Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

 

Πετάει ο γάιδαρος;

Τι είναι η πατρίδα μας; Το ερώτημα δεν είναι και τόσο αφελές, ούτε η απάντηση τόσο προφανής όσο το παλαιό βιβλίο της πατριδογνωσίας είχε βαλθεί να μας διαφωτίσει και φυσικά η απάντηση δεν βρίσκεται στο ομότιτλο επικολυρικό ποίημα του Ιωάννη Πολέμη.

Πολύ περισσότερο που άμεσα συναρτώμενες με την έννοια της πατρίδας είναι οι έννοιες του πατριωτισμού, της πατριδοκαπηλίας, του ενδοτισμού, της προδοσίας, του εθνοτισμού και του εθνικισμού.

 

Είναι πατρίδα ο τόπος που γεννηθήκαμε, η κοινή γλώσσα, τα ήθη, ο πολιτισμός και οι κώδικες επικοινωνίας, όπως και η προάσπιση των συμφερόντων του λαού;

Είναι πατρίδα η νομοθετική και Συνταγματική θωράκιση αυτών των συμφερόντων και η πιστή τήρηση τους;

Είναι πατρίδα η απόδοση δικαιοσύνης και η προστασία των δικαιωμάτων των κοινωνικά αδύνατων;

Είναι πατριωτισμός η προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και της εθνικής κυριαρχίας;

Είναι πατριωτισμός η αγάπη για την δική σου πατρίδα αλλά παράλληλα η αναγνώριση και ο σεβασμός της αγάπης των άλλων για την δική τους πατρίδα;

 

Ο ξεκάθαρος ορισμός της πατρίδας και του έμπρακτου πατριωτισμού εμπεριέχεται στα λόγια του αρχικαπετάνιου Άρη Βελουχιώτη:

“Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;”

Ο ενδοτισμός από την μια και η πατριδοκαπηλία από την άλλη (που ευδοκιμούν όταν οι έννοιες «πατρίδα» και «πατριωτισμός» βρίσκουν το κατάλληλο έδαφος στα εύφορα χωράφια της εξυπηρέτησης κάποιας οικονομικής κάστας ή μιας πολιτικής παράταξης) οδηγούν σε εθνικές περιπέτειες, σε διχαστικά αποτελέσματα  και εντέλει σε καταστροφές.

Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας όταν η στάση της Δεξιάς (όλων των αποχρώσεων, από φαιό έως βαθύ μαύρο) απέναντι στην συμφωνία των Πρεσπών θυμίζει το παραπλανητικό παιδικό παιχνίδι «πετάει, πετάει, ο γάιδαρος».

Η επίλυση -από τον ΣΥΡΙΖΑ- ενός χρόνιου εθνικού προβλήματος (που οι ίδιοι δημιούργησαν και δεκαετίες συντηρούσαν) αντιμετωπίστηκε με μεθόδους χυδαίες, και απολύτως διχαστικές, αλλά (όπως αποδείχτηκε) πρόσφορες για την διόγκωση της εκλογικής τους πελατείας.

Τότε ο γάιδαρος δεν σηκωνόταν μόνο από το έδαφος, ούτε απλώς πέταγε, έκανε υπερπτήσεις με επικίνδυνους ελιγμούς πάνω από τα κεφάλια μας.

Όμως οι ίδιοι άνθρωποι, ως κυβέρνηση, ανακάλυψαν ότι η “προδοτική συμφωνία” είναι πλέον “αμοιβαία επωφελής” και –ω της εξαπάτησης- ο γάιδαρος αίφνης προσγειώθηκε, ανίκανος πια να πετάξει (πετάνε οι γάιδαροι βρε κουτά) και δεμένος βόσκει ήσυχα - ήσυχα στο λιβάδι, έτοιμος να επωμιστεί νέα δυσβάστακτα βάρη.

Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας όταν ένας άλλος γάιδαρος έκανε επίσης υπερπτήσεις (πάνω από το Αιγαίο αυτή την φορά) επειδή ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε “μας έκαναν κριτική ότι δήθεν ανοίξαμε τα σύνορα. Ποια σύνορα; Έχει σύνορα η θάλασσα;”  εννοώντας βέβαια ότι τα θαλάσσια σύνορα δεν είναι καθόλου εύκολο να φυλαχτούν.

Για δείτε όμως σήμερα που ο γάιδαρος επανήλθε προσγειωμένος στο έδαφος. Σε δεκαέξι στρέμματα χωράφι στον Έβρο παρακαλώ, που ήταν Ελληνικό αλλά λόγω προσχώσεων και εκτροπής της κοίτης έγινε Τουρκικό.

Υπάρχουν σαφή χερσαία σύνορα; Θα μαλώνουμε τώρα για έναν γάιδαρο; Άλλωστε μόνο ο Δένδιας ήταν σαφής: “Δεν μ’ αρέσει να δημιουργώ εντάσεις ανάμεσα σε δυο χώρες, που είναι σύμμαχοι”.

 Με την θεωρία του «ιπτάμενου γαϊδάρου» ο Κοτζιάς είναι εθνικιστής και ο Τσίπρας επίσης (αυτός κατά Τσαβούσογλου, που ωστόσο βρίσκει πολύ συνεργάσιμο τον Μητσοτάκη).

 

Τώρα θα μου πεις: “Εγώ μιλάω γαϊδούρια κλάνουνε”.

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Η πινακοθήκη των μασκοφόρων

Για την Δεξιά τα καλυμμένα πρόσωπα των διαμαρτυρομένων πολιτών ήταν πάντα σοβαρό θέμα, διαχρονική εμμονή και υπόθεση ταμπού. Η αποκάλυψη των «κουκουλοφόρων» (ακόμα και όταν δεν είχαν παραβατική συμπεριφορά π.χ. χρήση μολότοφ) αποτελούσε ποινικά κολάσιμη πράξη φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να γίνει ιδιώνυμο αδίκημα.

Όπως είναι γνωστό το δικαίωμα στην ανώνυμη διαμαρτυρία (προσωπικά τάσσομαι με την επώνυμη) δεν διευκολύνει την στοχοποίηση, τον έλεγχο και την καθυπόταξη των μαζικών αντιδράσεων.

Την ίδια ακριβώς αντίληψη προέταξε η Δεξιά πλειοψηφία και στο σκάνδαλο της Novartis, αποκαλώντας τους (κατά νόμο) μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος ως «κουκουλοφόρους» που -κατά Σαμαρά- “θα τους αφαιρέσω τις κουκούλες”, αφού με την αποκάλυψη της ταυτότητας τους χάνουν την προστασία που ο νόμος τους παρέχει και εκτίθενται σε απειλές και κινδύνους με αποτέλεσμα να υποτάσσουν την μαρτυρία τους στα μέτρα της ελεγχόμενης -από την δικαιοσύνη- εξουσίας.

Όταν ο Νίκος Παρασκευόπουλος, ως υπουργός Δικαιοσύνης, κατάργησε τον σχετικό νόμο με εξαίρεση μόνο την περίπτωση του εγκλήματος της ληστείας, η ΝουΔου ξεσήκωσε πολύ μεγάλο κουρνιαχτό και απεύθυνε με ευκολία χυδαίες κατηγορίες για “κυβέρνηση των μπαχαλάκηδων”, για “νομιμοποίηση της κουκούλας”, και για “συγκάλυψη της παραβατικότητας και της τρομοκρατίας ”.

Οσάκις βέβαια οι «κουκουλοφόροι» -εφορμώντας (αποδεδειγμένα) με την καθοδήγηση της αστυνομίας- πλευροκοπούσαν και διέλυαν μαζικές  και ειρηνικές διαδηλώσεις και πορείες, το αστυνομικό κράτος της Δεξιάς συλλάμβανε (μετά ξυλοδαρμού) τους ειρηνικούς διαδηλωτές και άφηνε στην ησυχία τους τα δικά της παιδιά με τα καλυμμένα πρόσωπα.

Τότε η κουκούλα μετατρέπονταν σε χρήσιμο και αναγκαίο αξεσουάρ στην στολή εργασίας των άοκνων φρουρών της δημόσιας τάξης.

Μία παραλλαγή της κουκούλας είναι και η υγειονομική μάσκα στο καιρό της πανδημίας. Φαίνεται ότι και για την υγειονομική μάσκα ισχύει η κατά περίπτωση χρήση της, όπως με την κουκούλα.

Εάν φοράς μάσκα και συναθροίζεσαι με άλλους εκατό ανθρώπους, φερειπείν στην Πλατεία της Αγίας Παρασκευής, είναι βέβαιο ότι θα εισπνεύσεις χημικά, θα ξυλοκοπηθείς από τα ΜΑΤ, θα συλληφθείς και θα πληρώσεις πρόστιμο.

Αντίθετα αν δεν φοράς μάσκα και συναθροίζεσαι με άλλους πεντακόσιους ή και χίλιους ανθρώπους, φερειπείν στην Πλατεία Ομονοίας (στα εγκαίνια της), όχι μόνο δεν διατρέχεις κανέναν κίνδυνο αλλά έχεις και σοβαρές πιθανότητες να βγεις ζωντανά στην τηλεόραση δίπλα στον ξανά-αναμορφωτή της πλατείας (που είχε προ-αναμορφώσει η μητέρα του) Δήμαρχο ανιψιό.

Αίφνης, η χρήση μάσκας της συστημικής πολιτικής έχει ακριβώς την ανάλογη αντιστοίχηση της τόσο με την κουκούλα όσο και την υγειονομική μάσκα.

Αν για παράδειγμα έχεις την ατυχία να είσαι μια οροθετική γυναίκα σε περίοδο που τον θώκο του υπουργού υγείας κατέχει ο Α. Λοβέρδος, τότε σίγουρα συλλαμβάνεσαι, φυλακίζεται και διαπομπεύεσαι δημόσια –με το ονοματεπώνυμο και την φωτογραφία σου- ως ιερόδουλη. Η δικαστική δικαίωση σου θα γίνει μετά εορτής και πιθανά μετά θάνατον.

Αν όμως είσαι βιαστής και στυγνός εγκληματίας αίτιος αποτρόπαιης δολοφονίας μίας αθώας νεαρής φοιτήτριας, αλλά γόνος πλούσιας οικογένειας από την Ρόδο και συγγενής αξιωματούχου του κυβερνώντος κόμματος, τότε η πολύμηνη και πολύκροτη δίκη σου αποκαλείται «η δίκη Τοπαλούδη» (με το όνομα του άγρια δολοφονηθέντος θύματος σου), ενώ εσύ είσαι απλά ο Ροδίτης και ο συνεργός σου ο Αλβανός.

Μάλιστα μέχρι και ο υπουργός Άκης Σκέρτσος χαρακτηρίζει την αγόρευση της Εισαγγελέως “λαϊκή απογευματινή” παράσταση.

Βλέπεις, οι μάσκες κάποτε πέφτουν αλλά όπως έλεγε ο Τσαρλς Μπουκόφσκι:

“Το πρόβλημα με μια μάσκα είναι ότι ποτέ δεν αλλάζει.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Να δεις τι σου’ χω για μετά

Μπορεί η κυβερνητική πολιτική με την καταιγίδα των προβλημάτων, που η ίδια με τις επιλογές της συσσώρευσε και η πανδημία επέτεινε, να υπακούει στην λογική “βλέποντας και κάνοντας”, όμως ο προπαγανδιστικός σχεδιασμός της κυβέρνησης δεν είναι –όπως κάποιοι νομίζουν- “της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη”.

Κατ’ αρχάς το “βλέποντας και κάνοντας” δεν σημαίνει απουσία σχεδιασμού,  σημαίνει ότι η κυβέρνηση ξεδιπλώνει τα αντιλαϊκά και υπεσχημένα στην οικονομική ελίτ μέτρα, στον συντομότερο χρόνο αλλά συνυπολογίζοντας παράλληλα και τις ευνοϊκότερες γι’ αυτήν συνθήκες εφαρμογής τους.

Ο δε αστάθμητος παράγοντας «ευνοϊκές συνθήκες» (από την άποψη της αίθριας πολιτικής κλιματολογίας) ουδόλως είναι αστάθμητος και δεν επαφίεται στην τύχη, αφού ο χάρτης της προπαγάνδας είναι επιμελώς σχεδιασμένος και σε πλήρη εξέλιξη στρώνοντας τον δρόμο με πίσσα για να διαβούν τα μέτρα.

Σίγουρα η πανδημία εξελίχθηκε σε Κυριακάτικη γιορτή της προπαγάνδας με το lockdown που επέβαλλε η κυβέρνηση (όπως έκανε το 1/3 του πλανήτη) αλλά και της χαμηλής οικονομικής μας εξωστρέφειας, που περιόρισαν σε χαμηλά επίπεδα την διασπορά και τους θανάτους.

Σίγουρα ο εγκλεισμός αποτέλεσε μάνα εξ ουρανού για την κυβέρνηση που βρήκε στον κορονοϊό τον χωροφύλακα που αναζητούσε.

Σίγουρα ο φόβος φιλοτέχνησε το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ-Κυριάκου.

Έρχεται όμως ο απλός πολίτης και λέει “καλά του πήγε του Κυριάκου μέχρι τώρα, τι θα κάνει όμως από σήμερα και πέρα που έχει να αναμετρηθεί με τα προβλήματα -απόνερα του κορονοϊού- και την παντελή απουσία οικονομικού σχεδιασμού;”

Η απάντηση είναι “να δεις τι σου ‘χω για μετά”.

 Έχουν μοιράσει τις δουλειές και ο καταμερισμός προβλέπει ότι  ο ΣΕΒ και οι Τράπεζες έχουν αναλάβει τα χειρουργεία και η κυβέρνηση τη νάρκωση, που ως γνωστόν προηγείται των επεμβάσεων.

“Να δεις τι σου ‘χω για μετά” με την πλακέτα για τους εργαζόμενους που δολοφονήθηκαν στην Μαρφίν να δίνει τον τόνο του διχασμού.  Δέκα χρόνια μετά οι ίδιοι άνθρωποι –με τον ίδιο υπουργό προστασίας του πολίτη- που διαχειρίστηκαν τότε την κρίση χωρίς να οδηγήσουν κανέναν ένοχο στην δικαιοσύνη (αφού δεν συμφέρει η αποκάλυψη τους) προσπαθούν και πάλι να συνδέσουν τις αποτρόπαιες δολοφονίες με τους αγώνες κατά των μνημονίων και φυσικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, που ηγήθηκε του μετώπου κατά του ξεπουλήματος της χώρας και της οικονομικής εποίκισης του τόπου.

Δεν χρειάζεται να διαβάζεις το φλιτζάνι για να προβλέπεις τα μελλούμενα και να ξέρεις τι σε περιμένει. Το αύριο της μεταπανδημίας ξεκίνησε από την ίδια (προ 10ετίας) αφετηρία, με τις ίδιες πολιτικές, με τα ίδια αντεργατικά μέτρα και με τους  Κυρανάκηδες να συνδέουν τους αγώνες με μολότοφ, τις μολότοφ με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΥΡΙΖΑ με τις δολοφονίες.

Το σχέδιο προβλέπει την επιβολή lockdown στις κοινωνικές αντιδράσεις.

“Να δεις τι σου ‘χω για μετά” στην επιτροπή της βουλής για την διερεύνηση των ευθυνών του Παπαγγελόπουλου που «έστησε» το σκάνδαλο Novartis.

Αφού (και παρά τους παράνομους αποκλεισμούς των ενοχλητικών μελών από την επιτροπή) δεν θεμελιώνεται κατηγορητήριο από τις μαρτυρικές καταθέσεις, τι κάνουν;  Προαναγγέλλουν διεύρυνση του κατηγορητηρίου μέχρι –επιτέλους- να προκύψει κατηγορητήριο και να στηθεί ειδικό δικαστήριο.

Το σχέδιο προβλέπει να τελειώνουν με τα παλιά σκάνδαλα, για να μην τολμήσει κανείς στο μέλλον να διερευνήσει τα νέα.

Γι’ αυτό σου θυμίζω τα λόγια του ποιητή Αλ Μουτανάμπι:

“Όταν βλέπεις τα δόντια του λιονταριού, μην πιστεύεις πως σου χαμογελάει.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Η πανδημική κοσμοθεωρία της Χιονάτης 

Αν υπάρχει ένας κοινός τόπος ανάμεσα στην Αριστερά και στην Δεξιά είναι η κοινή αποδοχή ότι δεν έχουν τίποτα κοινό και διαφέρουν στα πάντα, εφόσον εκπροσωπούν δύο διαφορετικούς κόσμους με απολύτως διακριτά και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα.

Αν στα χιλιάδες διαφορετικά και ευδιάκριτα γνωρίσματα τους θα έπρεπε να ξεχωρίσουμε μόνο ένα, αυτό θα ήταν από την Δεξιά η παντελής απουσία ανάληψης κάθε ευθύνης και κάθε αυτοκριτικής διάθεσης και από την Αριστερά η αυτοκριτική ανάλυση και ανάληψη ευθύνης, όχι μόνο για όσα έγιναν λάθος αλλά και για όσα έγιναν σωστά χωρίς ωστόσο να ολοκληρωθούν με την απόλυτη επάρκεια στον συντομότερο δυνατό χρόνο.

Έτσι, ενώ η Δεξιά διακατέχεται από το «σύνδρομο της Χιονάτης» που το έχει αναγάγει στην «κοσμοθεωρία της Αγνής του λιμανιού», η Αριστερά διακατέχεται από το  «σύνδρομο της αυτοκριτικής» που το έχει αναγάγει σε «εσωστρεφές πολιτικό χαρακίρι».

Η κοσμοθεωρία της Χιονάτης ξεδιπλώνει τις πτυχές της με απενοχοποιημένες φράσεις κλειδιά όπως: “δεν είμαι εγώ υπεύθυνος των αποφάσεων μου”, “η ζωή είναι σκληρή και οι επικρατούσες συνθήκες ακόμα σκληρότερες”, “οι άλλοι δεν βοηθάνε”, “οι άλλοι δεν κατανοούν την πραγματικότητα”, “όλα όσα μου καταλογίζονται είναι ψεύδη και συκοφαντίες”, “είμαι θύμα των περιστάσεων”, “χάρη σας κάνω και ποινή εκτίω”, “έχω να κυβερνήσω μια χώρα και δεν έχω χρόνο να δίνω εξηγήσεις”, “μαζί τα φάγαμε”.

Το σύνδρομο της πολιτικής εσωστρέφειας αναδεικνύει τους ιδανικούς αυτόχειρες της αυτοκριτικής με αφελείς φράσεις κλισέ όπως: “πρώτα να κάνουμε την αυτοκριτική μας αφού αναλύσουμε τα λάθη μας και μετά να απευθυνθούμε στην κοινωνία”, “δεν είναι η κατάλληλη ώρα –λίγο μετά τις εκλογές που χάσαμε-  να ξεσκεπάσουμε τα σχέδια που εξυφαίνονται κατά του λαού”, “πρέπει να αποφύγουμε την κατηγορία ότι λειτουργούμε διχαστικά”, “επιβάλλεται να σωπάσουμε συνδράμοντας όπου μπορούμε θετικά ”, “αν πέσουν οι τόνοι οι πολίτες θα καταλάβουν ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι”. 

Στην βολική (για την Δεξιά) πανδημία του κορονοϊού, η μεν κυβέρνηση κάνει πάρτι εφαρμόζοντας τις πιο ακραίες πολιτικές της βουλήσεις επικαλούμενη την κοσμοθεωρία της Χιονάτης, η δε Αριστερά (με φωτεινές εξαιρέσεις τον πρόεδρο Τσίπρα, τον ανυπότακτο κρητικό Πολάκη και δυο ή τρεις ακόμα) αλείφει την μερέντα στο διπλοφουρνιστό παντεσπάνι της διαπλοκής που αναστήθηκε με τον Κυριάκο και εξαπλώνεται (χωρίς εμβόλιο αντισωμάτων) προσβάλλοντας –με μακροχρόνιες συνέπειες- την κοινότητα των πολιτών που παρουσιάζει σοβαρά υποκείμενα νοσήματα, από την προηγούμενη 10ετη κρίση.

Την δημοκρατική λειτουργία έχει υποκαταστήσει η φάμπρικα των ΠΝΠ, οι αναθέσεις προμηθειών σε συγγενείς και φίλους κατ’ αποκλειστικότητα σε τιμές πολλαπλάσιες είναι ο κανόνας, τα κανάλια επιδοτούνται με δεκάδες εκατομμύρια για την προβολή κοινωνικών μηνυμάτων της πανδημίας ενώ υποχρεούνται να παρέχουν τις υπηρεσίες τους δωρεάν, τα μυστικά κονδύλια (που έκανε φανερά ο ΣΥΡΙΖΑ) ξανάγιναν θεοσκότεινα και διαχέονται πλέον και στην μεταναστευτική πολιτική, ο ΣΕΒ έχει εγκατασταθεί στο υπουργείο εργασίας ενώ εκατομμύρια εργαζόμενοι εξαφανίστηκαν από τις λίστες επιδότησης, οι καλλιτέχνες θα επιβιώσουν με πνευματική τροφή, οι εργαζόμενοι στον Τουρισμό θα λάβουν μόνο την χάρη του Θεοχάρη, αλλά οι παχυλόμισθοι μαθητές του «Μεσσία» διαδίδουν τα «θαύματα» που καθημερινά συντελούνται.

Όταν αύριο θα μας αναλύουν (με την Κοσμοθεωρία της Χιονάτης) γιατί φταίμε πάλι εμείς, τότε κάποιοι της Αριστεράς θα σπάσουν την σιωπή της περισυλλογής που ως γνωστόν συνοδεύει τις μεγάλες ώρες των αγίων.

Απαγορεύεται στους Αριστερούς να ακολουθούν τα λόγια του Μπέρναρντ Σω:

“Η σιωπή δεν κάνει λάθη.”