Κεραυνός εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

 

Covi(d) και ράβει

 

Με ελάχιστες εξαιρέσεις οι Αμερικανικές προεδρικές εκλογές -που διεξάγονται κάθε τέσσερα χρόνια την πρώτη Τρίτη του μηνός Νοεμβρίου- έχουν εξελιχθεί σε διαγωνισμό για την απονομή του «Χρυσού Βατόμουρου» της πολιτικής. Ο χειρότερος κερδίζει.

Το τρομακτικό της προεδρικής εκλογής στις ΗΠΑ δεν είναι το γεγονός ότι (συνήθως) επιλέγεται ο χείριστος, αλλά ότι αυτός που κερδίζει έχει την μεγαλύτερη ισχύ που μπορεί να συγκεντρώσει στα χέρια του ένας και μόνο άνθρωπος.

 Όσο και αν ο πρόεδρος είναι -κατά το μάλλον ή ήττον- ένας αχυράνθρωπος, ένας εκπρόσωπος τεράστιων συμφερόντων που αριθμούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, εξακολουθεί να επηρεάζει με τις αποφάσεις του τα ¾ του πληθυσμού της γης, με την ιμπεριαλιστική παγκόσμια επικυριαρχία της μητρόπολης του καπιταλισμού.

Εξακολουθεί να ευθύνεται για αιματηρούς και καταστροφικούς πολυετείς πολέμους και επεμβάσεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

Εξακολουθεί να ευθύνεται για την  ραγδαία επιδείνωση της κλιματικής αλλαγής που σε λίγο θα μετατρέψει σε ακατοίκητο το πλανητικό μας σπίτι.

Εξακολουθεί να ευθύνεται για εκατομμύρια καθημερινούς θανάτους ανθρώπων που θα μπορούσαν να επιβιώσουν και να μακροημερεύσουν αν δαπανούσαμε λιγότερα από 1$ την ημέρα για τον καθένα.

Εξακολουθεί τέλος να κατέχει τους κωδικούς ενεργοποίησης του μεγαλύτερου πυρηνικού οπλοστάσιου που μπορεί να οδηγήσει σε ολοκληρωτικό αφανισμό τον πλανήτη μέσα σε λίγα λεπτά.

Κυριολεκτικά ο πρόεδρος των ΗΠΑ εξακολουθεί και σήμερα να «κόβει και να ράβει» κατά το δοκούν.

Ο Ντόναλντ Τραμπ -με βάση τα παραπάνω- εξελέγη πριν τέσσερα χρόνια πανάξια 45^ος πρόεδρος των ΗΠΑ (ως ο γελοιωδέστερος των γελοίων) αλλά σχεδόν σε όλη του την θητεία παρέμεινε μια καλτ φιγούρα, ο επικυρίαρχος των διεθνών εξελίξεων και φυσικά το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την επανεκλογή του.

Τι κι αν παρενέβη ή στήριξε πολεμικές παρεμβάσεις με εκατοντάδες χιλιάδες αθώους νεκρούς (και Αμερικανούς στρατιώτες), τι κι αν τορπίλισε κάθε προσπάθεια ειρηνευτικής διευθέτησης διαφορών, τι κι αν έκλεισε τα σύνορα αφήνοντας στο έλεος τους ακόμα και μωρά παιδιά που αποκόπηκαν από τους γονείς τους, τι κι αν κατηγορήθηκε για κατάχρηση εξουσίας και παρεμπόδιση ερευνών του κογκρέσου στην υπόθεση ανάμειξης της Ουκρανίας στις Αμερικανικές εκλογές, τι κι αν διέπραξε πραξικόπημα με τον διορισμό δικαστικού στο ανώτατο δικαστήριο, τι κι αν οι αναίτιοι θάνατοι -από αστυνομικούς- έγχρωμων πολιτών αυξήθηκαν με γεωμετρική πρόοδο, τι κι αν αυτός -ένας μεγιστάνας του παγκόσμιου πλούτου- πλήρωσε φόρο 750$ τα οποία στην συνέχεια έλαβε επιστροφή, τι κι αν είναι βιαστής και μισογύνης, δεν άνοιξε …..προεδρικό ρουθούνι.

Οι προσεχείς προεδρικές εκλογές θα είχαν εξελιχθεί σε ένα δημοψήφισμα (ΝΑΙ ή ΟΧΙ στον Τραμπ), το οποίο με πολλές πιθανότητες θα κέρδιζε, αν δεν είχε ενσκήψει η πανδημία και η καταστροφική διαχείριση της από τον Τραμπ.

Αν δεν άφηνε ανεξέλεγκτη την μετάδοση του ιού χάριν του οικονομικού κέρδους, χωρίς ελέγχους και χωρίς καμία κοινωνική μέριμνα.

Αν δεν είχαν πεθάνει περισσότεροι από 215.000 άνθρωποι και δεν είχαν ασθενήσει 7,7 εκατομμύρια.

Αν δεν είχε κατηγορήσει τους Δημοκρατικούς ότι κατασκεύασαν τον ιό.

Αν δεν υποστήριζε την έγχυση απολυμαντικού στο σώμα ως θεραπεία της ασθένειας.

Αν δεν επέμενε ότι το υπεριώδες φως θα μπορούσε να θεραπεύσει τον Covid-19.

Αν δεν ασθενούσε και ο ίδιος και δεν κατέρρεε ο μύθος «κακό σκυλί ψόφο δεν έχει».

Και όχι γιατί είχε δηλώσει: “Αν η Ιβάνκα δεν ήταν κόρη μου, ίσως θα έβγαινα ραντεβού μαζί της”.

 

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Μερσέντες Σώσε

 

Ίσως το πιο ολοκληρωμένο απόφθεγμα περί πολιτισμού είναι αυτό του Αμερικανού ιστορικού και φιλόσοφου Γουίλ Ντυράν: “Πολιτισμός είναι η επικράτηση του δικαίου πάνω στη δύναμη, της πειθούς στη βία, του διαλόγου στο μονόλογο, του πνεύματος στην ύλη”.

Εάν αντιστρέψουμε την γραμμική φορά των ανισοτήτων τότε έχουμε την επιτομή του κυβερνητικού προγράμματος όπως απαρέγκλιτα εκτελείται.  Αλλά πολιτισμό δεν έχουμε.

Από επίδειξη δύναμης, βίας, καθολικής προπαγάνδας και απαξίωσης των καλλιτεχνών και των ανθρώπων του πνεύματος να φάνε κι οι κότες. Δεν αποτελεί απλά πολιτική τους επιλογή αλλά δομικό τους στοιχείο,  γιατί αυτό είναι το dna της παράταξης.

 Ο πολιτισμός μιας κοινωνίας προφανώς και δεν περιορίζεται στην παραγωγή σημαντικών έργων πνεύματος και τέχνης, ή μάλλον η παραγωγή τους προϋποθέτει την προηγούμενη ύπαρξη  παιδείας και ήθους.

Έλεγε ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος της Σχολής Καλών Τεχνών στους φοιτητές του: “Πολιτισμός είναι να χρησιμοποιείς τουαλέτα για τις καθημερινές βιολογικές σου ανάγκες και κουλτούρα είναι μετά να πατάς το καζανάκι”.

 Η παράταξη που επανήλθε στα λημέρια του κυβερνητισμού έχει δώσει όλα τα προηγούμενα χρόνια (ιδιαίτερα αυτά της κρίσης που την ευθύνη  της διακυβέρνησης είχε ο  ΣΥΡΙΖΑ) απτά δείγματα «πολιτικού πολιτισμού», «δημοκρατικού διαλόγου», «κοινωνικής ευαισθησίας», «ανάπτυξης του περί δικαίου αισθήματος» και «υψηλής αισθητικής».

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;  Τον Α. Σαμαρά που δεν παρέδωσε το Μέγαρο Μαξίμου στον επόμενο δημοκρατικά εκλεγμένο πρωθυπουργό; Το “Γερούν γερά”; Τους μακεδονομάχους με τις περικεφαλαίες, τις σάρισες, τους βουκεφάλες και τα γυμνά οπίσθια; Το “ο Τσίπρας φέρνει τους μετανάστες και τους τζιχαντιστές και ισλαμοποιεί τον πολιτισμό μας”; Το “εμπιστεύομαι τον Ερντογάν και όχι τον Τσίπρα”;

Όταν τον δημόσιο χώρο τον μετατρέπεις σε στάβλο και τον γεμίζεις με τις κοπριές του Βουκεφάλα, τότε τα σκατά θα σε πνίξουν και δεν θα καθαρίσεις με την απάλειψη της λέξης «ιστορική» από την Συμφωνία των Πρεσπών.

Σε αυτό το περιβάλλον «πολιτισμού και αισθητικής» η υπουργός πολιτισμού Λίνα Μενδώνη το έχει προ πολλού τερματίσει, αλλά δεν πτοείται και συνεχίζει ακάθεκτη. Ο εχθρός των δημιουργών του πολιτισμού βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας που τον γέννησε.

Είναι η υπουργός που έλαβε την απόφαση του τεμαχισμού, της απόσπασης και της μεταφοράς του μνημείου Πολιτισμού από το μετρό της Θεσσαλονίκης, που διατηρήθηκε από τον 3^ο και 4ο αιώνα στη θέση του. Μάλιστα χρειάστηκε να αντικαταστήσει όλα τα μέλη του ΚΑΣ που σε προηγούμενη συνεδρίαση, τον περασμένο Δεκέμβριο, είχαν διαφωνήσει ανοικτά με την ολέθρια απόφαση.  Γι’ αυτό και η κορυφαία και διακεκριμένη Αμερικανίδα καθηγήτρια Βυζαντινολογίας στο πανεπιστήμιο UCLA στην Καλιφόρνια, Sharon Gerstel,  σε ανάρτησή της στα κοινωνικά δίκτυα κλείνει το σημείωμα της στα ελληνικά με την λέξη «Ντροπή!».

 Είναι η υπουργός που μιλώντας στη Βουλή δήλωσε ανερυθρίαστα ότι δεν είναι δυνατόν να αποζημιωθούν όλοι οι καλλιτέχνες αφού, όπως είπε,  πολλοί από αυτούς κινούνται στο χώρο της «μαύρης οικονομίας».

Είναι η υπουργός που για την φωτιά στον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών δήλωσε ότι απλά είδε «καμένα χόρτα» και όταν η αντιπολίτευση μίλησε για «φρικτό θέαμα» η κυρία Μενδώνη απάντησε «να μην μιλάμε για πυρκαγιές στο σπίτι του καμένου».

Είναι η υπουργός που επέτρεψε (χωρίς άδεια του ΚΑΣ) στον (γίγαντα του πολιτισμού μας) Σάκη Ρουβά να  κάνει διαφήμιση έξω (δεν μπόρεσε να το βάλει μέσα) από το Ηρώδειο, ενός πολυτελούς τζιπ της Mercedes.

 Άλλοι προβάλλουν την Μερσέδες Σόσα και η Μενδώνη την Μερσέντες Σώσε!