Κεραυνός εν (αν)Αι(ρυ)θρία

του Θύμιου Γεωργόπουλου

Τα τζουκ μποξ της διαπλοκής

Το μιντιακό σύστημα, σε όλες τις εποχές, αποτέλεσε το βαρύ πυροβολικό του συστήματος εξουσίας και όχι φυσικά κάποιας συγκυριακής -και εκφεύγουσας των «κανόνων»- διακυβέρνησης.

Οι «αποκαλυπτικές» ειδήσεις, οι «βαθυστόχαστες» αναλύσεις, οι «αποκλειστικές» πληροφορίες, οι «αυθόρμητες» εξομολογήσεις, ήταν πάντα το κύριο πιάτο της «4ης» εξουσίας, πασπαλισμένο με μπόλικη εσάνς από κοινωνικά «ευαίσθητους» και πηχυαίους τίτλους ή προσχηματικά ρεπορτάζ για καταπατημένα «δικαιώματα εργαζομένων» ή ομάδων πολιτών.

Έχοντας όλα αυτά υπ’ όψιν ο Πολωνός γνωμικογράφος Stanislaw Jerzy Lec έγραψε:

“Το παράθυρο στον κόσμο μπορεί κάποιες φορές να καλυφθεί από μια εφημερίδα”.

Στην Ελλάδα, τα μεγάλα συγκροτήματα του τύπου εκπροσωπούσαν και εξέφραζαν παραδοσιακά τα ίδια συμφέροντα, της μιας και μόνης εξουσίας, αλλά των «διαφορετικών» και πολύχρωμων κοινοβουλευτικών στοιχίσεων, που ωστόσο λειτουργούσαν υπογείως, με βάση την «αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων» (της αναπλήρωσης και της υδροστατικής πίεσης) που παρατηρείται συχνότατα σε γειτονικούς βόθρους, όταν δεν έχουν μεταξύ τους στοιχειώδη στεγανοποίηση.

Η κρίση -που επέφερε το διπλό «ατύχημα» της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ- υπερχείλισε τα υπόγεια λύματα, που κάλυψαν ορμητικά την επιφάνεια του δημόσιου χώρου.

Απροκάλυπτα, σχεδόν αυθόρμητα, κάποτε με «αφέλεια» , δίνουν καθημερινά βρώμικες μάχες αναβιώνοντας τις πιο «ένδοξες» ημέρες του γκαιμπελισμού, έτσι που το προσωνύμιο τους, «τα τζουκ μποξ της διαπλοκής» (παίζουν στον χαβά εκείνων που τους πληρώνουν), να φαντάζει περίπου σαν φιλοφρόνηση.

Ενώ λειτουργούν απροκάλυπτα ως η 5^η φάλαγγα των δανειστών, ενώ ζητούν το άμεσο κλείσιμο της αξιολόγησης χωρίς διαπραγματεύσεις “που εκτροχιάζουν την οικονομία”, ταυτόχρονα «ενημερώνουν» ότι η κυβέρνηση “έχει παραδοθεί στους δανειστές”, τους οποίους (οι «δουλοπάροικοι της ενημέρωσης») γονυπετείς παρακαλάνε να ρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε τα αφεντικά τους αμέσως να συμφωνήσουν σε όσα η κυβέρνηση πεισματικά αρνείται.

Να συμφωνήσουν με τον εργασιακό κανιβαλισμό και μεσαίωνα.

Να συμφωνήσουν στο ξεπούλημα του 40% της ΔΕΗ (λιγνιτικοί και υδροηλεκτρικοί σταθμοί).

Να συμφωνήσουν με την περαιτέρω οριζόντια μείωση των συντάξεων (το έπραξαν πλειστάκις στο παρελθόν).

Να συμφωνήσουν με την μείωση ή κατάργηση του αφορολογήτου.

Παλιοί και νέοι σκελετοί ξεπροβάλλουν καθημερινά, από τις κάθε λογής, ντουλάπες τους.

Ο Καραμανλής των κουμπάρων, των δομημένων ομολόγων, του οικονομικού εκτροχιασμού και του Βατοπεδίου, ξαναβρήκε (μετά από 12 χρόνια) την μιλιά του και συναινεί στο αίτημα (του Κούλη) για εκλογές.

Δικαιώθηκαν από το ΣτΕ, φωνάζουν στα κανάλια (στα ίδια ντε που αποκάλυψαν το σκάνδαλο), καθώς αποφάνθηκε ότι “δεν υπήρχε δόλος, επειδή δεν γνώριζαν ότι η λίμνη δεν τους ανήκει” (δηλαδή καταπατώ το οικόπεδο σου αλλά αθωώνομαι διότι δεν ήξερα ότι είναι ξένο).

Ο Σημίτης που το μισό υπουργικό του συμβούλιο φυλακίζεται ή διώκεται για τα σκάνδαλα με τους εξοπλισμούς και την SIEMENS, ο Σημίτης του χρηματιστηρίου, των Ιμίων, της παράδοσης του Οτσαλάν, ο Σημίτης που «διαπραγματεύτηκε» την ισοτιμία εισόδου μας στην ευρωζώνη έτσι που αφανίστηκαν εισοδήματα και γεννήθηκαν περιουσίες (το μπουκαλάκι το νερό των 50 δραχμών, την επομένη κόστιζε μισό ευρώ), αυτόν τον Σημίτη βγάζουν πάλι μπροστά να δηλώνει (ως έμπειρος «διαπραγματευτής») ότι “τον ανησυχεί η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης που δεν κλείνει την αξιολόγηση”.

Οι κάποτε «όμηροι του καναπέ» ελευθερώθηκαν μέσα από τα λόγια του Αμερικανού συγγραφέα Hunter Thompson:

“Αν έγραφα την αλήθεια τα τελευταία 10 χρόνια, γύρω στα 600 άτομα -μαζί με μένα- θα σάπιζαν στη φυλακή, από το Ρίο μέχρι το Σιάτλ.

Η απόλυτη αλήθεια είναι πολύ σπάνιο και επικίνδυνο αγαθό στην επαγγελματική δημοσιογραφία”.

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

“Εκτσογλανιστές”  εναντίον  “Χατζήδων”

Ένα βράδυ, το μακρυνό 1994, ο Ανδρέας Παπανδρέου ρώτησε τον Τηλέμαχο Χυτήρη πως βλέπει τον Ευάγγελο Βενιζέλο, καθώς ο τελευταίος είχε αρχίσει να κάνει αισθητή τη παρουσία του τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στην κεντρική πολιτική σκηνή.

«Καλό» του απάντησε ο Χυτήρης, αλλά ο Πρόεδρος δεν αρκέστηκε στο τυπικό, πιέζοντας να μάθει κάτι περισσότερο για να λάβει τελικά την εξής απάντηση:

«Πρόεδρε, ο Βενιζέλος είναι ικανός να διεκδικήσει κάποια στιγμή την ηγεσία για να γίνει πρόεδρος του κόμματος».

Ο Ανδρέας Παπανδρέου χαμογέλασε και συμπλήρωσε:

«Ο Βαγγέλης δεν έχει φιλοδοξία να γίνει πρόεδρος του κόμματος, έχει φιλοδοξία να γίνει πρόεδρος οποιουδήποτε κόμματος»!

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, ο Βενιζέλος έγινε πράγματι Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, φροντίζοντας επιμελώς ώστε  -κάθε μέρα- να θυμίζει όλο και λιγότερο οτιδήποτε από το ΠΑΣΟΚ, έγινε υπερυπουργός και αντιπρόεδρος μιας κυβέρνησης (όχι του ΠΑΣΟΚ) ωστόσο με την ολοκληρωτική στήριξη του –εναπομείναντος-  ΠΑΣΟΚ, μιας κυβέρνησης της “λαϊκής” δεξιάς με έντονο άρωμα από τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια και ακόμα πιο έντονες τις αποχρώσεις του γκρι -σχεδόν μαύρου- από την διολίσθηση της στην ακροδεξιά.

Ο Βενιζέλος, παρότι αρίστευσε σε όλες τις “εξετάσεις” λαμβάνοντας το προσωνύμιο του “χατζή των δανειστών”,  δεν έγινε ποτέ πρωθυπουργός, ενώ έχασε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις από τις Ευρωεκλογές του 2014 και μετά, από τους “Ινδιάνους” του Ευρωπαϊκού Νότου.

Έκτοτε αυτοαναγορεύτηκε σε “πνευματικό ηγέτη” (κάτι σε Έλληνα Δαλάι Λάμα), που  από την κορυφή του αντι-ΣΥΡΙΖΑ Θιβέτ, εξοπλίζει ιδεολογικά τους πιστούς του παλαιοκομματισμού.

Ο “εκτσογλανισμός της πολιτικής ζωής” σίγουρα αποτελεί ένα από τα κορυφαία  “πνευματικά” έργα του ηγέτη των “χατζήδων”, δεδομένου ότι όποιος αμφισβητεί τις πολιτικές που μας οδήγησαν μέχρις εδώ, όποιος αναφέρεται στα πρόσωπα που ευθύνονται γι’ αυτές τις πολιτικές, όποιος μιλάει υποτιμητικά για τον Συνταγματολόγο του νόμου “περί ευθύνης υπουργών” και του καταστροφικού PSA είναι, τουλάχιστον, “τσόγλανος”.

Η σχολή των πολέμιων του “εκτσογλανισμού” περιλαμβάνει επίλεκτα μέλη τόσο από την δημοσιογραφία, όσο και από την πολιτική.

Αίφνης η “ανεξάρτητη” δημοσιογραφία ζει μεγάλες στιγμές όταν  ο Δημήτρης Οικονόμου  σε  συνέντευξη  του  δηλώνει  «αντιπαθώ  τον  ΣΥΡΙΖΑ»  και μετά (από το καθημερινό πρωινό στασίδι του ΣΚΑΙ)  ενημερώνει “αμερόληπτα” τους τηλεθεατές για την τρέχουσα επικαιρότητα.

Μεγάλες στιγμές ζούμε επίσης όταν ο Άρης Προτοσάλτε επευφημείται από τους οπαδούς του Αδώνιδος (καθώς προσέρχεται στην κοπή της πίτας του), ενώ το ίδιο βράδυ αναλύει (από το ίδιο στασίδι του ΣΚΑΙ)  την επερχόμενη καταστροφή από την καθυστέρηση της αξιολόγησης, λόγω της μη αποδοχής των απαιτήσεων του ΔΝΤ.

Ο “κορυφαίος” Ιωάννης Πρετεντέρης ξεπέρασε κάθε προηγούμενο όταν,  πέρυσι το καλοκαίρι, ξιφούλκησε κατά του θεσμού αλλά και του προσώπου του Προέδρου της Δημοκρατίας, γράφοντας «Πρόεδρος από τα αζήτητα»!

Στην κατηγορία  “Πολιτικοί, πολέμιοι του εκτσογλανισμού” σίγουρα κορυφαία θέση κατέχει ο πρώτα ΠΑΣΟΚ, μετά Ανεξάρτητος, κατόπιν ΔΗΜΑΡ, ύστερα πάλι Ανεξάρτητος και τέλος Ν.Δ., βουλευτής Επικρατείας Βασίλης Οικονόμου και υπέυθυνος του τομέα Υγείας, που σε ένα ντεμαράζ παλαιοκομματισμού πήρε προβάδισμα όταν δήλωσε στην Βουλή:

«Μόλις έρθουμε στα πράγματα, καθαρίστριες, φύλακες, προσωπικό αλλά και νέοι διοικητές στα Νοσοκομεία, θα φάνε … Χ».

Το σύστημα του “γκουρού” Βενιζέλου έβαλε Χ (“επι βασιλείας του”) σε χιλιάδες  Δημοτικούς Αστυνομικούς, Σχολικούς Φύλακες, Καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, Διοικητικούς των Πανεπιστημίων, Υπαλλήλους Φύλαξης και καθαριότητας των Νοσοκομείων (αορίστου χρόνου), Εργαζόμενους  στην  ΕΡΤ  κ.λ.π.

Στις απειλές τους η απάντηση είναι μία:

«Για φιρί φιρί καλά πάτε».

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Το  χρυσόμαλλο  δέρας

Αναγκαία, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, επισήμανση: Ο όρος «απονομή της δικαιοσύνης», πρώτον αποδίδεται κατ’ ευφημισμό (όπως δηλαδή αποκαλούμε «ακρωτήριο της καλής ελπίδας» το επικίνδυνο θαλάσσιο πέρασμα στην Νότιο Αφρική), και δεύτερον  περιβάλλει  με αίγλη τα «έργα και τις ημέρες» μιάς εξουσίας, που στην πραγματικότητα είναι τα «κάτεργα και οι νύχτες» της.

Η δικαιοσύνη είναι αρετή που στόχο έχει την ευδαιμονία, όχι φυσικά αυτών που την αποδίδουν αλλά εκείνων που την λαμβάνουν.

Γι’αυτό όταν ευδαιμονούν οι δικαστές –μαζί με τους λίγους των επάλληλων εξουσιών-  ενώ πάσχουν οι πολλοί προσφεύγοντες για την απονομή της, δεν μιλάμε για δικαιοσύνη αλλά για νομιμότητα ή όπως είχε επισημάνει ο Τάκιτος “όσο πιο σάπιο είναι ένα κράτος, τόσο πληθύνονται οι νόμοι”.

Έλεγε επίσης σκωπτικά ο Μπέρναρντ Σω: “Όταν ο άνθρωπος θέλει να σκοτώσει έναν τίγρη αυτό λέγεται αθλητισμός, όταν ο τίγρης θέλει να σκοτώσει τον άνθρωπο αυτό ονομάζεται σκληρότητα.

Αυτή  είναι η διαφορά μεταξύ του εγκλήματος και της δικαιοσύνης;”.

Μια ακόμα «χρυσή σελίδα» απονομής της δικαιοσύνης έγραψε πολύ πρόσφατα το ΣτΕ όταν δικαίωσε 10 Διοικητές και Αναπληρωτές Διοικητές Νοσοκομείων που προσέφυγαν σε αυτό, γιατί παύθηκαν των καθηκόντων τους προ της λήξεως της θητείας τους.

Η  νέα  πολιτική  ηγεσία  του Υπουργείου, για πρώτη φορά,  ακολούθησε  την  -κατά νόμο-  προβλεπόμενη διαδικασία αξιολόγησης των Διοικήσεων (όταν όλοι οι προηγούμενοι   «αποφάσιζαν και διέτασαν»), που είναι αφ’ ενός οι εκθέσεις της  αρμόδιας Υγειονομικής περιφέρειας και αφ’ έτερου η προφορική συνέντευξη στην επιτροπή του Υπουργείου.

Ε λοιπόν το ΣτΕ έκρινε ότι οι Υπουργικές αποφάσεις είχαν πλημμελή αιτιολογία, όπως πλημμελώς αιτιολογημένο ήταν και το πρακτικό της επιτροπής αξιολόγησης.

Το ΣτΕ βεβαίως δεν ασχολήθηκε με την διαδικασία πρόσληψης των Διοικήσεων.

Το ΣτΕ δεν εξέτασε αν οι Διοικητές είχαν  τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα για την θέση που κατέλαβαν.

Το ΣτΕ δεν έλαβε καν υπ’ όψιν του ότι, από τους 59 αξιολογηθένετες, οι 15 Διοικητές δεν αντικαταστάθηκαν και παρέμειναν στις θέσεις τους –πρώτη φορά στην Δημόσια διοίκηση- ανεξάρτητα ποιος τους διόρισε και που ανήκουν πολιτικά.

Προσωπικά ουδεμία έκπληξη μου προκαλεί η κρίση του ανωτάτου διοικητικού δικαστηρίου, καθώς είναι το ίδιο που:

Έκρινε αντισυνταγματικό τον νόμο Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες, επιτρέποντας στους καναλάρχες να διαιωνίζουν το καθεστώς της ανομίας, καθώς συνεχίζουν και εκπέμπουν «ατελώς και αχρεωστήτως».

Έκρινε αντισυνταγματικό το νομικό πλαίσιο για την επιλογή των σχολικών διευθυντών γιατί παραβιάζεται “το δικαίωμα επιλογής με βάση την προσωπική αξία και την ισότητα” διότι  (θαυμάστε σκεπτικό) “ανατίθεται η αρμοδιότητα επιλογής στο Σύλλογο Διδασκόντων στον οποίο μετέχουν (αδιακρίτως) όλοι οι υπηρετούντες στην οικεία σχολική μονάδα εκπαιδευτικοί και με την διαδικασία της μυστικής ψηφοφορίας”!!!

Έκρινε αντισυνταγματική τη διαδοχική παράταση του χρόνου παραγραφής των φορολογικών αξιώσεων και πλέον μπορούν και κοιμούνται ήσυχοι οι μεγαλόσχημοι φοροφυγάδες, που έχουν παρκάρει τα χρήματα τους στους φορολογικούς παραδείσους.

Ναι ναι, και μην απορείτε, είναι το ίδιο ΣτΕ που έκρινε (για λόγους Δημοσίου συμφέροντος):

Απολύτως Συνταγματικά τα μνημόνια και την αιματηρή αιχμαλωσία των Ελλήνων με την μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση,  χωρίς ποτέ να ερωτηθεί κανείς.

Απολύτως Συνταγματική την διάλυση του εθνικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα επειδή έτσι αποφάσισαν Σαμαράς – Βενιζέλος.

Επίκαιρη παραμένει η απορία του Οράτιου: “ Ποιο το όφελος από τους νόμους, όταν δεν υπάρχει ηθική;”. 

Η δικαιοσύνη είναι τελείως ξεβράκωτη, παρά το «χρυσόμαλλο δέρας» που την έντυσαν.

Τα τομάρια εξάλλου,  θυμίζουν ότι ο ταύρος σφαγιάστηκε.

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Το  ιερό  δισκοπότηρο

Διαπλοκή χωρίς media γίνεται; Δεν γίνεται. Και ποιος είναι ο βασιλιάς των media και το ιερό δισκοπότηρο της διαπλοκής παρακαλώ; Μα η τηλεόραση φυσικά.

Στην Ελλάδα λοιπόν η τηλεόραση, που “μεγαλώνει, μεγαλώνει σωστά παιδιά” (όπως το ΝΟΥΝΟΥ), αποτέλεσε –για περισσότερο από 4 δεκαετίες-  την σύγχρονη πνύκα των ΑΑ (Αρίστων Αριστοδημοκρατών).

Μη με ρωτάτε σας παρακαλώ -δήθεν αφελώς-  ποιους ΑΑ εννοώ, γιατί όλοι ζήσαμε τον «χρυσό αιώνα» της  π.Α. (προ Άδωνι) τηλεοπτικής εποχής των 42 τηλε-γιγάντων. Την εποχή δηλαδή των 40 ίδιων και εναλλασσόμενων  (στους δέκτες μας)  πολιτικών προσώπων, συν ένας παπάς (ο Άνθιμος) και βεβαίως ο ένας «Νομάρχης της καρδιάς μας» (ο μοναδικός τιτανομεγιστοτεράστιος Ψωμιάδης).

Όσο για τον Άδωνι, τι να πεις; Οι τηλε-ιστορικοί του μέλλοντος είναι βέβαιο ότι θα του επιφυλάξουν ειδική (special) μεταχείριση, καθώς μόνος αυτός  επανακαθόρισε το τηλεοπτικό τοπίο και δημιούργησε την Μ.Α.Τ.Α.Ι.Α. (την Μετά τον Άδωνι Τηλεοπτική Ανερμάτιστη Ιστορία των Ανάλγητων) εποχή του.

Ήταν η μακρά περίοδος της αχαλίνωτης «τηλεοπτικής δημοκρατίας» τους με τους  πολίτες σε ρόλο λοβοτομημένων και γραικύλων (“μην το πιείτε, λουστείτε”).

Ήταν η καλή εποχή των μιζαδόρικων process και των εργολαβικών και αναπτυξιακών -για τους ίδιους-  project (“δεν παίρνω λογαριασμό, δεν δίνω λογαριασμό”).

 Ήταν η διαρκής άνοιξη «της άνθησης της ελευθερίας του (τηλε)τύπου», με τους «νταβατζήδες» ν’ ανεβάζουν και να ρίχνουν κυβερνήσεις και με τους τηλεαστέρες τους να παίζουν, από τους τηλεβόες τους,  στερεότυπα και συνεχώς την μονότονη υπόμνηση: “Ακάκιε, και μην ξεχάσεις, τα μακαρόνια να είναι ΜΙ(ΝΙ)ΣΚΟ”.

Ήταν τα χρόνια της αθωότητας των «αμνών» και συνάμα τα χρόνια των «δεν ιδρώνει το αφτί μας» εκδορέων τους (“μπα! μπα!, κι ο παππούς με το φανελάκι;”).

Επειδή, αληθινός πλούτος κάθε χώρας είναι τα εθνικά της δίκτυα, κάθε πολίτης που κινείται εποχούμενος στους δρόμους πληρώνει τέλη κυκλοφορίας και διόδια, κάθε κάτοχος σκάφους πληρώνει τέλη ναυσιπλοΐας και φόρο λιμενισμού, όπως αντίστοιχα πράττουν όλα τα αεροσκάφη που χρησιμοποιούν το FIR και τους αερολιμένες, όπως επίσης και κάθε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας που χρησιμοποιεί τον «αέρα» των τηλεφωνικών δικτύων.

Οι καναλάρχες μας ωστόσο εδώ και  28 χρόνια –με τις ευλογίες όλων των διαπλεκόμενων (μαζί τους) κυβερνήσεων-  χρησιμοποιούν ανεξέλεγκτα τις τηλεοπτικές συγχνότητες, εκμαυλίζοντας συνειδήσεις και απομιζόντας πλούτο, ενώ τα χρήματα που θα έπρεπε -από την πρώτη στιγμή-  να είχαν καταβάλλει, έχουν βρει τον τρόπο που “τα κάνει αόρατα”.

Στην περίοδο όμως του μεγάλου «λοιμού» προέκυψε μια κυβέρνηση πολύ διαφορετική  -από όλες που προηγήθηκαν-  ή όπως λέγεται “καμιά σχέση με τις άλλες”, η οποία έθεσε από την πρώτη στιγμή ως άμεσης προτεραιότητας την ανάγκη να μπει τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο.

Οι πολεμικές ιαχές των «ινδιάνων», για την ανακατάληψη του λεηλατημένων   συχνοτήτων, δεν άρεσαν καθόλου στον αρχηγό “παίξε τρέξε μικρούλη, γίνε άντρας μικρούλη, άντρας ωραίος γερός”, που πάλεψε σθεναρά με Μπάμπη και Μπογδάνο, Πρετεντέρη και Παπαχρήστο, Προτοσάλτε και τ’ άλλα  παιδιά, και ξεσήκωσε μεγάλο κουρνιαχτό με το σύνθημα:

“Φίλε οδηγέ….φίλε οδηγέ, εσύ έβαλες φλας στην μπαταρία;” (και ο νοών νοείτω ποιος είναι ο οδηγός, ποιο είναι το φλας και ποια η μπαταρία του).

Και δεν φτάνει που  εμπόδισαν τον διαγωνισμό (“την Λόλα από την φωτιά ποιος θα την βγάλει”), μας είπαν σοβαρά ότι οι καναλάρχες όχι μόνο πρέπει να έχουν δωρεάν συχνότητες, αλλά  και αφορολόγητο εισόδημα.

Όπως έλεγε και μια παλιά αστεία διαφήμιση:

“Πως το βλέπεις μωρή τσούχτρα;”