Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Τα κουμπιά της Αλέξαινας

Η επόμενη εκλογική αναμέτρηση σίγουρα θα είναι μια σκληρή σύγκρουση για δύο, αλλά δεν πρόκειται να είναι η επιτομή της –κατά Βαρουφάκη-  «θεωρίας των παιγνίων», η οποία στηρίζεται στην ανάλυση εκείνων των παραμέτρων που προσδιορίζουν (σχεδόν με βεβαιότητα) ποιος εκ των δύο, όταν βρεθούν σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης, θα στρίψει πρώτος το τιμόνι.

Και τούτο γιατί η σύγκρουση, από την μεριά της ΝουΔου,  δεν προβλέπεται να γίνει με ξεκάθαρους προγραμματικούς όρους και με διαπιστευτήρια χρηστής και αποτελεσματικής διακυβέρνησης.

Δεν συμφέρει, καταλάβατε;

Αυτή είναι η απόρθητη  έδρα του αντιπάλου της, που δεν περνά κανείς από κει, ακόμα κι αν ο διαιτητής είναι «πιασμένος», ακόμα κι αν όλοι οι book το δίνουν «ξερό διπλό» σε όλα τα στοιχηματικά μαγαζιά της Μαλαισίας.

Η «Κούλειος» αντιπαράθεση γίνεται με το δίπολο:

Πρώτον, βομβαρδισμός με fake news και κατασυκοφάντηση του αντιπάλου, γκεμπελικής εμπνεύσεως.

Δεύτερον, παρουσίαση της πολιτικής του «πρότασης» μέσα από το πρίσμα του “δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από την λαμπρή εικόνα μιας θολής ιδέας.”

Έτσι ο «υπέρ πάντων αγών» από την ΝουΔου προβλέπεται να είναι του τύπου: “Άλλος με την βάρκα μας;” και με βασικό «πολιτικό» επιχείρημα: “Καπετάνιος θηλυκός, επιβάτης λωλός”.

Πως διαμορφώνεται όμως η πολιτική γεωγραφία, πριν τον «απόπλου»;

Κατ’ αρχήν το ΚΙΝΑΛ (που, κατά την ηγεσία του, προαλείφεται για τον ρόλο του «ανεξάρτητου πολιτικού μπαλαντέρ») έχει απολέσει και το έσχατο φύλο (της  κοινωνικά ευαίσθητης) συκής, τείνοντας -με φρενήρη ρυθμό- στις θέσεις του ακραίου και κοινωνικά ανάλγητου συντηρητισμού.

Έτσι από «μπαλαντέρ» έχει μετασχηματιστεί σε «τσόντα» της Σαμαρικής δεξιάς, άδοντας το: “Κι αν σε θέλω κι αν με θέλεις τίποτα δεν βγαίνει/ στο ακραίο το κατάρτι είμαστε δεμένοι.”  

Από την στιγμή  μάλιστα που απενεργοποίησε, η Φώφη, τον  «αερόσακο» της απλής αναλογικής δεν υπάρχει σωτηρία. Το αφήγημα του ΚΙΝΑΛ περί «Σοσιαλδημοκρατίας και Κεντροαριστεράς» εξαντλήθηκε,  χρεοκόπησε και δεν επανακυκλοφορεί.

Αυτό είναι το  ένα «κουμπί της Αλέξαινας»!

Το κενό που αφήνει το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ, μπορεί να καλυφθεί (έστω κατά ένα μέρος) από την ΝουΔου, με την θεωρία του «μεσαίου χώρου» που είχε αναπτύξει με αληθινά απόλυτη επιτυχία (Γκραν Σουξέ) ο Καραμανλής ο «Ραφηνάτος»;

Τι λες τώρα; Ξεχνάς ότι μεσολάβησε η περίοδος του «Μεταφοραί – Μετακομίσεις (στην ακροδεξιά) ο ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ». Επί θητείας του όχι μόνο δεν εξαπλώθηκε η ΝουΔου προς το Κέντρο για να προσελκύσει τα «ορφανά» του «Υλικά Κατεδαφίσεως το ΠΑΣΟΚ», αλλά εγκατέλειψε πολιτικά ανέστιους και στην μοίρα τους, τους συντηρητικούς νοικοκυραίους που δεν τον ακολούθησαν στο τρενάκι του ακροδεξιού τρόμου και του εθνικιστικού παραλογισμού.

Κακά τα ψέματα, η ΝουΔου της εποχής μετά τον Καραμανλή τον «Ραφηνάτο», δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την προηγούμενη –από ιδρύσεως της-  μακρά περίοδο.  Μια νέα ιστορική πραγματικότητα, διαμετρικώς αντίθετη με την προηγούμενη έχει γεννηθεί.

Άλλη είναι πλέον η ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα της και άλλες οι κοινωνικές της αναφορές.

Η ταυτότητα της είναι εθνικιστική και ακροδεξιά, ενώ οι αναφορές της εδράζονται στον κοινωνικό και οικονομικό ρατσισμό.

Αυτό είναι το  έτερο «κουμπί της Αλέξαινας»!

Έτσι το στοίχημα της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ απλοποιείται, φυσικά εφ’ όσον πείσει ότι παραμένει μία κοινωνικά ευαίσθητη δύναμη, σε ένα κράτος δικαίου, η οποία διαχειρίζεται με αδιάφθορο τρόπο το δημόσιο χρήμα.

Γιατί ο Τσίπρας έχει αυτό που δεν έχει ο αντίπαλος του και είναι, κατά τον συγγραφέα Halldór Laxness:

“Δυνατή συσκευασία, ξεκάθαρη διεύθυνση αποστολής.”