Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Το κράτος είμαι εγώ

Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις πολιτικού γενιτσαρισμού που έχουν καταγραφεί στην πολιτική μας ιστορία. Μακρύς ο κατάλογος των πολιτικών ανδρών και γυναικών που, με περίσσια ευκολία και εν μία νυκτί, μετοίκησαν σε αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα.

Ορισμένοι(ες) μάλιστα δεν μπαίνουν καν στον κόπο να ενταχθούν σε κάποιον άλλο πολιτικό σχηματισμό καθώς (παραμένοντας στον κομματικό τους κλωβό) δημιουργούν με σχέδιο και επιβάλουν με υπομονή μια νέα φυσιογνωμία πολιτικού εξαμβλώματος,  αλλάζοντας πλήρως το DNA του κόμματος τους, με μεθόδους και υλικά που δανείζονται απευθείας από το πιο απεχθές οπλοστάσιο του ακραίου αντιπάλου τους, τον οποίο μέχρι κάποια στιγμή πολεμούσαν.

Βέβαια το χειρότερο είναι ότι συνεχίζουν και καμώνονται τους πιστούς στρατιώτες της ιδεολογικής μήτρας που τους γέννησε.

Οι μετοικούντες απευθείας και με «ελευθέρας» στον μέχρι πρότινος αντίπαλο χαρακτηρίζονται από γενιτσαρισμό.

Οι παραμένοντες και εργαζόμενοι σκληρά για τον αντίπαλο χαρακτηρίζονται από πεμπτοφαλαγγιτισμό.

Ωστόσο και οι πρώτοι και οι δεύτεροι διακατέχονται από φανατισμό, μισαλλοδοξία και βαθύ αίσθημα αντεκδίκησης για ότι υπηρέτησαν στα άγουρα πολιτικά τους νιάτα.

Ο “αχ, που σαι, νιότη, πού δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος” - Λοβέρδος αποτελεί μια εξέχουσα περίπτωση της δεύτερης κατηγορίας με ισχυρές πιθανότητες να προαχθεί στην πρώτη, υπό την προϋπόθεση ότι θα  κατορθώσει να βγει αλώβητος από την δικαστική εμπλοκή του στο σκάνδαλο Novartis.

Άλλωστε χαρακτηριστικό της αλματώδους προόδου του ανδρός είναι ότι μαζί με τον Άδωνη Γεωργιάδη αποτελούν κυριολεκτικά τους Διόσκουρους της Βουλής, χωρίς φυσικά να διαθέτουν καμία από τις αποδιδόμενες στους μυθικούς αδελφούς αρετές όπως της γενναιοψυχίας και της ευγένειας. Ακριβώς το αντίθετο μάλιστα.

Τι κι αν ο Ανδρέας υπήρξε στέλεχος της σπουδάζουσας του ΚΚΕ και μάλιστα «σκληροπυρηνικός» (κατά δήλωση του το 2003) ενώ ο Άδωνης είχε για πνευματικό του πατέρα τον θεωρητικό του φασισμού Κώστα Πλεύρη και θαύμαζε και συναγελαζόταν με τον -καταδικασθέντα για εσχάτη προδοσία- ισοβίτη πραξικοπηματία Στυλιανό Παττακό.

Από τότε βέβαια για τον Ανδρέα Λοβέρδο κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Μπήκε το 2000 στο κοινοβούλιο και δεν βγήκε ποτέ ενώ διετέλεσε πολλές φορές κορυφαίος υπουργός με πρωθυπουργούς τους Κ. Σημίτη, Γ. Παπανδρέου και Α. Σαμαρά. Σε όλη αυτή την διαδρομή του φρόντισε να σκουραίνει τις πολιτικές του αποχρώσεις και από το ανοιχτό πράσινο να περνάει στο φαιό για να καταλήξει στο κατάμαυρο.

Ένα τσιγάρο δρόμος η πορεία από την υπεράσπιση του δικαιώματος της μη αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες, μέχρι την αισχρή, απάνθρωπη και παράνομη διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, την κατάρρευση της κοινωνικής ασφάλισης, την αμέριστη συμβολή του στην χρεοκοπία του δημόσιου συστήματος υγείας, την ευθεία ρατσιστική επίθεση σε Ρομά και Πακιστανούς “που πυκνώνουν τις συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ”.

Φυσιολογική κατάληξη αποτελεί η ποινική δίωξη του για το αδίκημα της δωροληψίας κατ' εξακολούθηση για την υπόθεση της Novartis που παρήγγειλε στην Εισαγγελία Πρωτοδικών η, Εισαγγελέας κατά της Διαφθοράς, Ελένη Τουλουπάκη.

Όταν το θράσος ντύνεται με απελπισία τότε ο Λοβέρδος ζητάει από το Δικαστικό Συμβούλιο την εξαίρεση της Ε. Τουλουπάκη, όταν το αίτημα παμψηφεί απορρίπτεται χυδαιολογεί κατά των μαρτύρων, των δικαστών, των πολιτικών του αντιπάλων, ενώ απειλεί και υπόσχεται ότι “θα τους συντρίψω”, πιστός στο Λουδοβίκειο δόγμα «το κράτος είμαι εγώ».

Μόνο που εμείς οι άλλοι είμαστε οπαδοί διαφορετικού δόγματος,  αυτού που διατυπώθηκε  από τον συγγραφέα Nicolás Gómez Dávila:

“Όποιος μας πρόδωσε, δεν θα μας συγχωρέσει ποτέ για την πράξη του αυτή.”