Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Η εποποιία ενός (αντι)ήρωα  

Όσοι επιλέξαμε να ανήκουμε στην πολιτική -εξ αίματος- οικογένεια του Μανώλη Γλέζου, όσοι στρατευτήκαμε στα ίδια προτάγματα που αμετακίνητα υπηρέτησε από την πρώτη μέχρι την ύστατη εφηβεία του, όσοι ευλογηθήκαμε να διασταυρωθούμε μαζί του συζητώντας (γιατί άλλο;) για πολιτική, αλλά και για τις ιστορικές παρακαταθήκες, για τα επιστημονικά επιτεύγματα, για τις τεχνολογικές εξελίξεις, για ποίηση, για τραγούδι, για το χωριό του την Απείρανθο (που οι κάτοικοι του καθώς μιλάνε «στιχουργούν») δεν θα επιτρέψουμε ποτέ ο Μανώλης Γλέζος να καταταγεί στο πάνθεον μιας  βολικής επετηρίδας κάποιων άνευρων ηρώων.

Δεν θα επιτρέψουμε ποτέ να του χορηγηθεί το χρίσμα του πανεθνικού ήρωα αφού προηγουμένως αποφλοιωθεί από την διακριτή πολιτική του ένταξη και αφού ακολούθως αποστεγνωθεί από την ενοχλητική αγωνιστική του δράση.

Δεν θα επιτρέψουμε ποτέ να μετατραπεί σε ένα προσκυνηματικό τοτέμ της φυλής και να γίνει ένα ιστορικό απολίθωμα. «Ένας ήρωας με παντούφλες».

Ο Μανώλης Γλέζος κατόρθωσε κάτι μοναδικό, κατόρθωσε να διεμβολίσει όλα τα αδιαπέραστα κομματικά όστρακα του δημοκρατικού φάσματος, κατόρθωσε να κερδίσει την οικουμενική αναγνώριση και την κατάθεση σεβασμού και από τους παγκόσμιους εκείνους ηγέτες που αποστρέφονται μετά βδελυγμίας τις αρχές που υπηρέτησε αταλάντευτα και που τον καθόρισαν καταλυτικά, κατόρθωσε να κερδίσει καθολικά αλλά με κόπους, κινδύνους και θυσίες, το προσωνύμιο του «τελευταίου παρτιζάνου».

Και τα κατόρθωσε όλα αυτά χωρίς να κρύψει τίποτα από την αιώνια επαναστατική του ματιά, χωρίς να στρογγυλέψει καθόλου τον αιρετικό του λόγο και χωρίς να διανοηθεί -ούτε για ένα λεπτό- να καθίσει επάνω στις δάφνες που η ιστορία του απέδωσε.

Γιατί ο Μανώλης Γλέζος είναι ένας από τους ευαγγελιστές της σύγχρονης ιστορίας.

Η διαρκής ασυμβίβαστη και επαναστατική εποποιία ενός (αντι)ήρωα δεν αποστρατεύεται και ούτε φυλακίζεται  σε κάποια σελίδα ενός σχολικού βιβλίου που θα τιτλοφορείται: «Εγχειρίδιο της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας».

Γιατί τα ιστορικά εγχειρίδια δεν συμπεριλαμβάνουν (ακόμα) στην διδακτέα ύλη όλα τα ηρωικά κατορθώματα του Μανώλη Γλέζου, όπως (για να μαθαίνουμε ή να μην ξεχνάμε):

Το 1939 δημιούργησε μια αντιφασιστική ομάδα νέων ενάντια στην Ιταλική κατοχή της Δωδεκανήσου και τον δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά.

Το 1941 συμμετέχει ενεργά στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις γραμμές της ΟΚΝΕ του ΕΑΜ  και της ΕΠΟΝ.

Το 1942 συλλαμβάνεται από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής (καταδικασμένος σε θάνατο για την αφαίρεση της γερμανικής σημαίας από τον βράχο της Ακρόπολης) φυλακίζεται και υποβάλλεται σε φρικτά βασανιστήρια.

Το 1944 συλλαμβάνεται από έλληνες συνεργάτες των γερμανών «για αντεθνική δράση».

Το 1948 καταδικάστηκε σε θάνατο για «αδικήματα τύπου», επειδή ήταν συντάκτης του «Ριζοσπάστη».

Το 1951, αν και φυλακισμένος, εκλέχτηκε βουλευτής με την      ΕΔΑ.

Το 1958 καταδικάστηκε από το τακτικό στρατοδικείο σε ισόβια δεσμά για κατασκοπεία, καθώς «έθετε σε κίνδυνο την ασφάλεια και την άμυνα της χώρας».

Το 1963 συμμετείχε μαζί με το Γρηγόρη Λαμπράκη και το Λεωνίδα Κύρκο στην πορεία Ειρήνης του Ολντερμάστον.

Το 1967 (αμέσως μετά το πραξικόπημα) συνελήφθη και κρατήθηκε επί τέσσερα διαδοχικά έτη στο Γουδί, το Πικέρμι, στη Γενική Ασφάλεια, τη Γυάρο, το Παρθένι Λέρου και τέλος στον Ωρωπό απ΄όπου και απελευθερώθηκε το 1971 μετά από γενική αμνηστία.

Το 2010 τα ΜΑΤ έκαναν χρήση χημικών εναντίον του, επειδή συμμετείχε (πρώτος αυτός) σε πορεία διαμαρτυρίας κατά των μνημονιακών μέτρων.

“Η λατρεία των ηρώων είναι πιο ισχυρή όταν η σημασία που έχει η ελευθερία του ανθρώπου είναι στο ελάχιστο.”

Herbert Spencer