Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Μη  φύγεις  Σταύρο  θα  φαρμακωθώ

Την επομένη της ψήφισης  -με ευρεία πλειοψηφία- στη Βουλή της απλής αναλογικής,  η  -διολισθαίνουσα τάχιστα στον γκαιμπελισμό-  εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» έγραφε στον πηχαίο πρωτοσέλιδο τίτλο της:

«Η μεγάλη  εκδίκηση της Κεντροαριστεράς»,συμπληρώνοντας λίγο πιο κάτω:

«Ακόμη μια ήττα του Πρωθυπουργού χθες στη Βουλή» (Εδώ δεν απορείς, αλλά αναφωνείς «ότι του φανεί του Λωλοστεφανή»), και αμέσως μετά:

«ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι έδωσαν μαθήματα πολιτικής ηθικής» («Οι τα φαιά φορούντες και περί ηθικής λαλούντες» Κ. Καβάφης).

Όπως ειπώθηκε η ψήφιση της απλής αναλογικής εισάγει την πολιτική ζωή του τόπου στην «Νέα Μεταπολίτευση», που αποτελεί την τρίτη φάση της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας.

Η πρώτη  -αυτή των Δεξιών μονοκομματικών κυβερνήσεων-  διήρκεσε από την λήξη του εμφυλίου πολέμου και μέχρι την επταετή δικτατορία. Ήταν η περίοδος των έκτακτων στρατοδικείων, της εξορίας, των φυλακίσεων, της βίας, του φακελλώματος, των διώξεων, της νοθείας, της εξολόθρευσης (ακόμα και με πολιτικές δολοφονίες) των ανυπότακτων αντιπάλων του συστήματος.

Η δεύτερη  -αυτή του άκρατου δικομματισμού-  διήρκεσε από την Μεταπολίτευση και μέχρι τις αρχές της οικονομικής κρίσης, δηλαδή τις διπλές εκλογές του 2012.  Στην φάση αυτή, τα εναλλασσόμενα στην εξουσία κόμματα νέμονταν περισσότερο από το 80% του εκλογικού σώματος και,  με την βοήθεια καλπονοθευτικών εκλογικών συστημάτων, για 40 χρόνια ήσαν οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Σ’ αυτή την φάση και κάτω από την «πρέσα» της θεωρίας της «χαμένης ψήφου», η Αριστερά  (διαμαρτυρόμενη μεν, άμοιρη και άβουλη δε) στριμωχνόταν στην «μεσοτοιχία»  του (το πολύ και με το ζόρι) 10% περιθωρίου.

Η τρίτη   -αυτή της «Νέας Μεταπολίτευσης»-   ξεκίνησε (όπως είπαμε) από τις εκλογές του 2012 όπου καταγράφηκε ο μεγαλύτερος πολυκερματισμός των πολιτικών δυνάμεων. Θυμίζω ότι, το πρώτο κόμμα  έλαβε μόλις 18% στις εκλογές του Μαίου. Το τέλος του δικομματισμού μόλις είχε επέλθει. Ταυτόχρονα όμως ξημέρωνε η περίοδος του πολιτικού Διπολισμού. Ο Διπολισμός άλλωστε αποτελεί Φυσική αλλά και Κοινωνική νομοτέλεια.

Το δίπολο στην πολιτική όπως και αν ονοματίζεται   έχει πάντα την ίδια  διάσταση και κοινό παρανομαστή: «Αριστερά–Δεξιά», «Πρόοδος–Συντήρηση», «Αύριο– Χθες».

Σ’ αυτές τις νέες συνθήκες του πολυκερματισμού των πολιτικών δυνάμεων οι συγγενείς ιδεολογικές συμμαχίες είναι αναγκαίες, οι διακομματικές συνενοήσεις αποτελούν  προτεραιότητα ζωτικής σημασίας και η απλή αναλογική καθίσταται το μόνο αναγκαίο εργαλειακό εκλογικό σύστημα που καταγράφει επακριβώς την λαϊκή βούληση, καθότι όλες οι ψήφοι είναι πλέον ισοβαρείς και ουδεμία μπορεί να θεωρηθεί «χαμένη».

Πλέον τα μικρά -αυτοπροσδιοριζόμενα ως «Κεντροαριστερά»- κόμματα (κυρίως ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ) δεν μπορούν να τηρούν επαμφοτερίζουσα στάση, δεν επιτρέπεται να κρατούν ίσες αποστάσεις, αδυνατούν πια να κοροϊδεύουν κρυπτόμενα πίσω από νεφελώδεις «προοδευτικές» ρητορείες  και από συνεχείς  δεξιόστροφες πολιτικές  πρακτικές.

Οι καναλάρχες, οι μιντιάρχες και το μπουκωμένο αληταριό της δουλοπαροικίας τους,  πράττουν καλά (για τα συμφέροντα τους) όταν βαράνε με όλα τα σφυριά κατά των αλλαγών της κυβέρνησης, όταν «ενημερώνουν» αισχρά γκαιμπελίζοντας, όταν εκθειάζουν (σαν προξενήτρες) τον γαμπρό Κούλη και όταν  πουλάνε νταβατζηλίκι  στις απροστάτευτες κορασίδες του «Κέντρου».

Άλλωστε δίνουν τον προσωπικό  «υπέρ πάντων αγώνα», γιατί γνωρίζουν άριστα  ότι η πόρτα του εισαγγελέα με αυτήν της φυλακής είναι «ένα τσιγάρο δρόμος».

Το «ΠΑΣΟΚ»  ή «Ελιά» ή «Δημοκρατική Συμμαχία» και η «Επανίδρυση της Κεντροαριστεράς» όσο συνεχίζουν να εποπτεύονται από τους Βενιζελο-Λοβέρδους θα κουβαλάνε νερό  στον μύλο των Σαμαρο-Μητσοτάκηδων, από το «Ποτάμι» του Σταύρου.

Κι ας πέφτει στα πατώματα η Φώφη,  δήθεν, ωρυόμενη:

«Μη φύγεις Σταύρο θα φαρμακωθώ».