Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Το μαύρο κουτί

Όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές ακούω όλο και συχνότερα, σε κουβέντες της πιάτσας, ορισμένους που αναφερόμενοι  στον  Τσίπρα εκφράζονται με φράσεις όπως: “Έχει άστρο το παλικάρι”, “Με παπά θα κοιμήθηκε”, “Έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας”, “Αυτουνού γεννάνε και τα κοκόρια του”, “Κοιμάται κι η τύχη του δουλεύει” και το μνημειώδες “Μα να βρει τον Κούλη απέναντι του! Πόση κωλοφαρδία πια;”

Τελικά αμφιβάλλω εάν είναι τόσο τυχερός ο Τσίπρας ή είναι τόσο αυτοκαταστροφικός ο Κούλης, κάτι δηλαδή σαν τον «Ιδανικό αυτόχειρα» που εξακολουθεί και ζει γιατί απέτυχε και να πεθάνει.

Ή όπως έλεγε η συγγραφέας Dorothy Parker: “Τα ξυράφια πονάνε, τα ποτάμια έχουν λάσπες, το οξύ αφήνει σημάδια, τα δηλητήρια φέρνουν σπασμούς, τα όπλα δεν είναι νόμιμα, οι θηλιές ξεχειλώνουν, το αέριο μυρίζει απαίσια. Καλύτερα, τελικά, να ζήσεις.”

Το τι ακριβώς συμβαίνει με τον πρόεδρο της ΝουΔου, δεν απαιτείται κάποια βαθυστόχαστη και επίπονη ανάλυση για να το καταλάβεις, χρειάζεται μόνο στοιχειώδης (χωρίς τα fake news) ενημέρωση.

Για τους άλλους που συνεχίζουν να ενημερώνονται από τον «έγκυρο ΣΚΑΪ» και το «έγκριτο ΘΕΜΑ», θα καταλάβουν τι ακριβώς  συνέβη αργότερα, όταν –μετά την συντριβή- θα ανασύρουν το «μαύρο κουτί» και θα ακούσουν τις συνομιλίες (του Κούλη) από την αρχή της πτήσης μέχρι την στιγμή που -από την τρομακτική πτώση- ανοίχτηκε ο τεράστιος κρατήρας.

Το «μαύρο κουτί» λοιπόν θα έχει καταγράψει ότι, όταν ο ένας (Τσίπρας) «σκανάριζε» τα δεδομένα μιας ήδη χαραγμένης πορείας προκειμένου να κάνει τους αναγκαίους ελιγμούς για να αποφύγει –και τελικά απέφυγε χωρίς αναταράξεις- το καταστροφικό πέρασμα από το «μάτι του κυκλώνα», ο άλλος (Μητσοτάκης) –δογματικά και φιλελεύθερα- επέμενε στην αντίληψη ότι οι χαραγμένες πορείες (ακόμα κι αν αποδειχθούν λάθος) πρέπει να ακολουθούνται μέχρι τέλους (έστω κι αν οδηγήσουν στην συντριβή του σκάφους).

Το «μαύρο κουτί» λοιπόν θα έχει καταγράψει ότι, όταν ο ένας (Τσίπρας) έκανε συνεννοήσεις, έχτιζε συμμαχίες, ανακτούσε αξιοπιστία για την χώρα μέσα στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε., ακόμα και με τους διαπρύσιους εχθρούς της Ελλάδας, ο άλλος (Μητσοτάκης) περιδιάβαινε την Εσπερία «αλαμπρατσέτα» με το φιλαράκι του (τον –αμετανόητα- χυδαίο ανθέλληνα) Βέμπερ, εκθέτοντας την χώρα μας με τις δηλώσεις του ότι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι (ακόμα και ο Σόιμπλε) μιλούν θετικά για τον Τσίπρα, επειδή τους έχει παραχωρήσει «γη και ύδωρ» (που ευχαρίστως προσφέρεται να κάνει ο ίδιος, απρόσκοπτα και χωρίς αντιρρήσεις).

Το «μαύρο κουτί» λοιπόν θα έχει καταγράψει ότι, όταν ο ένας (Τσίπρας) ασκούσε μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, με Η.Π.Α. με Ρωσία, με το Ισραήλ και όλη την μέση Ανατολή, με την Νότια Ευρώπη,  με την Βαλκανική, επιλύοντας (με διεθνή συνθήκη) το πρόβλημα με την Βόρεια Μακεδονία, ο άλλος (Μητσοτάκης) οργάνωσε συλλαλητήρια με ακροδεξιούς «Μακεδονομάχους», κατήγγειλε την κυβέρνηση για συναλλαγή (με τους Ευρωπαίους συμμάχους του) με αντάλλαγμα την μη περικοπή των συντάξεων, ανακάλυπτε αλυτρωτισμούς με (δήθεν) «Μακεδονική μειονότητα» και χρησιμοποιούσε τα επιχειρήματα του Ερντογάν, κάθε που εκείνος έκανε επίθεση στον πρωθυπουργό.

 Το «μαύρο κουτί» λοιπόν θα έχει καταγράψει ότι, όταν ο ένας (Τσίπρας) έβγαζε την χώρα στις αγορές, ανέπτυσσε ΑΟΖ, υπέγραφε εμπορικές  συμφωνίες (ακόμα και με την NASA), ο άλλος (Μητσοτάκης) έπαιζε «κλέφτες κι αστυνόμους» με τα «κακά Εξάρχεια», που ευθύνονται ακόμα και για το «προπατορικό αμάρτημα».

Η (μη) πολιτική πρόταση του Κούλη συνοψίζεται στο ερώτημα του Γούντι Άλεν:

“Έχω μία απάντηση, έχει κάποιος μία ερώτηση;”