Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Τα  ολέθρια  αποτελέσματα  της  κλιματικής  αλλαγής

Η διαφήμιση του γέρου με το παγωτό magnum που φωνάζει αγανακτισμένα “να φύγετε, να πάτε αλλού”  έχει κριθεί επιτυχημένη, γιατί -μέσω του γέλιου- κατόρθωσε να αποσπάσει την προσοχή του κοινού και να πετύχει τον στόχο της, που ήταν η αύξηση των πωλήσεων του προϊόντος.

Η αντίστοιχη συντονισμένη πολεμική επιχείρηση δυσφήμισης της πανταχόθεν βαλλόμενης  κυβέρνησης, από το πολιτικό κατεστημένο, τα επιχειρηματικά λόμπι και την νταβατζιλίδικη «ενημέρωση», που ξελαρυγγιάζονται φωνάζοντας (ακαταπαύστως και σε όλες τις συχνότητες) “να φύγετε, να πάτε αλλού”, έχει κριθεί ως αποτυχημένη γιατί αποσπά μεν την προσοχή του κοινού, αλλά ούτε γέλιο παράγει, ούτε τον στόχο της πετυχαίνει που είναι η πτώση της κυβέρνησης. 

Μάλλον το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει . 

Φαίνεται (δεν εξηγείται αλλιώς) πως οι επικοινωνιολόγοι της καταστροφής, του εκφοβισμού, του εμφυλιοπολεμικού μίσους και της διχόνοιας έχουν, καιρό τώρα, υποστεί «αμφοτερόπλευρη έσω κροταφική λοβεκτομή».

Σε κάθε άλλη περίπτωση όφειλαν να γνωρίζουν ότι:

Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο όπου -με δημοκρατικό τρόπο και χωρίς πραξικόπημα- μία εκλεγμένη κυβέρνηση να έχει εξαναγκασθεί σε παραίτηση κάτω από το βάρος συκοφαντιών, ανυπόστατων κατηγοριών και χυδαίων κατασκευασμάτων.

Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο όπου -με δημοκρατικό τρόπο και χωρίς πραξικόπημα- μία εκλεγμένη κυβέρνηση να έχει εξαναγκασθεί σε παραίτηση, χωρίς οι κατήγοροι της να έχουν αρθρώσει μία λέξη (έστω μία) από τον δικό τους (ανύπαρκτο) προγραμματικό λόγο.

Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο όπου -με δημοκρατικό τρόπο και χωρίς πραξικόπημα-  μία εκλεγμένη κυβέρνηση να έχει εξαναγκασθεί σε παραίτηση, επειδή επιχειρείται (από τους φεουδάρχες της εξουσίας) η ποινικοποίηση του να είσαι Αριστερός, και μάλιστα της κυβερνώσας και όχι της ακίνδυνης και γραφικής Αριστεράς.

Γιατί το -κατά τον Αρκά- απόφθεγμα “η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να κερδίσει τη φυσική ηλιθιότητα” βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή όταν:

Kατηγορεί ο Κούλης  -από τις ξαπλώστες παραλίας των Χανίων, “με την Μαρέβα μου αγκαλιά”-  ως υπαίτιο τον πρωθυπουργό (που βρίσκεται στο συντονιστικό κέντρο της πολιτικής προστασίας) για τις καταστροφικές φωτιές.

Κατηγορεί ο Κούλης  -από την βίλα του (υιού) Καρατζά, που τον φιλοξενεί στην Πάτμο- τον πρωθυπουργό ότι δήθεν βρίσκεται φιλοξενούμενος του Λαζόπουλου στην Πάρο,  με το ζεύγος Μακρόν.

Κατηγορεί ο Κούλης την κυβέρνηση ότι διώκει την «αριστεία» που, μετά τις σπουδές του, διορίστηκε (από τον πατέρα Καρατζά – πρόεδρο τότε της Εθνικής) ως σύμβουλος της τράπεζας με μισθό ίσο με τις ετήσιες απολαβές ενός τραπεζικού υπαλλήλου, και που γράφει στο «πόθεν έσχες» “Υπουργός Διοικιτικής Μεταρίθμισης” (δική του η ορθογραφία).

Κατηγορεί η Καϊλή τους “κομμουνιστές εγκληματίες που σκότωσαν τον παππού της το 1947” και ενώ ο γιος του (πατέρας της Εύας) γεννήθηκε  το 1955 (άραγε με κατεψυγμένο σπέρμα;)

Κατηγορεί ο Θεμιστοκλής, με το «Φλέμα», την κυβέρνηση για «Σταλινισμό» και διώξεις, επειδή καλείται να καταβάλλει 5 εκατομμύρια πρόστιμο (εν τω μεταξύ ο έλεγχος «σέρνεται» μια δεκαετία) και επειδή, αρνούμενος την καταβολή, το Ελεγκτικό Συνέδριο δίνει εντολή για δήμευση της περιουσίας του και κατασχέσεις.

Κατηγορεί ο ανεκδιήγητος Αλαφούζος ότι “σήμερα βιώσαμε  ένα από τα πολλά πρόσωπα της κυβερνητικής διαπλοκής. Εκτός από τις ακραίες συμπεριφορές στα media, την κάλυψη φαινομένων λαθρεμπορίας τσιγάρων, βλέπουμε τα αποτελέσματα της περίεργης συναλλαγής με ξενόφερτα συμφέροντα στον πολύπαθο χώρο του ποδοσφαίρου ”,  μετά τον διασυρμό του Παναθηναϊκού από τον Λεβαδειακό.

Τι να πείς;

Ίσως:

«Μην πατάς τα κορδόνια σου. Δέστα, ηλίθιε, πριν περπατήσεις».

Μάλλον:

«Τα ολέθρια αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής».

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

«Σημαιοστόλιστοι  και  πενθοφορεμένοι»

«Αχός βαρύς ακούγεται πολλά ντουφέκια πέφτουν» από σύσσωμη την αντιπολίτευση, επειδή σύμφωνα με Προεδρικό Διάταγμα, που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, προβλέπεται ότι στο εξής οι  σημαιοφόροι και οι παραστάτες -στα δημοτικά σχολεία-  θα ορίζονται με κλήρωση και όχι βάσει βαθμολογίας.

«Πυρ ομαδόν» λοιπόν από όλους τους «άριστους» που μαζεύτηκαν στην αντιπολίτευση, προς όλους τους «δημοσιόφιλους» που συγκεντρώθηκαν στην κυβέρνηση.

Βλακώδης επίθεση, με οξύ και θρασύ τρόπο, με ανιστόρητα και ρηχά επιχειρήματα, πλήν όμως «σημαιοστόλιστοι (για την περίσταση) και πενθοφορεμένοι (για τον “ξεπεσμό”)»  παρουσιάστηκαν οι επιτιθέμενοι.

Ακούσαμε τον “Άβερελ” της ΝουΔου που ανέφερε αυστηρά και αηδιασμένα ότι «η κυβέρνηση θέλει μια παιδεία που θα ισοπεδώνει τα πάντα προς τα κάτω».

Ακούσαμε τον Δημήτρη Κωνσταντόπουλο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης που σχολίασε δεικτικά: «Από την αριστεία – στη λοταρία». 

Μάθαμε επίσης από τον Σταύρο Θεοδωράκη ότι «για την κυβέρνηση εκτός από την καριέρα και η αριστεία είναι χολέρα. Ακολουθούν ένα κατήφορο που οδηγεί την Παιδεία στην απαξίωση. Προτιμούν  μια  βαλκανική παρά  μια ευρωπαϊκή παιδεία. Είναι φανερό ότι στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ίπταται το πνεύμα Καρανίκα».

Αυτά και άλλα πολλά ακούσαμε, από τους «σημαιοστόλιστους (για την περίσταση) και πενθοφορεμένους (για τον “ξεπεσμό”)».

Δεν ακούσαμε όμως ούτε λέξη, από τον βαθειά φιλοσοφικό λόγο (ή μήπως όχι;) του Κορνήλιου Καστοριάδη που έγραφε:

«Η (άμεση) δημοκρατία δημιουργείται από τους αγώνες του δήμου κατά των ανωτέρων στρωμάτων, των ευγενών και γαιοκτημόνων. Οι αγώνες αυτοί χαρακτήρισαν μέχρι τέλος το πολίτευμα και επέτρεψαν την άμεση συμμετοχή όλων των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων, στο νομοθετικό έργο και στις άλλες μορφές εξουσίας.

Άμεση συμμετοχή σημαίνει χωρίς αντιπροσώπους και κόμματα. Για πρώτη και μοναδική φορά στην ανθρώπινη ιστορία ο δήμος είναι ο ουσιαστικός κυρίαρχος της πόλεως, εξ ου και ο όρος δημοκρατία (ο δήμος κρατεί, κυριαρχεί).

Η κυριαρχία και η συμμετοχή επιτυγχάνεται με δύο θεσμούς: πρώτον, την «εκκλησία του δήμου» που επιτρέπει την άμεση παρουσία όλων των πολιτών στη νομοθετική και κυβερνητική εξουσία – δεύτερον, την “κλήρωσιν”, η οποία επιτρέπει την εναλλαγή στην εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία.

Η κλήρωση είναι η ειδοποιός διαφορά της δημοκρατίας, ενώ οι εκλογές η ειδοποιός διαφορά της ολιγαρχίας, όπως αναγνωρίζει και ο Αριστοτέλης, αλλά και οι νεότεροι φιλόσοφοι Μοντεσκιέ και Ρουσσώ».

Δεν ακούσαμε όμως ούτε λέξη από τον λόγο του Ρουσσώ ή του Μοντεσκιέ, καθώς στο Κοινωνικό συμβόλαιο (ο Ρουσσώ) αναφέρεται στον Μοντεσκιέ και στις απόψεις της εκλογής δια κλήρου.

Συγκεκριμένα γράφει: «Η εκλογή διά κλήρου», κατά τον Μοντεσκιέ, «προσήκει στη φύση της δημοκρατίας. Ο κλήρος είναι ένας τρόπος εκλογής που δεν δυσαρεστεί κανέναν, αφήνει στον κάθε πολίτη μια έλλογη ελπίδα να υπηρετήσει την πατρίδα του».

Δεν ακούσαμε από τους «άριστους» και «αρχαιολάτρες», έστω μισή κουβέντα, για τον Αριστοτέλη που έλεγε ότι «η βασική έκφραση της ισονομίας είναι η κλήρωση και όχι η εκλογή» και δεν μας είπαν οι «σημαιοστόλιστοι (για την περίσταση) και πενθοφορεμένοι  (για  τον “ξεπεσμό”)»  ούτε μισό  λόγο για την βουλή των 400 επί Σόλωνα και των 500 επί Κλεισθένη, που εκλέγονταν -κάθε χρόνο- με κλήρο και μάλιστα 50 από κάθε φυλή, για να εκπροσωπούνται άπασες οι φυλές και όλες οι κοινωνικές τάξεις.

Στους «σημαιοστόλιστους (για την περίσταση) και πενθοφορεμένους (για τον “ξεπεσμό”)», που «ανέβηκαν στα κεραμίδια», αφιερώνω το ρηθέν και γεγραμμένο:

«Όσο πιότερο ανεβαίνει η μαϊμού, τόσο πιότερο φαίνεται ο κώλος της».

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Οπισθοδρομική  κομπανία

Ναι, η έξοδος στις αγορές δεν είναι αυτοσκοπός και μονόδρομος που, πάσει θυσία, πρέπει να γίνεται για επικοινωνιακούς λόγους.

Βεβαίως, η έξοδος στις αγορές για να είναι επετυχημένη οφείλει να διασφαλίζει συμφέροντες οικονομικούς όρους, δηλαδή χαμηλό spread ομολόγου και υψηλό όγκο απορροφούμενων κεφαλαίων.

Φυσικά η επιτυχημένη έξοδος στις αγορές πρέπει να έχει συνέχεια, για να ξεφύγει -οριστικά και χωρίς επιστροφή- η χώρα από την μέγγενη των μνημονίων.

Ωστόσο μόνο σε κόμικ του «ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ» έβρισκε κάποιος εύκολα και εντελώς τυχαία πετρέλαιο, χωρίς μελέτες για το βάθος, το υπέδαφος, τους όγκους, την καθαρότητα, το κόστος και κυρίως χωρίς καν γεώτρηση για την  εξόρυξη του πολύτιμου ορυκτού.

Δυστυχώς η έξοδος στις αγορές  -με πραγματικούς  όρους-  δεν γίνεται με την «κωλοφαρδία» που έχει το καρτούν όταν σκάβει για να φυτέψει ραπανάκια και ξαφνικά λούζεται από τον πίδακα του «μαύρου χρυσού» που αναβλίζει με πίεση από το χώμα.

Η πρόσφατη έκδοση ομολόγου για τις χρηματαγορές (για δεύτερη φορά, μετά το 2014, στην περίοδο της κρίσης)  και η ανταπόκριση των τραπεζών και επενδυτών (που ήταν πολύ καλύτερη, με οικονομικούς όρους, από την πρώτη φορά) δημιουργούν σίγουρα ένα κλίμα αισιοδοξίας αφού υπερκαλύφθηκαν οι στόχοι, χωρίς να διασφαλίζεται ότι η συνέχεια θα είναι αντίστοιχη αν δεν επιδειχτεί πνεύμα επαγρύπνησης και δεν  σχεδιαστεί προσεκτικά ο, από δω και πέρα, οδικός χάρτης.

Όμως έχει πολύ μεγάλη σημασία να δούμε πως η Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, κατ’ αρχήν,  δέχτηκε το επιτυχημένο πείραμα εξόδου στις αγορές:

Στη Γαλλία τα μίντια μιλούν για «στοίχημα που κερδήθηκε».  

Στη Βρετανία οι Financial Times σημειώνουν ότι «η εμπιστοσύνη ανακτήθηκε».  

Στη  Γερμανία μιλούν για «περιζήτητο  ελληνικό ομόλογο».

Το Spiegel διακηρύσσει ότι «η Ελλάδα είναι και πάλι φερέγγυα».

Η Deutsche Welle ερμηνεύει την έξοδο στις αγορές ως «επιτυχία για τον Αλέξη Τσίπρα».

Ο Σόιμπλε αναγκάστηκε και δήλωσε ότι «χαιρετίζω την επάνοδο της Ελλάδας στις αγορές».

Ο Μοσχοβισί, που παρακολούθησε από την Αθήνα το επιτυχημένο εγχείρημα, χειροκροτούσε και εξέφραζε την χαρά του με κάθε πρόσφορο τρόπο.

Ας δούμε τώρα ποιες ήταν οι αντιδράσεις στην Ελλάδα, μέσα από την αρθρογραφία των εφημερίδων:

«Οι αγορές σκίζουν το μνημόνιο».

«Είμαστε κεφάτοι γυρνάμε από του Σόιμπλε».

«Η αρχή του τέλους για τα μνημόνια».

«Το...Grexit στις αγορές φέρνει έκρηξη αισιοδοξίας».

«Θεαματική επιστροφή στις αγορές».

«Η μεγάλη στροφή, μετά το γολγοθά η ανάσταση».

«Η Μέρκελ αγόρασε Ελλάδα και πούλησε ελπίδες».

«Κύμα αισιοδοξίας σήκωσε διεθνώς η επιτυχημένη έξοδος της χώρας στις αγορές», αναφέρουν «τα ΝΕΑ».

«Ψήφος Εμπιστοσύνης στην Ελλάδα» γράφει στην πρώτη σελίδα η «Καθημερινή».

«Η έξοδος στις αγορές φέρνει περισσότερο και φτηνό χρήμα» σύμφωνα με «το ΒΗΜΑ».

Α! ναι, μια μικρή λεπτομέρεια: Οι Ευρωπαϊκές αντιδράσεις καταγράφηκαν τον Ιούλιο του 2017 και αφορούν την επιτυχημένη έξοδο στις αγορές της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛΛ, ενώ τα πρωτοσέλιδα των Ελληνικών εφημερίδων αφορούν την πρώτη δοκιμαστική έξοδο τον Απρίλιο του 2014 (η δεύτερη απέτυχε),  της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου.

Όσο για την πρόσφατη επιτυχημένη έξοδο, μην ψάχνετε να βρείτε έναν καλό λόγο από το κουκλοθέατρο της πολιτικής.

 Σιγά τώρα μήπως «ο Κλούβιος και η Σουβλίτσα», ο «από σπου και σπου», «ο μπάρμπα Μυτούσης» ή οι φυλλάδες της διαπλοκής κατέθεταν έστω ένα θετικό σχόλιο.

Χαρακτηριστικά «τα ΝΕΑ» έγραψαν ότι «η κυβέρνηση αναζητά την έξοδο από το δωμάτιο πανικού».

Θα μου πεις βέβαια:

«Βόσκει ο γάιδαρος εκεί που τον δένουν».

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Η  «χαρμάνα»

 Οι ιατρικές εγκυκλοπαίδειες αναφερόμενες στα συμπτώματα του «στερητικού συνδρόμου» μας ενημερώνουν ότι είναι πολλά, διαφορετικά και κάποια εξ αυτών εξαιρετικά επώδυνα. Τα πιο συνηθισμένα που περιγράφονται είναι:

Η έντονη επιθυμία, το άγχος, η δυσφορία, το χασμουρητό, το ανατρίχιασμα, η δακρύρροια, η ρινόρροια, η αϋπνία, η ναυτία, ο έμετος, η διάρροια, οι κράμπες, οι μυαλγίες και ο πυρετός.

Στην γλώσσα των εξαρτημένων η αιτία, των επώδυνων συμπτωμάτων τους (τα περισσότερα των οποίων είναι υποκειμενικά),  αποκαλείται «χαρμάνα» και θεωρείται (από τους εξαρτημένους) κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο που μπορεί να τους οδηγήσει ακόμα και στο θάνατο.

Η αλήθεια πάντως είναι πως ποτέ κανένας δεν πέθανε από «χαρμάνα», παρά το γεγονός ότι οι στερημένοι διαβεβαιώνουν ότι κινδυνεύει η ζωή τους.

Η «χαρμάνα» της εξουσίας, λόγω της υποκειμενικότητας που την βιώνουν όσοι την στερηθούν μετά από πολυετή χρήση, παρουσιάζει συνήθως ακόμα πιο έντονα συμπτώματα από τα αντίστοιχα στερητικά των οπιοειδών.

Αίφνης η ΝουΔου σκούζει ολημερίς κι ολονυχτίς ότι θα καταστραφεί η χώρα (χώρα = τα προσωπικά τους συμφέροντα) από την  παραμονή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛΛ στην κυβέρνηση.

Βεβαίως γίνεται σαφές ότι η εξάρτηση των στελεχών της Νουδου από την εξουσία έχει λάβει –συμπληρωματικά- και τα έντονα χαρακτηριστικά της ασυλοποίησης.  Ασυλοποίηση παρόμοια με αυτή που παρουσιάζουν οι Ουκρανές αποκλειστικές νοσοκόμες για γριές. Εκεί δουλεύουν, εκεί τρώνε, εκεί κοιμούνται.

Η αποασυλοποίηση απαιτεί την προσαρμογή σε ένα νέο, άγνωστο, εχθρικό και άρα επικίνδυνο  -για τους άμαθους και ασυλοποιημένους- περιβάλλον.

Για να αποδείξουν πόσο η «χαρμάνα» τους «βλάπτει σοβαρά την υγεία» της χώρας (δηλαδή αυτών που τους έδιωξαν), προσκομίζουν απτές αποδείξεις και ντοκουμέντα (από «Αρκά» μέχρι «επίδομα σφραγίδας») που είναι απολύτως ορατά και αληθή, πέραν πάσης αμφιβολλίας, σαν την δερματογραφία της αγίας Αθανασίας του Αιγάλεω.

Και μέσα από τον  πυρετό της «χαρμάνας» τους, οι στερημένοι έχουν παραισθήσεις, βλέπουν «εγκλήματα» και προφητεύουν ακόμα πιο βιβλικές καταστροφές,  που όλο διαψεύδονται και που κανείς άλλος (μη εθισμένος) δεν βλέπει και δεν αντιλαμβάνεται.

«Έγκλημα» (φωνάζει ο πυρετός της στέρησης) που η κυβέρνηση επαναδιαπραγματεύτηκε με τους δανειστές (κι ας εκλέχτηκε με αυτήν την εντολή) και που παρ’ όλιγον να μας αποβάλουν από την Ένωση (αλλά φευ ο Τσίπρας μας κράτησε μέσα).

«Έγκλημα» (φωνάζει ο πυρετός της στέρησης) που η κυβέρνηση ψήφισε 3^ο μνημόνιο (μαζί μας) αλλά το υπέβαλε για έγκριση στο λαό και τώρα κυβερνάει με τους ΑΝΕΛΛ, ενώ θα μπορούσε να κυβερνάει (χωρίς εκλογές) μαζί μας.

«Έγκλημα» (φωνάζει ο πυρετός της στέρησης) και μόνο που δέχτηκε (δηλαδή το συζητούσε) ο Τσίπρας εισήγηση από τον Βαρουφάκη για «παράλληλο σύστημα πληρωμών» (παρά το γεγονός ότι τελικώς δεν το υιοθέτησε), και ακόμα μεγαλύτερο «έγκλημα» (φωνάζει ο πυρετός της στέρησης) διέπραξε ο Τσίπρας που διαφώνησε με τον Σόιμπλε χάνοντας πολύτιμο χρόνο (ο οποίος όμως Σόιμπλε συμφωνούσε με τον Βαρουφάκη για το «παράλληλο σύστημα πληρωμών»).

«Έγκλημα» (φωνάζει ο πυρετός της στέρησης) που ο πρωθυπουργός, στο πρώτο εξάμηνο, παραδέχτηκε δημόσια και πολλές φορές ότι έκανε λάθη, ότι είχε ψευδαισθήσεις , ότι έκανε εσφαλμένες εκτιμήσεις για τον συσχετισμό των δυνάμεων που οδήγησαν σε οδυνηρό συμβιβασμό, και ακόμα μεγαλύτερο «έγκλημα» (φωνάζει ο πυρετός της στέρησης) που ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται (μετά τις επαινετικές δηλώσεις των δανειστών) ότι οι συσχετισμοί στην Ευρώπη έχουν αλλάξει άρδην υπέρ της Ελλάδας.

Βέβαια εκτός από την «χαρμάνα» υπάρχει και η παροιμία:

«Ο γάιδαρος πριν ψοφήσει έχει στύση».

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Υπαρκτός  Σουργελισμός

Τα εβδομαδιαία τεύχη της πολύκροτης «Βαρουφακιάδας» που διασφαλίζουν (στους συλλέκτες) την επίτομο έκδοση του «επιστημονικού» πονήματος του Γιάνη μας (με ένα νι παρακαλώ!), με άφηναν παγερά αδιάφορο καθότι είμαι οπαδός της θεωρίας «δεν θα φτάσεις ποτέ στον προορισμό σου αν σταματάς και ρίχνεις πέτρες σε κάθε σκυλί που γαβγίζει».

Όμως από την άλλη ο Γιάνης μας (με ένα νι παρακαλώ!) εσχάτως (ειδικότερα δε μετά την συνέντευξη του στο «ΠΡΩΤΟ ΦΛΕΜΑ») με εξιτάρησε σχεδόν προβοκατόρικα να γράψω δυο αράδες για την αφεντιά του, δεδομένου ότι, προϊόντος του χρόνου, ακολουθεί την ακριβώς αντίθετη πορεία από τον διάσημο μουσικοσυνθέτη Γκουνώ που περιέγραφε κάποτε:

«Όταν ήμουν νέος, συνήθιζα να λέγω: “Εγώ”. Όταν πέρασαν λίγα χρόνια, έλεγα: “Εγώ κι ο Μότσαρτ”. Όταν ωρίμασα ως άνδρας, έλεγα: “Ο Μότσαρτ κι εγώ”. Τώρα, όπως όλοι ξέρουν, δεν λέγω παρά μονάχα: “Ο Μότσαρτ”».

Η άκρατος εγωπάθεια του Γιάνη μας (με ένα νι παρακαλώ!) θυμίζει την ιστορία εκείνου που βούλιαζε στην θάλασσα και από την ακτή ο φίλος του φώναζε: «Δός μου το χέρι σου». Εκείνος όμως δεν ανταποκρινόταν και βυθιζόταν όλο και περισσότερο στον θάνατο. Τότε ο φίλος του του φώναξε: «Πάρε το χέρι μου» και μόνο τότε δέησε και κίνησε το δικό του, κατορθώνοντας επιτέλους να σωθεί.

Μόνο που στην περίπτωση του Γιάνη μας (με ένα νι παρακαλώ!) το χέρι του Θεμιστοκλή (αυτού με το «ΠΡΩΤΟ ΦΛΕΜΑ») προδήλως δεν είναι φιλικό και όχι μόνο δεν θα τον σώσει από τον πνιγμό, αλλά αντιθέτως –ευκαιρίας δοθείσης-  θα του την κάνει την «πατητή».

Τα λεγόμενα του Γιάνη μας (με ένα νι παρακαλώ!) δεν βγάζουν νόημα ή όπως έλεγε η σοφή γιαγιά μου: «Αυτά παιδάκι μου δεν έχουν ούτε κώλο, ούτε μύτη», δηλαδή δεν έχουν άκρες να τα διαχειριστείς, ενώ θυμίζουν περισσότερο έναν άνθρωπο που, λόγω εντερικών διαταραχών  («κόψιμο») έχει ζωγραφισμένο τον τρόμο στο μάτι και ξαφνικά βρίσκει  δημόσια τουαλέτα και ξαλαφρώνει.

Έτσι λοιπόν οι αποκαλύψεις της συνέντευξης «ποταμός» έχουν, αν μη τι άλλο, ανακουφιστική  αξία.

Γιατί είναι πολύ ανακουφιστικό να μαθαίνεις τις «φρέσκες» αποκαλύψεις του τέως υπουργού Γιάνη (με ένα νι παρακαλώ!) από το βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε στα Ελληνικά και που ωστόσο κυκλοφορεί εδώ και τρεις μήνες στα Αγγλικά.

Γιατί είναι πολύ ανακουφιστικό να βλέπεις αυτούς που ζητούσαν την σύσταση «ειδικών δικαστηρίων» για τις απόψεις του υπουργού Γιάνη (με ένα νι παρακαλώ!), τώρα να ζητούν την σύσταση «εξεταστικής επιτροπής» για τον Τσίπρα που δεν υιοθέτησε τις απόψεις του τέως υπουργού του.

Γιατί είναι πολύ ανακουφιστικό να αντιλαμβάνεσαι ότι αυτοί που ζήταγαν (το πρώτο εξάμηνο του 2015) την κεφαλή του Τσίπρα «επι πίνακι» γιατί οδηγούσε την χώρα εκτός ευρώ, σήμερα με αφορμή τις αποκαλύψεις του τέως υπουργού Γιάνη (με ένα νι παρακαλώ!) να ζητάνε επίσης την  κεφαλή του Τσίπρα γιατί παράκουσε τον τέως υπουργό του και κράτησε την χώρα εντός ευρωζώνης.

Γιατί είναι πολύ ανακουφιστικό να καταλαβαίνεις ότι αυτοί που κατηγορούσαν τον Τσίπρα ότι η επικράτηση του «Όχι» στο δημοψήφισμα θα οδηγούσε εκτός Ευρώπης, σήμερα να συντάσσονται με τον τέως «αποδιοπομπαίο», που επιτίθεται κατά του Τσίπρα γιατί μετέτρεψε το περήφανο «Όχι» σε κατάπτυστο «Ναι».

Γιατί δεν είναι ανακουφιστικό να υποψιάζεσαι ότι ο Γιάνννννης μας (με όσα νι θέλετε!!!),  με το δερμάτινο μπουφάν της δημοπρασίας, λάθος τίτλο έδωσε στο βιβλίο του.

Καταλληλότερος τίτλος:

«Ο Υπαρκτός Σουργελισμός»