Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Πολιτική βουλιμία ή εγωπαθής αδηφαγία;

Τώρα πια -χωρίς αμφιβολία- και οι κάποτε φανατικοί πιστοί του  Βαγγέλη Βενιζέλου πιστεύουν ότι, ο εμβληματικός πολιτικός,   αποτελεί την επιτομή της ρήσης του Αρχαίου ιστορικού Πλούταρχου: “Ο μεν λόγος θαυμαστός, ο δε λέγων άπιστος.”

Τον φέρελπι νεαρό καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου προσκάλεσε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1989 (με την υπόδειξη του Δ. Τσάτσου) για να συνδράμει την υπερασπιστική γραμμή,  στην υπόθεση του «βρόμικου 89», και  ομολογουμένως τα κατάφερε κάτι περισσότερο από περίφημα.

Αυτό άλλωστε αποτέλεσε και το εφαλτήριο για την είσοδο του δυναμικά στην πολιτική (ως μέλος της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ) το 1990, και στην Βουλή από το 1993 και μέχρι σήμερα ανελλιπώς.

Όμως από την πρώτη του εμφάνιση και μέχρι τώρα η πορεία του Βαγγέλη, στα δημόσια πράγματα του τόπου, δεν είναι απλώς φθίνουσα, είναι κυριολεκτικά «γκρεμός», έτσι που ευθέως σε παραπέμπει στους στίχους του Κωστή Βάρναλη:

“H ύπαρξή σου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά./ Tάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος. / Αχ, πού σαι, νιότη, πού δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος!”

Ο «ικανότερος» της γενιάς του έγινε ο αποσυνάγωγος του κόμματος που τον ανέδειξε. Πώς;

Εν αρχή η άμετρος φιλοδοξία του (ορατή και από έναν τυφλό) τον οδήγησε από το λάθος στην γκάφα, από την γκάφα στο ατόπημα και από το ατόπημα στο «έγκλημα».

Ήδη το 2007 μετά την δεύτερη εκλογική αποτυχία του ΠΑΣΟΚ με αρχηγό τον Γιώργο (και αφού δεν συγχώρεσε τον Σημίτη που το 2004 δεν τον όρισε διάδοχο του), όχι απλώς άκομψα, όχι μόνο αντιδεοντολογικά, αλλά ασυγκράτητος και μαινόμενος «ως ταύρος σε υαλοπωλείο» εισέβαλε στο Ζάππειο και –σχεδόν- ζήτησε να του παραχωρηθεί η αρχηγία και η πρωθυπουργία.

Φυσικά στις εσωκομματικές εκλογές που ακολούθησαν έχασε πανηγυρικά.

Από τότε και μέχρι το 2012 που ανακηρύχτηκε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δούλευε συστηματικά για την πτώση του μισητού αντιπάλου του.

Ήταν αυτός που συνηγόρησε (το 2011) με τους Μέρκελ και Σαρκοζί για την μη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος και την αλλαγή του εκλεγμένου πρωθυπουργού.

Ήταν αυτός που συμμετείχε ως αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου με την ΝΔ  και το ΛΑΟΣ.

Ήταν αυτός που οδήγησε το ΠΑΣΟΚ στην εκλογική του καταβαράθρωση στις διπλές εκλογές του 2012.  

Ήταν αυτός που πετσόκοψε, κυρίως τα ασφαλιστικά ταμεία,  με το καταστροφικό PSI.

Ήταν αυτός  που εμπνεύστηκε τον νόμο «περί (μη) ευθύνης υπουργών» που αμνηστεύει την πολιτική διαφθορά.

Είναι αυτός που έχει δηλώσει με Ναπολεόντεια αμετροέπεια: “Δεν είμαι στο δημόσιο βίο για να εκφράζω την άποψη ενός κόμματος σε θέματα όπως το Σύνταγμα ή σε θέματα όπως η εθνική στρατηγική ή σε θέματα όπως η εξωτερική πολιτική. Έχω μία υποχρέωση να μιλάω στο όνομα της αλήθειας και του εθνικού συμφέροντος, δεν με ενδιαφέρει καμία μικροκομματική σκοπιμότητα.”

Είναι αυτός που όταν το ΠΑΣΟΚ δεν εξυπηρετεί τις φιλοδοξίες του το μετατρέπει σε ΕΛΙΑ, σε ΔΗΣΥ, σε ΚΙΝΑΛ.

Είναι αυτός που ή κουβαλάει το κόμμα στην Σαμαρική Δεξιά ή το κάνει «κούγκι» για να μην πέσει στα «νύχια» του ΣΥΡΙΖΑ.

Όσο για την τελευταία άγρια επίθεση, που εξαπέλυσε στην «Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας», κατά της  κας Χριστοδουλοπούλου, ισχύουν τα λόγια του Πέρση ποιητή Αλ Ρουμί:

“Η μυρωδιά της έπαρσης και  της απληστίας θα σε προδώσει – όπως το σκόρδο που έφαγες – μόλις ανοίξεις το στόμα σου για να μιλήσεις.”