Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Ο ιογενής συλλογικός τρόπος σκέψης

“Διαλέγουμε τον επόμενό μας κόσμο μέσα από τα όσα μαθαίνουμε σε τούτον. Αν δεν μάθεις κάτι, τότε ο επόμενος θα είναι όμοιος με τούτον, με τους ίδιους φραγμούς και τα ίδια ασήκωτα βάρη που θα πρέπει να ξεπεράσεις” γράφει ο Richard Bach στο βιβλίο του (εκδοτικό φαινόμενο) «Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον».

Η αδιαμφισβήτητη αλήθεια του «Γλάρου» παύει να έχει οποιαδήποτε διδακτική αξία -στην ανάπτυξη κριτηρίων σωστής διαλογής ενός επόμενου κόσμου- εφ’ όσον το κυρίαρχο ερώτημα “αν μαθαίνουμε κάτι” παραμένει εκκρεμές ή όπως διαπιστώνει μία αγαπημένη μου φίλη (που δίνει την μάχη ως νοσηλεύτρια στην πρώτη γραμμή της πανδημίας): “Δεν βλέπω κανέναν να μαθαίνει”, ενώ τα παραγόμενα αποτελέσματα της αμάθειας μας είναι και δεδομένα και (αυτό)καταστροφικά.

Από την ώρα που θα γεννηθούμε μαθαίνουμε να επιβιώνουμε σ’ ένα εξόχως ανταγωνιστικό περιβάλλον, φροντίζοντας αδιαλείπτως -και με κάθε πρόσφορο τρόπο- να αποκτούμε και να συσσωρεύουμε ατομικά εφοδιαστικά αγαθά (που δεν χρειαζόμαστε) και τα οποία υπακούουν στην αθροιστική αριθμητική του «έχειν», προς τέρψιν του «φαίνεσθαι», ατροφώντας και αποβάλλοντας  (όπως οι πρωτάνθρωποι την ουρά) τις ανάγκες του «είναι».

Μαθαίνουμε να υπάρχουμε διαβιώντας απολύτως ατομικά, όπως επιβάλλει η αντίληψη της επιβίωσης στις «ανέσεις» μιας στενής ιδιωτικής σφαίρας, χωρίς τον αναγκαίο και δίκαιο επιμερισμό που απαιτεί η φυσική συνύπαρξη.

Μαθαίνουμε να ανήκουμε σε ισχυρές κάστες για να επιβιώνουμε των συνεχών κανόνων διαλογής, που η κυρίαρχη τάξη έχει επιβάλλει προασπίζοντας τον εαυτό της και τους ομοίους της. Εκπαιδευόμαστε και παλεύομαι να γίνουμε οι «όμοιοι» της.

Μαθαίνουμε να λειτουργούμε μ’ έναν άρρωστο, ιογενή συλλογικό τρόπο σκέψης, αφού όπως στον «Ιωνάθαν» πιστεύουμε ότι “οι γλάροι πετάνε μόνο για να εξασφαλίσουν την τροφή”, ότι “η θέση ενός γλάρου τη νύχτα είναι στη στεριά” και ότι οι γλάροι είναι γεννημένοι να κάνουν χαμηλές πτήσεις, αφού “στέκονται πάνω στο χώμα και κρώζουν και τσακώνονται μεταξύ τους” μόνο για «τροφή».

Όταν αυτά σου μαθαίνουν μια ζωή και όταν σε αυτά δίνεις καθημερινά εξετάσεις, τότε η απαίτηση από τους δασκάλους -στην πάνδημη ώρα ανάγκης- να επιδείξεις υψηλού βαθμού ατομική ευθύνη, μοιάζει με τον ηθικό αυτουργό που ζητάει από τον serial killer να τηρήσει την όγδοη εντολή του Μωυσή, «ου φονεύσεις».

Ιδιαίτερα όταν η συλλογική ευθύνη (αυτή των «δασκάλων» του γένους) εκφράζεται αποσπασματικά, με αδιαπραγμάτευτη αυστηρότητα εκεί που τους παίρνει και με αμφίσημες παροτρύνσεις όπου τους συμφέρει, αλλά με άριστη επικοινωνιακή επάρκεια.

Έτσι το εκπαιδευμένο κοπάδι των προβάτων αψήφησε τις απειλές της αγέλης των λύκων και έπραξε κατά πως έμαθε.

Παρά τις παροτρύνσεις και τις απαγορεύσεις καρναβάσισε, συνέρρευσε στα χιονοδρομικά και στις παραλίες, συνωστίσθηκε στα super markets αδειάζοντας τα ράφια με τα γάλατα, τα ζυμαρικά και τα χαρτιά υγείας, εξαφάνισε από τα φαρμακεία (σε ποσότητες stock φαρμακαποθήκης) μάσκες, γάντια, απολυμαντικά και κάθε -οινοπνευματικού βαθμού- αιθυλική αλκοόλη, υπακούοντας στο θεώρημα της διδαχθείσας ύλης: “Aν είναι να ζήσω εγώ, ας πεθάνουν οι άλλοι”.

Οι τεχνητές ελλείψεις και η αισχροκέρδεια δεν είναι και για θάνατο, ούτε καν εκπλήσσουν, αλίμονο, είναι η απλή εφαρμογή των νόμων της αγοράς μέχρι το σύστημα να …..ισορροπήσει.

Είναι καιρός λοιπόν να διαλέξουμε έναν άλλο κόσμο, αυτόν που «Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον» μας περιγράφει:

“Μπορούμε να ξεπεράσουμε την άγνοια, μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας σαν όντα ξεχωριστά, έξυπνα και επιδέξια. Μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι! Μπορούμε να μάθουμε να πετάμε!”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Δεν είναι του παρόντος;

Αν όχι τώρα πότε; Αν όχι σήμερα, αύριο; Μα τότε ίσως να είναι αργά. Γιατί τι είδους αύριο θα είναι αυτό; Το αύριο της «ανοικοδόμησης των ερειπίων» που θα αναλάβει η ιδιωτική πρωτοβουλία (που ξέρει μόνο από καλές μπίζνες) και ενώ προηγουμένως έκανε στην άκρη για να σωριαστεί το δημόσιο οικοδόμημα;

Σήμερα μαθαίνουμε οδυνηρά ποιοι και κυρίως με πόσες δυνάμεις και όπλα δίνουν την μάχη. Δυστυχώς με χειροκροτήματα και φωνές από τα μπαλκόνια δεν ενισχύεται η δημόσια υγεία. Δεν λέω, πολύ καλά είναι και τα χειροκροτήματα και οι φωνές επευφημίας, αλλά για τις συναυλίες, τα θέατρα και τα γήπεδα. Στους μαχητές της πρώτης γραμμής -που καταθέτουν τα πάντα για το υπέρτατο αγαθό, αυτό της δημόσιας υγείας- μάλλον μελαγχολία προκαλούν παρά ικανοποίηση.  

Και παρακαλώ πολύ -κυρίως τους ανιδιοτελείς φίλους- να μην ξανακουστεί η φράση: “Τώρα δίνουμε την μάχη, βάζουμε όλοι πλάτη και τ’ άλλα θα τα βρούμε μετά, δεν είναι του παρόντος”.

Επαναλαμβάνω, αν όχι τώρα πότε; Όχι βέβαια για συζητήσεις, αλλά για πράξεις, αυτές που απαιτούνται και που κάποιοι ανακάλυψαν με την βίαιη ωρίμανση από την πανδημία του κορωνοϊού, πράξεις ενίσχυσης του ΕΣΥ.

Βάζουμε όλοι πλάτη γιατί είναι πρώτιστο πατριωτικό και ανθρωπιστικό καθήκον και παραμερίζουμε τις όποιες διαφορές γιατί ναι, αυτές πραγματικά δεν είναι του παρόντος, αλλά όλα τα σφυριά επιβάλλεται να βαράνε στην μία και μόνη κατεύθυνση, της στήριξης και ανόρθωσης της δημόσιας υγείας που σήμερα, μόνη αυτή, δίνει την μάχη για όλους μας.

Γιατί είναι του παρόντος η –με fast truck διαδικασίες- πρόσληψη (για την κάλυψη όλων των κενών θέσεων) σε γιατρούς, νοσηλευτές, τεχνολόγους, διοικητικούς και βοηθητικό προσωπικό.

Γιατί είναι του παρόντος και εθνική ανάγκη το άνοιγμα όλων των κλειστών κλινών ΜΕΘ, η επίταξη όλων των ιδιωτικών και η μετατροπή σε ΜΕΘ κοινών κλινών, ώστε τουλάχιστον να διπλασιάσουμε τις μόλις 557 λειτουργούσες κλίνες αντί για 3.500 χιλιάδες που προβλέπουν τα διεθνή standards, με έμφαση στο λεκανοπέδιο όπου λειτουργούν μόλις 224 κλίνες για τις ανάγκες  κάλυψης του 60% του πληθυσμού της χώρας.

Γιατί είναι του παρόντος να υπάρχει απόλυτη επάρκεια σε υλικά αντιμετώπισης του κορωνοϊού (π.χ. αναπνευστήρες) και μέσα προστασίας των εργαζομένων που εκτίθενται συνεχώς στον κίνδυνο προσβολής από τον ιό, χωρίς να υπολογίζουμε τους απαγορευτικούς όρους του «συμφώνου σταθερότητας».

Γιατί είναι του παρόντος η ελεύθερη πρόσβαση, χωρίς αποκλεισμούς, όλων όσων έχουν ανάγκη το δημόσιο σύστημα υγείας.

Γιατί είναι του παρόντος και αδήριτη ανάγκη να πειθαρχήσουμε παραμένοντας στο σπίτι, αλλά παράλληλα πρέπει να ληφθούν τα αναγκαία μέτρα προστασίας της εργασίας -κυρίως των ασθενέστερων- που έτσι δεν θα αψηφήσουν τον κίνδυνο για να διασφαλίσουν το μεροκάματο, χρησιμοποιώντας και το «μαξιλαράκι» των 37 δις γιατί τώρα είναι η ώρα της ανάγκης και όχι η διαχρονική ανάγκη των τραπεζών.

Γιατί είναι του παρόντος να αποκεφαλιστεί κάθε φαινόμενο αισχροκέρδειας και να ληφθούν μέτρα για την κάλυψη των αναγκών χωρίς τεχνητές ελλείψεις, αφού οι νόμοι της αγοράς φυσικά και λειτουργούν πάντα, αλλά δίνουν λύσεις προασπίζοντας το ιδιωτικό και όχι το δημόσιο συμφέρον.

Γιατί είναι του παρόντος να εξαφανιστούν από την δημόσια σφαίρα πρακτικές κλεισίματος δημόσιων δομών υγείας ή απόψεις για γκρέμισμα δημόσιων νοσοκομείων.

Γιατί δεν είναι του παρόντος αλλά διαχρονική η άποψη του Βωβενάργκ:

“Το όφελος από την αρετή είναι τόσο προφανές, ώστε οι κακοί την ασκούν από συμφέρον.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Ατιμούλικο, είσαι και μαρτυριάρικο 

“Έκλασε η νύφη, σχόλασε ο γάμος”, για την ακρίβεια χάλασε η φιέστα. Αυτή ντε που με περίσσεια φροντίδα στήθηκε στον Έβρο μελετημένη και εφαρμοσμένη μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια.

Πάνω από όλα η αυστηρή τήρηση του πρωτοκόλλου. Όλα λεπτομερώς προβλεπόμενα και καταγεγραμμένα. Οι προσκεκλημένοι, ο τρόπος μετάβασης, η ακολουθούμενη διαδρομή, η περιοχή επιθεώρησης, οι δηλώσεις ομοψυχίας και ανόρθωσης του φρονήματος, οι εξαγγελίες για τα μέτρα αντιμετώπισης των «εισβολέων κατακτητών» και το dress code (τεράστιας σημασίας), γιατί χωρίς την ανάλογη αμφίεση είναι αποδεδειγμένο ότι αποδυναμώνεται το μήνυμα.

Η Ε.Ε που συνέβαλε στην δημιουργία του προβλήματος, που αδιάφορα παρατηρούσε την γιγάντωση του, που στήριζε (άνευ εφιδρώσεως και συνεχίζει) τον Ερντογάν κλείνοντας -κρυφά και φανερά- deal μαζί του, ήταν σύσσωμη (Σαρλ Μισέλ, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, Νταβίντ Σασόλι, Μαργαρίτης Σχοινάς) εκεί –στον τόπο του εγκλήματος- μαζί με τον Στρατάρχη Κυριάκο που ξεχώριζε με την military στολή εκστρατείας.

Όμως την επομένη κιόλας ημέρα, η Επίτροπος Εσωτερικών Υποθέσεων Ίλβα Γιόχανσον μαζί με τον Μαργαρίτη Σχοινά ενημέρωσαν το διεθνή Τύπο στις Βρυξέλλες για τα μέτρα στήριξης της Ε.Ε. στην Ελλάδα, που περιορίζονται σε:

- Άμεση αποστολή 100 συνοριοφυλάκων.

- Δρομολόγηση νέου προγράμματος επιστροφής ατόμων.

- Οικονομική βοήθεια 700 εκατομμυρίων που προορίζονται για την βελτίωση  

 των συνθηκών στα 5 κέντρα που σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος.

Για όσους δεν κατάλαβαν, η Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών μελών, το κοινοτικό πλαίσιο στήριξης για την μετανάστευση και η δοκιμαζόμενη συνοχή της Ε.Ε. από το προσφυγικό τσουνάμι που πλήττει την Ελλάδα εξαντλούνται στην απολύτως βολική (για όλους πλην Ελλάδας) λογική που λέει:  Θα σας βοηθήσουμε να αποκρούσετε τα στίφη «των εισβολέων» (όσο είναι εφικτό), θα συνδράμουμε για την επιστροφή κάποιων εξ αυτών (εφ’ όσον μπορέσουμε), αλλά θα σας καταβάλλουμε αδρότατο ενοίκιο για την εκμίσθωση της αυλής σας που θα χρησιμοποιηθεί ως μόνιμο «αποθετήριο ψυχών» ή άλλως η πιστή εφαρμογή της παροιμίας “δυο πήχες από τον κώλο μας και ας είναι όπου να ‘ναι”.

Αυτό όμως που δεν χρήζει πολιτικής ανάλυσης ή και διερμήνευσης γεγονότων -γιατί αποτελεί ομολογία- είναι η δημόσια, στον διεθνή τύπο, αποκάλυψη  της αρμόδιας επιτρόπου: “Η μετεγκατάσταση είναι σημαντική. Όταν θα κάνει την αίτηση η Ελλάδα, θα το συζητήσουμε ”.

Δηλαδή η Ελλάδα αφού δεν έχει κάνει αίτηση, καθυστερώντας τραγικά, έχει αποφασίσει να μην κάνει;

Δηλαδή η χώρα μας που διατείνεται (και έχει δίκιο) ότι προασπίζει τα σύνορα της που είναι και Ευρωπαϊκά, πιστεύει ότι πρέπει να σηκώσει μόνη το βάρος;

Δηλαδή η κυβέρνηση αναγνωρίζει ότι το προσφυγικό κύμα έχει επιλέξει ως τελικό προορισμό την χώρα μας ή ότι αποτελεί, ακόμα χειρότερα, επιθετικό στρατό κατοχής του Ερντογάν;

Η ξεκάθαρη δήλωση της κ. Επιτρόπου ξεμπροστιάζει την κυβέρνηση και θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο «ατιμούλικο, είσαι και μαρτυριάρικο!!!»

Ωστόσο, την παραμονή της επίσκεψης στον Έβρο και τις, αμέσως μετά, δηλώσεις που αποκάλυπταν την απροκάλυπτη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης από την κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός αναζητούσε τον Τσίπρα αναρωτώμενος “καλά που εξαφανίστηκε, πετάει χαρταετό;”, λες και ο Τσίπρας έχει την ευθύνη της κυβερνητικής διαχείρισης.

Όταν ο Τσίπρας, στην συνέντευξη του στο Mega, περιέγραψε την αναγκαία εθνική γραμμή και δήλωσε ότι θα βάλλει πλάτη, ο Πέτσας το αρνήθηκε, υπηρετώντας το δόγμα του Arnold Glasow:

“Το μόνο που ζητούν κάποιοι άνθρωποι είναι το μερίδιο που τους ανήκει. Και το δικό σου.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Κλοπή μετά βιασμού

Οι πολιτικοί αναλυτές, οι image makers, οι ειδικοί φυσιογνωμιστές, οι σύμβουλοι προσωπικής επικοινωνίας και το Τάγμα του δημοσιογραφικού πυροβολικού έλξης -όλοι μέλη της Στρατιάς του Κυριάκου-, μέσα σε λίγους μόνο μήνες, αφού πέρασαν από το στάδιο της μελαγχολίας έχουν πέσει σε βαριά κατάθλιψη με ορατό πλέον τον κίνδυνο να αρχίσουν να πηδάνε από τις ταράτσες των υπουργείων.

Γιατί  πώς να το κάνουμε, δεν είναι εύκολο το έργο τους και απλή υπόθεση, δεν είναι ένα σύνηθες case study, δεν είναι μία έστω πολύ δύσκολη άσκηση αλλά με προηγούμενη σχετική εμπειρία στην επίλυση ανάλογων σύνθετων προβλημάτων και σίγουρα δεν είναι η εφαρμοσμένη επιστήμη της προπαγάνδας που κάνει το άσπρο μαύρο, την νύχτα μέρα, τον σκιτζή  μάστορα, τον κλέφτη να φωνάζει πιο πολύ από τον νοικοκύρη και τον εγγονό να δείχνει στον παππού τα αμπελοχώραφα του.

Εδώ μιλάμε για την επιχείρηση «ο Κυριάκος πρωθυπουργός, ο πτωχευτικός κώδικας της χώρας ξανά στην εξουσία» με την χορηγία των χρυσοκάνθαρων και των συνενωμένων «29 κατασκευαστών πλυντηρίων».

Ένα τέτοιο εγχείρημα για να στεφθεί με απόλυτη επιτυχία χρειάζεται πολλούς και πολλών ειδικοτήτων, ικανούς και με υψηλή επιστημονική κατάρτιση, αφοσιωμένους στο δύσκολο έργο τους και με επιλυμένο κάθε άλλο πρόβλημα που θα μπορούσε να δημιουργήσει διάσπαση προσοχής και φυσικά χρειάζεται χρήμα, πολύ χρήμα, γιατί όσο πιο σύνθετη είναι η επιχείρηση, όσο μεγαλύτερο το αναλαμβανόμενο ρίσκο, όσο πιο πολλοί οι ελλοχεύοντες κίνδυνοι, τόσο απαιτούνται και περισσότεροι διαθέσιμοι πόροι για να… ανθίσουν οι σπόροι.

Η οικονομική γραμμική σειρά είναι: Σχεδιασμός – Τοποθέτηση – Απόδοση.  Όμως οι τοποθετήσεις στο Μαξίμου είναι σαν τις τοποθετήσεις στα αμοιβαία κεφάλαια: «Οι προηγούμενες αποδόσεις δεν διασφαλίζουν τις μελλοντικές».

Δεν αρκεί να χαράζεις τον οδικό χάρτη που οδηγεί στην κυβέρνηση υποσχόμενος και πείθοντας τους πάντες για τα πάντα, γιατί αν τα καταφέρεις –που τα κατάφερες- έρχεται η ώρα των αποδόσεων των ομολόγων. Και τότε οι επενδυτές – ψηφοφόροι ανακαλύπτουν ότι οι τοποθετήσεις μιας ζωής πήγαν σε κουρελόχαρτα, που δεν αξίζουν ούτε το μελάνι που σπαταλήθηκε για να τυπωθούν.

Γιατί το άτιμο το dna (Κυριάκο μου) δεν κρύβεται ή καμουφλάρεται μέχρι της εκλογές και σε προδίδει αμέσως μετά και τότε κανένας επικοινωνιολόγος και καμία έμμισθη γραφίδα ή μικρόφωνο δεν μπορεί να σε σώσει.

Πως να εξηγήσει το force tank ότι το προσφυγικό και η καταστροφή των νησιών μας στο Ανατολικό Αιγαίο ήταν έργο του Τσίπρα και της κ. Τασίας (όπως διατυμπάνιζες) επειδή προσκαλούσαν τους «λάθρους» να έρχονται στην Ελλάδα για vacances και να λιάζονται στις πλατείες, ενώ σήμερα (που έδιωξες τους υπαίτιους) το πρόβλημα όχι μόνο δεν λύθηκε αλλά γιγαντώθηκε και από Λόφος του Στρέφη έγινε Καϊμακτσαλάν;

Πως να εξηγήσει το force tank ότι όχι μόνο δεν αποσυμφόρησες τα νησιά αλλά φροντίζεις να εγκλωβίσεις πολλές χιλιάδες  πρόσφυγες σε κλειστά στρατόπεδα, καταστρέφοντας τα νησιά και επιτάσσοντας αναγκαστικά οικοπεδικές εκτάσεις για την δημιουργία τους.

Πως να εξηγήσει το force tank ότι στις αντιδράσεις των κατοίκων που σε πίστεψαν και σε ψήφισαν (των δικών σου ανθρώπων) αντιδράς, κυριολεκτικά, με μεταφερόμενο στρατό κατοχής που επιτίθεται βίαια ξυλοκοπώντας αδιακρίτως, γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με χημικά, σπάζοντας αυτοκίνητα, καταστρέφοντας περιουσίες, απειλώντας χυδαία και φασιστικά “Γκασμάδες, Τουρκόσποροι θα σας γ@μ@σ@@μ@”.

Ίσως η μόνη εξήγηση να βρίσκεται στα λόγια του Anthony Burgess:

“Μου είπε πως ήταν τεχνητή αναπνοή και τώρα ανακαλύπτω πως περιμένω παιδί απ’ αυτόν.”