Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Ο  θάνατος  του  εμποράκου

Μετά την πτώση του Μουσολίνι,  η νεοσύστατη Ιταλική Δημοκρατία φρόντισε να αποκαταστήσει την πληγωμένη εθνική ενότητα των Ιταλών. Η πρώτη πράξη της αφορούσε την αναγνώριση της αντίστασης κατά του φασισμού και ναζισμού, την απόδοση τιμών ηρώων στους αντιστασιακούς και την χορήγηση, σε αυτούς, ειδικού επιδόματος.

Ένας Ιταλός στρατιώτης που (κατά την διάρκεια της Ιταλικής κατοχής στην Ελλάδα) αυτομόλησε στον ΕΛΑΣ και πολέμησε τους κατακτητές, αναζήτησε τον Έλληνα «καπετάνιο» του για να βεβαιώσει την συμμετοχή του στην αντίσταση.  Αυτός  -από την Μακρόνησο που ήταν εξόριστος-  μπόρεσε και χορήγησε την γραπτή βεβαίωση στον Ιταλό.

Ο Ιταλός στρατιώτης πέθανε το 2006 σε βαθιά γεράματα, με τιμές ήρωα και αφού ελάμβανε –για περίπου 60 χρόνια-  το επίδομα αντιστασιακού.

Ο Έλληνας «καπετάνιος» εκτελέστηκε τον Μάιο του 1948 ως «στασιαστής και επικίνδυνος εχθρός του έθνους»,   μετά από σχετική απόφαση του Έκτακτου Στρατοδικείου Αθηνών.

Η ζωή και ο θάνατος των ηρώων ενός λαού δεν έχει σχέση με τους  «άμωμους» και «ουδέτερους» βίους των αγίων του.

Οι ήρωες ζουν μέσα στην μικρότητα και στην μεγαλοσύνη, στην φιλία και  στην αντιπαλότητα, στην πίστη και στην απιστία, αλλά ζουν -και κυρίως πεθαίνουν- με τις ιδέες, τα οράματα και τις ουτοπίες τους, που κάποτε διαφέρουν ριζικά από τα αντίστοιχα των άλλων, των διαφορετικών, των απέναντι.

Αυτό όμως που τους κάνει αληθινούς ήρωες είναι ο υπερβατικός τρόπος και η ανιδιοτέλης στάση με την οποία υπερασπίζονται –ακόμα και με τη ζωή τους- τις πανανθρώπινες αξίες και το δίκιο των ανίσχυρων.

Στην χώρα, που παραδόθηκαν οι «Μπελογιάννηδες» στα γερμανικά στρατεύματα κατοχής για να εξοντωθούν, που όσοι  δραπέτευσαν πολέμησαν ηρωικά να ελευθερώσουν την πατρίδα,  που –όσοι επέζησαν-  φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν ή εκτελέστηκαν ως «συνομώτες», σε αυτήν την χώρα  εξακολουθούν κάποιοι «εμποράκοι ιδεών» να προωθούν την «φτηνή πραμάτεια τους»  (και βέβαια δεν αναφέρομαι στα «χρυσαύγουλα» που είναι οι επίγονοι του ναζισμού στον τόπο μας).

Στην μεγάλη αστική παράταξη που ίδρυσε ο Κ. Καραμανλής μετά την δικτατορία (που αναγνώρισε το Κ.Κ.Ε. και συνέβαλε στην επούλωση των πληγών του εμφυλίου) είναι σήμερα οπισθοδρόμηση στον σκοταδισμό και «φτηνή πραμάτεια» η ανακοίνωση της ΟΝΝΕΔ ότι “… ο Αλέξης Τσίπρας επιλέγει, ως γνήσιος εκφραστής μετεμφυλιακών συμπλεγμάτων, να υμνήσει έναν πρωταγωνιστή των ετών του διχασμού…”.

Είναι σήμερα οπισθοδρόμηση στον σκοταδισμό και «φτηνή πραμάτεια» η δήλωση του Κ. Τασούλα ότι “…. έχει ακουστεί πως ο Μπελογιάννης αγωνίστηκε για τη δημοκρατία.  Διαφωνώ.  Ο θάνατος του Μπελογιάννη ήταν σκληρότατος……αλλά δεν μπορεί εν ονόματι μιας σκληρότατης πράξης που μπορεί κανείς να την κρίνει, αν ήταν άδικη ή δίκαιη, να θεωρούμε ότι η επιδίωξη επιβολής κομμουνιστικής δικτατορίας συνιστά πράξη υπέρ της δημοκρατίας….”.

Αλήθεια θα μας πει κάποιος από (την διολισθαίνουσα στην άκρα Δεξιά) Ν.Δ. εάν, ο  Σαρλ ντε Γκολ, οι 159 βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων της Αγγλίας,  ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Πάμπλο Πικάσσο, ο Τσάρλι Τσάπλιν, που προσπάθησαν να σώσουν τον Μπελογιάννη, ήταν υπέρ της επιβολής κομμουνιστικής δικτατορίας;

Ή μήπως ήταν υπέρ ο Αρχιεπίσκοπος  Αθηνών  Σπυρίδων όταν είπε: “Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και  από  των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή”.

Επειδή το «ιδεολογικό κραχ» επιφέρει τον «θάνατο του εμποράκου», δεν  περιμένω να κατανοήσουν την λαϊκή παροιμία:

“Κάλλιο σφαχτάρι, παρά ψοφίμι”.