Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Επικίνδυνος πατερναλισμός 

“Ξέρεις να κλέβεις; Ξέρω. Ξέρεις να κρυφτείς; Όχι! Ε, μην κλέβεις βρε ηλίθιε.” Ο αχαλίνωτος πατερναλισμός τους δεν κρύβεται πλέον θυμίζοντας τις «καλές» προδικτατορικές περιόδους, τότε που χωρίς προσχήματα καταπατούσαν κάθε δημοκρατικό δικαίωμα και κάθε έννοια νομιμότητας που οι ίδιοι είχαν αναγκαστεί να θεσπίσουν.

Τα φύλλα συκής που χρησιμοποιεί η Δεξιά αποτελούν κάποιο δημοκρατικό προκάλυμμα όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, κυρίως την Άνοιξη, περίοδος που είναι παχιές οι αγελάδες.  Στην βαρυχειμωνιά (των ισχνών αγελάδων) τα φύλλα πέφτουν φανερώνοντας την αποτρόπαια γύμνια τους. Ανέκαθεν η Δεξιά ήταν φυλλοβόλος παράταξη και ουδέποτε δημοκρατικά αειθαλής.

Απροκάλυπτα, βίαια, αντισυνταγματικά, χρησιμοποιώντας ιδιοκτησιακά το κράτος, παραχωρούν με αντιπαροχή τα δημόσια αγαθά σε ιδιώτες.

Μέτρο πολιτισμού και δημοκρατίας για κάθε σύγχρονη κοινωνία είναι η μεγαλύτερη, απρόσκοπτη και ελεύθερη πρόσβαση στα αγαθά της παιδείας και της υγείας. Η κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη απαντάει σε αυτά με την γλώσσα έξω και με την φράση “καληνύχτα κι έφεξε”.

Μάλιστα έχουν το θράσος, για τα μέτρα που φέρνουν να επικαλούνται την ανάπτυξη μέσω της άνθησης της επιχειρηματικότητας, αλλά –προς θεού- σε διασφαλισμένες συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού.

Σα να λέμε πατριώτη, το αναφαίρετο δικαίωμα σου για δωρεάν δημόσια παιδεία και υγεία θα παραχωρηθεί σε ιδιώτες (αφού, ως γνωστόν, μόνο αυτοί οι κούκοι φέρνουν την Άνοιξη) έναντι βεβαίως κάποιου σοβαρού χρηματικού ποσού, που θα προκύπτει από την «σφαγή» του υγιούς -μεταξύ τους- ανταγωνισμού για να σε πιάσουν πελάτη επειδή θα πάψεις να είσαι πολίτης.

Η Ν. Κεραμέως αφού έλυσε τα ζητήματα της υποχρεωτικής κατήχησης των μαθητών, μηδέ εξαιρουμένης της ημέρας των «τριών ιεραρχών» που μετέτρεψε από αργία σε ημέρα «διαφώτισης» (γιατί κατά τον Αρχιεπίσκοπο “οι αργίες είναι για τους τεμπέληδες”) είπε να ασχοληθεί και με την τριτοβάθμια εκπαίδευση και τραβώντας «προς τη Νίκη» ψήφισε την εξίσωση των πτυχίων από τα δημόσια πανεπιστήμια με τα πτυχία από τα ιδιωτικά κολέγια, που είχε καταργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την έξοδο μας από τα μνημόνια.

Η υπουργός που προανήγγειλε ως εισαγωγικό βαθμό στις πανελλαδικές εξετάσεις το δέκα, νομοθετεί την εξίσωση των αποτυχόντων με τους επιτυχόντες, εφ’ όσον φυσικά (οι οικογένειες των αποτυχόντων) έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν αδρά κάποιο ιδιωτικό κολέγιο. (“Και η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες.”)

Στην δημόσια υγεία η χώρα μας πέτυχε κάτι μοναδικό τα τελευταία 4 χρόνια. Κατόρθωσε κάτω από σκληρή μνημονιακή επιτροπεία να αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες υγείας και παράλληλα εξοικονομώντας πόρους -από ένα μεγάλο μέρος της διαφθοράς του συστήματος- να δώσει ελεύθερη πρόσβαση στα νοσοκομεία σε 2,5 εκατομμύρια απόρους  και ενώ οι ανήμποροι να πληρώσουν τις υπηρεσίες της ιδιωτικής ιατρικής φροντίδας στράφηκαν στη δημόσια υγεία, αυξάνοντας  την κίνηση στα επείγοντα κατά 25%.

Σήμερα η κυβέρνηση ναρκοθετεί τον δημόσιο χαρακτήρα των νοσοκομείων και με ΣΔΙΤ εξαγγέλλει την κατάργηση της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης των νοσοκομειακών γιατρών και της παροχής υπηρεσιών υγείας από ιδιώτες εντός του ΕΣΥ, μετατρέποντας έτσι τα δημόσια νοσοκομεία σε ΝΠΙΔ. Το αποτέλεσμα θα είναι οι μεγάλες αναμονές, τα ράντζα, η εξουθένωση των νοσηλευτών που οδηγούν απευθείας στην αγκαλιά των κλινικαρχών.

Όταν λειτουργείς πατερναλιστικά, πρέπει να γνωρίζεις ότι πάντα θα υπάρχει ένας μεγαλύτερος πατερναλισμός που θα σου επιβάλλεται και τότε δεν δικαιούσαι να διαμαρτύρεσαι στην Μέρκελ για τον αποκλεισμό της χώρας.

Όπως έλεγε και ο Μιραμπώ:

“Υπάρχει κάποιος χειρότερος από το δήμιο. Είναι ο βοηθός του.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Πως τον πετσόκοψες έτσι τον Ερντογάν ρε Κυριάκο;

“And the winner is …. Aikaterini Sakellaropoulou”. Σε μια λαμπρή τελετή  ο πρωθυπουργός εξήγγειλε το όνομα της υποψήφιας  για την θέση της ΠτΔ και στην συνέχεια επιβεβαιώθηκε η επικράτηση της από την «επιτροπή των βραβείων» (Βουλή) για τον Α’ γυναικείο ρόλο.

«Μ’ ένα σμπάρο…εφτά τρυγόνια» όπως πιστεύουν στην επικοινωνιακή ομάδα του Μαξίμου, αφού το πρωθυπουργικό γραφείο δεν παράγει  πολιτική, παράγει επικοινωνία («Αυτό το μαντρί, αυτό το γάλα βγάζει»).

Πρώτον, είναι όνομα έκπληξη που ουδείς είχε αναφέρει, για να μην πω ούτε καν είχε φανταστεί.

Δεύτερον, είναι η πρώτη γυναίκα για ΠτΔ και αυτό –όσο να ‘ναι- κάνει κάποιο…..γκελ.

Τρίτον, είναι επιλογή που διχάζει λιγότερο την κοινοβουλευτική τους ομάδα από τον διαγκωνισμό των άλλων ονομάτων που είχαν ακουστεί.

Τέταρτον, έφερε σε «άβολη» θέση τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή την είχε προτείνει για πρόεδρο του ΣτΕ.

Πέμπτον, διευκόλυνε την Φώφη να μην ψάχνει «φερετζέ».

Έκτον, πέρασε μήνυμα στην ηγεσία της δικαιοσύνης γιατί υπάρχει πολύ «απλωμένο αλεύρι» με άμεσο κίνδυνο να τους «ξινίσει ο τραχανάς».

Έβδομον, επειδή οι σφαλιάρες που πέφτουν είναι απανωτές (συνάντηση με Τράμπ, Διάσκεψη Βερολίνου, ανακήρυξη ΑΟΖ της Τουρκίας με την Λιβύη, μεταναστευτικό-προσφυγικό, παραβιάσεις των Τούρκων πάνω από το…Θησείο), κάπου αλλού έπρεπε να αποσπασθεί η προσοχή του πόπολου.

Όμως «κάθε θαύμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερις». Τόσο κράτησε η πολιτική στρεψοδικία της κυβέρνησης με την προεδρική εκλογή, αφήνοντας μάλιστα τόσα απόνερα που το Μαξίμου κατάντησε πισίνα.

Η ντρίπλα είναι ωραία όταν σου πιάνει, όχι όταν σου κλέβει την μπάλα ο αντίπαλος γιατί τότε γίνεσαι σούργελο στο γήπεδο.

Ο πρωθυπουργός δεν εξήγησε γιατί το “φύγε εσύ, έλα εσύ” στον Παυλόπουλο, γιατί η Σακελλαροπούλου δεν του έκανε για πρόεδρος του ΣτΕ αλλά είναι η καλύτερη επιλογή για ΠτΔ, γιατί “γράφει ιστορία” με την επιλογή γυναίκας για το ύπατο αξίωμα ενώ η κυβέρνηση του έχει μόλις 2 γυναίκες σε 50 μέλη του υπουργικού συμβουλίου.

Όμως το απόλυτο κυβερνητικό vertigo καταγράφεται στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής..

Ο Ερντογάν απειλεί, γκριζάει όλο το Αιγαίο, ανακηρύσσει ΑΟΖ με την Λιβύη (κόβοντας στη μέση μέχρι και την μισή Κρήτη), εξαγγέλλει γεωτρήσεις, στέλνει στρατεύματα στην Λιβύη, συνομιλεί (και έχει εμφανώς την στήριξη) των Τράμπ, Πούτιν, Μέρκελ, αλλά είναι…..απομονωμένος!

Στην διάσκεψη του Βερολίνου η Ελλάδα παρακαλούσε να προσκληθεί και αφού η Μέρκελ μας έριξε πόρτα, ξεκίνησε το γαϊτανάκι της γελοιότητας:

Η Ειρήνη Αναστασοπούλου στο ΣΚΑΪ ξεκαθάρισε ότι: “'Η Ελλάδα δεν έχει προσκληθεί στην διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη, διότι αυτό προκύπτει από το αντικείμενο της διάσκεψης .”

Το Liberal αναρωτιέται: “Τι δουλειά έχει η Ελλάδα στη διαδικασία του Βερολίνου;”

Στο ίδιο μήκος κύματος η Βούλτεψη κατακεραυνώνει τους επικριτές της κυβέρνησης: “Δεν περίμενα να θέλετε να γίνουμε ως χώρα φύλαρχος στη Λιβύη….η Ελλάδα δεν έχει καμία δουλειά.”

Η Ντόρα Μπακογιάννη δηλώνει: “ Θα ακολουθήσουν κι άλλες πιο σημαντικές διασκέψεις για τη Λιβύη.”

Το Μαξίμου διαρρέει ψευδώς: “Με ευθύνη Τσίπρα η Ελλάδα δεν συμμετείχε στην προηγούμενη Διεθνή Διάσκεψη” (ενώ συμμετείχε στο Παλέρμο τον Νοέμβριο του 2018).

Και ο πρωθυπουργός λέει με στόμφο το ακατάληπτο: “H ελληνική κυβέρνηση θα κάνει ό,τι χρειαστεί, έτσι ώστε για να μην κάνει ό,τι χρειαστεί.”

Βέβαια έχει και η μοναξιά τα καλά της κατά τον Hubert Humphrey:

“Ένα πλεονέκτημα όταν μιλάς μόνος σου είναι ότι, τουλάχιστον τότε, κάποιος σε ακούει.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Το τέρας στη ντουλάπα

Υπάρχει κάτι πολύ χειρότερο από την πολιτική αναλγησία, κάτι πιο τρομακτικό από την πολιτική απάτη, κάτι πιο επικίνδυνο από την πολιτική εκτροπή, είναι η συνήθεια που μετατρέπεται σε ανοχή για να καταλήξει σε αποδοχή.

Είναι το σάπιο και μιαρό υπόστρωμα της αδιαφορίας που προσλαμβάνεται από το κοινωνικό σώμα και, εν τέλει, καταλήγει να διαλύει σαν καυστικό υγρό κάθε υγιή κοινωνικό ιστό.

Έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις: “Όταν η όψη του τέρατος πάψει να σε τρομάζει κοιτάξου στον καθρέφτη και θα ανακαλύψεις ότι μόλις άρχισες να του μοιάζεις”.

Το πλέον ανησυχητικό είναι ότι το τέρας δεν καμουφλάρεται με ρούχα παραλλαγής, δεν παριστάνει την νεράιδα με λευκό τούλι και αποκριάτικα φτερά, δεν μιλάει καν με την ήπια και εξασθενημένη φωνή της γιαγιάς πριν κατασπαράξει την κοκκινοσκουφίτσα. Βρυχάται, πετάει φωτιές, δείχνει τα κοφτερά του δόντια και επιτίθεται βάναυσα και χωρίς έλεος, επικουρούμενο από την κοινωνική αφασία.

Το τέρας είναι εδώ, είμαστε εμείς που αδιαφορούμε, όταν σε απευθείας (σχεδόν διακαναλική) σύνδεση παρακολουθούμε τους εισβάλλοντες «αστακούς» της αστυνομίας στην εκκένωση του κτιρίου που είχαν ανακαταλάβει οι «αναρχικοί» στο Κουκάκι. Με ασπίδες, με όπλα, με ρόπαλα, με καπνογόνα, με ελικόπτερα και drones, με άγριο ξύλο αδιακρίτως (ακόμα και στα κεφάλια, κυρίως σε αυτά), ενώ οι «αναρχικοί» έριχναν εναντίον των  αστυνομικών (κατά το αναλυτικό ρεπορτάζ της ΕΡΤ) βαριά αντικείμενα, μέχρι και μία… κιθάρα!!!

Το τέρας είναι εδώ, είμαστε εμείς που αδιαφορούμε, όταν την επομένη οι συλληφθέντες (20 νεαροί) σύρονται με την διαδικασία του αυτοφώρου στα δικαστήρια, με κατηγορητήριο που περιλαμβάνει έξι πλημμελήματα, σε εφαρμογή του δόγματος «θα σας εξαφανίσομεν».

Βέβαια, όπως καταγγέλλουν κάτοικοι των Εξαρχείων το κοινό έγκλημα όπως η διακίνηση ναρκωτικών, οι κλοπές σε καταστήματα, σε σπίτια και σε αυτοκίνητα ακόμα και με την παρουσία των ΜΑΤ (δίπλα τους) μένει στο απυρόβλητο, καθώς η αστυνομία έχει άλλη αποστολή στα Εξάρχεια.

Ο διοικητής του Α.Τ. Εξαρχείων (που συναντήθηκε μαζί τους, αντί του Χρυσοχοΐδη) ήταν σαφέστατος: “Ο σχεδιασμός άνωθεν είναι να χτυπηθεί πρώτα το πολιτικό και κοινωνικό έγκλημα στα Εξάρχεια”.

Το τέρας είναι εδώ, είμαστε εμείς που αδιαφορούμε, όταν ο Θάνος Τζήμερος περιφέροντας δημόσια -για πολλοστή φορά- το ναζιστικό του σαρκίο επιτίθεται και βρίζει τον άγρια δολοφονηθέντα εκπαιδευτικό Νίκο Τεμπονέρα γράφοντας χαρακτηριστικά: “Στις 9/1 η ΟΛΜΕ έχει κηρύξει νέα «κινητοποίηση» για τα 29 χρόνια από τη δολοφονία του ακροαριστερού αρχικαταληψία Τεμπονέρα”, ενώ παρακάτω συνεχίζει: “Αν δεν ξεδοντιάσεις τον κρατικό συνδικαλισμό δεν μπορείς να περάσεις ούτε μισή μεταρρύθμιση. Και στα σχολεία υπάρχει η μεγαλύτερη συνδικαλιστική σαπίλα. Τα παιδιά μας τα «διδάσκουν» –εκτός των πάντα υπαρχουσών λαμπρών εξαιρέσεων– αγράμματοι σταλίνες τεμπελχανάδες”.  

Το τέρας είναι εδώ, είμαστε εμείς που αδιαφορούμε, όταν ο Χρήστος  Χωμενίδης με χυδαίο άρθρο του για το μουσικό έργο «Σταυρός του Νότου» του Θάνου Μικρούτσικου αναφέρει κομπλεξικά: “Ο Θάνος Μικρούτσικος βροντούσε το πιάνο φορώντας κασκέτο καπετάνιου και το κοινό μύριζε στα σινιέ του ρούχα το ψαρόλαδο. Όταν πάλι άλλαζε σκοπό και τραγουδούσε «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη!», οι αποκάτω αφηνίαζαν, έτοιμοι να ξεπαρκάρουν τα τσερόκι τους και να ανατρέψουν τον καπιταλισμό. Μιλάμε για μαζική παραίσθηση, που οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία όχι μόνο του κράτους αλλά και της κοινωνίας”.

“Βιάσου λιγάκι άμα είναι να αυτοκτονήσεις. Χρειαζόμαστε το δωμάτιο για έναν ξάδερφο απ’ το Νότο.”

από την ταινία «Αλφαβίλ» του Γκοντάρ.

    

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω

Είναι κατακριτέα η διαφορετικότητα, είναι επικίνδυνη η αυτόνομη οντότητα, είναι επαναστατική η ανεξάρτητη σκέψη, είναι εγκληματική η εναντίωση στην εικόνα.

Το σύστημα απεχθάνεται το περιεχόμενο και επιμελείται του αμπαλάζ, σκοτώνει την εσωτερικότητα και αναπλάθει το σχήμα, εξοβελίζει το σώμα και εναγκαλίζεται το ρούχο.

Το σύστημα μισεί τον άνθρωπο, απεχθάνεται την προσωπικότητα και δοξάζει “ένα πουκάμισο αδειανό”.

Το σύστημα δολοφονεί τους ξεχωριστούς και αναπαράγει τα πανομοιότυπα “ανθρωπάκια του Γαΐτη”.

Η κοινωνία του συστήματος έχει τυποποιημένη σκέψη, αναπτύσσει την αισθητική του life style, ενημερώνεται από τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης, ενστερνίζεται την επικρατούσα «αλήθεια», πολεμάει το «άλλο» και το διαφορετικό, δέχεται ως εθνικό το συμφέρον της κάστας, πιστεύει στην δίκαιο της ατομικής ευκαιρίας και ψηφίζει μονοκούκι την αντανάκλαση του εαυτού της. Η εικόνα της εξουσίας είναι η δημοκρατική πλειοψηφία των copy paste ψηφοφόρων της εικόνας της.

Η κοινωνία του συστήματος εκπαιδεύεται αποκλειστικά για να τα κονομήσει, πολιτικοποιείται για να βολευτεί, κοινωνικοποιείται αναπτύσσοντας χρήσιμες δημόσιες σχέσεις, αθλείται για να κατακτήσει πάση θυσία την ατομική νίκη, ερωτεύεται τις αφορολόγητες τραπεζικές καταθέσεις, παντρεύεται τα διαβατήρια εισόδου στην ελίτ και έχει ανάγκες και επιθυμίες που εμπορεύεται η αγορά και τις ικανοποιεί αποκλειστικά από τα ράφια των ακριβών πολυκαταστημάτων.

Η κοινωνία του συστήματος λατρεύει την ατομικότητα και απεχθάνεται την συλλογικότητα, προσκυνάει το ιδιωτικό και πολεμάει το δημόσιο, θεοποιεί τον καπιταλισμό και δαιμονοποιεί τον σοσιαλισμό.

Η κοινωνία του συστήματος αναγνωρίζει την ομορφιά όταν είναι επώνυμη, την ωραιότητα όταν είναι διάσημη και την κουλτούρα όταν είναι glamorous.

Η κοινωνία του συστήματος καταδικάζει τον φόνο πρωτίστως όταν γίνεται από αλλοδαπούς αλλά παρέχει ασυλία στην Χ.Α. όταν δολοφονεί τους αλλοδαπούς, καταδικάζει ως εγκληματική ενέργεια την ρίψη μολότοφ  αλλά αθωώνει τους δολοφόνους 15χρονων (ως νόμιμη «άμυνα») ακόμα και αν δεν κρατάνε μολότοφ, καταδικάζει γενικώς την παιδεραστία αλλά συνηγορεί ειδικώς υπέρ των «δικών» της παιδεραστών (δεν υπάρχει έγκλημα) αφού έγινε με την συναίνεση των ανηλίκων, καταδικάζει τον βιασμό εκτός αν το θύμα “προκάλεσε” τον θύτη ή με το ντύσιμο του  φώναζε από μακριά ότι  “τα ήθελε”.

Η κοινωνία του συστήματος επενδύει μόνο με τζάμπα κρατικό χρήμα, φροντίζει επαρκώς τις κρατικές προμήθειες και αμείβεται για τις υπηρεσίες διαμεσολάβησης με δημόσιο μαύρο χρήμα,  φροντίζει για την ανάπτυξη της οικονομίας των φορολογικών παραδείσων και ασκεί δημοσιονομική πολιτική κόβοντας συντάξεις και απελευθερώνοντας την αγορά εργασίας  από τις «αντιαναπτυξιακές» διασφαλίσεις του κατώτατου μισθού.

Η κοινωνία του συστήματος σιχαίνεται τις διαδηλώσεις και προστατεύει τους «νοικοκυραίους», μισεί την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και προωθεί την ομογενοποιημένη σκέψη, επιβάλλει την ορθόδοξη θεοκρατία και πολεμάει την ανεξιθρησκία, έχει υψηλό “πατριωτικό” φρόνιμα αλλά ξεπουλάει στους ξένους τον πλούτο της χώρας (στα πλαίσια του δόγματος  “business αs usual”), πολεμάει για τα δίκαια της φυλής αλλά πολεμάει και κατά των δικαίων των αλλοφύλων, θεωρεί Έλληνες όσους γεννήθηκαν εξ αίματος Έλληνες και αναγνωρίζει ως Έλληνες μόνο εκείνους που διαπρέπουν διεθνώς με τα εθνικά σύμβολα.

“Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω” κατά την Γαλάτεια Καζαντζάκη.

Ο πρωθυπουργός είναι ακριβώς η εικόνα αυτής της κοινωνίας και η  ενσάρκωση αυτών των αξιών. Η πολιτική του εξαντλείται στην εικόνα του. Εικόνα γκόμενου, κολυμβητή, ποδηλάτη, σκιέρ. Εικόνα απόμακρου αλλά και ευπροσήγορου, χωρατατζή  αλλά και νουνεχούς, οικογενειάρχη αλλά και εργασιομανή.

Όμως κατά τον Φρίντριχ Νίτσε: “Δεν υπάρχουν ωραίες επιφάνειες χωρίς ένα τρομακτικό βάθος.”