Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Η  ημέρα  της  μαρμότας

Όταν στην γείτονα Τουρκία το επίκαιρο δίλημμα διαμορφώνεται  μεταξύ  του «στρατιωτικού πραξικοπήματος» και της «Ισλαμικής “Δημοκρατίας”»  ενώ η διαμορφωμένη κατάσταση αποδίδεται με την φράση «ευτυχώς οι πραξικοπηματίες  δεν νίκησαν, αλλά δυστυχώς  η Δημοκρατία έχασε»,  τότε το ιστορικό παράδοξο βρίσκει απόλυτη εφαρμογή καθώς «άλλος έκανε το πραξικόπημα κι άλλος έγινε δικτάτορας».

Έλεγε ο Ζαν Πωλ Σάρτρ: «Ο φασισμός δεν ορίζεται από τον αριθμό των θυμάτων, αλλά από τον τρόπο που τα σκοτώνει» και ακριβώς αυτή η φράση ήρθε στο νου μου όταν, το πρωί της απόπειρας του πραξικοπήματος,  κυκλοφόρησαν φωτογραφίες που έδειχναν κάποιον  -από τους πολίτες που κλήθηκαν να υπερασπιστούν την Δημοκρατία-   να κόβει το λαιμό ενός  στρατιώτη που είχε παραδοθεί. 

Ήταν πρωί για την εξουσία του Ερντογάν και είχε λυκόφως για την Δημοκρατία στην Τουρκία.

Η σωστή απάντηση στην απολυταρχία  δεν ήταν ποτέ ο ολοκληρωτισμός.

Εφ’ όσον επίδοξοι δικτατορίσκοι στρέφουν τα όπλα τους κατά του λαού και της ολισθαίνουσας στον φασισμό –εκλεγμένης-  κυβέρνησης του, ο διασωθείς ηγέτης έχει χρέος (λαμβάνοντας το ιστορικό μάθημα) να το «στρίψει» αλλιώς.

Έχει ιερή υποχρέωση να απαντήσει με φιλελευθεροποίηση στην ανελευθερία, με δημοκρατία στην οχλοκρατία, με λαϊκή συμμετοχή στην ολιγαρχία και με αλληλεγγύη στην εξόντωση.

Όταν κόβεις τα κεφάλια στρατιωτών επειδή «συμμετείχαν» στην απόπειρα (ενώ εκτελούσαν εντολές των ανωτέρων τους)  και στη συνέχεια παραδόθηκαν για να συνενωθούν με τους πολίτες, και όταν δένεις πισθάγκωνα γυμνούς (για διαπόμπευση) εκατοντάδες αξιωματικούς, τότε φυσικά δεν νίκησε η νόμιμη κυβέρνηση και ο λαός αλλά οι «ηττημένοι» πραξικοπηματίες.

Όταν εξολοθρεύεις συστηματικά και για χρόνια  τον Κουρδικό λαό και ο, κατά δήλωση σου,  «υπ’ αριθμόν ένα αντίπαλος» το ΡΚΚ τάσσεται  από την πρώτη στιγμή στο πλευρό σου και εσύ συνεχίζεις και ζητάς τον αφανισμό των Κούρδων, τότε οπωσδήποτε δεν νίκησε η νόμιμη κυβέρνηση και ο λαός αλλά οι «ηττημένοι» πραξικοπηματίες.

Όταν απολύεις εκατοντάδες χιλιάδες δικαστές, δημοσίους υπαλλήλους, αστυνομικούς,  χαμηλόβαθμους αξιωματικούς, μόνο και μόνο γιατί δεν είναι «στρατιώτες του Ερντογάν», τότε προδήλως  δεν νίκησε η νόμιμη κυβέρνηση και ο λαός αλλά οι «ηττημένοι» πραξικοπηματίες.

Όταν ο πρόεδρος του Συμβουλίου Ανώτατης Παιδείας συναντάει τους πρυτάνεις των πανεπιστημίων (δημοσίων και ιδιωτικών) με θέμα «τα μέτρα καταστολής που θα ληφθούν στα πανεπιστήμια εναντίον του τάγματος Γκιουλέν», τότε σαφέστατα  δεν νίκησε η νόμιμη κυβέρνηση και ο λαός αλλά οι «ηττημένοι» πραξικοπηματίες.

Όταν ο απόστρατος πτέραρχος Ακίν Οζτούρκ, που συμμετείχε στην σύλληψη των αξιωματικών της υπόθεσης «Βαριοπούλα» και έγινε Αρχηγός της Αεροπορίας το 2013, φωτογραφίζεται με κομμένο αυτί και βάναυσα ξυλοκοπημένος, ως δήθεν επικεφαλής της απόπειρας (κατηγορία που αμέσως κατέπεσε), τότε αυτονόητα  δεν νίκησε η νόμιμη κυβέρνηση και ο λαός αλλά οι «ηττημένοι» πραξικοπηματίες.

Όταν επιμένεις στην επαναφορά της θανατικής καταδίκης τότε, ναι, είναι βέβαιον ότι  νίκησαν οι «ηττημένοι» πραξικοπηματίες.

Κάθε χρόνο στο Punxsutawney της Πενσυλβάνια, την 2^η μέρα του Φεβρουαρίου, ένα μεγάλο πλήθος συγκεντρώνεται για να παρακολουθήσει την μαρμότα (ένα είδος σκίουρου). 

Σύμφωνα με την παράδοση εάν η μαρμότα δει την σκιά της ο χειμώνας θα είναι μακρύς και βαρύς. Αντίθετα εάν έχει συννεφιά και δεν δει την σκιά της, η έλευση της Άνοιξης θα γίνει άμεσα.

Η  «ημέρα της μαρμότας» για την Τουρκία έδειξε ότι ο «χειμώνας» θα είναι μακρύς και βαρύς, καθώς ο «Σουλτάνος» μετράει το μπόι του με την σκιά του.

Και έχει, ο άθλιος,  πολύ μεγάλη σκιά.

Το σατανικό σχέδιο Τσίπρα για να βάλει στο χέρι τις «Τρεις χάριτες» και τους «Δυο ξένους»!...

Το σατανικό σχέδιο της κυβέρνησης να πτωχεύσει το MEGA για να δώσει τη «βιβλιοθήκη» του καναλιού σε δικό της καναλάρχη…
Ανακάλυψε ως άλλος αστυνόμος Σαίνης ο κατά τα άλλα εξαιρετικά ενημερωμένος «ΒΗΜΑτοδότης» της ναυαρχίδας του ΔΟΛ!

Ελάχιστη σημασία έχει τώρα αν ο δημοσιογράφος της κυριακάτικης εφημερίδας υποτιμά τους αναγνώστες του… Αφού δεν εξηγεί πώς μπορεί η κυβέρνηση να πτωχεύσει το MEGA και οι μέτοχοι να την κοιτούν σαν χάνοι!

Επίσης ελάχιστη σημασία έχει ότι οι μέτοχοι του MEGA «ξέχασαν» να συμμετάσχουν στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου που οι ίδιοι ανακοίνωσαν δυο φορές, με αποτέλεσμα το κανάλι να κινδυνεύει με λουκέτο! Όπως ελάχιστη σημασία έχει ότι οι μέτοχοι συνήθως πτωχεύουν τις εταιρίες τους και κανένας άλλος!

Τέλος καμία σημασία δεν έχει με ποιον τρόπο η κυβέρνηση θα πάρει από το πτωχευμένο MEGA ή από τις τράπεζες (που δεν ελέγχει όπως γράφει σε άλλες σελίδες η εφημερίδα) τη «βιβλιοθήκη» του καναλιού για να τη δώσει στους δικούς της!

Παρόλα αυτά παίρνουμε την πρωτοβουλία να αναδημοσιεύσουμε το «καυτό» – inside ρεπορτάζ του «ΒΗΜΑτοδότη» για να το μάθουν όσο γίνεται περισσότεροι και να «κάψουμε» τα σατανικά σχέδια της κυβέρνησης που αποκαλύπτει το χθεσινό «ΒΗΜΑ»!



enimerosi24.gr

Η ενημέρωση δεν είναι κομμωτήριο...

Λευτέρης Κρέτσος, γενικός γραμματέας Ενημέρωσης και Επικοινωνίας.

Τα μέσα ενημέρωσης έχουν διφυή υπόσταση. Ασφαλώς και λειτουργούν εντός του οικονομικού πλαισίου και της... αγοράς, όπως οι υπόλοιπες επιχειρήσεις. Από την άλλη πλευρά, οφείλουν κυρίως και προεχόντως να υπηρετούν την πολυφωνία, την αντικειμενική πληροφόρηση και τη δημοκρατία.

Σε πρόσφατη αρθρογραφία τους, στελέχη της μείζονος αντιπολίτευσης και ο ίδιος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ταυτίζουν τους τηλεοπτικούς σταθμούς με κομμωτήρια, βενζινάδικα και καφετέριες, ισχυριζόμενοι πως αφού δεν υφίσταται ρύθμιση του αριθμού των τελευταίων, δεν θα έπρεπε να υφίσταται ούτε των πρώτων.

Καταρχάς, προς υπεράσπιση των κομμωτηρίων (και όχι μόνο), να σημειώσουμε το εξής: Επί των ημερών Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ, ούτε μία ελληνική μικρομεσαία επιχείρηση δεν βρήκε πρόσβαση σε χρηματοδότηση σαν κι αυτή που μοιράστηκε απλόχερα στους τηλεοπτικούς σταθμούς, προκειμένου να τους κρατήσει ανοιχτούς, με αντάλλαγμα την πολιτική στήριξή τους στις εκάστοτε κυβερνήσεις.

Αντιθέτως, κομμωτήρια, βενζινάδικα και καφετέριες αφέθηκαν ή και οδηγήθηκαν στο κλείσιμο, με αποτέλεσμα να εκτοξευτούν τα λουκέτα και η ανεργία. Το τίμημα για τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια των καναλιών το πλήρωσε ο ίδιος ο ελληνικός λαός, μέσω των επανειλημμένων ανακεφαλαιοποιήσεων των τραπεζών.

Δεύτερον, οι υπηρεσίες που παρέχουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί δεν είναι συγκρίσιμες με αυτές της όποιας άλλης επιχείρησης. Η ενημέρωση και η ποιοτική ψυχαγωγία είναι δημόσια αγαθά, προστατευόμενα από το άρθρο 15 του Συντάγματος. Είναι υποχρέωση της Πολιτείας η διασφάλιση της ανεμπόδιστης, αντικειμενικής και με ίσους όρους παροχής τους.

Δημόσιο αγαθό είναι και οι ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες, επί των οποίων εκπέμπουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί. Ο αριθμός των τηλεοπτικών αδειών που θα απονεμηθούν αποφασίστηκε λαμβάνοντας υπόψη και το –διαρκώς απομειούμενο– διαθέσιμο φάσμα για ψηφιακή τηλεοπτική ευρυεκπομπή, τις τεχνολογικές εξελίξεις και την αναγκαιότητα συγκρότησης μιας συνεκτικής τηλεπικοινωνιακής πολιτικής για τη χώρα μας.

Τρίτον, σε ό,τι αφορά την οικονομική βιωσιμότητα των τηλεοπτικών σταθμών, τα στελέχη της αντιπολίτευσης αναρωτιούνται «αν κάποιο κανάλι θέλει να λειτουργήσει με μικρότερο κόστος από αυτό των 50 εκατ. ευρώ, ποιος θα του το απαγορεύσει»;

Ουδείς φυσικά προτίθεται να υπαγορεύσει στις τηλεοπτικές επιχειρήσεις τα του οίκου τους. Με προϋπόθεση βέβαια ότι η συνταγματικά κατοχυρωμένη υποχρέωση παροχής υψηλής ποιοτικής στάθμης προγραμμάτων θα τηρείται.

Η εμπειρία 27 χρόνων ιδιωτικής τηλεόρασης με «προσωρινές» άδειες έδειξε ότι παρότι τα κανάλια συνεχίζουν να δαπανούν κατά μέσο όρο 50 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, όπως προκύπτει από τους ισολογισμούς τους, μόλις σταμάτησαν τα θαλασσοδάνεια και υποχρεώθηκαν να πληρώσουν τους φόρους που προβλέπει η νομοθεσία, ούτε οι εργασιακές σχέσεις ήταν βέλτιστες και ποιοτικές (βλ. απλήρωτους εργαζόμενους, μαζικές απολύσεις και περικοπές μισθών), ούτε τα τηλεοπτικά προγράμματα είχαν υψηλή ποιοτική στάθμη (βλ. εισβολή ξένων σίριαλ χαμηλής ποιότητας, ατέρμονες επαναλήψεις σειρών 20ετίας, προκλητική αδιαφορία για ισοτιμία στην παρουσίαση των ειδήσεων), ούτε φυσικά αποφεύχθηκαν χρεοκοπίες και «κανόνια» (βλ. Alter).

Τέταρτον, πρέπει να τονιστεί το εξής: ο πλουραλισμός στην ενημέρωση δεν ταυτίζεται με τον αριθμό των καναλιών που εκπέμπουν. Στα χρόνια της κρίσης, οι εν λειτουργία τηλεοπτικοί σταθμοί ήταν μεν επτά, η ενημέρωση όμως που παρείχαν, ιδίως σε κρίσιμες για τον τόπο στιγμές, όπως στο δημοψήφισμα, ήταν μονομερής και ελέγχεται για την αντικειμενικότητά της.

Ο ν. 4339/2015 δίνει τέλος στις παθογένειες αυτές. Το τηλεοπτικό τοπίο που φέρνει ο διαγωνισμός για τις άδειες θα χαρακτηρίζεται από απόλυτη διαφάνεια ως προς τα οικονομικά και το ιδιοκτησιακό καθεστώς των καναλιών, σεβασμό στο εργατικό δίκαιο, εξασφάλιση θέσεων εργασίας.
Τα κανάλια που θα αδειοδοτηθούν θα είναι υποχρεωμένα, καθ’ όλη τη διάρκεια ισχύος της άδειας, να κάνουν χρηστή διαχείριση των οικονομικών τους, να εξυπηρετούν τις φορολογικές και τραπεζικές υποχρεώσεις τους, καθώς και να συμμορφώνονται με τη συνταγματική επιταγή για εκπομπή προγράμματος υψηλού ποιοτικού επιπέδου και αντικειμενικής ενημέρωσης του πολίτη. Και δεν σταματάει η εξυγίανση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου στο θέμα της αδειοδότησης.

Η πρόβλεψη εφαρμογής μιας ηλεκτρονικής πλατφόρμας διάθεσης και αγοράς διαφημιστικού χρόνου στο μέλλον αποτελεί την απάντηση στην ανάγκη ύπαρξης περισσότερης διαφάνειας και της παροχής ποιοτικής λειτουργίας των τηλεοπτικών μέσων ενημέρωσης.

Παρ’ όλα αυτά, αν υπάρχει ένα σημείο στο οποίο οι παρεμβάσεις της αντιπολίτευσης μας βρίσκουν απολύτως σύμφωνους, είναι αυτό όπου προτείνεται η «ισχυροποίηση των ανεξάρτητων ελεγκτικών μηχανισμών».

Ας το ακούσουν πρώτοι και καλύτεροι οι ίδιοι, και ας σταματήσουν επιτέλους τη συνειδητή παρεμπόδιση της στελέχωσης του ΕΣΡ, η οποία έχει οδηγήσει την ανεξάρτητη Αρχή σε αδυναμία εκπλήρωσης των πλέον στοιχειωδών καθηκόντων της.

Είναι δεδομένο πλέον ότι ο διαγωνισμός για τις άδειες θα προχωρήσει κανονικά και θα ολοκληρωθεί με απόλυτη διαφάνεια, ισότιμη μεταχείριση των υποψηφιοτήτων και θετικό αποτέλεσμα για τα δημόσια ταμεία και το δημόσιο συμφέρον.

Η έμφαση τώρα θα πρέπει να δοθεί στην ενίσχυση του ΕΣΡ και τη ρύθμιση του έτερου κόμβου φοροαποφυγής και αδιαφάνειας, δηλαδή της αγοράς τηλεοπτικής διαφήμισης.

Η κυβέρνηση έχει ολοκληρωμένο ρυθμιστικό σχέδιο για τα μέσα ενημέρωσης, το οποίο υλοποιεί βήμα βήμα. Οχι για να ελέγξει το περιεχόμενο, όπως της καταλογίζεται, κάτι τέτοιο είναι αντισυνταγματικό και αδύνατον να γίνει σήμερα, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι το επιθυμούσε.

Η ανομία και η αδιαφάνεια δεν αποτελούν στοιχεία ούτε της δημοκρατίας ούτε του πλουραλισμού. Αντίθετα, ευνοούν απροκάλυπτα μια μερίδα πολιτικών και επιχειρηματιών. Τους ίδιους που υπερασπίζεται η αρθρογραφία των κομμωτηρίων...

efsyn.gr 

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Χέστηκε  η  Φατμέ;

Δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει κανείς με την άποψη ότι ο βαθμός οργάνωσης και εκτέλεσης  του πραξικοπήματος στην Τουρκία ήταν επιπέδου οπερέτας. 

Δεν μπορεί παρά να αποδεχτεί κάποιος ότι είναι η πρώτη φορά (στην Τουρκία) που οι στρατιωτικοί απέτυχαν να ανατρέψουν -δια των όπλων-  το πολιτικό προσωπικό της γείτονος.

Δεν μπορεί να εγείρει,  ο οιοσδήποτε,  σοβαρές αντιρρήσεις  στην άποψη ότι οι πραξικοπηματίες  στρατιωτικοί λειτούργησαν (στο επίμαχο τετράωρο) όπως οι κυνηγοί της παροιμίας  «Βαστάτε  Τούρκοι το λαγό, να κατουρήσει ο σκύλος».

Από την άλλη όμως, τα πιο πάνω, δεν αποτελούν επαρκείς  δικαιολογίες για τον «Διαγωνισμό Ολιστικής Παπαρόλας» που αναπτύχθηκε (τα επόμενα, των γεγονότων, 24ωρα)  στην τηλεόραση, στο διαδύκτιο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή όπου αλλού βρέθηκε εύκαιρο  δημόσιο βήμα.

Αφ΄ενός οι γνωστοί συνωμοσιολόγοι. Ξέρετε τώρα,  αυτοί ντε που πιστεύουν ότι η Μονρόε ζεί φυλακισμένη σε μια έπαυλη (πληρώνοντας το τίμημα της αιώνιας ομορφιάς της), ότι τον Πρίσλεϊ απήγαγαν οι εξωγίηνοι, ότι η προσελήνωση του Apollo 11 είναι κινηματογραφημένη απάτη και ότι την 11^η Σεπτεμβρίου οργάνωσαν ομού οι Εβραίοι με την CIA.

Τι ισχυρίζονται για τα γεγονότα της Τουρκίας; Μα ότι το πραξικόπημα το έστησε ο Ερντογάν. Δηλαδή μουσαντένιο, Καραγκιόζ μπερντές, καταλάβατε; Το επιχείρημα τους είναι απλό. Ποιος ευνοείται από το αποτέλεσμα; Μα ο Ερντογάν. Ποιος βγαίνει ισχυρότερος την επόμενη μέρα; Φυσικά ο Ερντογάν. Ποιος θα πάρει τα κεφάλια των αντιπάλων του χωρίς να του προσάψει κανείς το παραμικρό. Σίγουρα ο Ερντογάν.

Είναι η ίδια «λογική» που εμπεριέχεται στον συλλογισμό «αφού η βύθιση του Τιτανικού τον κατέστησε –μακράν- το διασημότερο ναυάγιο  όλων των εποχών,  ήταν φτιαχτό»  (άραγε σε συνεργασία με το παγόβουνο;).

Αυτού του τύπου η «ανάλυση» (στην απλότητα της) παραβλέπει κάποια σημαντικά γεγονότα,  όπως:

Πρώτον, ο Ερντογάν (πριν βγει ο λαός στους δρόμους) ζήτησε πολιτικό άσυλο από την Γερμανία που δεν του χορηγήθηκε. Άραγε γιατί άσυλο σε στημένη υπόθεση;

Δεύτερον,  ο Τζον Κέρι  -τις πρώτες ώρες-  απέφυγε να τοποθετηθεί κατά των πραξικοπηματιών, ενώ στην συνέχεια (όταν επικράτησε ο Ερντογάν) τάχθηκε υπέρ της κυβέρνησης του και -την επόμενη μέρα-  ήταν λάβρος (στα όσα ακούστηκαν) για εμπλοκή των ΗΠΑ στην απόπειρα. Λέτε να μην γνώριζε η CIA  ότι το πραξικόπημα ήταν playstation;

Τρίτον, το μεγαλύτερο πρόβλημα του «Σουλτάνου» δεν είναι στο εσωτερικό του, αλλά στην ανυπαρξία συμμάχων εκτός των συνόρων του. Κάκιστες έως εχθρικές χαρακτηρίζονται οι σχέσεις του με την Ρωσία, τις ΗΠΑ, την Γερμανία, την Γαλλία, το Ισραήλ, την Συρία, το Ιράν, την Αίγυπτο και φυσικά την Κύπρο. Μόνο με τον ISIS  «κάνει παιχνίδι». Συνεπώς το στημένο πραξικόπημα δεν λύνει το πρόβλημα του, ούτε φυσικά αποτρέπει την αναγνώριση Κουρδικού κράτους  από την διεθνή κοινότητα.

Αφ΄ετέρου οι «νεοφιλελέ παπαγάλοι» των tv-media βάλθηκαν να μας τρελάνουν.  Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να ισχυρίζονται ότι η Ιδιωτική τηλεόραση στην Τουρκία έσωσε την Δημοκρατία. Ξέρετε γιατί; Γιατί  κάλυπτε ζωντανά τις κινήσεις των πραξικοπηματιών.

Τι λέτε; Γι’ αυτό απέτυχε το πραξικόπημα;

Ξέρετε κάτι «φωστήρες» μου, η τηλεόραση ζει απο την διαφήμιση, που απαιτεί υψηλή τηλεθέαση, που χρειάζεται τηλεκοντρόλ στο ON και ευρύχωρο καναπέ.

Από την άλλη, η υπεράσπιση της Δημοκρατίας χρειάζεται τηλεκοτρόλ στο OFF, άδειο καναπέ, και αγώνα στους δρόμους.

Άλλο είναι η διαφημιστική αξία κι άλλο είναι η αξία της ζωής.

Γι’ αυτό σου λέω: «Καθόλου δεν χέστηκε η Φατμέ στο Γενί  Τζαμί».

Το κλείνει το Mega ο Παππάς, αλλά αφήνει τον ΣΚΑΪ ανοιχτό

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Μισές δουλειές από τον υπουργό Επικρατείας Νίκο Παππά, μόνο στο Mega βάζει λουκέτο και όχι και τον ΣΚΑΪ που παρουσιάζεται εξίσου αντικυβερνητικός.

Μα πως ΔΕΝ τα κατάφερε και αυτός έτσι; 

Σε ένα πράγμα (εντάξει και κάποια ακόμα) έμεινε πιστή η κυβέρνηση στις προεκλογικές της δεσμεύσεις: αυτό με τις τηλεοπτικές άδειες.

Το έλεγε πριν, το λέει και τώρα, προχωράει σύμφωνα με τις εξαγγελίες της και βλέπουμε. 

Τώρα αν οι άδειες θα έπρεπε να είναι περισσότερες από τέσσερις είναι άλλο θέμα συζήτησης.

Πάντως η αγορά τώρα δεν σηκώνει ούτε δύο-τρία κανάλια, πόσω μάλλον και περισσότερα.

Τέλος πάντων, διαμαρτύρεται σήμερα το ΒΗΜΑ στο κεντρικό του άρθρο παρομοιάζοντας τον Νίκο Παππά με τον Ερντογάν.

Και τον κατηγορεί με ένα βιαστικό, κακογραμμένο και με λάθη άρθρο του για τον αποκλεισμό του Mega από το διαγωνισμό.

«Έτσι αφού περιόρισαν με τα δικά τους αυθαίρετα και απολύτως αντιδημοκρατικά κριτήρια τις άδειες σε τέσσερις, χθες απαλλάχθηκαν από το διακηρυγμένο εχθρό τους, το Μέγκα», γράφει.

«Το παλαιότερο, το πιο δυναμικό τηλεοπτικό μέσο, για μια σειρά τυπικούς λόγους που προσφέρθηκαν ως άλλοθι, κόπηκε από τη συνέχεια της διαδικασίας. Αφού προσπάθησαν με διάφορες υπόγειες μεθοδεύσεις να το καθυποτάξουν και απέτυχαν, κατάφεραν, έτσι πιστεύουν τουλάχιστον, να το οδηγήσουν σε κλείσιμο».

Ωραία όλα αυτά που γράφει ο... Σταύρος Ψυχάρης, αλλά δεν μας λέει γιατί ο ίδιος, ως ιδιοκτήτης του Mega, δεν πληρώνει τον κόσμο στο κανάλι.

Γιατί δεν προχώρησαν στην αύξηση του Μ.Κ. που όλο την έκαναν και ποτέ δεν έγινε;  

Η μία «σειρά τυπικοί λόγοι» που λέει το ΒΗΜΑ είναι καταρχάς τα 130 εκατομμύρια ευρώ που χρωστάει το κανάλι στις τράπεζες.

Νομίζει ο κ. Ψυχάρης πως απευθύνεται σε αφελείς (αναγνώστες).

Τώρα τα υπόλοιπα που γράφει για το πόσο «σταθμό στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης» αποτέλεσε το Mega, ας ψάξει στο μακρινό παρελθόν και όχι στα τελευταία χρόνια της προπαγάνδας.

Και του πιο τραγικού δελτίου ειδήσεων. 

«Στην Ελλάδα ο υπερασπιστής της δημοκρατικής νομιμότητας κ. Παππάς, προχωρά στην υλοποίηση του δικού του οράματος την εξαφάνιση όσων σταθμών δεν ανταποκρίνονται στα δικά του ενημερωτικά πρότυπα», σημειώνει το ΒΗΜΑ.

Βέβαια μόνο το Mega εξαφανίζεται, όλοι οι άλλοι συνεχίζουν κανονικά.

Τώρα τι σόι όραμα είναι αυτό που περιορίζεται σε ένα μόνο... λουκέτο, δεν χρειάζεται νομίζω να το αναλύσουμε.

efsyn

Τι να κάνω, γιατρέ μου;...

Θανάσης Καρτερός

Γιατρέ μου, βλέπω στην τηλεόραση να κακοποιούν χιλιάδες ανθρώπους. Να τους εμφανίζουν σε πανηγυρική σκηνοθεσία δαρμένους, δεμένους, ταπεινωμένους και να τους...
ρωτάνε χαιρέκακα οι ανώνυμοι βασανιστές αν τους αρέσει τώρα αυτό που παθαίνουν. Ένα Αμπού Γκράιμπ -δεν πιστεύω να το ξεχάσατε αυτό- επί εκατό και επί χίλια. Ακόμα πιο Αμπού Γκράιμπ, όταν στις εικόνες λιντσαρίσματος και βασανισμού προστίθενται οι εικόνες εκατοντάδων δυστυχισμένων που τους έχουν ξεγυμνώσει και τους έχουν ξαπλώσει δεμένους και γυμνούς σε κοινή θέα.

Γιατρέ μου, βλέπω στις εφημερίδες να βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πρωτοφανές πογκρόμ. Να ξηλώνονται από το δικαστικό σώμα, τον στρατό, την Αστυνομία, τον κρατικό μηχανισμό χιλιάδες χιλιάδων. Διαβάζω δηλώσεις για «ιό» στο κράτος που θα εξοντωθεί από τις ειδικές υγειονομικές υπηρεσίες του τουρκικού έθνους. Διαβάζω επίσης ότι αυτό είναι το πρώτο κύμα τον εκκαθαρίσεων και έπονται δεύτερο και τρίτο, που θα απλωθούν σε όλη τη χώρα. Σε πανεπιστήμια, ακόμα και ΜΜΕ, με βάση τα φρονήματα του καθενός, τα οποία προφανώς έχουν καταγραφεί και καταχωρηθεί.

Γιατρέ μου, με τα εγκεφαλικά τραύματα από πολλαπλές μετωπικές, γλιστράω σε συγκρίσεις. Ο δικός μας έλεγε για γύψο, ο Τούρκος λέει για ιό. Ο δικός μας μάζευε μουλωχτά κόσμο στα ξερονήσια, ο Τούρκος μαζεύει κόσμο αφού πρώτα καλέσει τις τηλεοράσεις. Ο δικός μας ήθελε να σώσει το έθνος από τον κομμουνισμό, ο Τούρκος θέλει να σώσει το έθνος από τον γκιουλενισμό. Ο δικός μας καθάριζε το κράτος με βάση φακέλους που είχαν το ελληνικό εθνόσημο, ο Τούρκος το καθαρίζει προφανώς με βάση φακέλους που φέρουν το τουρκικό εθνόσημο.

Γιατρέ μου, βλέπω ομοιότητες ακόμα και στον λαό. Δείτε τις φωτογραφίες από τον λαό στη Σπανδωνή το '63 ή από τον λαό που χειροκροτούσε τα τσάμικα κάτω από το πουλί κουνώντας σημαιάκια ή από τον λαό με τις καμπαρντίνες που κυνηγούσε τους απείθαρχους φοιτητές, και θα δείτε ότι μοιάζουν με τον λαό που πανηγυρίζει με δικά του σημαιάκια και τσάμικα τη νίκη της Δημοκρατίας στην Τουρκία. Κατόπιν όλων αυτών και πολλών άλλων, αναρωτιέμαι: Πώς γίνεται όλοι να λένε ότι το πραξικόπημα στην Τουρκία ηττήθηκε κι εγώ να το βλέπω να θριαμβεύει σε απευθείας μετάδοση; Τι να κάνω, γιατρέ μου, για να συνέλθω;...

ΑΥΓΗ

«Χρυσό» δεκανίκι...

Τάσος Παππάς

Η «Χρυσή Αυγή» δήλωσε πως θα αποχωρήσει από την ψηφοφορία στη Βουλή για τον εκλογικό νόμο. Συνεπώς, ο στόχος των 200, που ήταν έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολος, δεν θα πιαστεί στα σίγουρα.

Μέχρι τώρα τα...κόμματα της αντιπολίτευσης (εξαιρούνται το ΚΚΕ και η Ένωση Κεντρώων) κατηγορούσαν την κυβέρνηση ότι, προκειμένου να εξασφαλίσει τον πολυπόθητο αριθμό ψήφων, δεν διστάζει να συνεργαστεί, έστω εμμέσως, με τους νεοναζιστές.

Πρωτοστατούσε στον ιερό αγώνα για την πολιτική απομόνωση της Χρυσής Αυγής η Νέα Δημοκρατία, δηλαδή το κόμμα που είχε ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τους χρυσαυγίτες την περίοδο Σαμαρά.

Καλούσε μάλιστα την κυβέρνηση να βρει τον τρόπο να μην υπολογιστούν οι ψήφοι των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, διαφορετικά θα είναι ευάλωτη στην κριτική πως σπάει τη συνοχή του λεγόμενου συνταγματικού τόξου.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι, αλλά με λιγότερο φανατισμό.

Ερώτηση: Μετά την τελευταία εξέλιξη δικαιούμαστε να υποψιαστούμε ότι οι εν υπνώσει δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ Ν.Δ. και Χρυσής Αυγής ενεργοποιήθηκαν για να εξυπηρετηθεί το συμφέρον της Νέας Δημοκρατίας;

Όσες αποδείξεις είχαν αυτοί που κατηγορούσαν την κυβέρνηση για υπόγειες συνομιλίες με τη Χρυσή Αυγή, άλλες τόσες έχουμε και εμείς για κρυφές συνεννοήσεις μεταξύ Ν.Δ. και Χρυσής Αυγής.

Καμία.

Όμως, ενώ για την πρώτη περίπτωση δεν υπάρχει ούτε ίχνος ενδείξεων, για τη δεύτερη υπάρχει παρελθόν και μάλιστα βρόμικο.

Και αναφερόμαστε βεβαίως στις συναντήσεις Κασιδιάρη-Μπαλτάκου, με τον δεύτερο να καθοδηγεί τον πρώτο για το πώς πρέπει να ψηφίζει το κόμμα του στη Βουλή.

Με δεδομένο ότι το σύστημα Σαμαρά διατηρεί μεγάλο μέρος της δύναμης του στο εσωτερικό της Ν.Δ., δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να έριξε το ειδικό βάρος του ώστε η Χρυσή Αυγή να κάνει αυτό που βολεύει τη Νέα Δημοκρατία...

efsyn

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Τι  Ψυχ(άρ)η  θα  παραδώσεις  μωρή;

Για πάνω από 2,5  δεκαετίες, ήταν τέτοιας έκτασης και τόσης έντασης η ανομία, η  ασυδοσία και η διαφθορά του τηλεοπτικού  τοπίου,  ώστε ο Εμμανουήλ Ροίδης όταν έλεγε «Γνωρίζει δώδεκα τρόπους να προσπορίζεται χρήματα εκ των οποίων ο τιμιότερος είναι η κλοπή» να φαντάζει σήμερα σχεδόν  επαινετικός  μπροστά στις, όλο  αποφορά, μεθόδους που μετέρχονταν  οι καναλάρχες  μαζί  με το υπαλληλικό πολιτικό προσωπικό τους.

Οι τηλεοπτικές  συγχότητες  αποτελούν διαχρονικά δημόσια δίκτυα και συνεπώς είναι περιουσία του Ελληνικού λαού. Όπως περιουσία των Ελλήνων είναι οι αυτοκινητόδρομοι, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, ο ορυκτός και ο υποθαλάσσιος πλούτος.

Ο απόλυτος «χρυσός» κανόνας»   -που εφαρμόζεται απαρέγκλιτα  σε όλες τις εποχές, σε όλα τα κοινωνικά συστήματα  και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου-  είναι ότι ο χρήστης δημόσιας περιουσίας  ή υπηρεσιών του δημοσίου καταβάλλει το αναλογούν αντίτιμο και ο εκμεταλλευτής δημόσιας περιουσίας  ή υπηρεσιών του δημοσίου καταβάλλει το ορισθέν μίσθωμα.  

Απαρέγκλιτα είπα;  Φυσικά όχι, τουλάχιστον για την ιδιωτική τηλεόραση  στην Ελλάδα και σίγουρα όχι για την περίοδο από το 1989 έως και το 2015.

Πώς δούλευε η «φάμπρικα»; Απλά και Ελληνικά: «Δεν παίρνεις λογαριασμό  δεν δίνεις λογαριασμό»,  τουτέστιν το 1993 ο Βενιζέλος βαφτίζει την  παράνομη λειτουργία της ιδιωτικής τηλεόρασης «προσωρινή νομιμότητα».

Γιατί; Σου λέει ο κ. καθηγητής:  «Κερδίζω χρόνο για να μπορέσω να διευθετήσω το χάος, δηλαδή να θεσπίσω κανόνες αδειοδότησης».

Πράγματι τους θέσπισε με τον νόμο 2398/1995.  Φρόντισε φυσικά να δοθεί ο αναγκαίος χρόνος ώστε να διεξαχθεί ο διαγωνισμός και να πάψει η λειτουργία των σταθμών να είναι  προσωρινή  και να πάψει η «νομιμότητα» να λέγεται ειρωνικά και να γράφεται με εισαγωγικά.

Έτσι σε νεότερο  νόμο  (2644/98)  έβαλε  μία  μεταβατική  διάταξη  (άρθρο 17, παράγραφος 1) που λέει ότι «παρατείνεται  η  προσωρινή  νομομότητα  μέχρι την ολοκλήρωση της διαδικασίας για την χορήγηση των αδειών λειτουργίας».

Ο….Φουτουρισμός  της διαπλοκής είναι ότι η μεταβατική διάταξη ακύρωνε την εφαρμογή του νόμου,  καθώς  στο τέλος κάθε έτους, σε άσχετα νομοσχέδια, έμπαινε σαν τροπολογία η φράση «το άρθρο 17 παρ. 1 του ν. 2644/1998 συνεχίζει να ισχύει μέχρι τις 31/12» του κάθε επόμενου έτους.

Και έτσι η εκάστοτε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ. συνέχιζε να «χαρίζει» την απρόσκοπτη λειτουργία των ιδιωτικών καναλιών, μέχρι το 2015.

Εύκολα γίνεται κατανοητό πως (μέσω του ελέγχου της ενημέρωσης) «εκλέγανε» τους αρεστούς τους στην κυβέρνηση, που με την σειρά τους (οι κυβερνώντες) ανταπέδιδαν με «δωρεάν» τραπεζικό χρήμα (που ανακεφαλαιώνουν οι Έλληνες) και με αναθέσεις  υπερκοστολογημένων (έως και 30 φορές) δημοσίων έργων και κρατικών προμηθειών.

Εύκολα γίνεται λοιπόν κατανοητή η λυσσαλέα αντίδραση προς την κυβέρνηση (εκτός των καναλαρχών) και  του παλαιού πολιτικού προσωπικού, όπως όταν ο Λοβέρδος χαρακτηρίζει τον Ν. Παππά «υπουργό προπαγάνδας» και τον προσομοιάζει «με αξιωματούχο της Βόρειας Κορέας».

Εύκολα γίνεται επίσης  κατανοητή  η αντίδραση (έμεση παραδοχή και ομολογία) της Ντόρας (για τις τηλεοπτικές άδειες), όταν κάνει λόγο για «αυταρχικό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ» και «φασιστοειδή αντίληψη της κυβέρνησης», καθώς  -η πρωτότοκη κόρη της «Αγίας  Οικογένειας»-  πήρε την πρωτοβουλία (μαζί με τον Νίκο Δένδια) να δηλώσουν ότι αν έρθει η ΝΔ στην κυβέρνηση θα καταργήσει το νόμο και θα ακυρώσει τη διαδικασία!!!

«Υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας»  έγραφε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ  στον «Άμλετ», και  αιώνες  μετά  ο Αλέξανδρος Ρήγας έγραφε για το Mega:

«Τι Ψυχ(άρ)η  θα παραδώσεις μωρή;»

Τι δεν καταλαβαίνεις;

Νόρα Ράλλη

Στ’ αλήθεια απορώ: Γιατί τόση φασαρία;

Χαρακτήρισε, λέει, ο Άδωνις τον Νίκο Παππά φασίστα. Συγκεκριμένα...είπε (και έχει σημασία αυτό το «συγκεκριμένα»): Το παραμύθι του Παππά ότι ήρθαν οι καλοί για να διώξουν τους κακούς εγώ δεν το τρώω. Να μη γυρίσουμε σε εποχές που χρειαζόμαστε ένα νέο Μαρούδα με το όνομα Νίκος Παππάς για να παίρνουμε άδεια για το τι θα λέμε.

Δεν θα μείνω στην απάντηση του Παππά, ήταν η αναμενόμενη (θύμισε πως ο Άδωνις είναι περήφανος φίλος του Παττακού). Θα μείνω, όμως, στο ότι ο Παττακός ζει, είναι 103 ετών και μάλιστα σε πρόσφατη συνέντευξη, η κόρη του «δεν έκρυψε τον αποτροπιασμό της για το γεγονός ότι ο πατέρας της δεν λαμβάνει καμιά σύνταξη».

Τι φωνάζει λοιπόν ο Παππάς; Άμεμπτος ο Άδωνις! Τόσα χρόνια πολιτικός, βουλευτής, υπουργός, και δεν έχει βγάλει ούτε μία τόση δα συνταξούλα για τον χουντικό, αμετανόητο φίλο του! Εύγε!

Αναρωτιέμαι ακόμη, γιατί οι δηλώσεις αυτές του αντιπροέδρου έφεραν σε αμηχανία τον Κυριάκο. Γουρλώσαν τα ματάκια του μ’ αυτά που άκουσε να λέει το καταδεξί του χέρι. Γιατί, όμως; Δεν θυμάται κανείς τέλος πάντων σ’ αυτή τη χώρα το «Άλλο πολίτες και άλλο κομμουνιστές!» που φώναζε ο Άδωνις στην ΤV, προ πέντε ετών;

Ούτε το αμίμητο «το ίδιο είμαστε οι βουλευτές και με τους οδηγούς λεωφορείων;» που απάντησε σε πολίτη/οδηγό λεωφορείου όταν τον ρώτησε γιατί να παίρνει πενταπλάσιο μισθό από τον ίδιο; Ο άνθρωπος είναι σαφής και σταθερός στις απόψεις του εδώ και χρόνια.

Στ’ αλήθεια απορώ: Τι δεν καταλαβαίνεις; Εσύ, ο κάθε εσύ. Εσύ, ψηφοφόρε, που τον βάζεις τόσα χρόνια στη Βουλή. Εσύ, θεατή, που τον ακούς να μιλάει στα κανάλια και δεν το κλείνεις το ρημάδι. Εσύ, γκρινιάρη αριστερέ, που μηρυκάζεις παθητικά το «όνειρο που σου ναυάγησε ο Τσίπρας» και ξεχνάς μαζί με τον Άδωνι κι εσύ την ιστορία σου.

Και εσύ, πολιτικέ, που στέκεσαι δίπλα του στα «πάνελ» και συνομιλείς μαζί του.  Ξαναρωτώ, λοιπόν: 

Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνεις;...

efsyn

Toros Bravos pero Muertos. Ταύροι γενναίοι, άγριοι αλλά νεκροί.

Ιφιγένεια Κοντού

Το 1934, ο ταυρομάχος Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας [Ignacio Sánchez Mejίas] είχε περάσει πια προ πολλού τα σαράντα... Είχε φτάσει πλέον στο απόγειο της δόξας του κι είχε αποσυρθεί. Ίσως να λαχταρούσε ένα τελευταίο τρόπαιο... Ίσως να ονειρευόταν μια  τιμημένη έξοδο πάνω στους ώμους των θαυμαστών του.  Ίσως μία τελευταία  ιαχή θριάμβου. Ετοιμάστηκε για μία ακόμη ταυρομαχία η οποία αποδείχτηκε όντως η τελευταία του. Όπως ο 29χρονος Victor Barrio το περασμένο Σάββατο, έτσι κι ο έμπειρος Ιγνάθιο δέχθηκε το θανάσιμο πλήγμα από τα κέρατα του ταύρου.

Ο ταυρομάχος αποθεώθηκε τελικά νεκρός περισσότερο από όσο δοξάστηκε ζωντανός, περισσότερο κι από όσο ίσως θα ονειρευόταν ποτέ... Ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα μέσα από μια συγκλονιστική ελεγεία, του δωσε διαστάσεις εθνικού ήρωα! «Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας». Ο θαυμασμός ξεχειλίζει σε κάθε στίχο κι ο ποιητής καθαγιάζει τον ταυρομάχο βουτώντας τον στη δική του ποιητική κολυμπήθρα και «νομιμοποιεί»  ένα βάναυσο και αιμοβόρο θέαμα  παρουσιάζοντάς το ως  γιορτή ανδρείας, παράδοσης και πολιτισμού! 

Απόσπασμα από το ποίημα «Το σκόρπιο αίμα»

[από το έργο «Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας»] 2

Τι ταυρομάχος στην αρένα!
Τι βράχος πάνω στα βουνά!
Τι απαλός με τ’άγρια στάχυα!
Τι δυνατός με τα σπιρούνια!
Τι τρυφερός με την δροσιά!
Τι λαμπερός στα πανηγύρια!
Τι τρομερός με τις στερνές
Του σκοταδιού τις μπαντερίλιες!

Τώρα για πάντα πια κοιμάται
Της Ισπανίας ω άσπρε τοίχε!
Κι εσύ του πόνου ω μαύρε ταύρε!
Αίμα του Ιγνάθιο παγωμένο!
Αηδόνι στην καρδιά του μέσα
Όχι!
Δε θέλω να το βλέπω!
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα [απόδοση Νίκου Γκάτσου]

«¡Que no quiero verla!» [«δεν θέλω να το βλέπω!»] επαναλαμβάνει στον θρήνο του ο Λόρκα. Κανείς δεν θέλει να το βλέπει... Δεν είναι ωραίο θέαμα το χυμένο αίμα στην αρένα... Το ανθρώπινο. Άλλο το αίμα του ταύρου... Αυτό ας χυθεί ζεστό... Ας βάψει τη μουλέτα, ας πιτσιλίσει την περίτεχνη στολή του ταυρομάχου, ας λασπώσει την άμμο... Ποιος  να τον κλάψει τον ταύρο;

Κανένας θρήνος για τον Λορένθο που παλεύοντας πριν από λίγες μέρες για τη ζωή του, σκότωσε τον ταυρομάχο... Ο ταύρος πρέπει να έχει ήδη θανατωθεί με συνοπτικές διαδικασίες. Το έθιμο μάλιστα λέει ότι πρέπει να θανατωθεί και η μητέρα του ταύρου για να σβήσει η γενιά του «θύτη». Να μην γεννηθεί άλλος τέτοιος ταύρος που μάχεται εναντίον του ταυρομάχου παρά τα βασανιστήρια που έχει υποστεί πριν καν βγει στην αρένα... Μόνο ταύροι που θα τρέχουν πάνω –κάτω, άγριοι μεν [toros bravos] συνεργάσιμοι δε... Να κάθονται φρόνιμα να τους τρυπήσει ο ματαντόρ την κατάλληλη στιγμή, να ολοκληρωθεί η παράσταση... Όσο για τη μητέρα του Λορένθο, έχει δημιουργηθεί στα social media ένα hashtag#SalvemosALorenza, με αίτημα τη σωτηρία της 3  αλλά τι θα κοιτάξουμε τώρα; Να σωθεί η Λορένθα  ή η ισπανική παράδοση [κι ό,τι συνεπάγεται σε business];

Σιγά την απώλεια κιόλας.

Κάθε χρόνο, στη διάρκεια της ταυρομαχικής σεζόν, περισσότεροι από 3.000 ταύροι θυσιάζονται στο βωμό της  παράδοσης και του θεάματος, μόνο στην Ισπανία! Ταυρομαχίες  -εννοείται-  γίνονται και σε άλλες χώρες  που τηρούν  με ευλάβεια και καμάρι την ισπανική παράδοση: στην Πορτογαλία, τη Νότια Γαλλία, και στις χώρες της Λατινικής Αμερικής: Μεξικό, Κολομβία, Βενεζουέλα, Βολιβία, Περού και αλλού. Μόνο η Βαρκελώνη το 2004 έγινε η πρώτη πόλη στην Ισπανία που απαγόρευσε τις ταυρομαχίες, και το 2010  η απαγόρευση επεκτάθηκε σε ολόκληρη την Καταλονία. Στην υπόλοιπη χώρα, οι ταυρομαχίες κρατάνε γερά...

έργο του Thierry Bisch

Corrida - Η αιματοβαμμένη ιεροτελεστία 

Κάθε ταυρομαχία [corrida de toros] ακολουθεί ένα αυστηρό πρωτόκολλο με κανόνες. Καταρχήν, χωρίζεται σε τρία μέρη εκ των οποίων το καθένα λέγεται: “tercio”.

Στο πρώτο μέρος [tercio de varas] συμμετέχουν ο ταυρομάχος κι ένας έφιππος [picador]. Πρώτο χτύπημα για τον ταύρο από τον έφιππο ο οποίος αποχωρεί... Ακολουθεί το δεύτερο χτύπημα με τις μπαντερίγιες [banderillas]. Κι ύστερα, το τρίτο μέρος: ο  ταυρομάχος μένει μόνος του με τον ταύρο. Με ένα σπαθί κι ένα  μικρότερο πανί[muleta ] κόκκινο από τις δυο πλευρές.Υποτίθεται ότι η muleta έχει κόκκινο χρώμα για να εξαγριώνει τον ταύρο, αλλά είναι ψέμα [ο ταύρος έχει αχρωματοψία]. Η κατακόκκινη αλήθεια είναι ότι μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, το πανί ήταν λευκό αλλά μετά από κάθε ταυρομαχία, έμοιαζε με καταματωμένη ποδιά χασάπη... κι έτσι η muleta έγινε κόκκινη.

Στο μέρος αυτό, ο ταυρομάχος προσπαθεί να δείξει την τέχνη και το θάρρος του.  Από μια άποψη, ο γενναίος τορέρο είναι απλώς ένας φιγουρατζής  μαχαιροβγάλτης  ντυμένος με πλουμιστά ρούχα. Κάνει τις φιγούρες του όχι μόνο για  τα μάτια του κοινού αλλά και του Προέδρου. Ο Πρόεδρος  της  Αρένας  διασφαλίζει την τήρηση των κανόνων και στο τέλος, απονέμει τα τρόπαια. Ένα αυτί ταύρου αν το κοινό μείνει ικανοποιημένο, δύο αυτιά αν το κοινό είναι ενθουσιασμένο, δύο αυτιά και την ουρά σε εξαιρετικές περιπτώσεις. [Το κοινό διψά για αίμα κι ο ταυρομάχος για δόξα.] Η υπέρτατη τιμή για έναν ταυρομάχο είναι να τον βγάλουν έξω θριαμβευτικά στους ώμους [la puerta grande]...

Estocada - Το χτύπημα του θανάτου

Τώρα όμως, όλα τα μάτια είναι στραμμένα πάνω του... Ο  ταυρομάχος πρέπει να δώσει μια αποφασιστική μαχαιριά στο ακριβές σημείο, κι εδώ θα φανεί η μαεστρία του, απέναντι σε έναν εξαγριωμένο, ταλαιπωρημένο, εξουθενωμένο ταύρο που πονάει και αιμορραγεί... Ο ταυρομάχος πρέπει να τον πετύχει στην καρδιά. Γι αυτό ο ταύρος πρέπει να σταθεί ακίνητος και να χαμηλώσει το κεφάλι [humillar]. Περί αυτού πρόκειται τελικά... Αυτό θέλει να επιτύχει ο άνθρωπος απέναντι στο δυνατό αυτό και γενναίο ζώο: να το κάνει να ταπεινωθεί, να χαμηλώσει το κεφάλι, να αποδεχθεί ότι παρά τη δύναμή του είναι αδύναμο μπροστά στον άνθρωπο. Κι αν το κάνει; Θα του χαρίσει  τουλάχιστον  ο ταυρομάχος τη ζωή; Όχι βέβαια. Η ζωή του ταύρου είναι έτσι κι αλλιώς χαμένη... Αυτό για το οποίο παλεύει είναι η τιμή του. Να λοιπόν για ποιον αξίζει να γραφτεί μια ελεγεία, ένας θρήνος: γι αυτόν που πολεμάει μόνος του για τη ζωή του, την τιμή του, την ίδια  του τη φύση χωρίς να έχει ποτέ προκαλέσει κανέναν. Και πολεμάει τίμια  και γενναία, μέχρι θανάτου.

Ο ταυρομάχος έχει μόνο τρεις ευκαιρίες για να χτυπήσει τον ταύρο. Αν δεν τα καταφέρει, ο Πρόεδρος του κάνει ένα σινιάλο και για να μην υποφέρει άλλο ο ταύρος [πονόψυχοι],  ο ταυρομάχος του δίνει μια χαριστική μαχαιριά. Αυτό το χτύπημα του θανάτου λέγεται: estocada.

Στην ταυρομαχία του Σαββάτου, η estocada δεν δόθηκε ποτέ. Ο ταύρος έδωσε το χτύπημα του θανάτου. Ο τορέρο μεταφέρθηκε έξω στα χέρια, όχι στους ώμους... Όλε δεν ακούστηκε. Μα ούτε και θρήνος... [Στα social media μάλιστα, κάποιοι ξεπροβόδισαν κακήν-κακώς  απ’ τη ζωή τον νεκρό ταυρομάχο ...]. Άδοξο τέλος.

«¡Que no quiero verla!»

Όσο για τον Λορένθο –είπαμε –κανένας θρήνος. Καμιά ελεγεία, κανένα ποίημα. Όπως δεν γράφτηκε κανένα ποίημα για τον Cecil το λιοντάρι που σκοτώθηκε πέρσι για διασκέδαση... Κανένα ποίημα για τον Harambe τον γορίλα που πυροβολήθηκε χωρίς να φταίει… Κανένα ποίημα για τον αιχμάλωτο Αρτούρο, την πολική αρκούδα που πέθανε από κατάθλιψη...

Πώς γίνεται από τη μια να διαμαρτυρόμαστε για τους κυνηγούς που σκοτώνουν λιοντάρια στην Αφρική ή  για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των άγριων ζώων που ζουν αιχμάλωτα σε τσίρκο και ζωολογικούς κήπους ανά τον κόσμο και να ανεχόμαστε το αιμοβόρο έθιμο της ταυρομαχίας; Στην πολιτισμένη – κατά τα άλλα – Ευρώπη...

Εδώ μιλάμε για ένα τσίρκο πιο ανελέητο από όλα αφού εδώ το «θηρίο»: ο ταύρος δεν κάνει κόλπα περνώντας μέσα από αναμμένα στεφάνια, αλλά καρφώνεται με σπαθιά και θανατώνεται  για να ενθουσιαστεί το κοινό και να ανεμίσει λευκά μαντήλια ενώ ο «θηριοδαμαστής»: ο ταυρομάχος δεν εξημερώνει αλλά σκοτώνει εν ψυχρώ...

Ένα σαφάρι πιο πρόστυχο από κάθε άλλο αφού εδώ το θήραμα δεν έχει πού να πάει...η αρένα είναι περιορισμένη, όσο κι αν τρέξει ο ταύρος δεν έχει ελπίδα να ξεφύγει...

Η ταυρομαχία – υποτίθεται ότι – μοιάζει με τααρχαία ταυροκαθάψια... Περισσότερα κοινά έχει όμως με τις ρωμαϊκές αρένες: θηρία και μονομάχοι, άφθονο αίμα στην αρένα, αγώνας μέχρι θανάτου, κοινό που επευφημεί, ο Πρόεδρος που κάνει σινιάλα  όπως ένας [διεστραμμένος] ρωμαίος Αυτοκράτορας...  

Ποιος διψά τελικά γι αυτό το αίμα που χύνεται στην αρένα; Είναι η ισπανική παράδοση ή το φιλοθεάμον κοινό που συντηρεί αυτή την ελεεινή και αιματοβαμμένη μπίζνα;

Πόσο αίμα ακόμη πρέπει να χυθεί [ταύρων ή ανθρώπων] για να μπει ένα τέλος σε αυτό το άθλιο έθιμο; 

Δεν θέλουμε να το βλέπουμε πια. Ούτε το αίμα ούτε το έθιμο. «¡Que no quiero verla!»

tvxs