Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Βρώμα  και  δυσωδία

Είναι τέτοια η αποφορά που αναδύεται εσχάτως  (από διαφορετικές πλευρές, συγχρονισμένα και διόλου τυχαία) στον δημόσιο βίο, που σκέφτεσαι ότι ίσως μόνο έτσι βρει εφαρμογή (στους εν υπνώσι εγκεφάλους) το “ουδέν κακόν αμιγές καλού” ή όπως είπε -για την ισχύ της θανατικής ποινής στο Τέξας- ο Αμερικανός κωμικός George Carlin:

“Ξέρετε ποια είναι η καλή πλευρά όλων αυτών των εκτελέσεων στο Τέξας; Λιγότεροι Τεξανοί.”

Η «υπόθεση βρωμάει» όταν ο πρώην πρόεδρος του ΣτΕ Νίκος Σακελλαρίου έχυσε «μαύρο δάκρυ» μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες γιατί διέρρευσε, λέει, η απόφαση του ΣτΕ που έκρινε ως συνταγματικό τον νόμο Κατρούγκαλου και, κυρίως, επειδή “φοβούμαστε πλήρη εξαθλίωση των συνταξιούχων ”.

Την οποία διαρροή των αποφάσεων του ΣτΕ (και ενώ πολύωρες εκπομπές έκανε η Ιωάννα Μάνδρου στον ΣΚΑΪ, πριν ανακοινωθούν επίσημα οι αποφάσεις του) αλλά και την “πλήρη εξαθλίωση των συνταξιούχων”, δεν «φοβήθηκε» όταν αποφάσιζαν ότι ο νόμος για τις τηλεοπτικές άδειες είναι αντισυνταγματικός, και γλύτωναν οι καναλάρχες την καταβολή 247 εκ. €.

Όταν αποφάσιζαν ότι οι λίστες των μεγαλόσχημων φοροφυγάδων (π.χ. Λαγκάρντ) μπαίνουν στο «ψυγείο»  και δεν πληρώνουν.

Όταν αποφάσιζαν ότι η υπουργική απόφαση για το «πόθεν έσχες» των δικαστικών (των ίδιων δηλαδή) αλλά και των πολιτικών τους φίλων,  που αποκρύπτουν περιουσιακά στοιχεία, είναι άκυρη.

Όταν αποφάσιζαν ότι ο νόμος Φίλη για την διδασκαλεία των θρησκευτικών είναι αντισυνταγματικός, λες και δεν αποφασίζει η πολιτεία αλλά οι Αγιατολάχ του δόγματος.

Τα πρωτεϊνούχα δάκρυα (του τέως προέδρου) που ποτίζουν την πολιτική σκοπιμότητα, είναι «βρώμα και δυσωδία».

 Η «υπόθεση βρωμάει» όταν ο Κούλης  κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι “έχει οδηγήσει τους Έλληνες στην φτώχεια και στην εξαθλίωση”.

Δεν χρειάζεται καν να ρωτήσει κανείς ποιες πολιτικές οδήγησαν στην μεγαλύτερη σύγχρονη ανθρωπιστική κρίση στον τόπο μας, ούτε ποιοι έφεραν το ΔΝΤ, την τρόικα, τα μνημόνια, την λιτότητα και τις απολύσεις.

Αρκεί να θυμηθούμε όλοι ότι, επί προεδρίας του Κούλη, εκεί στην ΝουΔου:

Δεν ψήφισαν τον νόμο για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.

Δεν ψήφισαν τον νόμο για την δωρεάν πρόσβαση των ανασφάλιστων στη δημόσια υγεία.

Δεν ψήφισαν τον νόμο για τα σχολικά γεύματα.

Δεν ψήφισαν τον νόμο για το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης.

Δεν ψήφισαν την εφάπαξ καταβολή οικονομικής ενίσχυσης των χαμηλοσυνταξιούχων. 

Η δήθεν όψιμη κοινωνική ευαισθησία (του αρχηγού Κούλη) που εδράζεται στην πολιτική εξαπάτηση, είναι «βρώμα και δυσωδία».

Η «υπόθεση βρωμάει» όταν για το σκάνδαλο Novartis και στην ψηφοφορία για την επιστροφή του φακέλου στην δικαιοσύνη, για να μην παραγραφούν τα τυχόν αδικήματα από την παραμονή της υπόθεσης στην προκαταρκτική επιτροπή, σύσσωμη και έντρομη η αντιπολίτευση αποχωρεί.

Εντάξει, άντε και καταλαβαίνουμε τα στελέχη της  ΝουΔου και του ΚΙΝΑΛ που επιζητούν να μην επιληφθεί της έρευνας η τακτική δικαιοσύνη (όπως στις Η.Π.Α. που έφτασε μέχρι το γραφείο του Τράμπ).

Άντε και κατανοούμε τους λόγους για τις απειλές του Σαμαρά “θα τους πάω μέχρι τέλους” ή για την χυδαιότητα του Λοβέρδου “ο Τσίπρας είναι Αρχισυμμορίτης”, αλλά –κάποιοι από μας- δεν κατανοούμε την δήλωση του Κουτσούμπα:  “Το ΚΚΕ δεν θα νομιμοποιήσει διαδικασίες παρωδία και παιχνίδια εντυπωσιασμού και αποχωρεί”.

Οι δήθεν Κομμουνιστές που φοβικά συντάσσονται με τις πιο ακραίες πτυχές της συντήρησης, είναι «βρώμα και δυσωδία».

Ή όπως είπε ο Orson Welles:

“Ποτέ μην αγγίζεις σκατά, ούτε με γάντι. Το γάντι γίνεται πιο σκατένιο, αλλά το σκατό δεν γίνεται πιο γαντένιο.”