Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

 του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

«Κατά  τον  ρουν  των  γεγονότων»

Επειδή το περιεχόμενο της φράσης “κατά τον ρουν των γεγονότων” είναι συνυφασμένο με κάποια αόριστη δικαιολογία μιας –όποιας- κακής εξέλιξης, επειδή έτσι αναπτύσσεται μια –κάποια- αιτιολογική σχέση σε ένα αρνητικό αποτέλεσμα, και τέλος επειδή η ασάφεια προσδίδει ένα –ορισμένο-  βαρύγδουπο κύρος στο άκουσμα της πρόδηλης ανοησίας και κορυφαίας μ@λ@κί@ς,  δεν σημαίνει -ντε και κάλα- ότι δεν δικαιώνεται με απολύτο μάλιστα τρόπο  «ο Θόδωρος με το δίκανο», κι ας υποψιαζόμαστε το προφανές, ότι δηλαδή ο Θόδωρος είναι μια γραφική καρικατούρα (συντηρημένη σε ναφθαλίνη) και το δίκανο είναι, εδώ και πολλά χρόνια, βεβαιωμένα  ακίνδυνο.

Ήτοι: Απολύτως άδειο, σκουριασμένο, αγρασάριστο και φυσικά χωρίς κόκορα. 

Έτσι και το, «κατά τον ρουν των γεγονότων», υπό σύστασιν νέο(;) κόμμα της  κεντροαριστεράς, κεντροδεξιάς, κεντροκαράκεντρο (ίσα στο «δόξα πατρί») είναι σαν «το δίκανο του Θόδωρου», όχι μόνο βεβαιωμένα ακίνδυνο για το βαθύ σύστημα της διεφθαρμένης εξουσίας, αλλά αντίθετα το απαραίτητο και μη εξαιρετέο υποστήλωμα, δηλαδή χρήσιμο εργαλείο αποπτροπής της κατάρρευσης του. 

Γι’ αυτό και προελαύνει καθημερινά από τα υπόγεια κανάλια της «τάφρου»,  στα δελτία των (συν ή πλήν) οκτώ, που αναγγέλουν με ουρανομήκη «ωσαννά» την επικείμενη έλευση του μεταλλαγμένου Μεσία.

Η διαδικασία συγκρότησης του νέου(;) κόμματος θυμίζει το ανέκδοτο με τον ανθρωπάκο που περιχαρής πανηγύριζε όταν βρήκε, τυχαία στο δρόμο, ένα καρφί και όταν κάποιος περαστικός τον ρώτησε απορημένος  “γιατί κάνεις τόση φασαρία, επειδή βρήκες ένα καρφί;” ο ανθρωπάκος του απαντάσε απτόητος: “είσαι σοβαρός; Άμα βρω έστω κι ένα πέταλο, μετά το άλογο δεν είναι τίποτα”. 

Ο υπό σύσταση πολιτικός φορέας «της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης» (ουάου!!!)  δεν έχει όνομα, δεν έχει πολιτικό προσανατολισμό, δεν έχει πρόγραμμα, δεν βρήκε κάποιο κενό πολιτικό πεδίο για να καλύψει, δεν έχει πολιτική συνέχεια  (με την έννοια του επιγόνου, κάποιας πατρικής πολιτικής παρακαταθήκης, αφού έχει σκότωσει τις ιδεολογικές καταβολές του), αλλά έχει πολλούς (εξαιρετικά πολλούς) επίδοξους αρχηγούς, περισσότερους από τα διαφορετικά συμφέροντα που εκπροσωπούν και σίγουρα πολλούς περισσότερους από όσους μπορεί να αναλώσει ένα κόμμα, πολλώ δε μάλλον ένα μικρό (σχεδόν υπο εξαέρωση) τέτοιο.

“Κατά τον ρουν των γεγονότων” λοιπόν το πάλαι πότε κραταιό ΠΑΣΟΚ που εξελίχθηκε σε ΕΛΙΑ, που άλλαξε σε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ, που αναζητά να γίνει  κάτι άλλο (ποιός  να ξέρει άραγε τι), χυδαιολογεί εμετικά, με αύξουσα γεωμετρική πρόοδο και εναγγαλίζεται με κατασπεύδοντα βήματα την ακροδεξιά.

Αφού απογαλακτίστηκαν από τον ιδεολογικό τους γεννήτορα (με τις ενίοτε «βέβηλες» αριστερές ιδέες) δια της καθαρτηρίου Σημιτικής περιόδου, αφού πέρασαν δια «πυρός και σκανδάλων» ώστε ακόμα και ο Άκης να φαντάζει ως το αθώο αρνί και το πρόσφορο θύμα  μιας αγέλης λύκων, αφού έφεραν –με το έτσι θέλω- το ΔΝΤ και άνοιξαν τους ασκούς του μνημονιακού αιόλου, «ύστερα ήρθαν οι μέλισσες» και όλο το διεφθαρμένο κηφηναριό τους.

Εκεί να δεις γλέντια, εκεί να δεις συγκυβέρνηση «της παρθένας με τον σατανά», εκεί να δεις τους Σημιτοεκσυγχρονιστές με τις χρυσαύγουλες αποφύσεις της ΝουΔου, εκεί να δεις τα βαφτιστήρια του παττακού και τα νώθα του παπαδόπουλου με τους παραχαράκτες της ιστορίας.

Εκεί να δεις πως «η Δεξιά στο χρονοντούλαπο» γίνεται «η Δεξιά σε νέες εθνοκαθάρσεις», και πως «ο μονομέτωπος κατά της Δεξιάς» γίνεται «ο πόλεμος των άστρων κατά της Αριστεράς».

Εκεί να δεις την Καϊλή φασίζουσα και τον Καμίνη «αντάρτη».

Εκεί να δεις και  -σαν τον Θόδωρο-  να αναφωνίζεις:

“Το δίιιικανο, γρήγορα”.