Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Στάχτη  και  μπούρμπερη

Από τα πρώιμα χρόνια μας  -στο μάθημα της αρχαίας ιστορίας-   μάθαμε για τον Κυναίγειρο, τον γιό του Ευφορίωνα από την Ελευσίνα και αδελφό του τραγικού ποιητή Αισχύλου, που υπήρξε επιφανής Μαραθωνομάχος και ονομάστηκε ήρωας από τους Αθηναίους όταν, στην προσπάθεια του να εμποδίσει ένα Περσικό πλοίο να αποπλεύσει, το έπιασε με το ένα του χέρι, που ωστόσο ακρωτηρίασε κάποιος Πέρσης πολεμιστής. Τότε ο Κυναίγειρος έπιασε το πλοίο με το άλλο του χέρι, που επίσης ακρωτηριάστηκε, για να ξεψυχήσει τελικά όταν γράπωσε το πλοίο με τα δόντια και αποκεφαλίστηκε.

Στις μέρες μας, ο σύγχρονος “ήρωας” των συστημικών συμφερόντων Κούλης, γιός του “Κωνσταντίνου των Ιουλιανών” από τα Χανιά και αδελφός της “κυνικής φιλόσοφου” Ντόρας, επιφανής διαπλοκο-πρωτονοτάριος, προσπαθεί ως νέος Κυναίγειρος (αλί του και τρισαλί μας) να συγκρατήσει, με χέρια και με δόντια, το πλοίο της κυβερνητικής εξουσίας που όλο και ξανοίγεται και όλο και μακραίνει.

Μόνο που δεν είναι καθόλου εύκολο να ακρωτηριαστεί και, εντέλει, να αποκεφαλιστεί το ριζωμένο διαπλεκόμενο σύστημα, καθώς τα μακριά πλοκάμια του είναι αμέτρητα, ενώ οι πάμπολλες κεφαλές του φυτρώνουν ξανά και ξανά σαν της λερναίας ύδρας.

Η επωδός του συστήματος εκφωνείται καθημερινά δια στόματος Κούλη, που ως άλλη Μαντάμ ντε Μποβαρύ (ερωμένη του Γάλλου μονάρχη Λουδοβίκου XV) καταλήγει μονότονα “Apres nous, le deluge (μετά από εμάς, η καταστροφή) ”, αφού προηγουμένως -με στόμφο- έχει αναπτύξει το νηπιακής εμπνεύσεως και αβαθές πολιτικό του σχέδιο, έχει ασκήσει κριτική της ολισθαίνουσας  -στο γκρεμό-  ευτέλειας και έχει οραματιστεί την επάνοδο της ασημαντότητας του τίποτα για την διαιώνιση του πουθενά. 

ΠΡΟΣΟΧΗ: Δείγμα (δωρεάν) μόνο για προσωπική χρήση και μετά από συμβουλή του γιατρού σας. (Καλέστε αμέσως το κέντρο δηλητηριάσεων εάν πιστεύετε ότι κάποιος εισέπνευσε μεγαλύτερη, του επιτρεπόμενου, δόση):

“Mε τις καθυστερήσεις, την ανικανότητα, την αναξιοπιστία, τις συνεχείς αντιφάσεις, οδήγησε όλους μαζί τους εταίρους της χώρας σε υπερβολικές απαιτήσεις. Έφερε απέναντί μας ολόκληρη την ευρωπαϊκή οικογένεια. Αφήνει τη χώρα εκτεθειμένη σε μεγάλους κινδύνους, καθώς επανέρχεται η απειλή της εξόδου από την ευρωζώνη”. 

Άρα για τις καθυστερήσεις δεν φταίνε οι υπερβολικές απαιτήσεις του Δ.Ν.Τ. και του Σόιμπλε, αλλά η ανικανότητα, η αναξιοπιστία και οι αντιφάσεις της κυβέρνησης.

Και οι Ευρωπαίοι που λένε ότι η Ελλάδα έγινε αξιόπιστη και υπερκαλύπτει τους στόχους;

Και ποιος άλλος, πλην Σόιμπλε, επαναφέρει την απειλή εξόδου από την ευρωζώνη;

Καταστροφή λοιπόν, κατ’ αυτούς, είναι η μη αποδοχή εξοντωτικών και πρόσθετων “προληπτικών” μέτρων, που ζητάει το Δ.Ν.Τ. και ο Σόιμπλε από όλους τους Ευρωπαίους, ενώ σωτήρια πολιτική είναι η αποδοχή τους  άνευ αντιρρήσεων.

Από την μια φωνάζουν “κλείστε την αξιολόγηση  γιατί καταστρεφόμαστε ή προκηρύξτε εκλογές να σώσουμε τον τόπο” και από την άλλη, ασμένως,  συμπληρώνουν “ο Αύγουστος του 2015 δεν επαναλαμβάνεται,  μην περιμένετε να ψηφίσουμε τα σκληρά και επώδυνα μέτρα ”.

Όταν η κυβέρνηση, με έκδηλη την έκπληξη, τους ενημερώνει “μα ποιος ζήτησε να ψηφίσετε μέτρα που δεν περιλαμβάνονται στην δανειακή σύμβαση; Εμείς θα τηρήσουμε τα συμφωνηθέντα χωρίς τίποτα λιγότερο, αλλά και τίποτα περισσότερο ”, φωνάζει ο Άδωνις από τα παράθυρα “να ναυαγήσει η αξιλόγηση, να παραιτηθεί η κυβέρνηση, να γίνουν εκλογές”.

Όταν η κυβερνητική τους πολιτική, για δεκαετίες, περιγράφεται από την φράση “Στάχτη και Μπούρμπερη”, τότε η αντιπολιτευτική τους τακτική περιγράφεται από τον Paul Valery:

“Αν κάποια μεγάλη καταστροφή δεν αναγγέλλεται κάθε πρωί, αισθανόμαστε ένα κενό”.