Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

 του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Το  ρημαγμένο  Λατιφούντιο

Πριν από λίγες ημέρες ο ΣΥΡΙΖΑ  -ιστορικά η πρώτη Αριστερή κυβέρνηση στην Ευρώπη-  έκλεισε δύο χρόνια διακυβέρνησης.

Πολλά είναι τα ερωτήματα που θέτουν –κάποιοι με ειλικρινή τρόπο-   πρώην ή νυν φίλοι και αντίπαλοι, ή κάποιοι αποσκιρτήσαντες, γιατί όπως έλεγε ο καθηγητής Stephen Covey “η δύναμη βρίσκεται στις διαφορές, ποτέ στις ομοιότητες”.

 Ερωτήματα όπως:

Αρκεί μια κυβέρνηση να πετύχει 7,4 δις πρωτογενές πλεόνασμα (υψηλότερο κατά 3,8 δις σε σχέση με τον στόχο που είχε τεθεί) και να διαθέτει 680 εκ. σε χαμηλοσυνταξιούχους για να θεωρείται αριστερή κυβέρνηση;

Ασφαλώς όχι.

Αρκεί μια κυβέρνηση να πετύχει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης (όλο το έτος και όχι σε κάποιο τρίμηνο) στα χρόνια της “χολέρας” για να θεωρείται αριστερή κυβέρνηση;

Βεβαίως όχι.

Αρκεί μια κυβέρνηση να πετύχει την υψηλότερη ετήσια επίδοση στην αύξηση θέσεων εργασίας (136.260 καθαρές νέες θέσεις) από το 2001 για να θεωρείται αριστερή κυβέρνηση;

Σίγουρα  όχι.

Αρκεί μια κυβέρνηση να κατορθώσει, στην έναρξη της σχολικής χρονιάς -για πρώτη φορά από συστάσεως του Ελληνικού κράτους-  οι εκπαιδευτικοί (όλων των βαθμίδων) να βρίσκονται  στις θέσεις τους, χωρίς ούτε ένα κενό στα σχολεία, ενώ επίσης για πρώτη φορά τα βιβλία (και όχι κάποιες φωτοτυπίες) να μοιράζονται την πρώτη ημέρα, για να θεωρείται αριστερή κυβέρνηση;

Φυσικά όχι.

Αρκεί μια κυβέρνηση να πετύχει στην Υγεία ετήσιο πλεόνασμα 36 εκ., όταν το προηγούμενο έτος καταγράφηκε έλλειμμα 936 εκ.  και ενώ οι συνολικές δαπάνες αυξήθηκαν από 900 εκ. σε 1,301 δις, και ενώ ο ΕΟΠΥΥ αύξησε τις δικές του (372%) από 156 εκ. το 2015 σε 580 εκ. το 2016, για να θεωρείται αριστερή κυβλερνηση;

Οπωσδήποτε όχι.

Αρκεί μια κυβέρνηση να νομοθετεί την απλή αναλογική, την απαγόρευση συμμετοχής πολιτικών προσώπων σε offshore εταιρείες, να ξεσκεπάζει την διαπλοκή του πολιτικού συστήματος με τις τράπεζες και τα μέσα ενημέρωσης, να θέτει κανόνες και διαδικασίες αδειοδότησης με καταβολή μισθώματος για την χρήση του αέρα από τους “αμαρτωλούς και τζαμπατζήδες” καναλάρχες, να στέλνει στον εισαγγελέα υποθέσεις διαφθοράς, μαύρου χρήματος, δωροδοκιών, μίζας και ρεμούλας για να θεωρείται αριστερή κυβέρνηση;

Κατηγορηματικά όχι.

Αρκεί μια κυβέρνηση, μόνο αυτή, να σώζει την τιμή της Ευρώπης στην αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος, να στέκεται αλληλέγγυα σε κάθε πάσχοντα  σε περίοδο ακραίας ρευστοτικής ασφυξίας, για να θεωρείται αριστερή κυβέρνηση;

Ομολογουμένως όχι.

Αρκεί αυτό, το άλλο και το παραπέρα; Όχι, όχι και πάλι όχι.

Όμως όσα έγιναν τα 2 τελευταία χρόνια δεν έγιναν τα 60 προηγούμενα από καμία κυβέρνηση. Δεν έγιναν “τότε που η θάλασσα ήτανε γιαούρτι”,  “τότε που δένανε τα σκυλιά με τα λουκάνικα”, “τότε που γένναγαν και τα κοκόρια τους”.

Ένα πράγμα έκαναν όλες οι προηγούμενες, μη αριστερές, κυβερνήσεις: Ρίμαζαν διαχρονικά το Λατιφούντιο που διοικούσαν, ως τοποτηρητές των Ευρωπαίων φεουδαρχών κι  αφεντικών τους.

Γι’ αυτό επιλέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ από τον λαό.

Γιατί μόνο μία αριστερή κυβέρνηση μπορούσε “να πιάσει την καυτή πατάτα”,  “να βγάλει τα κάρβουνα από την φωτιά”, “να σκίσει την θάλασσα στα δύο, για να μην πνιγούν οι κολασμένοι”.

Η παρένθεση, όπως προσδοκούσαν, ακόμα δεν έκλεισε και παραμένει ορθάνοιχτη.

Γι’ αυτό ο Κούλης τάσσεται με την μεριά του Σόιμπλε και του Τόμσεν.

Γι’ αυτό ζητάει να ψηφιστούν πρόσθετα “προληπτικά” μέτρα 4,6 δις.

Γι’ αυτό δηλώνει “έτοιμος να κυβερνήσει" επενδύοντας στην καταστροφή.

Γι’ αυτό ο Οδυσσέας Ελύτης έγραψε:

“Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζε την για πόρνη”.