Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Γαλάζιοι  φραμπαλάδες  σε μαύρο φόντο

Όταν οι λέξεις χάνουν το ειδικό τους βάρος, τότε οι έννοιες τους συσκοτίζονται από την αχλή της βλακείας.

Είναι τότε που ο συμβολισμός υποκαθιστά την ιδέα, η κραυγή αντικαθιστά την γνώση και η παράτα αποκαθιστά τον φασισμό.

Είναι τότε που η περικεφαλαία, η σάριζα, η στολή «μακεδονομάχου», η χλαμύδα, ο ήλιος της Βεργίνας, τα Χριστιανοορθόδοξα σύμβολα  (Σταυροί, Αϊ Δημήτρηδες, πετραχήλια), οι λίγοι κρητικοί βρακοφόροι με κατσούνες και «βουκεφάλες», όλα τα ξυρισμένα κεφάλια και τα μπράτσα με τους αγκυλωτούς σταυρούς των χρυσαύγουλων, διαλαλούν με μυριόστομες και ουρανομήκεις κραυγές ότι “η Μακεδονία είναι μία και είναι μόνο Ελληνική”.

Είναι τότε που το κιτς ξαναγράφει την ιστορία, ο εθνικισμός εξοβελίζει τον εθνοτισμό, το «Εμείς» και το «Εκείνοι» από τον «Επιτάφιο» του Περικλή (χωρίς να αναφέρεται από τους αρχαιολάγνους) αποκαλείται «ανθελληνισμός και εθνοπροδοσία» και ο πατριωτισμός γίνεται συνώνυμο του «ενός και μόνου περιούσιου λαού της Ελλάδος».

 Είναι τότε που η μεγάλη αστική παράταξη -της ΝουΔου με αρχηγό τον Κούλη-  διολισθαίνει συνεχώς στις μαύρες σελίδες της μετεμφυλιακής περιόδου των δεκαετιών του 50 και του 60, με τις παραστρατιωτικές οργανώσεις (ΚΑΡΦΙΤΣΑ κ.α.) και την δαιμονοποίηση, ως προδοτικής, της διαφορετικής άποψης.

Είναι τότε που ο διαγραφείς και αποσχισθείς από την Καραμανλική ΝουΔου Γιώργος Καρατζαφέρης και ιδρυτής του ακροδεξιού μικρού κόμματος  ΛΑΟΣ επανέρχεται επί Σαμαρά καταλαμβάνοντας την ΝουΔου (διά των Γεωργιάδη και Βορίδη) και στην συνέχεια «καταπίνει αμάσητο» τον επόμενο αρχηγό της με την ακροδεξιά ιδεολογική του επικυριαρχία, στο κόμμα που τον έδιωξε, και που δεν χρειάστηκε να επιστρέψει ο ίδιος με την φυσική του παρουσία.

Είναι τότε που ο Κούλης στην απέλπιδα προσπάθεια του να πετύχει την πτώση της κυβέρνησης, μετατρέπει την συγκέντρωση για το «Μακεδονικό» σε αντικυβερνητική διαδήλωση, αφού προηγουμένως παλινωδεί χωρίς πολιτική θέση (σε ένα πρόβλημα που γέννησε η παράταξη του πριν 26 χρόνια) και αφού μια πάει και μια δεν πάει στο Μαξίμου για επίσημη ενημέρωση, τελικά δίνει εμμέσως αλλά σαφέστατα κάλυψη και πολιτικό χώρο στους ναζιστές να βγουν και πάλι στο προσκήνιο.

Είναι τότε που ο Σαμαράς από τα σκαλοπάτια της «Μεγάλης Βρετάνιας» κάνει αρχηγική εμφάνιση επευφημούμενος ως σύγχρονος Νέρων, ενώ ο στενός συνεργάτης του Κώστα Καραμανλή Βαγγέλης Αντώναρος δέχεται απειλές, για τις αποκλίνουσες  -από την εθνικιστική ρητορία-  απόψεις του.

Είναι τότε που ο καθηγητής του ΠΑΜΑΚ Νίκος Μαρατζίδης, γνωστός από τις δημοσκοπήσεις στον ΣΚΑΪ και την αβάντα που προσφέρει στην ΝουΔου, ανάφερε με δηλώσεις του: “Η ΝΔ νομιμοποίησε μια συγκέντρωση και μετατόπισε τη συζήτηση σε αυτό που σχηματικά ονομάζω εθνικοφροσύνη. Η ΝΔ ξέπλυνε μια ακροδεξιά πρωτοβουλία και  διαμόρφωσε έναν καινούργιο άξονα όπου στις συγκεντρώσεις μπορεί να συνυπάρχουν Χρυσή Αυγή, ΑΝΕΛ και ΝΔ.”

Είναι τότε που η Ντόρα Μπακογιάννη («καρατομημένη» από τον αδελφό της -όμηρο του Αδώνιδος-  Κούλη) δήλωνε στο Action 24 για τους συναδέλφους της στην ΝουΔου που δεν δέχονται τον όρο «Μακεδονία»: “Κι εγώ θα επιθυμούσα να ήμουν η Σίντι Κρόφορντ, σας το λέω ειλικρινά” και συνέχισε “σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, erga omnes, υπό την προϋπόθεση ότι έχουν φύγει τα αλυτρωτικά. Εντός της σύνθετης ονομασίας, ναι, με τον όρο Μακεδονία.”

Είναι τότε που ο Σαμαράς, για δεύτερη φορά, ανατρέπει έναν Μητσοτάκη.

Είναι τότε που μόνο η Αριστερά μπορεί και δικαιώνει τον λόγο του Αλμπέρ Καμύ:

“Αγαπώ υπερβολικά τη χώρα μου για να είμαι εθνικιστής.”