Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία      

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Το  αλεξικέραυνο  της  απιστίας

Καθημερινά ακούμε από τους κατέχοντες δημόσιο βήμα (πολιτικούς και δημοσιογράφους) να αναφέρονται στην έννοια του συμφέροντος, προσδιορίζοντας το κάποιοι ως «Γενικό συμφέρον», κάποιοι άλλοι ως «Δημόσιο συμφέρον» και κάποιοι τρίτοι ως «Λαϊκά συμφέροντα» (με χρήση πληθυντικού αριθμού).

Οι εννοιολογικές διαφορές δεν είναι τόσο αθώες όσο η Νομική επιστήμη καταγράφει,  η δε εύκολη χρήση τους στο δημόσιο λόγο συχνά υποκρύπτει πονηρές σκέψεις και ένοχες προθέσεις.

Το «Γενικό συμφέρον» αποτελεί μια αόριστη έννοια,  με αναφορά στην αρχή των δικαιωμάτων. Αποτελεί, κατά τους συνταγματολόγους, «την συνισταμένη της σύνθεσης των συμφερόντων των φορέων συνταγματικών δικαιωμάτων». Κοινώς «πιασ’ το αυγό και κούρευ’ το».

Το «Δημόσιο συμφέρον» αποτελεί μια έννοια που προσδιορίζεται από ένα «οικονομικό, παραγωγικό ή αναπτυξιακό περιεχόμενο» με την ευρεία Δημόσια και όχι με την στένη Ιδιωτική αναφορά του.

Τα «Λαϊκά συμφέροντα» τέλος έχουν ταξική αναφορά καθώς ονοματοδοτούν τα «συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της  -των εργαζόμενων του πνεύματος, των αγροτών και των μικρομεσαίων αυτοαπασχολούμενων».

Στην πολιτική ατζέντα, εύκολα μπορεί κάποιος να διακρίνει την λεκτική οχύρωση των κομμάτων, πίσω από τις έννοιες περί υπεράσπισης συμφερόντων.

Αίφνης στο θέμα της αδειοδότησης των τηλεοπτικών σταθμών έχουμε τρεις διαφορετικές πολιτικές κατευθύνσεις, με την επίκληση της ανάγκης για την εξυπηρέτηση (αντίστοιχων) συμφερόντων.

Η Ν.Δ.  έχει αναγάγει την κατάργηση του νόμου Παππά «στην μητέρα των μαχών». Εκπροσωπώντας άνομα συμφέροντα, με τα οποία παλαιόθεν και στενά διαπλέκεται, γνωρίζει ότι η «τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο» είναι κάτι πολύ περισσότερο από τα 250 εκ. που καταβάλλουν οι αδειοδοτούμενοι καναλάρχες. Κυρίως είναι το «ξήλωμα του πουλόβερ» που για δεκαετίες ζέστενε τις «τρεις χάριτες» (τραπεζικό χρήμα, μιντιακό σύστημα, κυβερνητική εξουσία).

Η Ν.Δ. γνωρίζει ότι κάθε διευθέτηση του άναρχου τοπίου «βλάπτει σοβαρά (και) την υγεία» της. Γι’ αυτό δεν συναίνεσε στην σύσταση του Ε.Σ.Ρ.  Γι’ αυτό έκανε τα πάντα για να μην ολοκληρωθεί ο διαγωνισμός. Γι’ αυτό υπόσχεται την κατάργηση του νόμου Παππά και την επιστροφή των χρημάτων. Γι ’αυτό στηρίζει την προσφυγή, περί αντισυνταγματικότητας του Νόμου,  στο ΣτΕ.

«Για λόγους Γενικού Συμφέροντος».

Ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει ότι αν δεν συγκρουστεί με το αδηφάγο τέρας της διαπλοκής, αν δεν σπάσει το αμαρτωλό τρίγωνο, αν δεν απελευθερώσει τα κατεχόμενα έδάφη από τα media, δεν θα έχει μέλλον, γιατί το  σύστημα ή θα τον αφανίσει ή θα τον ενσωματώσει.

Δεν έχει βέβαια αυταπάτες ότι μπορεί να στήσει το δικό του (φίλα προσκείμενο) μιντιακό σύστημα, ότι μπορεί δηλαδή να ελέγξει την ενημέρωση και την πληροφόρηση.

Ταυτόχρονα όμως γνωρίζει ότι κανένα μέσο δεν θα μπορεί να επιβάλλει την πολιτική εξουσία της αρεσκείας του και καμία τράπεζα δεν θα χρηματοδοτεί (με χρήματα των Ελλήνων) το κανάλι που επιθυμεί  χωρίς τραπεζικούς κανόνες. Γι’ αυτό δίνει μέχρι τέλους αυτή την μάχη.

«Για λόγους Δημοσίου συμφέροντος».

Το Κ.Κ.Ε. «σφυρίζει αδιάφορα» γιατί θεωρεί ότι ο αγώνας για την εφαρμογή κανόνων στο τηλεοπτικό τοπίο και για το σπάσιμο της διαπλοκής είναι προσχηματικός, αφού «σε συνθήκες σκληρού καπιταλισμού με ή χωρίς κανόνες, με ή χωρίς  άδειες στο τηλεοπτικό τοπίο, τα μονοπώλια θα διαφεντεύουν και πάλι».

Μόνο όταν ο Σοσιαλισμός «έλθει εν τη βασιλεία του» θα δώσει τις λύσεις.

«Για την υπεράσπιση των Λαϊκών συμφερόντων».

Ανεξάρτητα από τους λόγους που επικαλείται κάποιος, η αλήθεια διακρίνεται εύκολα, γιατί όπως έλεγε και ο Doug Mcleod:

«Ένα καμπαναριό με αλεξικέραυνο δείχνει τουλάχιστον έλλειψη πίστης».