Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Ο Γκρούεζας; Διοικητής

Από σύστασης του νεότερου Ελληνικού κράτους (εδώ και κοντά 200 χρόνια) η επικρατούσα λογική διακυβέρνησης της χώρας που -με την πάροδο των ετών- μετεξελίχθηκε στον μοναδικό και κυρίαρχο κανόνα της εκάστοτε εξουσίας, για να καταλήξει εντέλει σε ένα αναντικατάστατο, συμπαγές και διαχρονικό σύστημα, είναι το «σύστημα Γκρούεζα».

Το «σύστημα Γκρούεζα» είναι ο ασφαλής οδικός χάρτης για την κατάληψη και κυρίως για την διατήρηση της εξουσίας αλλά και για την ασφαλή επανακατάληψη της όταν απαιτηθεί,  όπως συνέβη με το τετραετές «ατύχημα» (2015 – 2019) της διακυβέρνησης των «αναρχομαδούρων».

Η ατμομηχανή της εξουσίας είναι αυτό το σύστημα, χωρίς το οποίο δεν κινείται τίποτα. Μπορεί τα πρώτα βαγόνια -των διακεκριμένων θέσεων- να αλλάζουν με ευκολία τους επιβάτες τους (πρωθυπουργούς, υπουργούς, αρχηγούς κομμάτων – επίδοξους πρωθυπουργούς) αλλά οι μηχανοδηγοί που με ασφάλεια οδηγούν το τραίνο στο τερματικό σταθμό, θα είναι πάντα από την δεξαμενή της σχολής «Γκρούεζα».

Μπορεί και μόνο στην μυθοπλασία του παλαιού Ελληνικού κινηματογράφου να υπάρχει υπουργός (ο «Μαυρογιαλούρος») που παραιτείται (γιατί «υπάρχει και φιλότιμο») όταν ανακαλύπτει -τελευταίος αυτός- την πικρή αλήθεια («φάγανε, φάγανε», για ένα μαιευτήριο που –έστω κι έτσι- έγινε μόνο και μόνο για να ξεγεννάνε οι γυναίκες των κομματικών τους φίλων), αλλά ο «Γκρούεζας» στο ερώτημα του υπουργού “και πώς ζεις εσύ ρε Γκρούεζα, τι δουλειά κάνεις;” απαντάει αφοπλιστικά “μα εγώ είμαι του κόμματος, κύριε υπουργέ” και η απάντηση αυτή δεν αποτελεί μυθοπλασία, αλλά διαχρονική αλήθεια του συστήματος.

Η περίπτωση του, προβεβλημένου, 80χρονου κ. Κωνσταντίνου Πατέρα που διορίστηκε διοικητής στο νοσοκομείο Καρδίτσας μπορεί να είναι η ορατή κορυφή του παγόβουνου, αλλά σίγουρα δεν αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα, ούτε προφανώς αποτελεί μία «αβλεψία» ή ένα «ατύχημα» στις τόσες σκοτούρες των προβλημάτων  που έχει να επιλύσει η κυβέρνηση (όπως προσπάθησαν να μας το παρουσιάσουν) που διορθώθηκε τάχιστα.  

Είναι το «σύστημα Γκρούεζα» όπως, ειλικρινώς και δημόσια, το περιέγραψε ο κ. Κ. Πατέρας:

“Εγώ θα γύριζα στη ΝΔ, γιατί είχα προσχωρήσει στους ΑΝΕΛ. Είχα πάρει χιλιάδες σταυρούς και είχα μια δύναμη και είχα ένα στρατό δικό μου. Με κάλεσε τότε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως και πραγματοποίησα το ραντεβού. Είπα «θα γυρίσω πίσω κύριε πρόεδρε να σας βοηθήσω αφού θέλετε τη βοήθειά μου, αν έχετε την ευγενή καλοσύνη όταν γίνετε πρωθυπουργός και μπορείτε και θέλετε, δώστε μου μια από αυτές τις θέσεις» και δεν διαφώνησε.”

Είναι το «σύστημα Γκρούεζα» όπως, ευθαρσώς (για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα) και δημόσια, το περιέγραψε ο («γλυκά το λέω») υπουργός Μάκης Βορίδης:

“Ποιους να βάλουμε; Τους ξένους; Έγινε μία αξιολόγηση από μία επιτροπή, κατέληξαν σε 111 άτομα και μέσα σε αυτόν τον κόσμο υπήρξε μία αστοχία, έγινε παρέμβαση και διορθώθηκε”.

Είναι το «σύστημα Γκρούεζα», που ενώ προεκλογικά δεσμεύεται ότι από ένα  «μητρώο τεχνοκρατών» θα γίνεται η επιλογή όσων αναλάβουν θέσεις ευθύνης, ενώ υποσχόταν (ο Κυριάκος Μητσοτάκης) ότι “είναι σε πλήρη αντίθεση η λογική μου με το παρελθόν, αφού έχω επανειλημμένα καυτηριάσει τις τοποθετήσεις αποτυχημένων πολιτευτών σε διοικήσεις νοσοκομείων”, τελικά επικρατεί καθολικά το “ποιους να βάλουμε; Τους ξένους;” (111 νεοδημοκράτες, όλοι τους κομματάρχες ή αποτυχημένοι πολιτευτές ή γραμματείς οργανώσεων ή επικεφαλείς στα γραφεία πρωτοκλασάτων πολιτικών).

Επειδή ο «Γκρούεζας» έχει ως βασικό του προσόν ότι “είμαι του κόμματος”, αυτόχρημα είναι πειθήνιος..

Το εξήγησε απαράμιλλα ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ:

“Είναι πάντα εύκολο να υπακούει αυτός που ονειρεύεται να διοικήσει.”