Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Διχαστικό μίσος ή μισητός διχασμός;

Το διάγγελμα του πρωθυπουργού από την Ιθάκη αντιμετωπίστηκε –κυρίως-  από την ΝουΔου ως “Διάγγελμα διχασμού” και  “Κήρυγμα μίσους ”, τονίζοντας μάλιστα ότι “με ευθύνη του Τσίπρα διαμορφώνονται συνθήκες ακραίας πόλωσης. ”

Τους ακούς και  μένεις εμβρόντητος, σκεπτόμενος πως “μάλλον επειδή το φως ταξιδεύει πιο γρήγορα από τον ήχο, κάποιοι άνθρωποι φαίνονται ευφυείς μέχρι να τους ακούσεις να μιλούν.”

Δεν νομίζω στην πολιτική ιστορία του τόπου, άλλη (δημοκρατικά εκλεγμένη) κυβέρνηση, να μισήθηκε, να λοιδορήθηκε, να συκοφαντήθηκε και να πολεμήθηκε με όλα τα βρώμικα μέσα -από την αντιπολίτευση- τόσο πολύ.

Από τις Ευρωεκλογές του 2014, που έγινε εμφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τις εκλογές όποτε γίνουν, αλλά ειδικότερα μετά τον Γενάρη του 2015 (που τις κέρδισε) ξεβράστηκαν βουνά ολόκληρα και κατά κύματα, η πόλωση, το μίσος και ο διχασμός.

Πριν στεγνώσει το μελάνι, στο Προεδρικό μέγαρο, της ανάληψης των καθηκόντων από την νεοεκλεγμένη κυβέρνηση, αναπτύχθηκε ακαριαία και η πολιτική της «παρένθεσης» και η ρητορεία του «υπογράψτε ότι σας βάλλουν μπροστά σας και κοπανάτε την για να εφαρμόσουμε εμείς τα χρήσιμα μνημόνια, που τα πιστεύουμε και έχουμε το απαραίτητο know how» και άλλα φαιά και φασιστικά.

Αλλά οι ξεροκέφαλοι «ινδιάνοι» συνέχιζαν να εμμένουν, να επιμένουν, να διαπραγματεύονται και να μην παραδίδονται, κόντρα σε όλα και σε όλους, μέσα κι έξω από την Ελλάδα.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Η μισητή κυβέρνηση της Αριστεράς προκήρυξε και κέρδισε δημοψήφισμα, επαναπροκήρυξε (αφού υπέγραψε μνημόνιο) και ξανακέρδισε εκλογές, όλο την πίεζαν για νέες εκλογές και όλο δεν τις έκανε, όλο εξαναγκαζόταν σε νέα επώδυνα μέτρα και όλο τα απέφευγε, όλο κοβόταν στις αξιολογήσεις  και όλο τις πέρναγε, όλο απομονωνόταν πολιτικά και όλο κέρδισε συμμάχους, όλο θα υπέγραφε νέα μνημόνια και ολοκληρωτικά μας έβγαλε από δαύτα. Τόμπολαααα!

Και τώρα; Τώρα ο Τσίπρας είναι ο εξάγγελος του μίσους και του διχασμού, γιατί δήλωσε ότι “δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις αιτίες και τα πρόσωπα που οδήγησαν τη χώρα στα μνημόνια”. 

Θα έπρεπε να ξεχάσουμε ε;

Είναι τόσο ανόητη η αντιπολιτευτική πολιτική της ακροδεξιάς (πια) ΝουΔου απέναντι στην κυβέρνηση, και τόσο ηλίθια τα επιχειρήματα που προβάλλει, σαν κάποιος που προσπαθεί απεγνωσμένα να πείσει το ακροατήριο του ότι, επειδή το τριαντάφυλλο είναι πιο ωραίο από το μαρούλι, κάνει πιο καλή σαλάτα.

Για πείτε μας εκεί στην (πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, έχει ακόμα πιο χαμηλά;) ΝουΔου, είναι πολωτικές ή συναινετικές, είναι διχαστικές ή ενωτικές, είναι μίσους ή ομοψυχίας, οι δηλώσεις:

Του Βασίλη Οικονόμου που μίλησε για “κλωτσιές και δρόμο” αναφερόμενος στον πρωθυπουργό και στην Ρ. Δούρου.

Του Άδωνι Γεωργιάδη που είπε ότι “ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα εκτός των πλαισίων του Δημοκρατικού τόξου”.

Του Γιώργου Κύρτσου που ανάφερε ότι “ο πρωθυπουργός ακολουθεί την παράδοση Τσαουσέσκου”.

Του Κώστα Κυρανάκη που υπογράμμισε ότι “ αυτά δεν τα έκανε ούτε η χούντα”.

Του Μαυρουδή Βορίδη που δήλωσε ότι “πρέπει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς για να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία με οποιαδήποτε μορφή της. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να κάνει παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία, γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές”.

Καλείσαι δηλαδή Κούλη («δημοκρατικά» και «αντιπολωτικά») να θέσεις εκτός νόμου (συλλήβδην) την Αριστερά.

Γιατί όπως έλεγε ο συγγραφέας J. Baretti:

“Είμαι απαλλαγμένος από προκαταλήψεις. Μισώ τους πάντες εξίσου.”