Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Τζάμπα  μάγκες

Παραφράζοντας κάποιος τα λόγια του Ουίνστον Τσώρτσιλ που είπε: “Οι μόνες παραδόσεις του Βασιλικού Ναυτικού είναι το ρούμι, ο σοδομισμός και ο βούρδουλας”, για να αναφερθεί στην «αγία» πολιτική οικογένεια της Ελλάδας θα μπορούσε να πει: “Οι μόνες παραδόσεις του Μητσοτακικού νεποτισμού είναι η «αριστεία», η αοριστία και η στρεψοδικία.”

Ο αρχηγός της ΝουΔου φανερά σαστισμένος στην αρχή και πικραμένος στην συνέχεια, από την δημόσια «σφαλιάρα» των Παυλόπουλου και Τσίπρα στον «Σουλτάνο», ως νέος Ιωσήφ Στάλιν αναφώνησε: “Ο Πάπας; Πόσες μεραρχίες έχει ο Πάπας;” (όπου Πάπας = Τσίπρας).

Σε μία χώρα που η Δεξιά της παράταξη, παραδοσιακά (με ελάχιστες  φωτεινές εξαιρέσεις), καταναλώνει πολύ περισσότερο πατριωτισμό από αυτόν που παράγει, η τωρινή της ηγεσία δεν κράτησε ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα και -μεσούσης της επίσκεψης Ερντογάν- ξιφούλκησε επικίνδυνα με αντιπολιτευτικό μένος κατά της Κυβέρνησης, αλλά και κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Μία ακόμα μαύρη σελίδα γραμμένη, στης ΝουΔου την ολόμαυρη ράχη.

Μάθαμε από την δασκάλα Μαρία Σπυράκη (με τις φτιαγμένες «αμορτισέρ» μπούκλες) στο μάθημα της «πατριδογνωσίας», ότι η πρώτη -μετά από 65 χρόνια-  επίσκεψη Τούρκου ηγέτη στην Ελλάδα ήταν άκαιρη ως προς την επιλογή του χρόνου πραγματοποίησης της, ότι ήταν ελλιπώς προετοιμασμένη  ως προς τις δημόσιες τοποθετήσεις του «Σουλτάνου» και ότι δεν υπήρξε οποιαδήποτε προεσυνεννόηση ώστε να μην τεθούν, εκ μέρους του, τα προβλήματα ανοιχτά και δημόσια.

Αντίθετα, μας είπε η κυρά δασκάλα, ότι παραχωρήσαμε βήμα στον «οχτρό» να μας φτύνει δημόσια και κατάμουτρα τις αλυτρωτικές απαιτήσεις του.

Πλειοδοσία όμως πατριωτισμού, αλλά και καταγγελίες για εθνική μειοδοσία είχαμε και από τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης, στο γήπεδο που χρησιμοποιούν προνομιακά για έδρα τους τα «χρυσαύγουλα» (κι ας παρέδωσαν οι πρόγονοι τους το 1974 την μισή Κύπρο στον Αττίλα).

 «Έξεστι Κλαζομενίοις  ασχημονείν».

Αυτοί που έθαψαν το Κυπριακό για δεκαετίες, γιατί δεν ήταν πρόσφορες οι διεθνείς συνθήκες (με την στρατηγική επιλογή «μη διάλογος-μη πόλεμος»)  και στην συνέχεια καθάρισαν με ένα mea culpa, σήμερα μιλάνε για εθνικά δίκαια.

Αυτοί που κατέβασαν την Ελληνική σημαία από τα Ίμια και «τα βρακιά» στους Αμερικάνους με το «ευχαριστώ», γιατί έτσι απέτρεψαν την εισβολή των Τούρκων, σήμερα μιλάνε για περήφανη εξωτερική πολιτική.

Αυτοί που παρέδωσαν τον Οτσαλάν σαν σφαχτάρι, σιδηροδέσμιο και με δεμένα μάτια, στον Τουρκικό εθνικισμό, σήμερα μιλάνε για ανθρώπινα δικαιώματα.

Αυτοί που εξέφρασαν την δυσφορία τους γιατί ο Κυπριακός λαός απέρριψε το σχέδιο Ανάν και στην συνέχεια επικρότησαν τις δηλώσεις του Τάσσου Παπαδόπουλου “παρέλαβα κράτος, δεν θα παραδώσω κοινότητα”, σήμερα ζητάνε δίκαιη λύση.

Για εξηγήστε μας βρε λεβεντοπατριώτες:

Τα προβλήματα στο Κυπριακό, των παραβιάσεων, των διεκδικήσεων, της συνθήκης της Λωζάννης, γεννήθηκαν ή εντάθηκαν εξαιτίας της επίσκεψης;

Θα ήταν καλύτερες οι διμερείς σχέσεις με την Τουρκία αν δεν είχε γίνει η επίσκεψη;          

Με ποιο τρόπο επιβάλλεις σε κάποιον τι θα πει, στις δηλώσεις του on camera;

Ποιος Έλληνας πρωθυπουργός μίλησε, για πρώτη φορά, κατάμουτρα για στρατό κατοχής στην Κύπρο;

Ποιός είπε στον «Σουλτάνο» ότι χάνει τον τελευταίο του υποστηριχτή στην Ε.Ε.;

Ποιος αναγκάστηκε να πει ότι δεν ζητάει αλλαγή συνόρων;

Ποιος αναγνώρισε ότι η διαβίωση στην Δυτική Θράκη είναι ευθύνη της Ελληνικής Κυβέρνησης;

Ποιος «άθεος» μίλησε για τα δικαιώματα στην Αγιά-Σοφιά;

Ποιος απομονώθηκε από Βερολίνο, Ουάσινγκτον και Βρυξέλλες;

Πόσο είστε τζάμπα μάγκες;

Τόσο όσο δείχνει η φράση:

“Το ναυάγιο είναι είδηση, η ανέλκυση του όχι.”