Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Το ξεπουπούλιασμα της γαλοπούλας

Επειδή  η γαλοπούλα αποτελεί το πλέον μεγαλόσωμο πτηνό μεταξύ των ορνιθόμορφων και από τα πρώτα του είδους σε εντυπωσιακή εμφάνιση (μετά το παγόνι), θαρρεί -με το φτωχό της μυαλό- ότι εσαεί θα βρίσκεται εκτός κινδύνου και στο απυρόβλητο, σε αντίθεση με τις ταπεινές κοτούλες που θυσιάζονται καθημερινά, προοριζόμενες προς βρώση των ανθρώπων.

Βεβαίως όλη αυτή η ψευδαίσθηση ισχύει , επαναλαμβανόμενη ετησίως, μέχρι την περίοδο λίγο πριν τα Χριστούγεννα.

Γιατί τότε, εκεί που (η γαλοπούλα) περιδιαβαίνει αμέριμνη, φουσκωτή  και κορδωτή με την ουρά βεντάλια και με το ολοκόκκινο προγούλι της να κρέμεται επιβλητικό, ένα μαχαίρι (ξαφνικά;) της κόβει τον λαιμό από το γαλάζιο της κεφάλι, για να καταλήξει (απαίσιο θέαμα- ξεπουπουλιασμένη με την λευκή μπιμπικιασμένη σάρκα και τα ολόμαυρα ποδάρια της) κρεμασμένη από το τσιγκέλι του χασάπη.

Γύρω από την «συμφωνία των Πρεσπών» έχει στηθεί ένα γαϊτανάκι που, στον καθημερινό κατάμαυρο χορό του, εμπλέκονται κουβάρι οι κορδέλες από τους δεμένους ρόλους:

Πονηρές αλεπούδες,  άβουλα κοτόπουλα, αιμοσταγείς χασάπηδες και κορδωτές γαλοπούλες με επιρρέπεια στην σφαγή και στο ξεπουπούλιασμα.

Στον πυρήνα του θανάσιμου χορού βρίσκεται ένα σμάρι «χρυσαύγουλων» (στο ρόλο των αιμοσταγών χασάπηδων) με ξυρισμένα κεφάλια, που κραδαίνουν φονικά κοντάρια με την Ελληνική σημαία και τον Ήλιο της Βεργίνας, την ώρα που τα μαύρα μακό μπλουζάκια τους κρύβουν τις –τατού- σβάστικες που έχουν χτυπημένες στα μπράτσα και στο στήθος. 

Είναι οι γνήσιοι απόγονοι των «εθνικόφρονων ταγμάτων ασφαλείας» της κατοχής, που ενώ φορούσαν την τιμημένη στολή του εύζωνα, την ίδια στιγμή οπλισμένοι από την Βέρμαχτ πολεμούσαν τον ΕΑΜ/ΕΛΑΣ γιατί αντιστέκονταν στους Γερμανούς κατακτητές, που ήσαν φίλοι κι αφεντικά των γερμανοτσολιάδων.

Είναι κυρίως αυτοί που στο όνομα της πατρίδας, της «Μακεδονίας ξακουστής του Αλεξάνδρου η χώρα», στήνουν συλλαλητήρια, χαιρετούν ναζιστικά, κρατούν εικονίσματα και ξεβρακώνονται προβάλλοντας την «γυμνή αλήθεια» τους.

Είναι και οι άλλοι, οι πολλοί, που ακούνε ακαταπαύστως από τα κανάλια της σήψης και δυσωδίας για «προδοσία», για «ξεπούλημα», για «σύγχρονο εφιάλτη», που τους έχουν αναθέσει τον βολικό ρόλο των άβουλων κοτόπουλων, που προσφέρονται για σφαγή και άμεση ανάλωση.

Είναι και ο Σαμαράς, η πονηρή αλεπού,  που έκανε καριέρα πάνω στο «Μακεδονικό» (που αυτός δημιούργησε), που βρίσκεται πίσω από τους ακραίους «σφαγείς», που έριξε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, που οδηγεί στον Καιάδα της ανυποληψίας και του πολιτικού αφανισμού τον γιό του Κυριάκο, που στο ενδιάμεσο επανήλθε και οδήγησε το κόμμα του στο ναδίρ της κοινωνικής και εκλογικής του απήχησης, και που κατακρημνιζόμενο το σφήνωσε στα στενά Μιχαλολιάκου και Κασιδιάρη.

Είναι και οι δύο πρώην πρωθυπουργοί, «επιφανείς» και «γκουρού» της πολιτικής μας ζωής -Σημίτης ο «εκσυγχρονιστής»  και ο «Βούδας» Καραμανλής-  που ο καθένας τους (και κυρίως ο Μακεδών «Βούδας») έδωσαν μάχη για την επίλυση του «Μακεδονικού». Μάχη για σύνθετη ονομασία, χωρίς erga omnes και χωρίς συνταγματική αναθεώρηση εκ μέρους της γείτονος.

Απέτυχαν, όχι με ευθύνη τους, αλλά με ευθύνη του ακραίου αλυτρωτισμού που επέδειξαν οι ηγέτες των Σκοπίων.

Σήμερα όμως, πως ανέχονται  (και κυρίως ο Μακεδών «Βούδας») να ακούνε τον Κούλη, τον Σαμαρά, τον Άδωνη, τον Βορίδη, να μιλάνε για “εσχάτη προδοσία”, για “ξεπούλημα της Μακεδονίας με αντάλλαγμα την μη περικοπή των συντάξεων”, να παρέχουν «πιστοποιητικά» πατριωτισμού στον φασισμό;

Γιατί αποδέχονται τον ρόλο της γαλοπούλας;

Δεν αντιλαμβάνονται ότι προορίζονται για ατιμωτικό «ξεπουπούλιασμα»;

Από την άλλη λένε:

“Όταν οι γαλοπούλες ζευγαρώνουν, φαντασιώνονται κύκνους.”