Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

 του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Τα  αυγά  και  τα  πασχάλια

Το πρόγραμμα της Ν.Δ. δεν περιλαμβάνει εγχώρια και διεθνή θέματα, δεν διαχωρίζεται σε στρατηγικές και τακτικές, δεν έχει ανάγκη από επεξεργασμένες θέσεις, δεν αναπτύσσεται κάτω από τομείς άσκησης της πολιτικής όπως είναι η παιδεία, η υγεία, η οικονομία, ο πολιτισμός.

Τα παραπάνω αποτελούν περιττές επεξεργασίες αυτών,  από την Αριστερά, που κατσικώθηκαν στον κυβερνητικό  σβέρκο των «εκ γεννετής»  ιδιοκτητών της εξουσίας.

Το πρόγραμμα της Ν.Δ. συμπυκνώνεται, εμπεριέχεται και εναρμονίζεται με τις  απαιτήσεις των δανειστών (και μάλιστα των πιο ακραίων αποφύσεων τους,  που είναι ο Σόιμπλε και ο Τόμσεν), ενώ η οδική του πορεία χαράσσεται στο αντίθετο ρεύμα αυτής που ακολουθεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο  εισαγωγικός   πολιτικός  λόγος   της   Μητσοτακικής   Ν.Δ.  ξεκινάει  πάντα -«γλαφυρά»-  με βρισιές και κατάρες κατά της κυβέρνησης και του προσώπου του πρωθυπουργού όπως «αρχηψεύτης», «ανίκανος», «επικίνδυνος» και συνεχίζει με κρεσέντο εκφράσεων όπως «πολιτική αλητεία», «σταλινικοί», «μπολσεβίκοι», «άχρηστοι», «απόγονοι συμμοριτών», «προστάτες τρομοκρατών», «αναρχομπαχαλάκηδες» και λοιπά ενδεικτικά και δεικτικά του πολιτικού πολιτισμού της παράταξης (όπως την κατάντησαν).

Μετά τους εισαγωγικούς χαρακτηρισμούς ακολουθεί η «σωτήρια» εναλλακτική πρόταση της Νου Δου, που είναι:

“Άμεσα εκλογές, γιατί κάθε μέρα που περνάει καταστρέφουν την χώρα”.

“Και πώς το καταφέρνουν αυτό;” (ρωτάνε κάποιοι αφελείς).

Ακούστε εξηγήσεις:

“Ο Τσίπρας καθυστερεί την διαπραγμάτευση και εκτοξεύει το χρέος ” (επειδή διαπραγματεύεται;),

“Ο Τσίπρας εξοργίζει το ΔΝΤ” (θα έπρεπε μήπως να φροντίζει για την ψυχική γαλήνη του Τόμσεν;). 

“Ο Σόιμπλε δήλωσε ότι θα χρειαστούν και άλλα πρόσθετα μέτρα λιτότητας, δεν συμφωνεί με την  αναδιάρθρωση του χρέους, ενώ τα μέτρα προστασίας των αδυνάτων πιστεύει πως είναι η λάθος συνταγή ” (συνεπώς ο Τσίπρας «εγκληματεί» που αντιμάχεται την λιτότητα, που εμμένει στην αναδιάρθρωση του χρέους και που αναπτύσσει «κοινωνικό δίχτυ» προστασίας;).

Αβίαστα λοιπόν συνάγεται το συμπέρασμα ότι η πολιτική της Ν.Δ. εφάπτεται απολύτως με τον -αποκλειστικά και μόνο- κοινό τόπο των πολιτικών του Σόιμπλε και του Δ.Ν.Τ. 

Με άλλα λόγια συνηγορεί και υπερθεματίζει η Νου Δου να ενταθεί ο εργασιακός μεσαίωνας (συνθήκες «γαλέρας») που σημαίνει εργασία χωρίς Σ.Σ.Ε., ομαδικές απολύσεις, εργοδοτικό lockout, μισθοί πείνας, συντάξεις  ζητιανιάς, ολοκληρωτική κατάργηση του αφορολόγητου.

Την ίδια ώρα βεβαίως δεν παραλείπει να διακυρήσσει  -σε κάθε ευκαιρία-  ότι θα μειώσει τους φόρους των επιχειρήσεων, γιατί έτσι έρχεται ….η ανάπτυξη, στέλνοντας με αυτό τον τρόπο τα κατάλληλα μηνύματα όχι βέβαια στην κοινωνία, αλλά στους σπόνσορες και στους χορηγούς της.

“Τότε (ρωτάνε οι ίδιοι αφελείς) γιατί φωνάζουν εκεί στην Νου Δου ότι ο Τσίπρας υπογράφει αντιλαϊκά μέτρα  και φέρνει νέο μνημόνιο, αφού (αν είναι έτσι) εφαρμόζει την δική τους πολιτική, που συμφωνεί με τις βουλές του Σόιμπλε και του ΔΝΤ;”.

Και επίσης: “Αφού ο Τσίπρας, δια των μνημονίων, εφαρμόζει όλες τις νεοφιλελεύθερες συνταγές (που έχει στην ούγια της η συντηριτική παράταξη) και αφού απαρνήθηκε (κοροϊδεύοντας τον λαό) τον κοινωνικό προστατευτισμό, γιατί η Νου Δου φωνάζει θυμωμένα «δεν ψηφίζω, δεν ψηφίζω» τα  δικά της μέτρα; ”.

Ο Κούλης δεν ξέμεινε μόνο από απαντήσεις, αλλά κυρίως ξέμεινε από  πολιτικά καύσιμα, τρέχοντας σε μια κούρσα που πίστεψε ότι θα την κερδίσει μόνος γιατί ο αντίπαλος του δεν θα έφτανε ποτέ στον τερματισμό της αξιολόγησης.

Όταν η καρό σημαία της αξιολόγησης έπεφτε για τον Τσίπρα, ο Κούλης ξέμενε στα πίτς, χάνοντας «τα αυγά και τα πασχάλια».

“Απ’ τ’ αυγοτσόφλι το μαλλί κι από το νύχι γάλα;”