Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Πυώδες  απόστημα

Ο Αντώνης Σαμαράς έχει προ πολλού απωλέσει ακόμα και το προνόμιο της έκπληξης για τις πράξεις του, καθώς είναι αβάσταχτα προβλέψιμος ενώ συνάμα είναι πολλαπλά επιζήμιος για τον Δημόσιο χώρο.

Η ζημία από την ενασχόληση του με τα κοινά δεν έχει ακόμα αποτιμηθεί στην ολότητα της, καθώς υπάρχουν αρκετές αθέατες πλευρές στην πολιτική του διαδρομή  και άλλες  -ακόμα εκκρεμείς-  για διερεύνηση.

Ωστόσο  και μόνο ο τρόπος που πολιτεύεται, με την αισθητική του χυδαίου, του ακραίου, του φτηνού και του παλαιάς κοπής «κουτσαβακισμού» αρκεί για να χαρακτηριστεί ως η «ύβρις του πολιτικού πολιτισμού».

Αν ισχύει το περιεχόμενο της φράσης (γραμμένης σε τοίχο) που λέει “κάποιοι άνθρωποι πρόκειται ν’ αφήσουν το σημάδι τους σ’ αυτόν τον κόσμο, κάποιοι άλλοι θ’ αφήσουν λεκέ”, τότε ο πρώην πρωθυπουργός σίγουρα δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πρώτους.

Φαίνεται ότι όταν κάποιος είναι πορφυρογέννητος, όταν  είναι προορισμένος (πριν ακόμα γεννηθεί) για τους πρώτους ρόλους και για τα ύπατα αξιώματα, όταν μπορεί και καλύπτει σύντομα, άκοπα, ανέξοδα και με «μηχανική υποβοήθηση» τις μεγάλες αποστάσεις, τότε συνήθως μισεί αυτούς που τα καταφέρνουν χωρίς την δική του «θεία» τύχη.

Συνάμα επειδή το σύστημα διαμορφώνει τους κανόνες για αυτόν και τους ομοίους του, θεωρεί ότι το σύστημα είναι αυτός, ενώ  οι κανόνες έχουν τεθεί αποκλειστικά για τους άλλους.

Μάλιστα δε πιστεύει ότι (αν χρειαστεί) θα έπρεπε να μπορεί να αλλάζει τους κανόνες –αναλόγως-  είτε υπέρ του είτε κατά των αντιπάλων του, πάντα εκ των υστέρων και για πράξεις που τελέστηκαν εκ των προτέρων.

Αυτή η («Σαμαρική») πολιτική αντίληψη και κυρίως η πολιτική εφαρμογή της αποτελεί «πυώδες απόστημα» για τον τόπο.

Αποτελεί απόστημα (που μολύνει τον δημόσιο βίο της χώρας) η απεύθυνση κατηγορίας στον Τσίπρα ότι ανέτρεψε με αντιδημοκρατικό τρόπο την νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση του, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε στην -από το Σύνταγμα- προβλεπόμενη διαδικασία για την εκλογή ΠτΔ, και ενώ ο ίδιος ως υπουργός εξωτερικών της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προκάλεσε την πτώση της το 1992 δια της αποστασίας, που βέβαια πρώτος δίδαξε το 1965 ο μέντορας του και ανατραπείς πρωθυπουργός.

Αποτελεί απόστημα (που μολύνει τον δημόσιο βίο της χώρας) η –για πρώτη φορά- απουσία από την τελετή παράδοσης του Μεγάρου Μαξίμου στον επόμενο, δημοκρατικά εκλεγμένο, πρωθυπουργό.

Η «Σαμαρική» στάση δεν είναι απλά έλλειψη τακτ, σαβουάρ βίβρ ή αστικής ευγένειας, είναι κυρίως έλλειψη στοιχειώδους δημοκρατικής παιδείας και τεράστια ασέβεια απέναντι στον λαό που τον τίμησε με την επιλογή του στην θέση του πρωθυπουργού.

Αποτελεί απόστημα (που μολύνει τον δημόσιο βίο της χώρας) η μηνυτήρια αναφορά που κατέθεσε ο «άβρεχτος» Δερβέν-Σαμαράς κατά του πρωθυπουργού, υπουργών, εισαγγελέων, και μαρτύρων, γιατί τόλμησαν να ζητήσουν την διερεύνηση καταγγελιών ή γιατί κατέθεσαν εναντίον του. Ζήτησε δε προστασία και δικαστική συνδρομή, όχι βέβαια από τους δικαστές που μήνυσε αλλά από τους άλλους,  της αρεσκείας του ετούτοι.

Αποτελεί απόστημα (που μολύνει τον δημόσιο βίο της χώρας) η έγγραφη δήλωση του «γιασάν ο μάγκας», ότι δεν πρόκειται να παραστεί στην εξεταστική επιτροπή της βουλής για το σκάνδαλο Novartis, γιατί  κατά τον «υπεράνω της κοινοβουλευτικής διαδικασίας» Αντωνάκη δεν τον αφορούν “τα κομματικά τεχνάσματα της σκευωρίας.”  

Γι’ αυτό σου λέω: “Τι να κλάσει ο κουτόφραγκος  Σαρκοζί (μπροστά στον δικό μας «τον Αντώνη, τον βαρκάρη, τον σερέτη») που ναι μεν αρνήθηκε  την ενοχή του, αλλά αδιαμαρτύρητα κάθισε και τον μπουζουριάσαν;”

   

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Φενάκη αλλά  με  ΦΕΚ

“Άλλα ντ’ άλλα της Παρασκευής το γάλα” είναι μια λαϊκή φράση που υποκρύπτει την εξής ιστορία:

Ένας μοναχός ασκητής  -του οποίου η φήμη περί «αγιοσύνης» είχε λάβει μεγάλη έκταση- κατηγορήθηκε δημόσια από τον ζηλόφθονα ιερέα του διπλανού χωριού, ότι ο «άγιος» πίνει γάλα κάθε Παρασκευή που είναι μέρα νηστείας.  

Τότε ο μοναχός πλησιάσε μία μητέρα που είχε στην αγκαλιά της τον τρίχρονο γιό της και περίμενε να τον μεταλάβει και ρώτησε τον μικρό αν γνωρίζει ποιος είναι  ο πατέρας του. Ο μικρός, χωρίς δισταγμό, τέντωσε το δαχτυλάκι του και έδειξε τον ιερέα και ο μοναχός αναφώνησε:

“Άλλα είναι τα μεγάλα κι όχι της Παρασκευής το γάλα.”

Ο τρόπος που η συντηρητική παράταξη αντιμετωπίζει τα ζητήματα της νομιμότητας και της ηθικής, παραπέμπει ευθέως στο περιεχόμενο της φράσης  “άλλα ντ’ άλλα της Παρασκευής το γάλα.”

Η αξιωματική αντιπολίτευση κηρύξε τον πόλεμο στην κυβέρνηση όταν έγινε γνωστό ότι η Ράνια Αντωνοπούλου εισέπραττε επιδότηση ενοικίου, απολύτως νόμιμα, αλλά διόλου ηθικά, μιάς και η πρώην υπουργός είναι από τα πλουσιότερα μέλη του Ελληνικού κοινοβουλίου.

 Δικαίως έσκουζε η ΝουΔου;  

Δικαιότατα. Διότι παρά τα ισχύοντα στον πυρήνα της «Μεϊμαρακείου Σχολής Σκέψης» το νόμιμο δεν είναι a priori και ηθικό.

Όμως -εκεί στην ΝουΔου- καιρός είναι να μάθουν ότι το συγκεκριμένο αξίωμα είναι καθολικής εφαρμογής και δεν χρησιμοποιείται με σημαία ευκαιρίας.

Είναι φενάκη (αλλά με ΦΕΚ) όταν η Μαρέβα Γκραμπόφσκι συνδέεται επιχειρηματικά με offshore εταιρείες και (νομίμως) φοροδιαφεύγει και όταν δεν καταθέτει «πόθεν έσχες» επειδή «διατελούσε σε διάσταση με τον Κυριάκο», γιατί τότε η επίκληση του ηθικού δικαιώματος είναι “άλλα ντ’ άλλα της Παρασκευής το γάλα.”

Είναι φενάκη αλλά με ΦΕΚ, όταν για -τον πολιτικό φίλο του Κούλη- Νίκο Γεωργιάδη (που είχε εμπλοκή σε υπόθεση παιδεραστίας), καταβάλλεται προσπάθεια να πέσει στα μαλακά γιατί –λέει- το θύμα ήταν 16 και όχι 13 ετών (όπως κατηγορήθηκε) και ο νόμος σε αυτές τις περιπτώσεις είναι επιεικέστερος, γιατί τότε έχεις απωλέσει και το έσχατο φύλο συκής, ενώ κάθε συζήτηση για ηθική είναι “άλλα ντ’ άλλα της Παρασκευής το γάλα.”

Είναι φενάκη αλλά με ΦΕΚ, όταν ο Γιάννης Στουρνάρας υπογράφει «εμπιστευτικές συμβάσεις» με την Novartis, ως έμμισθος σύμβουλος με  παχυλές αποδοχές, και στην συνέχεια όταν ανέλαβε υπουργός εξυπηρέτησε (κατά τα λεγόμενα των μαρτύρων) τα συμφέροντα της φαρμακευτικής, γιατί τότε η κα (μπουκλίτσα) Σπυράκη δικαιούται να δηλώνει ότι “συμβαίνει στ’ αλήθεια να δουλεύει κάποιος στον ιδιωτικό τομέα, πριν μπει στην πολιτική” αλλά τα μαθήματα περί ηθικής –που καθημερινά μας παραδίδει- είναι “άλλα ντ’ άλλα της Παρασκευής το γάλα.”

Είναι φενάκη αλλά με ΦΕΚ, όταν -όπως αποκάλυψαν τα αρχεία της Novartis-  η εταιρεία παρήγαγε (βολικά και συμφέροντα για την φαρμακευτική) σχέδια νόμου και ο υπουργός Άδωνις τα κατέθετε προς ψήφιση, γιατί τότε είναι νόμιμη και δημοκρατική λειτουργία η νομοθέτηση από την Βουλή, αλλά δεν είναι ηθικός ο τρόπος εισαγωγής των προς ψήφιση νομοσχεδίων, καθώς είναι “άλλα ντ’ άλλα της Παρασκευής το γάλα.”

Είναι φενάκη αλλά με ΦΕΚ, όταν ο Σαμαράς, ως πρωθυπουργός, είχε συμβούλους  (think tank) τον πρόεδρο και αντιπρόεδρο της Novartis Hellas, καθώς ναι μεν δεν απαγορεύεται από το νόμο, αλλά από ηθικής απόψεως είναι “άλλα ντ’ άλλα της Παρασκευής το γάλα.”

Ή όπως έλεγε μια παλιά διαφήμιση:

“Καλύτερα να μασάς (αυτό άλλωστε κάνετε μια ζωή) παρά να μιλάς.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

“Carthago  delenda  est”

Η εμμονή, σε οτιδήποτε, είναι κακός σύμβουλος και σίγουρα είναι και επικίνδυνη. Φυσικά εάν η επικινδυνότητα των εμμονών αφορά μόνο τον εμμονικό είναι μικρό το κακό, “ας πάει να κόψει τον σβέρκο του” που λέει κι ο λαός μας. Τι γίνεται όμως όταν με τις εμμονές του κάποιος κυριολεκτικά “παίρνει στο λαιμό του κόσμο και κοσμάκη” ή -ακόμα χειρότερα- έναν ολόκληρο λαό;

Τότε «φασκελοκουκούλωστα».

Ο Κούλης, ως αρχηγός της ΝουΔου, είναι εμμονικός. Η «πετριά» του είναι η κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας με κάθε τρόπο και η ανακήρυξη του σε πρωθυπουργό με όποιο τίμημα. Για τον Κούλη, που θεωρεί εαυτόν εκ γενετής προορισμένο γι’ αυτό, ισχύει το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Γι’ αυτό και –εκτός του ιδίου- όλο το περιβάλλον του είναι αριβίστες και κάποτε, καθώς «δεν ορρωδούν προ ουδενός»  γίνονται αχαλίνωτοι και άκρως επικίνδυνοι.

Το πρόσφατο παρελθόν είναι ενδεικτικό και διδακτικό.

Ακόμα ηχούν στ’ αυτιά μας το “Γερούν γερά! Σπάστου τον τσαμπουκά”, ή η στάση τους και στις τρεις αξιολογήσεις του 3^ου προγράμματος καθώς εμφανίστηκαν, κυριολεκτικά, ως η «5^η φάλαγγα» των δανειστών υποδεικνύοντας τους εκείνα τα πρόσθετα μέτρα που θα έπρεπε να ζητήσουν και παραπονούμενοι ότι χαϊδεύουν (ακόμα και στους κόλπους του ΕΛΚ) τον ΣΥΡΙΖΑ και στηρίζουν τον Τσίπρα.

Η βαλίτσα με την «φανέλα της Εθνικής Ελλάδος» που θα φόραγαν στο εξωτερικό απωλέσθηκε χωρίς να βρεθεί ποτέ..

Η Εθνική πολιτική της ΝουΔου έγινε κάτι σαν την πτήση ΜΗ370 της Malaysia Aitlines που ακόμα αναζητείται.

Το τελευταίο διάστημα, με αιχμή του δόρατος τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, η αξιωματική αντιπολίτευση έχει ξεσαλώσει βάλλοντας στα τυφλά και  κατά ριπάς.

Η εφαρμοζόμενη πολιτική(;) της ΝουΔου είναι «τάλε κουάλε» με αυτήν του (ύπατου και τιμητή) Κάτωνα του πρεσβύτερου, που συνοψίζεται στην εμμονική του φράση “Carthago delenda est” (η Καρχηδών πρέπει να καταστραφεί).

Ο αρχηγός Κούλης, μετά την συνάντηση του με τον Αμερικανό πρέσβη, δημοσιοποίησε τις διπλωματικές συνομιλίες που είχαν (ενώ ο Αμερικανός πρέσβης δεν προέβει -ως όφειλε- σε καμία δήλωση επιβεβαίωσης), για να πλήξει την κυβερνητική αξιοπιστία απέναντι στους Αμερικάνους και να διαταράξει τις σχέσεις μας μαζί τους.

Η αντίληψη του Κούλη μας γυρίζει πίσω, στα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια, όταν ο Αμερικανός  πρέσβης  Πιουριφόι άλλαζε κυβερνήσεις (υπέρ της άκρας Δεξιάς) με μία μόνο δήλωση του . 

Η σύγχρονη αναβίωση του “Carthago delenda est”.

Ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης ως ο αναπληρωτής εκπρόσωπος τύπου της ΝουΔου (αναπληρωτής της Μαρίας Σπυράκη δηλαδή) δήλωσε στην ΕΡΤ αυτολεξεί και οργισμένος: “Η Ελλάδα δείχνει προκλητικότητα στο Αιγαίο.” Όταν ο Κώστας Ζαχαριάδης από τον ΣΥΡΙΖΑ τον ρώτησε “εννοείτε ότι η Ελλάδα ευθύνεται για την ένταση στο Αιγαίο;” αυτός συνέχισε να επαναλαμβάνει τα ίδια, τα οποία ανασκεύασε την επομένη στον ΣΚΑΪ όταν δήλωσε ότι “δεν φταίει η Ελλάδα για την προκλητικότητα στο Αιγαίο, αλλά ο Καμένος.”

Ο οποίος Καμένος ως υπουργός Άμυνας της Ελλάδας εκπροσωπεί το Κάμπου Βέρντε;

Άλλη μία αναβίωση του “Carthago delenda est”.

Ο βουλευτής Δημήτρης Σταμάτης (αδελφοποιτός του Σαμαρά) δήλωσε στην εκπομπή του Γ. Αυτιά, επίσης αυτολεξεί και χωρίς ίχνος εθνικής ντροπής: “Εμπιστεύομαι περισσότερο τον κ. Ερντογάν από τον Τσίπρα. ”

Μία συνεχόμενη (από τους ίδιους) αναβίωση του “Carthago delenda est”.

Έλεγε ο Michel Thevoz (ιστορικός τέχνης):

“Αριβίστας: Κάποιος που, από υπέρμετρη φιλοδοξία, δεν θα δίσταζε να περάσει πάνω από το ίδιο του το πτώμα.”