Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

«Ιερά»  έκδυση*

Αρχική επισήμανση: Το κείμενο που ακολουθεί δεν σχετίζεται με την συνέντευξη που (δεν) έδωσε  -στον Παπαχελά-   ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος,  αλλά σε αυτήν που (προαναγγελμένη και υπερπροβαλλόμενη) παραχώρησε (μέσα σε ακριβά ράσα) ο Ιωάννης Λιάπης,  για να επιβεβαιωθεί ακόμα μια φορά πόσο σοφό και επίκαιρο είναι το παλιό απόφθεγμα του Μενέλαου Λουντέμη:

“Όλα τα λόγια του θεού είναι καλά. Μόνο, βάρδα, να μην τα πιάσουνε στο στόμα τους οι παπάδες”.

Επειδή όπως έλεγε κι ένας άλλος των γραμμάτων, Βρεττανός αυτός, ο Φιλόσοφος Bertrand Russell: “Οι θρησκείες που καταδικάζουν την ηδονή των αισθήσεων, ωθούν τους ανθρώπους να αναζητούν την ηδονή της εξουσίας”, πρέπει ο Ιωάννης Λιάπης (Λιάπης στα Ελληνικά σημαίνει άρπαγας) να κριθεί ως πολιτικό πρόσωπο (άλλωστε αυτόν τον ρόλο διάλεξε) και τα λεγόμενα του ως μια κραυγαλέα επίδειξη κοσμικής  εξουσίας (αφού  αυτήν προβάλλει).

Μεταξύ αυτών που (υιοθετημένα από ακραίους) είπε ο Ιωάννης Λιάπης:

“Τα κόμματα της Αριστεράς με τη φιλοσοφικοκοινωνική βιοκοσμοθεωρία του κομμουνιστικού κοσμοειδώλου, όπως γνώρισε τον χωρισμό αυτό ο καταρρεύσας υπαρκτός σοσιαλισμός στο ανατολικό μπλοκ που στην ουσία ήταν διωγμός της θρησκευτικής πίστεως, ελαύνονται από αποτυχημένα αθεϊστικά ιδεολογήματα και συναντώνται με τα υπόλοιπα κόμματα του νεοφιλελεύθερου χώρου κάτω από τις ντιρεκτίβες της Νέας Εποχής και της Νέας Τάξεως”.

Όσοι από το ΚΚΕ μίλησαν για «αντικομμουνισμό παλαιάς κοπής» είπαν την μισή αλήθεια, γιατί ολάκερη είναι ότι ο «Μακαριότατος» Λιάπης μαζί με την Αριστερά και τους Κομμουνιστές εξορκίζει τον νεοφιλελευθερισμό και την Νέα Εποχή. 

Γιατί, πλην Ελλάδας, πουθενά στην Ευρώπη (όχι μόνο την πάλαι ποτέ Ανατολική) δεν είναι «κρατικός τομέας» η εκκλησία και δεν είναι «κυβερνητικός συνδιαμορφωτής της πολιτικής» το ιερατείο.

Ακριβώς εδώ γίνεται διάφανη η στάση (και όχι η μεταστροφή) του ανδρός απέναντι στα σκοταδιστικά, φασιστικά και νεοναζιστικά κηρύγματα, ελεεινών μισάνθρωπων (με ή χωρίς ράσα), που υιοθέτησε απολύτως ο Λιάπης.

Ποιοι στο όνομα της Ελληνικότητας και της Ορθοδοξίας  διαπράττουν εγκλήματα κατά αλλοδαπών και αλλοθρήσκων;

Ποιοι βάλουν κατά των έγχρωμων, των ομοφυλοφίλων, των διαφορετικών, των κάθε «άλλων»;

Ποιοι ομνύουν υπέρ του «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια» ως η επιτομή ενός ολοκληρωτικού, ανελεύθερου, σκοταδιστικού και θεοκρατικού συστήματος εξουσίας;  

Μα φυσικά οι ναζιστές της Χ.Α.

Και ποιοι, από άμβωνος, διαδίδουν το λόγο της Χ.Α και προσεύχονται υπέρ «της υγείας  και μακροημέρευσης αυτών»;

Μα φυσικά ιεράρχες σαν τον φασίστα Λένη (Καλαβρύτων) και τον ομοϊδεάτη του Μεντζελόπουλο (Πειραιώς).

Και εδώ ο Λιάπης δεν μάσησε τα λόγια του: “Ο Αμβρόσιος δεν κάνει λάθος, το πρόβλημα είναι ο τρόπος που τα λέει”, ενώ σε άλλο σημείο, μιλώντας για το φιλανθρωπικό έργο  της εκκλησίας, τονίζει με «σπασμένη» φωνή: “Περιορίζω την βοήθεια σε μετανάστες, μην κατηγορηθούμε ότι δεν βοηθάμε, επαρκώς, τους Έλληνες”.

Καταλάβατε; «Μόνο για Έλληνες».

Όμως εκεί που ο Λιάπης βυθίζεται στα άδυτα της γραφικότητας, είναι  η άποψη του ότι “το Ισλάμ δεν είναι Θρησκεία” σε μια ανίερη προσπάθεια να παρεμποδίσει την δημιουργία τεμένους, ενώ μίλησε «φτηνά» για τον Φίλη, στην εμμονή του να καθορίσει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα στα σχολεία.

Όσο για τα περί «αφελληνισμού και αποχριστιανισμού» ο Μουζάλας  έδωσε αποστομωτική απάντηση:

“Αλήθεια φοβόμαστε ότι 60.000 άνθρωποι θα μας αποχριστιανίσουν ή  100.000 άνθρωποι θα μας αποελληνοποιήσουν; Έχουν μικρή εμπιστοσύνη στην πίστη και στο έθνος”.

Και κάτι τελευταίο:

“Είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι θα πάει στον παράδεισο μιας θρησκείας και δεν θα καταλήξει στην κόλαση μιας άλλης”.

*απογύμνωση, ξεβράκωμα