Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

 του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

 

Για να πούμε και την μαύρη αλήθεια

Ο καπιταλισμός είναι αυταρχισμός. Σκληρό τοπίο, από της σύστασης του. Ο ιμπεριαλισμός πάλι  αποτελεί το ακραίο στάδιο του αυταρχισμού που είναι η απολυταρχία. Απάνθρωπο τοπίο, από της επικράτησης του.

Γι’ αυτό και εκείνο που αποτελεί την δύναμη της Αμερικάνικης καπιταλιστικής ελίτ, αποτελεί ταυτόχρονα και την θνησιγενή αδυναμία της, που είναι η διαρκής και βίαιη -μέχρι θανάτου- επιβολή της κυριαρχίας της.

 Η ασκούμενη βία αποκαλύπτει και φωτίζει τα δομικά χαρακτηριστικά της λειτουργίας της Αμερικανικής κοινωνικής μηχανικής, ενώ ταυτόχρονα φανερώνεται ότι η επίκληση της ελευθερίας ως η μήτρα γέννησης του έθνους και η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας ως η συνταγματική αρχή της δημοκρατικής νομιμότητας έχουν τόση σχέση με την πραγματικότητα όση είχε η αναίμακτη, ειρηνική και αρμονική συνύπαρξη των πιστολέρο καουμπόηδων φονιάδων με τους ιθαγενείς ινδιάνους.      

 Οι πολυεπίπεδες διακρίσεις σε χρώμα, φύλο, εθνικότητα, δοξασίες, κοινωνικό και οικονομικό status είναι θεσμός, άτυπος και ισχυρός, ισχυρότερος και από αυτόν του προέδρου, αφού η εκλογή του εξαρτάται ευθέως από την διασφάλιση των συμφερόντων της λευκής κυρίαρχης ελίτ που έχει ως βάση την άγρια εκμετάλλευση μέσω της διατήρησης των διακρίσεων.

Οσάκις δε πρόεδρος ή άλλος έδωσε ουσιαστικό αγώνα κατά των διακρίσεων έφαγε το κεφάλι του.

Ο Αβραάμ Λίνκολν είναι μία χαρακτηριστική περίπτωση και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μία άλλη.

 Ο ρατσισμός είναι ο πρωτότοκος γιός της εκμετάλλευσης και η εκμετάλλευση η μητέρα των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Αναπόσπαστες ουσίες της βιολογικής ανάπτυξης  του ίδιου κυττάρου.

Όσο όμως ο αγώνας περιορίζεται στην εξάλειψη και μόνο των φυλετικών διακρίσεων και της συνακόλουθης άδικης βίας που αυτές προκαλούν (και χωρίς την ανταπόδοση της βίας) ο συστημικός μηχανισμός προβάλλει, εξάρει, και ηρωοποιεί τον εκάστοτε επικεφαλής του αγώνα, καθώς συμβάλλει στην εκτόνωση των κοινωνικών αντιδράσεων με ανώδυνο τρόπο.

 Όσο ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ περιέγραφε –μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου- “έχω ένα όνειρο”, οι μηχανισμοί γέννησης των ρατσιστικών διακρίσεων τον χειροκροτούσαν. Πρώτα τον χειροκροτούσαν και μετά υπόσχονταν μεταρρυθμίσεις και αυστηρές ποινές για κάθε ρατσιστικό φαινόμενο στο μέλλον.

Όταν ο  Μάρτιν Λούθερ Κινγκ πήγε ένα βήμα πιο μπροστά και συνέδεσε την Αμερική του ρατσισμού και της άγριας εκμετάλλευσης με τον πόλεμο του Βιετνάμ -στον επόμενο περίφημο λόγο του “πέρα από το Βιετνάμ”-  υπέγραφε το συμβόλαιο θανάτου του, γιατί τότε έγινε απολύτως επικίνδυνος.

Και εκτελέστηκε, όταν σχεδίαζε μία ακόμα πορεία προς την Ουάσιγκτον, την (τι ειρωνεία) “πορεία των φτωχών”.

 

Όσες ειλικρινείς προσπάθειες κι αν έγιναν, ακόμα και από την ηγεμονική λευκή ελίτ, για μεταρρύθμιση της Αμερικανικής κοινωνίας (μέχρι μαύρο Πρόεδρο εξέλεξαν) απέτυχαν παταγωδώς.

Δεν μεταρρυθμίζεται το DNA ενός οργανισμού και δεν θεραπεύεται ο καρκίνος με ασπιρίνες.

Έτσι, για να πούμε και την μαύρη αλήθεια, η δολοφονία του George Floyd δεν είναι ούτε τυχαία πράξη ούτε αποτελεί την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα της ίσης μεταχείρισης χωρίς διακρίσεις.

 Η εικόνα της Αμερικής -που τυχαία αυτή τη φορά κατέγραψε η κάμερα κινητού κάποιας περαστικής- είναι η εικόνα τεσσάρων αστυνομικών που συλλαμβάνουν έναν άοπλο μαύρο και ο ένας εξ αυτών τον ακινητοποιεί στο έδαφος εφαρμόζοντας το γόνατο του στο λαιμό του και με τα χέρια στις τσέπες, μέχρι που εξέπνευσε.

 Η εικόνα της Αμερικής είναι τα λόγια που επαναλάμβανε πριν δολοφονηθεί:

“Δεν μπορώ ν’ αναπνεύσω”.

 Η εικόνα της Αμερικής κοσμεί κάποιον Αθηναϊκό τοίχο:

“Ρατσισμός είναι να μισείς κάτι…. που τυχαία δεν είσαι.”