Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

10 (+1)  μικροί  Μήτσοι

Παραδοσιακά ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας της «έκθεσης» (Δ.Ε.Θ.) και των «έκθετων».

Εφέτος ο πρώτος –ημερολογιακά- μήνας του Φθινοπώρου καρποφόρησε πολλές «εκθέσεις» (πέραν της Δ.Ε.Θ.) και άφησε πολλούς «έκθετους» (τουλάχιστον 10+1).

Εφέτος, Σεπτέμβριο μήνα -παρότι δεν είχαμε  Εθνικές εκλογές- τα «υαλουρονικά οξέα» της πολιτικής δεν κάλυψαν τις τηλεοράσεις και το διαδίκτυο μόνο από την Θεσσαλονίκη, αλλά και όπου  -ανά την επικράτεια- επέλεξε κάθε υποψήφιος της υπό σύσταση  (ανασυγκρότηση – αναπαλαίωση – υλικά κατεδαφίσεως) «κεντροαριστεράς όπως μπαίνεις», «καραδεξιάς όπως βγαίνεις», να μας παρουσιάσει την μοναδική τεχνική του στην «άρση βαρών» και στην «απόρριψη αβαριών» (εφ’ όσον γίνει αρχηγός βεβαίως).

Δέκα λοιπόν οι μνηστήρες της αντίληψης,  για την πολιτική διαχείριση του δημόσιου χώρου, που (επειδή “τα στερνά νικούν τα πρώτα”) έμεινε στην συνείδηση του λαού μας με τον υποτιμητικό τίτλο «βαθύ ΠΑΣΟΚ» ή Pasokification.

Πρώτη και καλύτερη η κα Φώφη που, ως μέλος της  κυβέρνησης Γ.Α.Π., έφερε το Δ.Ν.Τ., το μνημόνιο, την τρόικα, την επιτροπεία και το ξεπούλημα.

Ως μέλος της κυβέρνησης Σαμαρά έφερε μνημόνιο, τρόικα, απολύσεις, περικοπές μισθών, ανεργία, αυτοκτονίες, δομημένα ομόλογα και «αδόμητες ανομολογίες».

Ως αρχηγός της ΔΗ.ΣΥ. έγινε -απερίφραστα και σε όλα-  η 5^η φάλαγγα του Κούλη με ότι (Γεωργιάδης, Βορίδης) αυτός εκπροσωπεί. Μαζί καταψήφισαν την απλή αναλογική και μαζί καταψήφισαν (αν είναι δυνατόν!), την τροποποίηση του ΚΚΕ (που αποδέχτηκε η κυβέρνηση) σε νομοσχέδιο της Αχτσίογλου, ότι «η μη καταβολή δεδουλευμένων είναι βλαπτική μεταβολή για τους εργαζόμενους».

Η αρχηγός (υπέρμαχος των εργασιακών σχέσεων «γαλέρας») ζητάει να ηγηθεί της «κεντροαριστεράς όπως μπαίνεις» γιατί “είναι η ώρα για τη Νέα Αλλαγή, για να βάλουμε τέλος στην επιτροπεία και να πετύχουμε την προοδευτική διακυβέρνηση”και γιατί “η ήττα των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δεν πρέπει να αποτελέσει ήττα των προοδευτικών ιδεών”.

Τότε, κα Φώφη μου, φαντάζομαι ότι η ήττα του Κούλη είναι ήττα των προοδευτικών ιδεών.

Απόκοντα και οι άλλοι εννέα Μήτσοι.

Ο Καμίνης που δηλώνει ότι δεν θα παραιτηθεί από Δήμαρχος Αθηναίων αν εκλεγεί αρχηγός. Γιατί πώς να το κάνουμε, δεν μπορεί να αφήσει ημιτελές το έργο του: «Η έντονη παρουσία της απόλυτης ανυπαρξίας».

Ο Σταύρος, που «τον πήρε το ποτάμι», δήλωσε ότι “αν εκλεγώ μπορεί να ονομάσω το κόμμα Αχελώο”, τον υποψήφιο για τον οποίο δήλωσε ο Δήμαρχος Νίκας ότι “τον χρειάζεται η πατρίδα, η φωνή του είναι εθνική… είναι ο πιο αγαπητός αρχηγός κόμματος  στην Ελλάδα” και τον οποίο στηρίζει -με τα μπούνια-  ο μηχανισμός του Κούλη στην Κρήτη.

Ο Κωνσταντινόπουλος (και η οδύσσεια του) που δήλωσε ότι “όσοι πιστεύουν στην ένωση ΣΥΡΙΖΑ-Κεντροαριστεράς δεν μπορεί να ψηφίσουν εμένα”.

Η καιόμενη βάτος της «κεντροαριστεράς όπως μπαίνεις» έχει πολλούς  να καψαλίσει ακόμα.

 Εκείνος όμως που ήταν απολύτως αποκαλυπτικός και απολαυστικός (κατά την παραμονή του στην Θεσσαλονίκη) ήταν ο Κούλης.

Ο  (+1) Μήτσος.

Αφού περπάτησε χαιρετώντας τις κούκλες βιτρίνας που έμειναν εκστασιασμένες (κοινώς«παγωτό»), αποκάλυψε από το ημίφως του Βελλίδειου τον ολόφωτο σκοπό του. Να αρπάξει το χρυσόμαλλο δέρας.

Εκεί έγινε όμως «η κόμπλα» -αποκαλύφθηκε το χρυσόμαλλο τέρας- και εκμυστηρεύτηκε σχεδόν εξομολογητικά “δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι ενάντια στη φύση ”.

Καταλάβατε; Η ανισότητα, η εκμετάλλευση, η αδικία, είναι φυσική διαδικασία ενώ τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αφύσικη εξέλιξη.

Κατά τον Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε: 

“Οι ανόητοι και οι έξυπνοι είναι ακίνδυνοι. Βλάπτουν μόνο οι μισοηλίθιοι και οι ημιμαθείς”.

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Πολιτικός  κομπλεξισμός

Μία από τις ολέθριες συνέπειες του νεποτισμού είναι και η παραίσθηση ότι ο επίγονος που κατέχει  -κληρονομικώ δικαιώματι-  δημόσια αξιώματα είναι προορισμένος (με απολύτως φυσικό τρόπο, αν όχι και με νομοτελιακή διαδικασία) για αυτά,  και ότι η περαιτέρω εξέλιξη και ανέλιξη του στα ύπατα εξ αυτών, αποτελεί μονόδρομο και ιερή αποστολή, στην οποία είναι αναπόδραστα ταγμένος.

Γι’ αυτά (τα αξιώματα) πιστεύουν αυτοί (οι επίγονοι) ότι δεν απαιτείται να διαθέτουν κάποια αρετή και δεν χρειάζεται να καταβάλλουν ορισμένη προσπάθεια, ούτε καν αυτή που καταβάλλουν τα μαλάκια στην περιγραφή του Αμερικανού φιλοσόφου Daniel Dennett:

“Το νεαρό καλαμάρι περιπλανιέται στη θάλασσα ψάχνοντας για τον κατάλληλο βράχο ή κοράλλι όπου θα γαντζωθεί και που θα γίνει το σπίτι του για την υπόλοιπη ζωή του. Για το σκοπό αυτό διαθέτει ένα υποτυπώδες νευρικό σύστημα. Όταν βρει το μέρος του και ριζώσει, δεν χρειάζεται πια τον εγκέφαλό του, και τον τρώει”. 

Με βάση την παραπάνω πραγματική παραδοχή, ερμηνεύεται απολύτως η στάση -κατά πρώτο λόγο- του αρχηγού της ΝουΔου, όταν  λέει το παλληκάρι:

Η Αριστερή κυβέρνηση είναι εξ ορισμού παραφύσιν εξέλιξη.

Ο Τσίπρας δεν έχει καμία (ούτε με το τουφέκι) από τις στοιχειώδεις προδιαγραφές, που πρέπει να πληροί ένας πρωθυπουργός.

Η φύση έχει αυτόματους μηχανισμούς για να αποκαθιστά τις ανισορροπίες και να επουλώνει τις πληγές της από απρόβλεπτα και ακραία φαινόμενα.

Άρα;

Άρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι Αριστερή παρένθεση, ο «ψεύτης» Τσίπρας όπου να ‘ναι πέφτει και  ο (μαύρος ανθρωπάκος με το σμόκιν, το ψηλό καπέλο, το μπαστούνι και το βήμα ταχύ) Johnnie Walker – Κούλης έρχεται.

Αμ δε που έρχεται.

Οι αξιολογήσεις φεύγουνε κι ο Κούλης περιμένει (με το όλο παράπονο, λέμε τώρα,  βλέμμα του).

Τελευταίας εσοδείας αντιπολιτευτικές πολιτικές για την άμεση πτώση της κυβέρνησης ήταν κατά σειρά:

Πρώτον, η ρίψη μύδρων στην κυβέρνηση για τις καταστροφικές πυρκαγιές, από την χλιδάτη παραλία που ηλιοθεραπευόταν ο Κούλης, χωρίς να παραλείψει να κατηγορήσει προσωπικά τον πρωθυπουργό, που ωστόσο βρισκόταν στα μέτωπα των πυρκαγιών.

Μα αν έτσι πέφταν οι κυβερνήσεις τότε γιατί η ΝουΔου στις 16/9/2007 κέρδισε τις εκλογές όταν λίγες μέρες πριν, τον  Αύγουστο, είχαμε την μεγαλύτερη σύγχρονη καταστροφή της χώρας από πυρκαγιές με 100 νεκρούς;

Δεύτερον, χυδαία αντικομμουνιστική επέλαση με ταύτιση του ναζισμού με τον κομμουνισμό.

Δεν δίδαξαν (στον Κούλη) ότι όσες φορές, στην ιστορία, είχαμε έκρηξη του αντικομμουνισμού δεν έγιναν εκλογές αλλά πολιτικές εκτροπές με εμφυλίους και δικτατορίες; Και δεν του έμαθαν ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αναγνώρισε, στην μεταπολίτευση, το ΚΚΕ, που συνέβαλε αποφασιστικά στην εθνική συμφιλίωση;

Τρίτον, προσπάθεια οικειοποίησης των θετικών αποτελεσμάτων της επίσκεψης Μακρόν, ενώ ταυτόχρονα ψέγουν την κυβέρνηση για την ίδια επίσκεψη!

Πώς; Μέσα από «βαθυστόχαστο» άρθρο στα «ΝΕΑ» ενός «εμβριθούς» δημοσιογράφου ο οποίος, ξεπερνώντας κάθε όριο  πολιτικού κομπλεξισμού, πιστώνει την επίσκεψη, πρώτον στον ίδιο τον Γάλλο πρόεδρο (που είναι σωστό) και δεύτερον στην Ελληνική αντιπολίτευση!

Δηλαδή μας λέει ότι ο Κούλης, η Φώφη κι ο Σταύρος δούλεψαν για να επιτύχει η επίσκεψη.

Ταυτόχρονα προλαβαίνει την κακή κυβέρνηση: “Θα ήταν δείγμα κακής πολιτικής νοοτροπίας να κεφαλοποιήσει κομματικά και όχι εθνικά την επίσκεψη Μακρόν”, όχι όμως την αντιπολίτευση όταν παρακάτω σημειώνει: “Η Ευρώπη (του Τσίπρα) δεν είναι αυτή που ευαγγελιζόταν το κυβερνών κόμμα ”.

Έτσι δεν έχω παρά να συμφωνήσω με τον Εμμανουήλ Ροΐδη:

“Σέβομαι τους νεκρούς, και όταν ακόμη είναι ζωντανοί”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

 του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

«Κατά  τον  ρουν  των  γεγονότων»

Επειδή το περιεχόμενο της φράσης “κατά τον ρουν των γεγονότων” είναι συνυφασμένο με κάποια αόριστη δικαιολογία μιας –όποιας- κακής εξέλιξης, επειδή έτσι αναπτύσσεται μια –κάποια- αιτιολογική σχέση σε ένα αρνητικό αποτέλεσμα, και τέλος επειδή η ασάφεια προσδίδει ένα –ορισμένο-  βαρύγδουπο κύρος στο άκουσμα της πρόδηλης ανοησίας και κορυφαίας μ@λ@κί@ς,  δεν σημαίνει -ντε και κάλα- ότι δεν δικαιώνεται με απολύτο μάλιστα τρόπο  «ο Θόδωρος με το δίκανο», κι ας υποψιαζόμαστε το προφανές, ότι δηλαδή ο Θόδωρος είναι μια γραφική καρικατούρα (συντηρημένη σε ναφθαλίνη) και το δίκανο είναι, εδώ και πολλά χρόνια, βεβαιωμένα  ακίνδυνο.

Ήτοι: Απολύτως άδειο, σκουριασμένο, αγρασάριστο και φυσικά χωρίς κόκορα. 

Έτσι και το, «κατά τον ρουν των γεγονότων», υπό σύστασιν νέο(;) κόμμα της  κεντροαριστεράς, κεντροδεξιάς, κεντροκαράκεντρο (ίσα στο «δόξα πατρί») είναι σαν «το δίκανο του Θόδωρου», όχι μόνο βεβαιωμένα ακίνδυνο για το βαθύ σύστημα της διεφθαρμένης εξουσίας, αλλά αντίθετα το απαραίτητο και μη εξαιρετέο υποστήλωμα, δηλαδή χρήσιμο εργαλείο αποπτροπής της κατάρρευσης του. 

Γι’ αυτό και προελαύνει καθημερινά από τα υπόγεια κανάλια της «τάφρου»,  στα δελτία των (συν ή πλήν) οκτώ, που αναγγέλουν με ουρανομήκη «ωσαννά» την επικείμενη έλευση του μεταλλαγμένου Μεσία.

Η διαδικασία συγκρότησης του νέου(;) κόμματος θυμίζει το ανέκδοτο με τον ανθρωπάκο που περιχαρής πανηγύριζε όταν βρήκε, τυχαία στο δρόμο, ένα καρφί και όταν κάποιος περαστικός τον ρώτησε απορημένος  “γιατί κάνεις τόση φασαρία, επειδή βρήκες ένα καρφί;” ο ανθρωπάκος του απαντάσε απτόητος: “είσαι σοβαρός; Άμα βρω έστω κι ένα πέταλο, μετά το άλογο δεν είναι τίποτα”. 

Ο υπό σύσταση πολιτικός φορέας «της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης» (ουάου!!!)  δεν έχει όνομα, δεν έχει πολιτικό προσανατολισμό, δεν έχει πρόγραμμα, δεν βρήκε κάποιο κενό πολιτικό πεδίο για να καλύψει, δεν έχει πολιτική συνέχεια  (με την έννοια του επιγόνου, κάποιας πατρικής πολιτικής παρακαταθήκης, αφού έχει σκότωσει τις ιδεολογικές καταβολές του), αλλά έχει πολλούς (εξαιρετικά πολλούς) επίδοξους αρχηγούς, περισσότερους από τα διαφορετικά συμφέροντα που εκπροσωπούν και σίγουρα πολλούς περισσότερους από όσους μπορεί να αναλώσει ένα κόμμα, πολλώ δε μάλλον ένα μικρό (σχεδόν υπο εξαέρωση) τέτοιο.

“Κατά τον ρουν των γεγονότων” λοιπόν το πάλαι πότε κραταιό ΠΑΣΟΚ που εξελίχθηκε σε ΕΛΙΑ, που άλλαξε σε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ, που αναζητά να γίνει  κάτι άλλο (ποιός  να ξέρει άραγε τι), χυδαιολογεί εμετικά, με αύξουσα γεωμετρική πρόοδο και εναγγαλίζεται με κατασπεύδοντα βήματα την ακροδεξιά.

Αφού απογαλακτίστηκαν από τον ιδεολογικό τους γεννήτορα (με τις ενίοτε «βέβηλες» αριστερές ιδέες) δια της καθαρτηρίου Σημιτικής περιόδου, αφού πέρασαν δια «πυρός και σκανδάλων» ώστε ακόμα και ο Άκης να φαντάζει ως το αθώο αρνί και το πρόσφορο θύμα  μιας αγέλης λύκων, αφού έφεραν –με το έτσι θέλω- το ΔΝΤ και άνοιξαν τους ασκούς του μνημονιακού αιόλου, «ύστερα ήρθαν οι μέλισσες» και όλο το διεφθαρμένο κηφηναριό τους.

Εκεί να δεις γλέντια, εκεί να δεις συγκυβέρνηση «της παρθένας με τον σατανά», εκεί να δεις τους Σημιτοεκσυγχρονιστές με τις χρυσαύγουλες αποφύσεις της ΝουΔου, εκεί να δεις τα βαφτιστήρια του παττακού και τα νώθα του παπαδόπουλου με τους παραχαράκτες της ιστορίας.

Εκεί να δεις πως «η Δεξιά στο χρονοντούλαπο» γίνεται «η Δεξιά σε νέες εθνοκαθάρσεις», και πως «ο μονομέτωπος κατά της Δεξιάς» γίνεται «ο πόλεμος των άστρων κατά της Αριστεράς».

Εκεί να δεις την Καϊλή φασίζουσα και τον Καμίνη «αντάρτη».

Εκεί να δεις και  -σαν τον Θόδωρο-  να αναφωνίζεις:

“Το δίιιικανο, γρήγορα”.