Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Ο  Τραμπ(ουκισμός)  στα  χρόνια  της  χολέρας

H κυρίαρχη παγκοσμιοποιημένη εξουσία λειτουργεί όπως ο Κολομβιανός “Βασιλιάς” των ναρκωτικών Εσκομπάρ και όπως  το καρτέλ των “Νονών” και “Βαρόνων” της ηρωίνης, μεθαμφεταμίνης, μαριχουάνας και κοκαϊνης.

Παρέχει δηλαδή καθημερινά  -σε ελεγχόμενες δόσεις-  παραισθησιογόνες και ψυχότροπες ουσίες, προκαλώντας εξαρτησιογόνο εθισμό στους χρήστες που έτσι αναζητούν διαφυγές από τον αβάσταχτο βίο τους.  Η επαναφορά στην πραγματικότητα γίνεται επώδυνα με αποτέλεσμα την αναζήτηση ακόμα μεγαλύτερης δόσης, που το σύστημα έχει φροντίσει και παρέχει.

Καμιά φορά βέβαια τα γεγονότα είναι απρόβλεπτα και οι εξελίξεις ανεξέλεγκτες.  Είναι όταν μια “παρτίδα” βγαίνει στην αγορά πιο “καθαρή” από ότι προβλέπεται συνήθως,  με αποτέλεσμα να σκοτώνει τους χρήστες ή οι χρήστες έχουν ανάγκη ακόμα μεγαλύτερης δόσης παραισθησιογόνου.

Η εκλογή Τράμπ είναι αυτή ακριβώς η περίπτωση.

Ο Τράμπ αποτελεί την πιο “καθαρή” εκδοχή του συστήματος.

Ο Τράμπ είναι η overdose (υπερδοσολογία) της παγκοσμιοποιημένης διακυβέρνησης.

Ο Τραμπ -ως η υπερδοσολογία της Αμερικάνικης πολιτικής, στα ύστερα χρόνια της “χολέρας”, δηλαδή μετά την κατάρρευση του Σοβιετικού αντίρροπου συστήματος-  χαρακτηρίζεται από το ποσοτικό επίρρημα “πιο”: Πιο λαϊκιστής, πιο ρατσιστής, πιο χυδαίος, πιο αγράμματος, πιο ανάλγητος, πιο μισογύνης, πιο ακροδεξιός, πιο…… Τραμπ(ούκος).

Καμιά φορά βέβαια οι διαφορές μεταξύ των “αντιπάλων” είναι απολύτως δυσδιάκριτες καθώς,  στην πιο βρώμικη προεκλογική περίοδο όλων των εποχών,  η Χίλαρι συνέβαλλε αποφασιστικά  στην άνοδο της στάθμης  των λυμάτων.

Αρκεί να θυμηθούμε ότι αποκάλεσε “σκουπίδια”  τους οπαδούς του Τράμπ, χωρίς κανείς από μεριά Χάρβαρντ, Γέιλ, Κολούμπια ή Στάνφορντ να ενοχληθεί.

Ναι η Κλίντον έχασε από τον Τραμπ.

Όχι οι Δημοκρατικοί δεν έχασαν από τους Ρεπουμπλικάνους στην κάλπη της 8^ης Νοεμβρίου, καθώς είχαν ήδη χάσει από τις αρχές του καλοκαιριού όταν ο σοσιαλιστής με τις αναδιανεμητικές ιδέες, ανεξάρτητος Γερουσιαστής  Μπέρνι Σάντερς, υποψήφιος για το χρίσμα του Δημοκρατικού κόμματος,  υποχρεώθηκε σε παραίτηση υπέρ της Χίλαρι.

Εκείνη την ημέρα η Panamerica εξουσία ξεφυσούσε ανακουφισμένη.

Εκείνη την ημέρα η παγκόσμια κοινότητα ξεφυσούσε αγχωμένη.

Όμως στην άλλη Αμερική για πρώτη φορά, γεννήθηκε κάτι που χαρακτηρίζεται από το ποσοτικό επίρρημα “πολύ”:

Πολύ νέο, πολύ ανεξάρτητο, πολύ σκεπτόμενο, πολύ αλληλέγγυο, πολύ προοδευτικό και πολύ μαζικό.

Περισσότερους από 11,5 εκατομμύρια ανθρώπους απαριθμούσε στο ξεκίνημα του το “Κίνημα του Μπέρνι Σάντερς”.

Καμία Κλίντον και κανένας επιτετραμμένος του “Αμερικανικού ονείρου” δεν δικαιούται να “κλαίει πάνω από το χυμένο γάλα” της επικείμενης προεδρίας Τράμπ, όπως κανένας  Ευρωπαίος “φιλελές” δεν έχει δικαίωμα  να σκούζει για την ραγδαία άνοδο της ακροδεξιάς στην γηραιά μας ήπειρο.

Το (NPD) “Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα” της Γερμανίας, το “Εθνικό Κόμμα των Ελευθέρων” του Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε στην Αυστρία, το “Εθνικό Μέτωπο” της Μαρίν Λεπέν στην Γαλλία, το “Κόμμα για την Ελευθερία” του αντιισλαμιστή φασίστα Γκέερτ Βίλντερς στην Ολλανδία, το “Κίνημα Πέντε Αστέρων” του Πέπε Γκρίλο στην Ιταλία, είναι  “σάρξ εκ της σαρκός” τους.

Η άλλη πλευρά και ο αντίπερα όχτος είναι ο Μπέρνι Σάντερς που συνεχίζει την επόμενη μέρα της καταστροφής, είναι ο  σοσιαλιστής ηγέτης των Εργατικών στην Βρεττανία Τζέρεμι Κόρμπιν που χρειάστηκε να νικήσει εμφατικά δυό φορές το ίδιο του το κόμμα για να επιβιώσει, είναι ο Αλέξης Τσίπρας που μόνος εναντίον όλων μάχεται να αλλάξει τις ισορροπίες στην πιο συντηρητική (σε καιρό ειρήνης) Ευρώπη μετά τον μεσαίωνα.

Είπε αλληγορικά ο Ψυχολόγος Έριχ Φρομ:

“Η ανθρώπινη ιστορία άρχισε με μια πράξη ανυπακοής και δεν είναι απίθανο να τερματιστεί με μια πράξη υπακοής”.