Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου   

«Καλό κουράγιο» (Το παράδειγμα της Αργεντινής)

Ο Ισπανοαμερικανός φιλόσοφος Τζορτζ Σανταγιάνα πίστευε ότι “όποιος ξεχνάει την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει”.

Αίφνης η  Αργεντινή και όσα εκτυλίσσονται σ’ αυτήν είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα, όπως και  τα παθήματα της είναι πολύ διδακτικά. Στην περίπτωση της μάλιστα δεν χρειάζεται καν να γνωρίζει κάποιος Αργεντίνος ανάγνωση ούτε να καταβάλει επισταμένη προσπάθεια για την μελέτη της ιστορίας, καθόσον η γνώση της είναι πρωτίστως βιωματική αφού είναι πολύ πρόσφατη.

Μετά από μια σκληρή οκταετία, η Αργεντινή κατάφερε να απεμπλακεί από τις δαγκάνες της εξοντωτικής λιτότητας του ΔΝΤ.

Αρχικά με τον Περονιστή Πρόεδρο Νέστωρ Κίρσνερ (παρέλαβε το 2003 μία κοινωνία που το 57,5% διαβιούσε κάτω από το όριο της φτώχειας και το 27,5% κάτω από το όριο της ακραίας φτώχειας) και στην συνέχεια με την (διάδοχο και σύζυγο του) Κριστίνα Κίρσνερ, ακολουθείται μία φιλολαϊκή πολιτική στην προσπάθεια να χτιστεί ξανά η χώρα μέσα από τα συντρίμμια της.

Έτσι η αποπληρωμή του δανείου προς το ΔΝΤ -ύψους 9,8 δις δολαρίων- παγώνει αρχικά, επειδή θεωρείται δυσβάσταχτο, ενώ μέτρα ανακούφισης των ασθενέστερων –στα πλαίσια μιας αναγκαίας κοινωνικής πολιτικής- λαμβάνονται καθημερινά.

Η Αργεντινή τονώνει τις εξαγωγές της, μειώνει τις εισαγωγές και τα προϊόντα της γίνονται ανταγωνιστικά στη διεθνή αγορά. Η βιομηχανία της αναβιώνει, ενώ από το 2003 ως το 2007 η ανάπτυξη καλπάζει.

Το 2008 το ΑΕΠ ξεπερνούσε το ΑΕΠ του 1998, φανερώνοντας ότι η οικονομική κρίση είχε πια τελειώσει. Ο ρόλος του κράτους αλλάζει σε σχέση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, καθώς υπάρχει πια έλεγχος στην οικονομία με κρατικές παρεμβάσεις όταν χρειάζεται.

Παράλληλα (με τον Νέστωρ Κίρσνερ) η Αργεντινή γίνεται σεβαστή εκτός συνόρων, ανακτώντας κυριαρχία, αφού εισχώρησε στην ομάδα των Λατινοαμερικάνικων χωρών που ακολουθούν μια διαφορετική οικονομική πολιτική, περισσότερο κοινωνική.

Την ομάδα αυτή αποτελούσαν ο Ούγκο Τσάβες (Βενεζουέλα), ο Έβο Μοράλες (Βολιβία), ο Λούλα (Βραζιλία), ο Ραφαέλ Κορέα (Εκουαδόρ), ο Ταβαρέ Βάσκες (Ουρουγουάη) και η Μισέλ Μπατσελέ (Χιλή).

Και ενώ η Αργεντινή (παρά τα προβλήματα της όπως ο πληθωρισμός) βελτιώνεται σε όλους τους τομείς ραγδαία, καθώς η ανεργία περιορίζεται στο 8,5%, αυτοί που διαβιούν κάτω από το όριο της φτώχειας είναι πια στο μειωμένο 32% (ακόμα βέβαια εξαιρετικά υψηλό) και οι αγορές εμπιστεύονται την χώρα αφού πλέον την δανείζουν, στις εκλογές του Νοεμβρίου το 2015 ο διάδοχος της Κριστίνα Κίρσνερ (η οποία δεν μπορεί να διεκδικήσει 3^η θητεία) Ντανιέλ Σιόλ χάνει απρόσμενα από τον υπερσυντηρητικό Μαουρίσιο Μάκρι.

Ο νεοφιλελεύθερος Μαουρίσιο Μάκρι (θιασώτης των αγορών και του ΔΝΤ, εχθρός του κοινωνικού κράτους και του κρατικού προστατευτισμού) κερδίζει τις εκλογές με το σύνθημα “Cambiemos” (ας αλλάξουμε).

Αυτό βέβαια που άλλαξε ο Μάκρι, και πολύ σύντομα μάλιστα, ήταν τα «φώτα» της χώρας του. Η Αργεντινή επέστρεψε στον εφιάλτη του ΔΝΤ (με ένα δάνειο μαμούθ ύψους 57,1 δις -που ποτέ στο παρελθόν δεν είχε δώσει σε άλλη χώρα το ταμείο ), ενώ η ανεύρεση τροφής από τα σκουπίδια έγινε το αγαπημένο εθνικό σπορ στις μεγάλες πόλεις, καθώς η φτώχεια και η ανεργία (σε δυσθεώρητα ύψη) χτυπάνε κόκκινο.

Όλα αυτά θυμίζουν, στα καθ’ ημάς, το μακρινό 2010 όταν ο κοινοτικός επίτροπος (Νομισματικών υποθέσεων) Όλι Ρεν μας προέτρεπε στα Ελληνικά με την φράση:

“Καλό κουράγιο”.

Θυμίζουν επίσης την κοντινή προηγούμενη Κυριακή, και την Αμερικάνικη φράση:

“Θεέ μου, δώσ’ μου υπομονή, ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ!”