίο, παρά τα μέτρα που είχαν ληφθεί, δεν μπόρεσε να αποφευχθεί” όπως επίσης ότι “οι κανόνες της ραδιοτηλεοπτικής νομοθεσίας, την τήρηση των οποίων εποπτεύει και ελέγχει το ΕΣΡ και οι οποίοι αφορούν στην τηλεοπτική μετάδοση των επεισοδίων του παιχνιδιού, γίνονται απόλυτα σεβαστοί και θα συνεχίσουν να τηρούνται με αυστηρότητα”.

 Άρα το πρόβλημα δεν είναι η χυδαία και ακραία ρατσιστική άποψη, αλλά η δημοσιοποίηση της που “οφείλεται σε ανθρώπινο λάθος εργαζομένου… παρά τα μέτρα που είχαν ληφθεί ” και η δήλωση “τήρησης της ραδιοτηλεοπτικής νομοθεσίας” για την αποφυγή προστίμου.

Δεύτερον, αντέδρασαν οι εταιρείες-χορηγοί του προγράμματος οι οποίοι αποχωρούν ο ένας μετά τον άλλο.

Και εδώ βγήκαν ανακοινώσεις, μία εκ των οποίων αναφέρει: “Μετά την ενημέρωση για το σημερινό καταδικαστέο περιστατικό από συμπεριφορά παίχτη του Big Brother, η εταιρία μας αποχωρεί από την χορηγία της, με γνώμονα το σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη και αξιοπρέπεια.”

 Για τις εταιρείες-χορηγούς το Big Brother προωθούσε τον “σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη και αξιοπρέπεια” (γι’ αυτό άλλωστε βάλανε τα λεφτά τους) μέχρι που πέσανε από το ροζ συννεφάκι τους όταν ο «παίκτης» έκανε τις γνωστές δηλώσεις.

 Σε μια κοινωνία που ένας πρώην πρωθυπουργός δηλώνει “παντελονάτος” και “της αντρικής σχολής” και ο νυν πρωθυπουργός εξηγεί: “Δυστυχώς δεν υπάρχουν τόσες γυναίκες που θα ενδιαφέρονταν να ασχοληθούν με την πολιτική” η χυδαία άποψη του «άντρακλα» για τις γυναίκες σε εκπομπή «τηλεκλειδαρότρυπας» αποτελεί σχεδόν «φυσικό» επακόλουθο, όταν (για να θυμηθούμε κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις):

 Στην δίκη για παιδεραστία και βιασμούς του Νίκου Γεωργιάδη, η μάρτυρας υπεράσπισης Άννα-Μισέλ Ασημακοπούλου κατέθεσε ότι “ήθελαν να καταστρέψουν ένα από μεγάλα όπλα και εργαλεία του κ. Μητσοτάκη στον αγώνα του”.

 Στην δίκη για τον βιασμό, τα βασανιστήρια και την άγρια δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη, ο Έλληνας δολοφόνος (με τις γνωστές πολιτικές άκρες) ύψωσε το μεσαίο του δάχτυλο στους δημοσιογράφους.

 Η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου -με δημόσιο λιντσάρισμα- οφείλεται στο γεγονός ότι ήταν gay και οροθετικός και όχι ότι μπήκε στο κατάστημα με σκοπό την  κλοπή (λες και το λιντσάρισμα στους κλέφτες είναι fair).   

«Τον σκότωσε για το ποδόσφαιρο» ήταν ο τίτλος που συνόδευε την είδηση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ.

«Φόνος λόγω ποδοσφαιρικών διαφορών» ήταν η δημοσιογραφική κάλυψη, ενώ κάποιος «συνάδελφος» του Ρουπακιά δήλωνε (στο ίδιο ραδιόφωνο) ότι “ο δολοφόνος ανήκε στον αριστερό χώρο”.

 

Μια παροιμία λέει:

“Μερικοί άνθρωποι είναι σαν τα παπούτσια: όσο πιο φτηνοί είναι, τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνουν”.

 

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Πενήντα  αποχρώσεις του γκρι

 

Από τα ενδιάμεσα χρώματα η ζωή απεχθάνεται το γκρι για δύο βασικά λόγους:

Πρώτον, αποκρύπτει την αλήθεια του μαύρου αναμιγνύοντας την με το καθησυχαστικό  λευκό.

Δεύτερον, σηματοδοτεί την κατάσταση αναμονής ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν το μεταίχμιο δημιουργείται νωρίς πριν την αυγή ή αργά πριν την δύση.

 Η ιστορία του ανθρώπου κυριαρχείται από το μαύρο και το γκριζάρισμα των φωτεινών περιόδων. Προφανώς αυτό είχε υπ’ όψιν του ο Γκράχαμ Γκρην όταν έλεγε: “Ο κόσμος δεν είναι άσπρο – μαύρο. Μάλλον είναι γκρι – μαύρο”, όπως οι εφαρμοστές ολοκληρωτικών πολιτικών αποκαλούνται “οι τα φαιά φορούντες”.

 Η καθημερινότητα του απλού πολίτη στην Ελλάδα -τον τελευταίο χρόνο- έχει εγκλωβιστεί στην παλέτα όλων των δυνατών αποχρώσεων του γκρι.

Η παγκόσμια πανδημία που έφερε την μεγαλύτερη σύγχρονη υγειονομική κρίση στην χώρα αντιμετωπίστηκε στην εκδήλωση της με την μόνη λογική που διαθέτει η κυβέρνηση: “Business opportunity” και όχι απλά “business as usual”.

Η μαύρη πραγματικότητα εύκολα γκριζαρίστηκε με ανέξοδα χειροκροτήματα, και με την πανάκριβη λεύκανση του ελευθερωτή «Μωυσή».

 Όμως με το δεύτερο κύμα το ψεύτικο λευκό γρήγορα μετέτρεψε το γκρι σε μαύρο, τον ελευθερωτή σε δεσμώτη και τον Προμηθέα σε Επιμηθέα. Πανικόβλητοι τώρα αναζητούν «λύσεις» στην μάσκα, στα παγουρίνο, στον απομονωτισμό και στις εξηγήσεις του καθηγητή Μαγιορκίνη γιατί το μέγεθος των τάξεων δεν έχει και μεγάλη σημασία στην μετάδοση του ιού.

 Επειδή είναι γνωστό ότι “με πορδές δεν βάφεις αυγά” για την «μαύρη μας την τύφλα» ευθύνονται αποκλειστικά οι ατίθασοι νέοι (και οι γονείς τους φυσικά) που δεν έχουν αναπτύξει κανένα αίσθημα ατομικής ευθύνης.

 Τα μαύρα χάλια της οικονομίας δεν ξασπρίζουν όταν η εργασία και η κατανάλωση θεωρούνται υποκείμενα νοσήματα, όταν η κρατικοδίαιτη παρασιτική επιχειρηματικότητα αντιμετωπίζεται ως σωτήριο εμβόλιο και όταν η προπαγάνδα επιχορηγείται ως δημόσιο αγαθό.

 Πόσο να γκριζάρει το μαύρο με «σκόιλ ελικικού» και με μικρή αναβολή των οφειλών στο Δημόσιο των επιχειρηματιών και αυτοαπασχολούμενων;

 Πόσο να γκριζάρει το μαύρο των συντάξεων ο Αυτιάς -για δήθεν επικείμενες αυξήσεις- όταν δεν εφαρμόζεται ούτε η απόφαση του ΣτΕ για την αναδρομική καταβολή των περικοπών των συνταξιούχων;

Πόσο να γκριζάρει το μαύρο μέλλον των νέων εργαζομένων όταν η δημόσια ασφάλιση παραδίδεται στις μεγάλες ιδιωτικές ασφαλιστικές με την «μέθοδο Πινοσέτ»;

Πόσο να γκριζάρει η βίαιη φτωχοποίηση όταν η προστασία της πρώτης κατοικίας μετατρέπεται σε κατάσχεση και ενοικίαση της οικίας (από ειδικό ταμείο που θα συσταθεί για τον σκοπό αυτό) για 12 χρόνια;

 Η κατάμαυρη πολιτική της Τουρκίας προς της Ελλάδας εκδηλωνόταν πάντα με την μορφή του γκριζαρίσματος περιοχών, θαλασσίων ζωνών και εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, με ευθεία αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης.

Όμως πόσο διευκολύνεται το γκρι των «γκρίζων λύκων» όταν η “μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη” εξωτερική μας πολιτική (για δεύτερη φορά μετά την περίοδο Σημίτη) διαφοροποιείται με:

 Πρακτικές μυστικής διπλωματίας που θα οδηγήσουν σε διάλογο με ανοιχτή ατζέντα;

 Δημιουργία πλαισίου συζήτησης που θα οδηγήσει σε διερεύνηση προθέσεων επί (γενικώς) «ελληνοτουρκικών διαφορών»;

 Μη ξεκαθάρισμα από την Ελλάδα ότι το μόνο θέμα για συζήτηση είναι η «υφαλοκρηπίδα των νησιών»;

 Την συμφωνία με την Αίγυπτο για την ΑΟΖ που προβλέπει μειωμένη επήρεια Ελληνικών νησιών;

 Η -σε όλα τα επίπεδα-  ασκούμενη γκρι πολιτική, θυμίζει τον κωμικό Rodney Dangerfield:

 “Ήμασταν φτωχοί. Τόσο φτωχοί, που στη γειτονιά μου το ουράνιο τόξο ήταν ασπρόμαυρο.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Ο νόμος των τρυπών

Όλοι -εφόσον τα οικονομικά τους το επιτρέπουν και έχουν (ακόμα) το προνόμιο του εργάζεσθαι- διακόπτουν την εργασία τους προκειμένου να κάνουν χρήση της κανονικής τους αδείας και να έχουν λίγες ημέρες ξεκούρασης.

Όλοι πλην του Κυριάκου Μητσοτάκη που έχει πετύχει την αντιστροφή των όρων του κλάσματος: Χρόνος διακοπών / Χρόνος εργασίας.

  

Ο πρωθυπουργός έχει εργασία και μάλιστα την πιο υπεύθυνη (χωρίς να είναι βέβαιο ότι το έχει συνειδητοποιήσει) και τα οικονομικά του επιτρέπουν να κάνει διακοπές (με ενίσχυση των εξόδων μετακίνησης από τις δημόσιες δαπάνες). Βέβαια συχνά διακόπτει τις συνεχείς διακοπές του προκειμένου να συντονίσει το «επιτελικό κράτος» όταν ο συντονισμός δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί από την παραλία με μαγιό.

Βλέπεις ο επικεφαλής των «επιτελών» (με τις φιλελέ ιδεοληψίες) τα έχει απολύτως τακτοποιημένα στο μυαλό του. Τα προβλήματα είναι απλά και λύνονται εν σειρά.

Πρώτα, σου λέει, θα σώσω τον λαό μου από την πανδημία και θα αναδειχθώ ο πρώτος ηγέτης στον κόσμο που πέτυχε κάτι τέτοιο, να έχω δηλαδή τα λιγότερα κρούσματα με τους λιγότερους θανάτους ανά 10.000 κατοίκους και διαμένοντες στην χώρα. Πως γίνεται αυτό;

Όχι φυσικά με την καταστροφική συνταγή των «Μαδούρων» που αδειάζει τα δημόσια ταμεία αποστερώντας πόρους από την μεγάλη επιχειρηματικότητα και έτσι φρενάρεται η ανάπτυξη.

Όχι με την ενίσχυση του ΕΣΥ που απαιτεί χιλιάδες προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού, με την προσθήκη χιλίων τουλάχιστον νέων κλινών ΜΕΘ, με την προμήθεια νέου και πανάκριβου βιοϊατρικού εξοπλισμού και με την πραγματοποίηση μαζικών τεστ στον γενικό πληθυσμό.

Άλλωστε είδαμε και τα χαΐρια αυτών που διέθεταν (από πριν) όλα αυτά και που στην πανδημία τα ανέπτυξαν άμεσα και περαιτέρω.

Αντ’ αυτών των κοστοβόρων και αντιπαραγωγικών μέτρων ο «Μωυσής» εφάρμοσε την -με αυστηρή διοικητική επιβολή- σωτήρια πολιτική, αυτή του κοινωνικού απομονωτισμού.

Κανείς δεν κολλάει κανέναν όταν δεν συγχρωτίζονται (πλην των βολικών συναθροίσεων), η παραβίαση της ατομικής ευθύνης είναι η μήτρα όλων των δεινών, τα ελάχιστα τεστ που γίνονται αναδεικνύουν την «αλήθεια» της στατιστικής,  ενώ οι πόροι που εξοικονομούνται διανέμονται σε αυτούς που μας έπεισαν να είμαστε υπάκουοι για να σωθούμε και σε αυτούς που μας εκπαιδεύουν για να ξαναεργαστούμε.

Στη συνέχεια ήρθε η σειρά για να σώσει και την οικονομία. Όχι βέβαια με τα έγκαιρα και άμεσα μέτρα στήριξης της εργασίας και της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας που πρόβαλαν οι «Μαδούροι» με το πρόγραμμα «μένουμε όρθιοι», αφού τέτοιες ανεδαφικές πολιτικές απέδωσαν μόνο την έξοδο μας από τα μνημόνια, μικρή μείωση της ανεργίας 11%, ανεμική ανάπτυξη 2,7% και μόλις 37 δις απόθεμα.  Άλλωστε γι’ αυτό και ένα χρόνο πριν εκλογικά καταδικάστηκαν.

Η λύση είναι στα χέρια της πολύ μεγάλης επιχειρηματικότητας και του ακριβού τουρισμού.

Αφού χωρίς άλλα μέτρα και μόνο  με το lockdown, σου λέει, σώσαμε τις ζωές των πολιτών και πείσαμε ότι είμαστε ο πιο ασφαλής προορισμός στον κόσμο, τώρα εάν ανοίξουμε τα πάντα και καλέσουμε (κάτω από το ειδυλλιακό μούχρωμα του ηλιοβασιλέματος της Σαντορίνης) τους πάντες, θα γεμίσουν οι σουίτες, θα σφυρίζει η κρουαζιέρα και θα αναφωνεί το πόπολο «καλώς ήρθε το δολάριο» κι ύστερα….. αναχώρησε ψωροπερήφανα για διακοπές.

Μπορεί το «δολάριο» να μην ήρθε αλλά ήρθε το Oruc reis και ένα πολύ μεγάλο δεύτερο κύμα πανδημίας, γιατί δεν γνώριζε ο Κυριάκος τον πρώτο νόμο των τρυπών:

“Aν βρεθείς μέσα σε μία, σταμάτα το σκάψιμο.”  

Ας συνεννοηθούμε λοιπόν καλύτερα… έστω και δημοσίως !

Πριν δύο μέρες αναρτήθηκε σε ιστοσελίδα πολιτικού περιεχομένου ένα κοινό κείμενο τριών συντρόφων με τίτλο «ας συνεννοηθούμε λοιπόν…δημοσίως», ως «απάντηση» στην «στοχοποίηση» του πρ. Υπουργού Οικονομικών σ. Ευκλείδη Τσακαλώτου, ενώ επιλέχτηκε ως βάση της στοχοποίησης αυτής η κριτική που άσκησε από τα socialmedia ο σ. Παύλος Πολάκης σε πλευρές της διαχείρισης των δημόσιων οικονομικών επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Καταρχήν και παρά την φιλότιμη προσπάθεια που καταβλήθηκε στο κείμενο να αιτιολογηθεί το τσουβάλιασμα μιας σειράς αντιρρήσεων ή και διαφορετικών απόψεων που έχουν εκφραστεί και δημόσια (ούτε πανομοιότυπες, αλλά και ούτε από την ίδια ιδεολογικοπολιτική αφετηρία ή στόχευση) στις επαρκώς αιτιολογημένες αιτιάσεις του Παύλου Πολάκη(γραπτά και προφορικά, πριν και μετά, στα εσωκομματικά όργανα, στη Βουλή και σε συγκεντρώσεις)…, αναιρεί κάθε αναφορά σε «δημοκρατικές διαδικασίες» και πόσο μάλλον σε «διαφύλαξη ιδεών και αξιών της αριστεράς οι οποίες ηθελημένα (!) ή αθέλητα έτσι πλήττονται». Τέλος, για να συνεννοηθούμε καλύτερα, πρόκειται για την επιτομή της στοχοποίησης !

Όσο για την ουσία, τι να πει κανείς… Χάθηκε πολύ μελάνι και κοινή λογική για να αποδοθεί στο αίτημα για κάθαρση στη Δικαιοσύνη το όνομα «αξίωση επιτάχυνσης απόδοσης Δικαιοσύνης, ως μνημονιακό προαπαιτούμενο»! Αναρωτιόμαστε, δεν έχουν ξανακούσει άλλη φορά οι συγγραφείς του κειμένου σχετικές προτάσεις για πολύ συγκεκριμένες ριζοσπαστικές θεσμικές τομές ανανέωσης του δικαστικού σώματος, που θα παρείχαν οξυγόνο στη λειτουργία της Δικαιοσύνης και θα την αντιστοίχιζαν στο αίτημα κοινωνικών εξελίξεων προς όφελος των πολλών;

Χάθηκε πολύ μελάνι και κοινή λογική για να κατανομαστεί το αίτημα για κρατικό έλεγχο μέρους του τραπεζικού συστήματος ως «αποτυχημένη πρακτική στην ΕΕ και τις ΗΠΑ» ή ακόμα και ως παράδοση του χρηματοπιστωτικού τομέα στο «κράτος των τραπεζιτών» (!!). Αναρωτιόμαστε, είναι η πρώτη φορά που έρχονται οι συγγραφείς του κειμένου σε επαφή με το αυτονόητο επιχείρημα που λέει ότι… ακριβώς επειδή έχει περιέλθει στο δημόσιο η πλειοψηφία των τραπεζικών μετοχών μέσω των ανακεφαλαιοποιήσεων από το αίμα του ελληνικού λαού, είναι σχεδόν αυτοκτονία να μην ασκεί και διοίκηση. Κι επειδή για την κρατική διακυβέρνηση ευθυνόμασταν εμείς, για κάθε τι που έγινε ή που δεν έγινε υπάρχει ένα ονοματεπώνυμο…

Χάθηκε πολύ μελάνι και κοινή λογική για να βαυκαλιστούμε για μια Αναπτυξιακή Τράπεζα, που επί 4,5 χρόνια ΣΥΡΙΖΑ ξεκίναγε και ξεκίναγε και ξεκίναγε… μέχρι που ολοκληρώθηκε επί ΝΔ και Μητσοτάκη !    

Έχουμε κι εμείς όμως κάποιες απορίες και δεν μπορούμε να προσπεράσουμε τον πειρασμό να μην τις θέσουμε:

Επειδή τελευταία από αρκετούς συντρόφους και ειδικά από τον σ. Τσακαλώτο έχει αναχθεί σε κομβικό το ζήτημα της δημοκρατίας και των δημοκρατικών διαδικασιών, ας κάνει τον κόπο ο σ. Υπουργός να μας ενημερώσει πως θα χαρακτήριζε τις σχέσεις του κατά την περίοδο της Υπουργίας του με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων, αλλά και ειδικότερα με τους συντρόφους που συμμετείχαν σε αυτές (πώς να ξεχάσει κανείς άραγε ότι συναντήθηκε με την ΑΔΕΔΥ μια φορά όλη και όλη κατά την διάρκεια της πολύχρονης θητείας του, κι αυτό μόνο αφότου οι εργαζόμενοι κατεδάφισαν αγανακτισμένοι τα ρολά της εισόδου του Υπουργείου).

Και μιας και ο λόγος περί των αιτιών εκλογικής ήττας, ας μας πει ο σ. Υπουργός γιατί ο ίδιος αγνόησε και περιφρόνησε πλήρως τις προτάσεις που του τέθηκαν…, πχ να αφήσει το οικονομικό επιτελείο ανοιχτή έστω μια χαραμάδα αισιοδοξίας για οικονομική ενίσχυση  των εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων (που έχασαν στα χρόνια του μνημονίου πάνω από το 40% του εισοδήματός τους), από την στιγμή μάλιστα που η χώρα βγήκε από τα μνημόνια. Αλλά αυτά για τον σ. Υπουργό Οικονομικών αποτελούσαν δείγματα «απαράδεκτου λαϊκισμού», στα οποία δεν επιτρεπόταν να υποκύψει. Και αυτή άραγε η  στρατηγική, να μην υπάρξει δηλαδή ούτε καν υπόσχεση προσπάθειας οικονομικής ενίσχυσης για τους εργαζόμενους στο δημόσιο, σε ποιο συλλογικό όργανο της κυβέρνησης ή του κόμματος ελήφθη ως σχετική συλλογική απόφαση;

Σταματάμε όμως εδώ, γιατί… παιδαριώδεις πολιτικά αναφορές στα δις που δεν ήταν 37 αλλά 20, σε «άγνοια της πραγματικής δημοσιονομικής κατάστασης», σε Υπουργούς που δεν είχαν ιδέα για την οικονομική πολιτική του Πρωθυπουργού αλλά δεν σήκωναν το χεράκι να ρωτήσουν, σε κριτική που είναι ανεύθυνη γιατί γίνεται εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς (!), σε υιοθέτηση «Ανδρεοπαπανδρεικών όρων και αρχηγικών κομμάτων», για μοίρασμα του χρήματος σε όσους/ες το είχαν ανάγκη… που «έχει αποδειχτεί αντίληψη εσφαλμένη», για το ευτυχώς που «δεν τα είχαμε δώσει τότε γιατί δεν θα μπορούσαμε σήμερα να προτείνουμε το πρόγραμμα «ΜΕΝΟΥΜΕ ΟΡΘΙΟΙ» και άλλα τέτοια…, κάνουν το κείμενο να είναι μειωμένης πολιτικής αξιοπιστίας.Και πάντως ουδεμία υπηρεσία προσφέρουν…, ούτε στον ίδιο τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ούτε στην υπεράσπιση του κυβερνητικού μας έργου, ούτε στο βάθεμα ενός δημοκρατικού διαλόγου υψηλού πολιτικού επιπέδου και σίγουρα ούτε σε καμιά «διαφύλαξη αξιών και ιδεών της Αριστεράς».

Αντίθετα, συνιστούν μια κακή αρχή σε μια αδήριτη ανάγκη για νηφάλια αυτοκριτική προσέγγιση και για μια συντεταγμένη συγκρότηση του νέου, πιο αποφασιστικού προγράμματος της δεύτερης φοράς…, καθώς κανένας νομίζουμε δεν αμφισβητεί την ανάγκη να υπάρξει μια σοβαρή και συλλογική συζήτηση για όλα τα σοβαρά ζητήματα που αφορούν την διακυβέρνηση της χώρας και τις τύχες των ανθρώπων της.

Μάρκος Χατζησάββας

συντονιστής ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ Χασιάς-Φυλής

Χαράλαμπος Λυμπεράς

μέλος Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ & μέλος της Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ