Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Έρρωσθε και ευδαιμονείτε

Τα παλιά «Αναγνωστικά» βιβλία των τριών πρώτων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου (κάπου στο τέλος του ’50 και στις αρχές του ’60) με τις  εμβληματικές εικονογραφήσεις τους, χωρίς αμφιβολία απέπνεαν μια εικόνα άκαμπτων βεβαιοτήτων, ένα αίσθημα ακλόνητης στιβαρότητας, μία αντίληψη ξεκάθαρων ρόλων, ένα μήνυμα αμετάβλητων ιεραρχιών και μία βεβαιότητα εξουσίας, δηλαδή ποιος (κατά περίπτωση και στον «χώρο ευθύνης» του) έχει το κουμάντο, ποιος βρε παιδί μου είναι το Αφεντικό.

Όλα αυτά βέβαια μαζί με τις αναγκαίες δόσεις από θείο φόβο, που σηματοδοτούσε ευλάβεια, ευσέβεια, καταλλαγή και υποταγή.

Ήταν τα κατοπινά χρόνια του εμφυλίου πολέμου και τα πριν της χούντας, χρόνια γεμάτα διώξεις, εκτελέσεις, εξορίες, δηλώσεις κοινωνικών φρονημάτων, χρόνια που τα  κανοναρχούσε η νοθεία και το διηύθυνε το παρακράτος.

Η εικόνα όμως που επέβαλε το «καθεστώς» ήταν αυτή που εικονογραφούσε τις σελίδες των «Αναγνωστικών» και η άλλη που κοσμούσε του τοίχους καταστημάτων, «ο πωλών επί πιστώσει (δηλαδή ο άνους) και ο πωλών της μετρητοίς (δηλαδή ο σώφρων)».  

Ήταν η εικονογραφημένη εικόνα – προπαγάνδα της ευχής:

“Έρρωσθε και ευδαιμονείτε” (να είστε υγιείς και ευτυχισμένοι), αλλά χωρίς το ευκταίο “Να είστε”, παρά μόνο με το  επιτακτικά επιβαλλόμενο “Είστε”.

Φαίνεται πως, στο διάβα των δεκαετιών, το dna της Δεξιάς παράταξης με τα συντηρητικά ανακλαστικά, όπως αυτή εκπροσωπείται από την σύγχρονη(;) ΝουΔου ελάχιστα έχει αλλάξει, τουλάχιστον ως προς την κοινωνική εικόνα που θέλει να επιβάλλει και όχι βέβαια ως προς τα μέσα που μετέρχεται πια (αν και αρκετοί εντός της νοσταλγούν τις ανάλογες μεθόδους του παρελθόντος).

Έτσι από τις πρώτες ημέρες, η νέα κυβέρνηση έπιασε να υφαίνει στον παλιό αργαλειό το  αρχετυπικό της τρίπτυχο «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια», σαλπίζοντας -προς την πορεία για το  αύριο- το σύνθημα «όπισθεν ολοταχώς».

Αίφνης ο υπουργός Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος μελετά την επαναφορά της στρατιωτικής θητείας στους 12 μήνες, με υποχρέωση στράτευσης το 18^ο έτος της ηλικίας.

Βλέπεις για την Δεξιά το χρέος του πολίτη προς την πατρίδα είναι συνυφασμένο με τον χρόνο διάρκειας της στρατιωτικής θητείας. Άσε που η επιμήκυνση της θητείας καλύπτει και ένα σημαντικό μέρος από την ανεργία των νέων («με ένα σπάρο δυο τρυγόνια»).

Παράλληλα μελετούν να περάσουν διάταξη για την δυνατότητα της εθελοντικής στράτευσης των γυναικών (αυτή άλλωστε είναι η έμπρακτη αντίληψη τους για την ισότητα των φύλων).

Η υπουργός παιδείας (ή μήπως θρησκεύματος; -ούτε καν θρησκευμάτων) Νίκη Κεραμέως, αφού κατακεραύνωσε την προηγούμενη κυβέρνηση (των Μαδούρων) ότι με τις αλλαγές που προώθησε “κλονίζεται η θρησκευτική χριστιανική συνείδηση των νέων”, δεσμεύτηκε (στον ΣΚΑΪ) ότι θα τις καταργήσει “προκειμένου να γίνουν τα θρησκευτικά ελκυστικό μάθημα”.

Προηγουμένως είχε αναφερθεί σε “ιεροδιδασκάλους” καθώς και σε “ιεράρχες και σχετιζόμενους φορείς” που με την “πολύτιμη εμπειρία τους” θα «διδάσκουν» (ή εξομολογούν;) τα παιδιά στα σχολεία, καταπατώντας κάθε έννοια θρησκευτικής ελευθερίας.

Τέλος η προγραμματική δήλωση της υφυπουργού εργασίας Δόμνας Μιχαηλίδου, κυριολεκτικά, είναι αυτή που (πάλι) «τα σπάει». Προγραμματίζει, λέει, την παροχή ειδικού επιδόματος “στις γυναίκες που κάνουν παιδί σε ηλικία κάτω των 30 ετών”(!!!). 

Επίδομα όχι στο ζευγάρι αλλά στις γυναίκες, γιατί αυτές είναι οι «μηχανές αναπαραγωγής». Επίδομα σε όσες παντρεύονται νωρίς (διότι «ο γάμος είναι ο προορισμός της γυναίκας»).

Επίδομα τεκνοποίησης, αλλά καμία προστασία στις εργαζόμενες που απολύονται λόγω της εγκυμοσύνης.

Με αυτούς δεν ξεμπερδεύεις εύκολα, εκτός εάν, όπως έλεγε ο Ο. Ελύτης:

“Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά”.