Οι Χρυσοί Όρχεις του Περικλή

Από τον Διογένη τον Σκύλο

Τις προάλλες βρέθηκα τυχαία στο καφέ του Μουσείου της Ακρόπολης, στο μπαλκόνι, διαβάζοντας στο tablet μου Θουκυδίδη. Τις διαπραγματεύσεις μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου. Οι Μήλιοι παρέμεναν ουδέτεροι στον Πόλεμο που είχε ξεσπάσει μεταξύ Σπάρτης και Αθήνας και δεν ήθελαν να ενταχθούν στην Αθηναϊκή Συμμαχία. Η Αθηναϊκή Συμμαχία ήταν μία πολιτική και στρατιωτική ένωση περίπου 150 αρχαίων ελληνικών πόλεων-κρατών, υπό την κηδεμονία της πόλης των Αθηνών, που είχε ως στόχο την αντιμετώπιση της περσικής απειλής. Οι Αθηναίοι λοιπόν, εκθέτουν μια σειρά επιχειρημάτων για να αποδείξουν πως είναι ορθό και προς το συμφέρον της Μήλου να ενταχθεί στην Αθηναϊκή Συμμαχία, όπως μετονομάστηκε η Δηλιακή Συμμαχία όταν ο Περικλής μετέφερε το συμμαχικό ταμείο στην Αθήνα.

Οι Μήλιοι επιχειρηματολογούν θεωρώντας πως όχι μόνο δεν είναι ορθό να ενταχθούν, αλλά δεν είναι καν προς το συμφέρον τους. Οι Αθηναίοι ανακοινώνουν πως αν δεν ενταχθούν στη Συμμαχία θα τους κάψουν, και οι Μήλιοι απαντούν πως δεν θα υποκύψουν στην απειλή και πως έχουν δίκιο να αποφασίζουν έτσι. Τότε οι Αθηναίοι λένε το αξεπέραστο: “Δεν αρκεί να έχεις δίκιο, πρέπει να έχεις και τη δύναμη να το υπερασπιστείς”. Σκότωσαν, λοιπόν, όλους τους άντρες, ενώ πούλησαν ως δούλους όλες τις γυναίκες και τα παιδιά. Όπου δεν πίπτει Λόγος πίπτει ράβδος, δηλαδή. Οποίος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας. Ορίστε: Δημοκρατία και Λόγος στην πράξη. Ήπια άλλη μια γουλιά από τον καφέ μου κοιτάζοντας τον Παρθενώνα, άφησα κάτω το tablet και ξεκίνησα να στρίβω τσιγάρο, απολαμβάνοντας τον ήλιο που μου ζέσταινε το πρόσωπο.

Εξακολουθώντας να κοιτάζω τον “ιερό” βράχο και τους γερανούς για την αναστήλωση του Παρθενώνα, μου ήρθε στο μυαλό το βίντεο που παρήγγειλε το Μουσείο της Ακρόπολης στον Γαβρά για την ιστορία του Παρθενώνα, και τελικά την προσπάθεια λογοκρισίας αυτού του βίντεο. Στο ελληνικό ιερατείο και τους Έλληνες πολιτικούς δεν άρεσαν όλες οι -ιστορικά τεκμηριωμένες- αναπαραστάσεις του βίντεο. Πιο συγκεκριμένα, δεν τους άρεσε καθόλου η αναπαράσταση των Χριστιανών που έσπαγαν τις αρχαιοελληνικές μαρμάρινες ψωλές από τα γλυπτά που σήμερα βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο.

Σκέφτηκα την αγεφύρωτη αισθητική, ηθική και πολιτισμική άβυσσο που χωρίζει την Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία με τον Χριστιανισμό, μια Ιουδαϊκή αίρεση, που κι αυτός ακόμα ο απόστολος Παύλος καταδίωκε φανατικά, μέχρι να του αναθέσει, σε όραμα, ο ίδιος ο Χριστός -αυτοπροσώπως- να κηρύξει τον Λόγο Του στην Οικουμένη. Έτσι έφτασε και στην Αθήνα. Οι Αθηναίοι Στωικοί και Επικούρειοι αφού τον άκουσαν με προσοχή, τον πήγαν στον Άρειο Πάγο για να δικαστεί επειδή “κήρυττε ξένα δαιμόνια”. Όταν όμως ο Παύλος άρχισε να μιλάει για ανάσταση νεκρών, οι φιλόσοφοι, που με δυσκολία συγκρατούσαν πια τα γέλια τους, απάλλαξαν τον Παύλο από τις κατηγορίες -λόγω βλακείας- και έτσι ο Saul ή Paulus ή Παύλος συνέχισε το θεάρεστο έργο του: να μπολιάσει τον Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό με τον ανατολίτικο σκοταδισμό των αποκαλυπτικών μονοθεϊστικών οραμάτων του Αβραάμ.

Τις σκέψεις μου διακόπτει μια έντονη συζήτηση που διεξάγεται στο διπλανό τραπέζι. Ένας τύπος με ξυρισμένο κεφάλι μιλάει Γαλλικά, ενώ ένας σοβαρός τύπος με πίπα του απαντάει στα Αγγλικά με κλασική βρετανική προφορά. Ο τρίτος της παρέας, που μοιάζει με βαλκάνιο και έχει κι αυτός ξυρισμένο το κεφάλι, σχολιάζει άλλοτε στα Γαλλικά και άλλοτε στα Αγγλικά. Γυρίζω και ξαναπιάνω τοtablet μου και συνεχίσω το διάβασμα. Η συζήτησή τους, από ότι πιάνει το αυτί μου, έχει να κάνει με την “Nature Humaine”, την “Human Nature”.

–“Την Ανθρώπινη Φύση; Ποια ανθρώπινη φύση; Εννοείς, φυσικά, την ανθρώπινη φύση όπως την καταλαβαίνουμε σήμερα, όχι ΤΗΝ ανθρώπινη φύση όπως ήταν και θα είναι στον αιώνα τον άπαντα…”, προσθέτει σε άπταιστα ελληνικά ο τρίτος της παρέας, και γυρίζω απότομα και τους κοιτάω. Νιώθω σαν να παίζω σε ταινία του Jean-Luc Godard. Από την αμηχανία μου, και για να κρύψω την έκπληξή μου, πίνω άλλη μια γουλιά καφέ και ξαναρχίζω να στρίβω το τσιγάρο που είχα αφήσει νωρίτερα άστριφτο. Ο τύπος που μίλησε ελληνικά μου είναι γνωστός, αλλά δεν μπορεί να είναι αυτός που νομίζω. Μπαίνω στο google. Πατάω “images”. Πληκτρολογώ “Κορνήλιος Καστοριάδης”. Με πιάνει ταχυπαλμία. Ο ένας είναι όντως ο Καστοριάδης. Τότε, ο άλλος ξυρισμένος πρέπει να είναι ο Michel Foucault. Πληκτρολογώ “Foucault”, αν και είμαι σίγουρος, και στη συνέχεια γράφω “Bertrand Russell”. Απίστευτο. Στο διπλανό τραπέζι κάθεται ο Καστοριάδης, ο Russell και ο Foucault και πίνουν ούζα. Κι επειδή στο Μουσείο της Ακρόπολης δεν σερβίρεται μεζές, έχουν πάρει σαντουϊτσάκια και τα έχουν κόψει σε μικρά κομματάκια. Και έχουν πιεί πολλά καραφάκια ούζο.

Κοιτάζω στα άλλα τραπέζια μήπως υπάρχουν κι εκεί εκπλήξεις. Άγνωστα πρόσωπα. Δίπλα, κολλητά στο τραπέζι των φιλοσόφων, είναι ένα τραπέζι με τρείς παππούδες που πίνουν αργά το νερωμένο κρασί τους, ενώ ο ένας από αυτούς -που μοιάζει με άστεγο- τρώει κάτι αποξηραμένα σύκα. Πιο πέρα δύο τραπέζια ενωμένα με πιτσιρικάδες τουρίστες που πίνουν αναψυκτικά -όλοι online- τραβάνε βίντεο και φωτογραφίες και τα ανεβάζουν στο facebook. Παραδίπλα, τρία τραπέζια με μαμάδες που πίνουν fredo, ενώ τα βαριεστημένα παιδιά τους γκρινιάζουν να φύγουν, και στη γωνία ένα ζευγάρι χιπστεράδων που διαβάζουν μαζί την Athens Voice και πίνουν ζεστό τσάι καλοκαιριάτικα.

Ο Russell, που τον έχει χτυπήσει λίγο το ούζο, ανεβάζει την ένταση: “Όλα αυτά είναι μπούρδες. Αυτό που θέλουν οι άνθρωποι είναι να αποκτούν δύναμη και να γίνονται όλο και πιο ισχυροί. Αυτό ήθελαν πάντα και αυτό θα θέλουν πάντα. Είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση. Ο ανθρώπινος πολιτισμός προόδευσε ακριβώς επειδή οι άνθρωποι ανταγωνίζονται για δύναμη”.

-“Δεν ήταν πάντα έτσι”, πετιέται όρθιος ο Καστοριάδης, “η Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία αποτελεί ένα παράδειγμα όπου τη δύναμη και την εξουσία την κατείχε το σύνολο των πολιτών και όχι κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα. Άρα υπάρχουν παραδείγματα πως η ανθρώπινη φύση μπορεί και να αλλάξει. Δεν είναι κάτι σταθερό”. Ο Καστοριάδης γυρίζει λίγο εκνευρισμένος στον Foucault: “Κι εσύ σταμάτα να χασκογελάς και υπερασπίσου με! Αφού συμφωνείς!”

-“Κορνήλιε, μην τρελαίνεσαι, σίγουρα δεν συμφωνώ με τον Βρετανό φίλο μας, αλλά κι εσύ όπως κι αυτός, για να περιγράψετε την ανθρώπινη φύση χρησιμοποιείτε τις λέξεις και τις έννοιες του πολιτισμού εντός του οποίου ανατραφήκατε, οπότε ό,τι λέτε εμπεριέχει αυθαίρετα την παραδοχή πως υπάρχει κάτι που ονομάζεται “ανθρώπινη φύση” και πως είναι δυνατόν να προσδιοριστεί κιόλας με λέξεις. Όσο για την Αθηναϊκή Δημοκρατία για την οποία μιλάς, αυτή αποτελεί φάρο και παράδειγμα ανθρώπινης φύσης προς μίμηση μόνο στη φαντασία σου. Συμβουλέψου λίγο τον Θουκυδίδη”.

Ο Καστοριάδης κάθεται σκεφτικός, γυρίζει προς το διπλανό τραπέζι και κοιτάζει στα μάτια έναν από τους παππούδες. Κι ενώ σκέφτομαι να του δώσω το tablet μου να διαβάσει Θουκυδίδη, ο παππούς από δίπλα, μετά από μια μεγάλη παύση, σηκώνεται όρθιος: “Κορνήλιε, έχει δίκιο ο Michel. Όταν έγραψα την ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου, ξεκαθάρισα πως αυτά τα εξιστορώ γιατί θα ξαναγίνουν. Και θα ξαναγίνουν γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου. Γιατί το ζητούμενο, ακόμα και στην Αθηναϊκή Δημοκρατία, ήταν η δύναμη και η εξουσία”.

-“Ε, δεν συμφωνείς μαζί μου, με τον Russell συμφωνείς. Δεν κατάλαβες τι είπα”, λέει χαμογελώντας ο Foucault, ενώ ο Καστοριάδης ξαναπαίρνει –φωνάζοντας- τον λόγο: -“Θουκυδίδη, στην Αθηναϊκή Δημοκρατία δεν συνέβαιναν αυτά που συμβαίνουν στις σημερινές φιλελεύθερες ολιγαρχίες που αυτοαποκαλούνται Δημοκρατίες. Οι Αθηναίοι πολίτες αποφάσιζαν όλοι μαζί. Τι είναι αυτά που λες;”

-“Ξέρεις καλύτερα από εμένα;” ξεσπά ο Θουκυδίδης, ενώ κινείται δείχνοντας την Ακρόπολη. “Όλα αυτά που βλέπεις απέναντι χτίστηκαν με τα λεφτά του συμμαχικού ταμείου. Χωρίς να ρωτηθούν οι σύμμαχοι. Κι οι περισσότεροι είχαν ενταχθεί στην Αθηναϊκή Συμμαχία μετά από εκβιασμό της Αθήνας. Ή μπαίνεις στη συμμαχία και πληρώνεις ή σε σφάζω. Και η κατασκευή της Ακρόπολης ανατέθηκε σε αυτούς που αναλάμβαναν πάντα όλα τα μεγάλα έργα”.

-“Στον Μπόμπολα και τον Βωβό;” πετάγομαι εγώ αυθόρμητα, και όσοι μιλάνε ελληνικά σκάνε στα γέλια.

-“Μάλιστα κύριε!”, συνεχίζει ακόμα πιο δυνατά ο Θουκυδίδης. “Στους Μπόμπολες και τους Βωβούς της εποχής. Στον Φειδία, τον Ικτίνο και τον Καλλικράτη. Αυτοί αναλάμβαναν όλα τα μεγάλα έργα της εποχής, με απευθείας ανάθεση από τον Περικλή. Και μετά ο Φειδίας έφαγε και μέρος από το χρυσάφι που του δόθηκε για να φτιάξει το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Παρθένου Αθηνάς”.

-“Αυτό δεν αποδείχτηκε ποτέ!” πετιέται κι άλλος παππούς: “Είχα φτιάξει το χρυσό ένδυμα της Παρθένου με τέτοιο τρόπο ώστε μπορούσε να αποσυναρμολογηθεί, και όταν ζυγίστηκε, βρέθηκε το βάρος ίσο με το αρχικό χρυσάφι που μου έδωσαν”.

-“Αυτό συνέβη επειδή δεν ήταν εκεί ο Αρχιμήδης”, προσθέτει χαμογελώντας αινιγματικά ο Russell και ρουφάει την πίπα του. “Αν ήταν εκεί ο Αρχιμήδης δεν θα ζύγιζε απλώς το μέταλλο του ενδύματος, αλλά θα κατάφερνε να υπολογίσει και τον όγκο του, και μετά θα ξέραμε αν ήταν νοθευμένο ή καθαρό χρυσάφι. Κι αν δεν κάνω λάθος, και στην Ολυμπία που πήγες μετά, πάλι κατηγορήθηκες πως έφαγες από το χρυσάφι για το άγαλμα του Δία”.

-“Και στην Αθήνα καταδικάστηκε τελικά”, προσθέτει ο Θουκυδίδης, “επειδή έφτιαξε τη φάτσα του, και τη φάτσα του Περικλή πάνω στην ασπίδα της Θεάς Αθηνάς”.

-“Όπως και ο Βωβός, που στις ταράτσες των κτιρίων του γράφει με τεράστια γράμματα το όνομά του”, πετιέμαι πάλι.

-“Βλέπεις; Πάντα έτσι ήταν τα πράγματα Κορνήλιε”, καταλήγει ο Russell.

Τα πνεύματα ηρεμούν, και όλοι ξαναγυρίζουμε σε αυτό που κάναμε, ενώ ο Φειδίας φεύγει εκνευρισμένος, πετώντας ένα χρυσό νόμισμα στο τραπέζι. Μετά από μια σύντομη παύση ο Καστοριάδης δεν κρατιέται: “Ωραία, ας το θέσω αλλιώς: Αν είναι να αλλάξουν τα πράγματα, τότε χρειάζεται να υπάρξει μια άλλη ανθρώπινη φύση, ένας άλλος τύπος ανθρώπου, ακόμα κι αν δεν πιστεύουμε πως έχει υπάρξει ποτέ πριν. Χρειαζόμαστε έναν νέο ανθρωπότυπο. Έναν άλλον άνθρωπο”.

-“Σε αυτό δεν διαφωνώ καθόλου” λέει ο Foucault. “Απλώς δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως μπορούμε να τον περιγράψουμε ή έστω να τον φανταστούμε αυτόν τον άνθρωπο. Και συνεπώς δεν ξέρουμε προς τα πού να κινηθούμε για να βρούμε τον άνθρωπο. Αν ήταν τόσο εύκολο θα τον είχε βρει και ο Διογένης”.

Η ομήγυρις τσουγκρίζει τα ούζα, και γυρνάει και κάνει “στην υγειά μας” και στους παππούδες. Οι δύο εναπομείναντες παππούδες σηκώνουν τα ποτήρια τους και πίνουν κι αυτοί από το κρασί τους.

Ο παππούς που είναι ντυμένος σαν άστεγος, αφού πιει το κρασί του, χώνει τα τελευταία αποξηραμένα σύκα στην τσέπη του, πίνει και το κρασί από το ποτήρι του Φειδία που έφυγε, και σηκώνεται να φύγει κι αυτός με τη σειρά του.

-“Έλα ρε Διογένη, μην είσαι έτσι. Πες κάτι κι εσύ. Κάνε μας έναν επίλογο” λέει ο Θουκυδίδης κλείνοντας το μάτι στους υπόλοιπους.

-“Δεν είμαι κλόουν να πω ατάκες να γελάσετε. Δεν καταλήξατε πουθενά, αποδεχτήκατε πως δεν υπάρχει άνθρωπος, και το γεγονός αυτό το βλέπετε μόνο σαν ένα ενδιαφέρον θέμα συζήτησης. Γράφετε βιβλία, δίνετε διαλέξεις, διδάσκετε στα πανεπιστήμια, σας χειροκροτούν, θα διαβάζουν τα βιβλία σας στους αιώνες, όπως του κυρ Θουκυδίδη από ‘δω, κι από κει και πέρα όλα τα άλλα είναι λόγια. Κι εσύ Καστοριάδη, που μου είσαι και ο πιο συμπαθής, θυμήσου πως ο Περικλής έκανε πιο αυστηρούς τους όρους για να θεωρείται κάποιος πολίτης. Κι απαγορευόταν σε όποιον δεν είναι πολίτης να έχει περιουσία. Κι έπαιρνε τα λεφτά των συμμάχων και έδινε μισθό στους πολίτες για να ψηφίσουν. Κι έβαλε εισιτήριο στα θέατρα για να μην τα χορηγούν οι πλούσιοι. Μάθε λοιπόν, πως όποια Δημοκρατία και να υπάρχει, άμεση, αντιπροσωπευτική, ιμπεριαλιστική ή εντελώς κάλπικη, πάντα θα υπάρχουν οι εχθροί, οι “σύμμαχοι”, οι γυναίκες, οι μέτοικοι και οι δούλοι που δεν θα μετέχουν ποτέ στις αποφάσεις. Πάντα οι πλούσιες μικρές μειοψηφίες θα παίρνουν τις αποφάσεις.

Και αν υπάρχουν και άνθρωποι σαν κι εμένα, που ζούνε και μιλάνε ελεύθερα, που δεν έχουν ανάγκη την αποδοχή των αρχόντων ή των διανοούμενων, τότε αυτοί χαρακτηρίζονται λαϊκιστές και γραφικοί. Κι από τα λόγια τους μένουν στην ιστορία μόνο τα τσιτάτα και οι έξυπνες ατάκες, για να εστιάζουν οι άνθρωποι στις ατάκες και όχι στην ουσία. Γιατί η ιστορία γράφεται από τους νικητές, όπως τους βολεύει. Κι έτσι οι εξουσιαστές δεν καθορίζουν μόνο το μέλλον αλλά και το παρελθόν. Το παρελθόν δεν είναι αυτά τα αγάλματα που φυλάτε ως κόρη οφθαλμού μέσα σε αυτό το μουσείο. Η Ακρόπολη είναι ένα μνημείο που χτίστηκε για να σας υποβάλει την ιδέα ενός κύρους και μιας αίγλης που δεν υπήρξε. Χτίστηκε με τα λεφτά των “συμμάχων” και με τη δουλειά των δούλων και των μετοίκων. Το μόνο που υπήρξε ήταν πόλεμοι, δουλεία και αίμα.

Αυτό που ξεχνάτε, είναι πως τα μνημεία κτίζονται όταν δεν υπάρχει ουσία. Όσο μεγαλύτερο το μνημείο τόσο μεγαλύτερο το κενό. Όπως αν υπήρχαν Θεοί δεν θα είχαν ανάγκη να πείσουν για τη μεγαλοπρέπειά τους μέσω τεράστιων ναών, έτσι κι οι άνθρωποι αν είχαν μεγαλείο δεν θα έκτιζαν θεόρατα μνημεία με κλεψιμαίικα λεφτά για να διαφημίσουν το υποτιθέμενο μεγαλείο τους. Η Ακρόπολη είναι η ταφόπλακα ενός άλλου πολιτισμού που θα μπορούσε να υπάρξει. Κάτω από την Ακρόπολη είναι θαμμένος ο άνθρωπος που ψάχνεις κύριε Καστοριάδη”.

Η σιωπή που ακολούθησε την αποχώρηση του Διογένη μου φάνηκε πως κράτησε ώρες. Έπειτα, οι φωνές και οι κραυγές μέσα από του μουσείο μας έκαναν όλους να τρέξουμε να δούμε τι συμβαίνει. Τρεις μεγαλόσωμοι αρχαιοφύλακες έσερναν τον κουρελή φίλο μας για να τον πετάξουν έξω. Μια μητέρα τραβούσε τα παιδιά της μακριά για να μην δουν το θέαμα του Διογένη με κατεβασμένα τα παντελόνια. Μια καθαρίστρια μάζευε με μια σφουγγαρίστρα τις ακαθαρσίες που είχε αφήσει πίσω του.

Ο Διογένης είχε χέσει μπροστά στο ρωμαϊκό αντίγραφο της Παρθένου Αθηνάς του Φειδία.

Η σκρόφα μου κλέβει τον άντρα!

Θανάσης Καρτερός

Πολλή μαυρίλα, παιδιά. Πολλή μιζέρια. Πολλή ξεφτίλα. Κι όχι από άνεργους, άστεγους, απόκληρους. Μ’ αυτούς πάλι και πάλι διαπιστώνεις το ορθόν το λαϊκού στίχου: Φτώχεια κι αν έχεις θύματα, έχεις καρδιά κι αισθήματα. Αλλά από τους άλλους. Κάποιους από τους άλλους τέλος πάντων. Αστούς με χρήμα, δύναμη, όνομα, καράβια, κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες, ΜΜΕ. Που μόλις τους ακούμπησε λίγο η Δημοκρατία και το κράτος κάνουν σαν κυράτσες γειτονιάς του εξήντα: Βοήθειααααα.  Η σκρόφα μου κλέβει τον άντρα!

Τέτοια και χειρότερα. Πού είναι η αρχοντιά σας, κύριοι βαρόνοι; Πού είναι η ψυχραιμία σας, που θέλετε να μείνετε και καβάλα στη χώρα; Πού είναι η παλικαριά σας, που κάνετε και μαθήματα στην Αριστερά; Ξελαρυγγιάζεστε για την ελεύθερη αγορά, αλλά τα κανάλια -και μαζί και τις κυβερνήσεις, και τις τράπεζες- τα έχετε παντρευτεί, έτσι; Και θέλετε να σουρομαδήσετε τη... σκρόφα που σας χαλάει τον γάμο. Που έρχεται σεινάμενη - κουνάμενη να σας σηκώσει από το κρεβάτι σας. Και να επιβάλει -άκου πράγματα- δημοπρασία!

Καλά, εσείς δεν προσκυνάτε πρωί, μεσημέρι, βράδυ την ελεύθερη αγορά; Δεν είναι η δημοπρασία, ο διαγωνισμός, ο ανταγωνισμός, ο πλειστηριασμός, μια κορυφαία στιγμή της; Αλλά, όπως φαίνεται, είστε φιλελεύθεροι, και νεοφιλελεύθεροι, και βάλε-φιλελεύθεροι, για τους άλλους. Όχι και για σας. Λυσσάτε με την κυβέρνηση, γιατί έχει -λέτε- κρατικίστικες ιδεοληψίες και άλλα τέτοια φούμαρα. Και την ίδια στιγμή, δεν έχετε πρόβλημα να θεωρείτε το κράτος κτήμα σας και τις δημόσιες συχνότητες ιδιωτικούς σας οίκους.

Αυτός κι αν είναι κρατικισμός. Συμπαγής, απόλυτος, βίαιος, φονικός. Το πειρατικό, ληστρικό, σαρκοβόρο κομμάτι μιας τάξης, που θέλει να κρατήσει τον απόλυτο έλεγχο των ειδήσεων και των συνειδήσεων, για να συνεχίσει το νταβατζηλίκι -αυτό δεν είναι δικό μου, έτσι;- σε βάρος μιας χώρας. Και δεν διστάζουν να βουλιάξουν σε πρακτικές μαφίας, να μετατρέψουν τα ΜΜΕ που ελέγχουν σε όπλα βιολογικού πολέμου, συκοφαντίας, ψεύδους και τελικώς ηθικής δολοφονίας όσων μπαίνουν στη μαύρη λίστα τους.

ΥΓ.: Απόδειξη της ξεφτίλας τους, οι σμπίροι με κάρτα της ΕΣΗΕΑ, που αναλαμβάνουν ανθρωποφάγα συμβόλαια. Άφες αυτοίς, όμως. Σήμερον της βαρονίας αυτών το καρπάζωμα. Μην κάνουμε εκπτώσεις στη μεγαλοψυχία. Στο κάτω-κάτω, τόσα μαρούλια χάρισαν, και τώρα που ρεστάρισαν θα γίνουμε ιεροεξεταστές τους;  Αυτή θα ήταν ευαισθησία γορίλλα...

avgi

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία    

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Βρόμα  η  δουλειά

Ο ισχυρισμός του  Ουμπέρτο Έκο  (που αναφέρεται στο  ομότιτλο  βιβλίο του) «Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις»  αφορά άλλες εποχές και κυρίως άλλες,  από  την Ελλάδα,  χώρες.

Στον τόπο μας όλες τις εποχές, όλους τους μήνες,  παλιές και νέες «μονταζιέρες», αόκνως και πυρετωδώς, εργάζονται  στην πατροπαράδοτη τέχνη της  «ύφανσης πιασιάρικων ειδήσεων».

Εννοείται βέβαια ότι τα fake «υφαντά της ενημέρωσης» προβάλλονται ως απολύτως αυθεντικά με βαρύγδουπους πρωτοσέλιδους τίτλους στις εφημερίδες και στο διαδύκτιο ή με στεντόρειες βραχνές φωνές στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα και φυσικά προτάσσονται των σημαντικών και πραγματικών  είδησεων, τις οποίες αφού τις επικαλύψουν ή τις διαστέψουν, στο τέλος τις εξαφανίζουν.

Εννοείται επίσης ότι στις περιπτώσεις που το «υφαντό»  βγει γεμάτο «κόμπους και ξέφτια», δηλαδή φωνάζει από μακριά ότι είναι «μαϊμού με  μπανάνα», τότε ο  «αποκαλυπτικός τίτλος» γίνεται «αμίληκτο ερώτημα».

Π.χ. Τίτλος-Ερώτημα: «Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;».

Υπότιτλος-Ερώτημα: «Ισχύει η δοθείσα διαβεβαίωση: “Ζει και βασιλεύει και τον κόσμο  κυριεύει” του Καπετάνιου της “ Τρύπιας βάρκας” στην γοργόνα αδελφή του;».

«Παλιά μου τέχνη κόσκινο» ή «Δουλειά δεν είχε το “νινί” και μάθαινε τσαγκάρης».

Επειδή ο Φασισμός δεν είναι μεν ιδεολογία αλλά τρόπος ζώης, δεν έχει ηθική. Έχει όμως αρχές. Πρώτιστη δε αρχή (της ανελεύθερης σκέψης και συνακόλουθα των ολοκληρωτικών -πολιτικών και φονταμελιστικών-  καθεστώτων)  είναι: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Μπορεί βέβαια «ελεύθερος πολίτης να είναι ο ενημερωμένος πολίτης» αλλά, στην περίπτωση τους,  όταν η ενημέρωση δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς τους εφευρίσκουν ειδήσεις απολύτως βολικές,  ανεξαρτήτως του εμπεριεχομένου βαθμού χυδαιότητας.

Βρόμα η δουλειά.

Είδηση είναι η τραγωδία της Αίγινας και η ανάγκη για κατανομή  ευθυνών και για απόδοση Δικαιοσύνης.

Διαπίστωση είναι ο μη εκσυγχρονισμός (μέχρι σήμερα) των διαδικασιών χορήγησης αδείας ταχυπλόου σκάφους και η μη αυστηροποίηση των κανόνων ασφαλούς πλεύσης, όπως και η μη παραδειγματική τιμωρία (πάλι μέχρι σήμερα) των, επικίνδυνων για την δημόσια ασφάλεια, παραβατών.

Πληροφορία είναι ότι ο νέος νόμος για τις «άδειες χρηστών ταχυπλόων σκαφών και σκαφών αναψυχής» βρίσκεται ήδη εδώ και τέσσερις μήνες στο Υπουργείο για διαβούλευση με τους εμπλεκόμενους φορείς.

Ενημέρωση είναι η δημόσια δέσμευση του Υπουργού Θοδωρή Δρίτσα ότι «δεν θα μείνει καμία πτυχή του τραγικού συμβάντος αδιερεύνητη και ότι άμεσα θα εισαχθεί στην βουλή για συζήτηση και ψήφιση το νέο κανονιστικό πλαίσιο».

Χυδαιότητα και όχι είδησεογραφία είναι να γράφεται με ψευδώνυμο στο facebook ότι «στην Αίγινα ήταν παρόντες οι υπουργοί Γιώργος Σταθάκης και Αλέκος Φλαμπουράρης».

Τυμβωρυχία και όχι ενημέρωση είναι η ανακάλυψη («ΤΑ ΝΕΑ»): «Εμπλοκή Δρίτσα στην προανάκριση με δηλώσεις και εκτιμήσεις» ενώ παρακάτω  αναφέρει: «φημολογία που συνέδεε στελέχη της κυβέρνησης με την τραγωδία της Αίγινας».

Αλητεία και όχι δημοσιογραφία είναι το δήθεν ερώτημα του Άρη Πορτοσάλτε «αν επέβαινε “Συριζόπουλο” στο ταχύπλοο» και η τοποθέτηση του (άλλου ογκόλιθου της δημοσιογραφίας) Μπάμπη Παπαπαναγιώτου: «Οι αντιδράσεις δείχνουν φόβο. Έχουν κάτι να κρύψουν;».

Φασίζουσα λογική είναι και όχι αρθρογραφία  τα όσα αναφέρει στο facebook ο (γνωστός χουντικός) Νίκος Μαστοράκης: «Προσπαθούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια και να θάψουν τις έρευνες……ποιές είναι οι επιχειρηματικές σχέσεις του Θρασύβουλου Λυκουρέζου με κυβερνητικούς παρατρεχάμενους…….έχει ο Δρίτσας προσωπική γνωριμία με τον Θ.Λ.;».

Πολιτική χρεοκοπία και όχι Αντιπολίτευση είναι όταν Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι κάνουν λόγο για «στοχοποίηση δημοσιογράφων από την κυβέρνηση».

Βρόμα η δουλειά.

Στην Ιταλία, πατρίδα του Ουμπέρτο Έκο, το λένε «colpo grosso» δηλαδή «άκομψο πλήγμα» ή «βρόμικο τέχνασμα».

Μαύρα κουνούπια με νύχια γαμψά

Θανάσης Καρτερός

Γιατρέ μου, αισθάνομαι κάπως, αυτές τις μέρες. Μια ύπουλη απειλή, ένα μαύρο σύννεφο, ένα σμήνος από οιωνούς κακούς, με πολιορκεί. Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, στους κάμπους πέφτει χιόνι... Και δεν με κυνηγούν αυτή τη φορά οι βροντόσαυροι και οι τυραννόσαυροι  -αυτωνών η εποχή πέρασε και πάει. Αλλά ποικίλα άλλα τρομερά όντα, με δόντια, νύχια, προβοσκίδα, λεπίδες, για τα οποία με προειδοποιούν κάθε μέρα έγκυρες εφημερίδες, έγκυρα κόμματα, έγκυρα κανάλια, έγκυροι επιστήμονες. Και έγκυροι κύκλοι.

Μην το υποτιμάτε, σας παρακαλώ. Τα πράγματα είναι σοβαρά. 

Κοτζάμ Πατούλης κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για μαύρα κουνούπια με νύχια γαμψά. Ελονοσία - το λέει και σε πιάνει ρίγος. 

Κοτζάμ Μητσοτάκης σημαίνει συναγερμό για τον κόφτη πάνω από τα κεφάλια μας. Χρατς - ο ήχος σε παγώνει. 

Κοτζάμ Φορτσάκης περιφέρει το λουκέτο στην Παιδεία. Γκλαν, γκλαν - και τα παιδιά μας φυλακισμένα. 

Κοτζάμ ΔΟΛοφούζοι καταγγέλλουν τα αρθρόποδα που επέπεσαν επί της ελευθερίας της γνώμης. Κρακ - σπάει το γυαλί και βγαίνει μια χοντρή.

Το παρήγορο είναι πως τους μαθαίνουμε σιγά σιγά τους γυμναστές και εκτροφείς τεράτων. Κι αυτό χάρη στους καβαλάρηδες του φωτός, που αγνοώντας τη στοχοποίηση, μάχονται ασκαρδαμυκτί κατά του σκότους. Έτσι που να μην τους ξεφεύγει όχι ο μεγαλοσυριζαίος τροφός φονικών εντόμων αλλά ούτε το συριζόπουλο οδηγός φονικού σκάφους. 

Κουνούπια αιμοδιψή; Ο κουνουπιστής Μπασκόζος. 

Κόφτης φονικός; Ο ακονιστής Τσακαλώτος. 

Λουκέτο σχολικό; Ο λουκετιστής Φίλης. 

Και αποξήρανση καναλική; Ο καναλίτης Παππάς.

Καλά όλα αυτά, αλλά χωρίς να υποτιμάμε την αξία της αποκάλυψης, παραμένει μισή η δουλειά. Χρειάζονται συγκεκριμένες οδηγίες προς τα υποψήφια θύματα των τεράτων. 

Μήπως κάψουμε τους εκτροφείς; 

Μήπως πρέπει να εφοδιαστούμε, με τη συνδρομή μιας μεγάλης διακαναλικής καμπάνιας, με σκόρδα, που θα τους διώξουν; 

Μήπως θα χρειαστούμε πιο δραστικά μέτρα, όπως στον Δράκουλα; Ή θα πρέπει τελικώς να αρκεστούμε στην αναμονή της άγιας μέρας, που θα έρθει ο ποιμήν, αμήν;

Νομίζω ότι πρέπει να καταλάβουν όλοι οι τερατομάχοι πως το ζήτημα επείγει. Διότι υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα με τα τέρατα. Αν δεν έρθουν εγκαίρως; Αν δεν πλημμυρίσει η χώρα ελονοσία, δεν πέσει ο κόφτης, δεν κλείσουν τα σχολεία, και -Θεέ μου φύλαγε!- αν δοθούν κανονικά και με τον νόμο τηλεοπτικές άδειες, τότε τι γίνεται; Ε;

avgi

Κομπογιαννίτες και ελονοσία...

Πέτρος Κατσάκος

Μόνο ένας κομπογιαννίτης της ιατρικής θα αντιμετώπιζε τους νοσούντες από ελονοσία ως μολυσμένα κουνούπια που απειλούν την...δημόσια υγεία και μόνο ένας προβοκάτορας με δίπλωμα θα στοχοποιούσε πρόσφυγες και μετανάστες ως φορείς μεταδοτικών ασθενειών με ανύπαρκτη αφορμή.

«Η κυβέρνηση γνώριζε για τους πρόσφυγες αλλά δεν έλαβε τα απαραίτητα μέτρα για την αποφυγή της ελονοσίας» τιτίβισε χτες ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου της Αθήνας παραληρώντας από τον υψηλό πυρετό που θερίζει στα λιμνάζοντα ύδατα της ξενοφοβικής υστερίας.

Από τη μια τα στοιχεία του ΚΕΕΛΠΝΟ δεν δείχνουν στοιχεία έξαρσης της νόσου και από την άλλη ανάμεσα στους 12 δήμους που τέθηκαν φέτος σε καθεστώς προληπτικού περιορισμού αιμοδοσίας κάποιοι ξεχνούν πως στο ίδιο καθεστώς βρίσκονταν και πέρυσι και πρόπερσι και ακόμα πιο πριν και χωρίς μάλιστα να φιλοξενούν πρόσφυγες, όπως ο δήμος του Ευρώτα που είναι σε «καραντίνα» από το 2011.

Ψιλά γράμματα αυτά, όμως, για τους κομπογιαννίτες της πολιτικής και της ιατρικής. Γι' αυτούς που χρόνια τώρα μας βομβαρδίζουν συστηματικά με «υγειονομικές βόμβες», στοχεύοντας στα φοβικά σύνδρομα μιας κοινωνίας που δυστυχώς γι' αυτούς έχει αποκτήσει ισχυρά αντισώματα στο ρατσιστικό τους δηλητήριο.

Σαν τα κουνούπια-διαβιβαστές της ελονοσίας και αυτοί ψάχνουν τα θύματά τους για να μεταφέρουν στα μυαλά μας τον πυρετό του φόβου και της καχυποψίας. Μόνοι τους τα λένε και μόνοι τους -ευτυχώς- τα ακούνε όσοι ψαρεύουν στα θολά νερά της κινδυνολογίας, μιας και ελάχιστοι τσιμπάνε πλέον στις μολυσματικές τους δηλώσεις.

Με τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας να στέκεται αλληλέγγυα στο πλευρό των προσφύγων, οι κομπογιαννίτες δεν έχουν καμία ελπίδα, γιατί τους μάθαμε πια και αποκτήσαμε ανοσία στα τσιμπήματα τους...

avgi.gr 

Οι μερακλήδες της ενημέρωσης!...

Τάσος Παππάς

Το επόμενο δεκαήμερο θα πέσουν κορμιά στη μάχη για μια τηλεοπτική άδεια. Οι εμπλεκόμενοι έχουν εδώ και καιρό δείξει τις...προθέσεις τους και τα δόντια τους. Με τη στρατηγική έχουν ένα πρόβλημα, αλλά ας είναι.

Στην αρχή ενώθηκαν για να χτυπήσουν τη διαδικασία. Με τη βοήθεια ορισμένων κομμάτων της αντιπολίτευσης και τη συνδρομή επιφανών δημοσιολόγων που μίσθωσαν τις πένες και τα μικρόφωνα τους για να εξυπηρετήσουν τα αφεντικά τους (αυτό θα πει ταξική συμφιλίωση) προσπάθησαν να αμφισβητήσουν τη νομιμότητά της.

Μέχρι τώρα δεν έχουν καταφέρει σπουδαία πράγματα. Ούτε τα ελληνικά δικαστήρια ούτε η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία στήριξαν τις επιδιώξεις τους.

Στη συνέχεια επιχείρησαν να παίξουν στον στίβο του πλουραλισμού και της αντικειμενικής πληροφόρησης, κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι θέλει να ελέγξει την ενημέρωση και γι’ αυτό συμπεριφέρεται όπως ο Ερντογάν στην Τουρκία, ο Μαδούρο στη Βενεζουέλα και ο Κιμ στη Βόρεια Κορέα.

Χαμηλές και εδώ επιδόσεις λόγω του κακόφημου παρελθόντος τους στο θέμα αυτό.

Αργότερα αποπειράθηκαν να διασκεδάσουν τη διάχυτη εντύπωση ότι είναι τραπεζοδίαιτοι και συνεπώς κρατικοδίαιτοι όμιλοι. Βομβαρδίζουν το κοινό με τηλεοπτικές σφήνες, παρουσιάζοντας τα ποσά που έχουν δώσει τόσα χρόνια για φόρους, μισθοδοσία και εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία.

Ξανά τζίφος. Οι αυτονόητες υποχρεώσεις τους έναντι του Δημοσίου και των εργαζομένων δεν είναι τίτλος τιμής.

Το τελευταίο διάστημα πάντως μαίνεται ο μεταξύ τους πόλεμος. Πρόκειται για μια ανελέητη σύγκρουση χωρίς όρια και χωρίς κανόνες. Ο ένας βγάζει τα άπλυτα του άλλου στη φόρα. Οι θεατές παρακολουθούν έκπληκτοι το χαμηλό επίπεδο της αντιπαράθεσης.

Γεννιούνται όμως κάποια ερωτήματα. Αφελή; Ίσως: Γιατί άραγε μεγάλοι επιχειρηματίες με πλούσια και επιτυχημένη δράση σε διάφορους τομείς (εφοπλισμός, κατασκευές, ενέργεια, τουρισμός, αθλητισμός κ.λπ.) επιμένουν με φανατισμό να μπουν (οι καινούργιοι παίκτες) ή να παραμείνουν (οι παλιοί παίκτες) σε ένα πεδίο (μέσα ενημέρωσης) που παράγει θηριώδεις ζημιές;

Γιατί ρίχνουν τα χρήματά τους σ’ ένα βαρέλι που δεν έχει πάτο; Τους περισσεύουν; Είναι χομπίστες που ψάχνουν μια ασχολία για να γεμίσουν τον ελεύθερο χρόνο τους και να διώξουν την πλήξη τους;

Έχουν μεράκι με την ενημέρωση και την ψυχαγωγία των πολιτών και δεν διστάζουν να σκορπίσουν τα λεφτά που με τον κόπο τους και το αίμα (των άλλων) απέκτησαν;

Ανακάλυψαν ότι η φιλανθρωπία είναι ένα καλό πλυντήριο για τις παλιές αμαρτίες τους και θα τους βοηθήσει να ξεγελάσουν τον Δημιουργό όταν βρεθούν ενώπιον του την ώρα της μεγάλης κρίσης;

Αποφάσισαν να λειτουργήσουν εις βάρος των ταξικών συμφερόντων τους και προς όφελος της δοκιμαζόμενης πατρίδας, δημιουργώντας θέσεις εργασίας στους χειμαζόμενους κλάδους της ενημέρωσης;

Μήπως τελικά συμβαίνει κάτι άλλο; Μήπως δηλαδή (κάνω τη βέβηλη σκέψη) το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να έχουν ένα μέσο ενημέρωσης για να προχωράνε τις άλλες δουλειές τους με πιέσεις, εκβιασμούς και συναλλαγές πάνω και κάτω από το τραπέζι με την εκάστοτε εξουσία; Μήπως;...

efsyn.gr

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Μη  φύγεις  Σταύρο  θα  φαρμακωθώ

Την επομένη της ψήφισης  -με ευρεία πλειοψηφία- στη Βουλή της απλής αναλογικής,  η  -διολισθαίνουσα τάχιστα στον γκαιμπελισμό-  εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» έγραφε στον πηχαίο πρωτοσέλιδο τίτλο της:

«Η μεγάλη  εκδίκηση της Κεντροαριστεράς»,συμπληρώνοντας λίγο πιο κάτω:

«Ακόμη μια ήττα του Πρωθυπουργού χθες στη Βουλή» (Εδώ δεν απορείς, αλλά αναφωνείς «ότι του φανεί του Λωλοστεφανή»), και αμέσως μετά:

«ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι έδωσαν μαθήματα πολιτικής ηθικής» («Οι τα φαιά φορούντες και περί ηθικής λαλούντες» Κ. Καβάφης).

Όπως ειπώθηκε η ψήφιση της απλής αναλογικής εισάγει την πολιτική ζωή του τόπου στην «Νέα Μεταπολίτευση», που αποτελεί την τρίτη φάση της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας.

Η πρώτη  -αυτή των Δεξιών μονοκομματικών κυβερνήσεων-  διήρκεσε από την λήξη του εμφυλίου πολέμου και μέχρι την επταετή δικτατορία. Ήταν η περίοδος των έκτακτων στρατοδικείων, της εξορίας, των φυλακίσεων, της βίας, του φακελλώματος, των διώξεων, της νοθείας, της εξολόθρευσης (ακόμα και με πολιτικές δολοφονίες) των ανυπότακτων αντιπάλων του συστήματος.

Η δεύτερη  -αυτή του άκρατου δικομματισμού-  διήρκεσε από την Μεταπολίτευση και μέχρι τις αρχές της οικονομικής κρίσης, δηλαδή τις διπλές εκλογές του 2012.  Στην φάση αυτή, τα εναλλασσόμενα στην εξουσία κόμματα νέμονταν περισσότερο από το 80% του εκλογικού σώματος και,  με την βοήθεια καλπονοθευτικών εκλογικών συστημάτων, για 40 χρόνια ήσαν οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Σ’ αυτή την φάση και κάτω από την «πρέσα» της θεωρίας της «χαμένης ψήφου», η Αριστερά  (διαμαρτυρόμενη μεν, άμοιρη και άβουλη δε) στριμωχνόταν στην «μεσοτοιχία»  του (το πολύ και με το ζόρι) 10% περιθωρίου.

Η τρίτη   -αυτή της «Νέας Μεταπολίτευσης»-   ξεκίνησε (όπως είπαμε) από τις εκλογές του 2012 όπου καταγράφηκε ο μεγαλύτερος πολυκερματισμός των πολιτικών δυνάμεων. Θυμίζω ότι, το πρώτο κόμμα  έλαβε μόλις 18% στις εκλογές του Μαίου. Το τέλος του δικομματισμού μόλις είχε επέλθει. Ταυτόχρονα όμως ξημέρωνε η περίοδος του πολιτικού Διπολισμού. Ο Διπολισμός άλλωστε αποτελεί Φυσική αλλά και Κοινωνική νομοτέλεια.

Το δίπολο στην πολιτική όπως και αν ονοματίζεται   έχει πάντα την ίδια  διάσταση και κοινό παρανομαστή: «Αριστερά–Δεξιά», «Πρόοδος–Συντήρηση», «Αύριο– Χθες».

Σ’ αυτές τις νέες συνθήκες του πολυκερματισμού των πολιτικών δυνάμεων οι συγγενείς ιδεολογικές συμμαχίες είναι αναγκαίες, οι διακομματικές συνενοήσεις αποτελούν  προτεραιότητα ζωτικής σημασίας και η απλή αναλογική καθίσταται το μόνο αναγκαίο εργαλειακό εκλογικό σύστημα που καταγράφει επακριβώς την λαϊκή βούληση, καθότι όλες οι ψήφοι είναι πλέον ισοβαρείς και ουδεμία μπορεί να θεωρηθεί «χαμένη».

Πλέον τα μικρά -αυτοπροσδιοριζόμενα ως «Κεντροαριστερά»- κόμματα (κυρίως ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ) δεν μπορούν να τηρούν επαμφοτερίζουσα στάση, δεν επιτρέπεται να κρατούν ίσες αποστάσεις, αδυνατούν πια να κοροϊδεύουν κρυπτόμενα πίσω από νεφελώδεις «προοδευτικές» ρητορείες  και από συνεχείς  δεξιόστροφες πολιτικές  πρακτικές.

Οι καναλάρχες, οι μιντιάρχες και το μπουκωμένο αληταριό της δουλοπαροικίας τους,  πράττουν καλά (για τα συμφέροντα τους) όταν βαράνε με όλα τα σφυριά κατά των αλλαγών της κυβέρνησης, όταν «ενημερώνουν» αισχρά γκαιμπελίζοντας, όταν εκθειάζουν (σαν προξενήτρες) τον γαμπρό Κούλη και όταν  πουλάνε νταβατζηλίκι  στις απροστάτευτες κορασίδες του «Κέντρου».

Άλλωστε δίνουν τον προσωπικό  «υπέρ πάντων αγώνα», γιατί γνωρίζουν άριστα  ότι η πόρτα του εισαγγελέα με αυτήν της φυλακής είναι «ένα τσιγάρο δρόμος».

Το «ΠΑΣΟΚ»  ή «Ελιά» ή «Δημοκρατική Συμμαχία» και η «Επανίδρυση της Κεντροαριστεράς» όσο συνεχίζουν να εποπτεύονται από τους Βενιζελο-Λοβέρδους θα κουβαλάνε νερό  στον μύλο των Σαμαρο-Μητσοτάκηδων, από το «Ποτάμι» του Σταύρου.

Κι ας πέφτει στα πατώματα η Φώφη,  δήθεν, ωρυόμενη:

«Μη φύγεις Σταύρο θα φαρμακωθώ».

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Άλλος  με  την  βάρκα  μας

«Παρά να τα πάρει άλλος, κάλλιο εγώ που ‘μαι κουμπάρος» λέει ο λαός, που έτσι εξηγείται  γιατί η κουμπαριά αποτελεί σεβαστό  θεσμό στην Ελληνική κοινωνία, και ούτως δικαιολογείταιπου ο Μητσοτάκης  είχε μακρά πολιτική καριέρια, ενώ προκόψαν όλα («λαμπρές σταδιοδρομίες») τα παιδο-γαμπρο-ανηψο-εγγονά του, με τις εκατοντάδες κουμπαριές  που έκανε στην Κρήτη.

Η διαφθορά στην Ελλάδα είναι σαν την «Λερναία ύδρα», όσα κεφάλια και να κόψεις περισσότερα φυτρώνουν. Πόσω μάλλον ότανουδείς (από το σύστημα) ενδιαφέρεταινα κόψεικανένα κεφάλι (από το σύστημα). Αλλιώς τι  «σύστημα» θα ήταν διάολε;

Η «Αγία οικογένεια» των Μητσοτάκηδων (με τις ποικιλόχρωμες παραφυάδεςκαι τις πολυσύνθετες απολήξεις) δεν αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του διεφθαρμένου  συστήματος,  γιατί   βρίσκεται   στην καρδιά του. Ακριβώς στον πυρήνα του. Είναι δηλαδή το ίδιο το σύστημα.  Για την ακρίβεια είναι το «δεσοξυριβοζονουκλεϊνικό οξύ» (που μαθαίναμε στο σχολείο) του συστήματος, δηλαδή το DNAτου.

Στον πυρήνα του πυρήνα,σήμερα, της «επίτομης Μητσοτακιάδας» δεν βρίσκεται ο αποσυρθείς «Πατριάρχης» που κινεί τα νήματα από το παρασκήνιο, δεν βρίσκεται ο Αρχηγός της ΝΔ και επίδοξος πρωθυπουργός που κινεί τα χεράκια από το προσκήνιο (κάποτε μας δείχνει και το μεσαίο του δάχτυλο), αλλά η πρωθυέρεια Ντόρα που παλεύει να κρατήσει άσβεστη την οικογενειακή φλόγα επιτιθέμενη και βρίζοντας χυδαία («Φασίστες, ψεύτες, απατεώνες, επικίνδυνοι, ανίκανοι», κ.λ.π. εμπριμέ).

Γιατί; Γιατί:

Είναι ο μπαμπάς της Ντόρας που σε όλα τα λεξικά, δίπλα στο λήμμα: Αποστασία ή Ιουλιανά του 65 θα βρεις πρώτο το όνομα του.

Είναι ο μπαμπάς της Ντόρας που έγινε γνωστός για την «νόμιμη» συλλογή αρχαιοτήτων του, μέρος της οποίας έκανε δωρεά στο Αρχαιολογικό Μουσείο Κρήτης.

Είναι ο μπαμπάς της Ντόρας που πήρε δάνειο 300.000€, πριν δέκα χρόνια για τον «Κήρυκα» Χανίων και ξέχασε να πληρώσει έστω και ένα ευρώ, όπως ξέχασε να πληρώσει και τους εργαζόμενους του.

Είναι ο σύζυγος της Ντόρας που ξέχασε, πριν από 3 χρόνια, να συμπεριλάβει στο «πόθεν έσχες» 1.000.000€.

Είναι ο αδελφός  της Ντόρας που ξέχασε να συμπεριλάβει στο «πόθεν έσχες»τα εισοδήματα της συζύγου του Μαρέβας, γιατί λέει ήταν εν διαστάσει.

Είναι η κόρη της Ντόρας που λάμβανε αμοιβή 320.000€ ετησίως από τον Ερυθρό Σταυρό, του φυλακισμένου για απάτες Προέδρου κ. Μαρτίνη.

Είναι ο αδελφός της Ντόρας Κούλης που «αγόρασε» από την Siemensεξοπλισμό γραφείου 250.000€ και τον πλήρωσε επτά χρόνια μετά, αφού είχε σκάσει το σκάνδαλο.

Είναι η Ντόρα που, σαν Υπουργός Εξωτερικών, της «διέφυγε» ο οικογενειακός φίλος  κ. Χριστοφοράκος.

Είναι η σύζυγος (Μαρέβα) του αδελφού της Ντόρας (Κούλη) που είναι συνέταιρος του κ. Παπασταύρου.

Κυρίως όμως είναι το κόμμα (ΝΔ) της Ντόρας, που είχε πρωθυπουργό τον μπαμπά της, που έχει Αρχηγό τον αδελφό της, που έκανε παιχνίδι με όλους τους Τραπεζίτες (όπως ο Λαυρεντιάδης της PROTONBANKκαι ο Ρέστης της FBB), που στηρίζει τους Καναλάρχες, τα θαλασσοδάνεια, την παράνομη λειτουργία των μέσων, που έστησε το Βατοπέδι, που έκανε δουλειές με την Siemens, που χρωστάει 200 εκατομμύρια, που έκλεισε την ΕΡΤ, που απέλυεσωρηδόν εργαζόμενους, που δημιούργησε το σκάνδαλο του Τ.Τ., που πούλησε τον ΟΤΕ, που έχασε τις λίστες Λαγκάρντ και Μπόργιανς, που συνεχίζει να έχει  επίλεκτα μέλη τους  Παπασταύρους και Σκλαβούνους. 

«Άλλος με τη βάρκα μας».

Αυτή η βρωμιά δεν καθαρίζει καθόλου εύκολα.  Εξάλλου «Καθαρό πράγμα δεν είναι ότι πλύθηκε  αλλά  ότι δεν λερώθηκε».