Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Fake news story

Παρακολουθώντας, ακόμα και ο πλέον ανενημέρωτος άνθρωπος, τα πρωτοσέλιδα του ημερήσιου και εβδομαδιαίου τύπου, τις ειδησεογραφικές και ενημερωτικές εκπομπές ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών πανελλαδικής και περιφερειακής εμβέλειας, σε ένα συμπέρασμα θα κατέληγε αβίαστα:

Ποτέ στο παρελθόν, σε κανένα μέρος του κόσμου, μια οποιαδήποτε κυβέρνηση, δεν έχει «κατορθώσει» να  βρεθεί απέναντι  –με τόσο απόλυτο και καθολικό τρόπο- από «Δούκες», «Μαρκήσιους», «Κόμητες», «Υποκόμητες» και «Βαρόνους» των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

Και μη βιαστεί κανείς εμπαθής να δόσει την εξήγηση “επειδή ποτέ στο παρελθόν δεν υπήρξε μία τόσο κακή κυβέρνηση ”, γιατί στην Ελλάδα που κυβέρνησαν (για να θυμηθώ μόνο τα χρόνια της κρίσης) ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς (με το σινάφι) η αυτονόητη εξήγηση είναι “επειδή ποτέ στο παρελθόν δεν υπήρξε άλλη Ελληνική κυβέρνηση που να  αντιτάχθηκε τόσο αταλάντευτα στο νταβατζιλίκι της ενημέρωσης.”

Μέχρι την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, κάθε δημοκρατική κυβέρνηση που κέρδιζε εκλογές, φυσικά το πετύχαινε με το μεγάλο ρεύμα του εκλογικού σώματος που της έδειχνε την -έστω απρόθυμη-  προτίμηση του (με τιμωρητική ψήφο), αλλά συνάμα και με την αβάντα της πλειοψηφίας των συστημικών μέσων, που φούσκωναν τα πανιά του εκάστοτε επερχόμενου κόμματος στην εξουσία.

Βεβαίως η αβάντα των «Βαρώνων» μηδέποτε εδίδετο αχρεωστήτως και ατελώς.

Με αυτονόητο τρόπο και σχεδόν ομολογημένο, το deal μεταξύ της εκάστοτε κυβέρνησης και των (κατά Κώστα Καραμανλή) «νταβατζήδων» είχε κλείσει πριν το κόμμα γίνει κυβέρνηση, αποτελούσε αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση για να γίνει ένα κόμμα κυβέρνηση και έπρεπε όχι μόνο να τηρήσει τις υποσχέσεις της (η κυβέρνηση), αλλά και να υποκύπτει σε κάθε νέα απαίτηση της «Βαρωνίας», αν ήθελε να παραμείνει η κυβέρνηση στην κυβέρνηση.

Άλλωστε «πραξικοπήματα» δια του τύπου, γνώρισε πολλά ο πολύπαθος τούτος τόπος.

Η μόνη κυβέρνηση που κέρδισε εθνικές εκλογές  –δύο φορές έως τώρα-   έχοντας το σύνολο του τύπου με καθολικό, λυσσαλέο και βορβορόδη τρόπο απέναντι της, ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αφού λοιπόν η Αριστερά έγινε κυβέρνηση (ποιός να το ‘λεγε;) χωρίς αυτούς (τα ύστερα του κόσμου!), αναγκάστηκαν να προσφέρουν στο «θείο βρέφος» «Σμύρνα» και «Λιβάνι», υπό την προϋπόθεση όμως να κρατήσουν και να αυγατίσουν τον κλαπέντα, υπεξαιρεθέντα, αδήλωτο και αφορολόγητο «Χρυσό» που κατείχαν.

Όμως, όταν -κατά πως λένε στο χωριό μου-  σου επιβάλλεται με «σταλινική βία» το «no deal, no meal», τότε δεν σου μένει άλλος δρόμος παρά μόνον αυτός του ανένδοτου «αγώνα», βασισμένος στην επαναστατική διακήρυξη της «γάτας Ιμαλαΐων».

Όταν μάλιστα η «σταλινική βία» θεριεύει και παίρνει την μορφή των «γκούλαγκ της τηλεόρασης» με τον «Νόμο Παππά», τότε η «Ιερά Συμμαχία» είναι μονόδρομος και η αδελφοποίηση του Αλαφούζου με τον Μαρινάκη, δεν αποτελεί παρά το «νέο αμυντικό δόγμα», την «έσχατη γραμμή Μαζινό» και το «απόρθητο οχυρό Ρούπελ» κατά των επελαυνόντων «κοινωνικοκρατιστών».

Όταν τέλος οι ολετήρες του Νεοφιλελευθερισμού χρησιμοποιούν «χτυπήματα κάτω από την μέση» για να πλήξουν την επιχειρηματικότητα, με αποκαλύψεις για λαθραίο «εμπόριο», για offshore «εταιρείες», για φορολογικούς «παραδείσους», για παράνομες αδειοδοτήσεις, για πλαστά παραστατικά, για αδήλωτα «πόθεν έσχες», απαιτώντας μάλιστα να πληρώσουν οι «επενδυτές», τότε:

«Nόμος είναι το δίκιο του τραπεζίτη, καναλάρχη, εργολάβου, εφοπλιστή».

«Fake είναι ο πρωθυπουργός και όχι ο Πορτοσάλτε ο νεοδημοκρατικός».

Αληθινά αξίζουν, μέσα από «τα σκουπίδια και σκατά» που κατακλύζουν την «επικαιρότητα» μας,    τα λόγια του Άρη Αλεξάνδρου:

“Το μόνο που μας έμεινε
  είν’ ένα τζάμι σπασμένο
  κολλημένο βιαστικά
 με τέσσερις λουρίδες μαχητικής αρθρογραφίας.”