Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Το  ιερό  δισκοπότηρο

Διαπλοκή χωρίς media γίνεται; Δεν γίνεται. Και ποιος είναι ο βασιλιάς των media και το ιερό δισκοπότηρο της διαπλοκής παρακαλώ; Μα η τηλεόραση φυσικά.

Στην Ελλάδα λοιπόν η τηλεόραση, που “μεγαλώνει, μεγαλώνει σωστά παιδιά” (όπως το ΝΟΥΝΟΥ), αποτέλεσε –για περισσότερο από 4 δεκαετίες-  την σύγχρονη πνύκα των ΑΑ (Αρίστων Αριστοδημοκρατών).

Μη με ρωτάτε σας παρακαλώ -δήθεν αφελώς-  ποιους ΑΑ εννοώ, γιατί όλοι ζήσαμε τον «χρυσό αιώνα» της  π.Α. (προ Άδωνι) τηλεοπτικής εποχής των 42 τηλε-γιγάντων. Την εποχή δηλαδή των 40 ίδιων και εναλλασσόμενων  (στους δέκτες μας)  πολιτικών προσώπων, συν ένας παπάς (ο Άνθιμος) και βεβαίως ο ένας «Νομάρχης της καρδιάς μας» (ο μοναδικός τιτανομεγιστοτεράστιος Ψωμιάδης).

Όσο για τον Άδωνι, τι να πεις; Οι τηλε-ιστορικοί του μέλλοντος είναι βέβαιο ότι θα του επιφυλάξουν ειδική (special) μεταχείριση, καθώς μόνος αυτός  επανακαθόρισε το τηλεοπτικό τοπίο και δημιούργησε την Μ.Α.Τ.Α.Ι.Α. (την Μετά τον Άδωνι Τηλεοπτική Ανερμάτιστη Ιστορία των Ανάλγητων) εποχή του.

Ήταν η μακρά περίοδος της αχαλίνωτης «τηλεοπτικής δημοκρατίας» τους με τους  πολίτες σε ρόλο λοβοτομημένων και γραικύλων (“μην το πιείτε, λουστείτε”).

Ήταν η καλή εποχή των μιζαδόρικων process και των εργολαβικών και αναπτυξιακών -για τους ίδιους-  project (“δεν παίρνω λογαριασμό, δεν δίνω λογαριασμό”).

 Ήταν η διαρκής άνοιξη «της άνθησης της ελευθερίας του (τηλε)τύπου», με τους «νταβατζήδες» ν’ ανεβάζουν και να ρίχνουν κυβερνήσεις και με τους τηλεαστέρες τους να παίζουν, από τους τηλεβόες τους,  στερεότυπα και συνεχώς την μονότονη υπόμνηση: “Ακάκιε, και μην ξεχάσεις, τα μακαρόνια να είναι ΜΙ(ΝΙ)ΣΚΟ”.

Ήταν τα χρόνια της αθωότητας των «αμνών» και συνάμα τα χρόνια των «δεν ιδρώνει το αφτί μας» εκδορέων τους (“μπα! μπα!, κι ο παππούς με το φανελάκι;”).

Επειδή, αληθινός πλούτος κάθε χώρας είναι τα εθνικά της δίκτυα, κάθε πολίτης που κινείται εποχούμενος στους δρόμους πληρώνει τέλη κυκλοφορίας και διόδια, κάθε κάτοχος σκάφους πληρώνει τέλη ναυσιπλοΐας και φόρο λιμενισμού, όπως αντίστοιχα πράττουν όλα τα αεροσκάφη που χρησιμοποιούν το FIR και τους αερολιμένες, όπως επίσης και κάθε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας που χρησιμοποιεί τον «αέρα» των τηλεφωνικών δικτύων.

Οι καναλάρχες μας ωστόσο εδώ και  28 χρόνια –με τις ευλογίες όλων των διαπλεκόμενων (μαζί τους) κυβερνήσεων-  χρησιμοποιούν ανεξέλεγκτα τις τηλεοπτικές συγχνότητες, εκμαυλίζοντας συνειδήσεις και απομιζόντας πλούτο, ενώ τα χρήματα που θα έπρεπε -από την πρώτη στιγμή-  να είχαν καταβάλλει, έχουν βρει τον τρόπο που “τα κάνει αόρατα”.

Στην περίοδο όμως του μεγάλου «λοιμού» προέκυψε μια κυβέρνηση πολύ διαφορετική  -από όλες που προηγήθηκαν-  ή όπως λέγεται “καμιά σχέση με τις άλλες”, η οποία έθεσε από την πρώτη στιγμή ως άμεσης προτεραιότητας την ανάγκη να μπει τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο.

Οι πολεμικές ιαχές των «ινδιάνων», για την ανακατάληψη του λεηλατημένων   συχνοτήτων, δεν άρεσαν καθόλου στον αρχηγό “παίξε τρέξε μικρούλη, γίνε άντρας μικρούλη, άντρας ωραίος γερός”, που πάλεψε σθεναρά με Μπάμπη και Μπογδάνο, Πρετεντέρη και Παπαχρήστο, Προτοσάλτε και τ’ άλλα  παιδιά, και ξεσήκωσε μεγάλο κουρνιαχτό με το σύνθημα:

“Φίλε οδηγέ….φίλε οδηγέ, εσύ έβαλες φλας στην μπαταρία;” (και ο νοών νοείτω ποιος είναι ο οδηγός, ποιο είναι το φλας και ποια η μπαταρία του).

Και δεν φτάνει που  εμπόδισαν τον διαγωνισμό (“την Λόλα από την φωτιά ποιος θα την βγάλει”), μας είπαν σοβαρά ότι οι καναλάρχες όχι μόνο πρέπει να έχουν δωρεάν συχνότητες, αλλά  και αφορολόγητο εισόδημα.

Όπως έλεγε και μια παλιά αστεία διαφήμιση:

“Πως το βλέπεις μωρή τσούχτρα;”