Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Πολιτικός  κομπλεξισμός

Μία από τις ολέθριες συνέπειες του νεποτισμού είναι και η παραίσθηση ότι ο επίγονος που κατέχει  -κληρονομικώ δικαιώματι-  δημόσια αξιώματα είναι προορισμένος (με απολύτως φυσικό τρόπο, αν όχι και με νομοτελιακή διαδικασία) για αυτά,  και ότι η περαιτέρω εξέλιξη και ανέλιξη του στα ύπατα εξ αυτών, αποτελεί μονόδρομο και ιερή αποστολή, στην οποία είναι αναπόδραστα ταγμένος.

Γι’ αυτά (τα αξιώματα) πιστεύουν αυτοί (οι επίγονοι) ότι δεν απαιτείται να διαθέτουν κάποια αρετή και δεν χρειάζεται να καταβάλλουν ορισμένη προσπάθεια, ούτε καν αυτή που καταβάλλουν τα μαλάκια στην περιγραφή του Αμερικανού φιλοσόφου Daniel Dennett:

“Το νεαρό καλαμάρι περιπλανιέται στη θάλασσα ψάχνοντας για τον κατάλληλο βράχο ή κοράλλι όπου θα γαντζωθεί και που θα γίνει το σπίτι του για την υπόλοιπη ζωή του. Για το σκοπό αυτό διαθέτει ένα υποτυπώδες νευρικό σύστημα. Όταν βρει το μέρος του και ριζώσει, δεν χρειάζεται πια τον εγκέφαλό του, και τον τρώει”. 

Με βάση την παραπάνω πραγματική παραδοχή, ερμηνεύεται απολύτως η στάση -κατά πρώτο λόγο- του αρχηγού της ΝουΔου, όταν  λέει το παλληκάρι:

Η Αριστερή κυβέρνηση είναι εξ ορισμού παραφύσιν εξέλιξη.

Ο Τσίπρας δεν έχει καμία (ούτε με το τουφέκι) από τις στοιχειώδεις προδιαγραφές, που πρέπει να πληροί ένας πρωθυπουργός.

Η φύση έχει αυτόματους μηχανισμούς για να αποκαθιστά τις ανισορροπίες και να επουλώνει τις πληγές της από απρόβλεπτα και ακραία φαινόμενα.

Άρα;

Άρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι Αριστερή παρένθεση, ο «ψεύτης» Τσίπρας όπου να ‘ναι πέφτει και  ο (μαύρος ανθρωπάκος με το σμόκιν, το ψηλό καπέλο, το μπαστούνι και το βήμα ταχύ) Johnnie Walker – Κούλης έρχεται.

Αμ δε που έρχεται.

Οι αξιολογήσεις φεύγουνε κι ο Κούλης περιμένει (με το όλο παράπονο, λέμε τώρα,  βλέμμα του).

Τελευταίας εσοδείας αντιπολιτευτικές πολιτικές για την άμεση πτώση της κυβέρνησης ήταν κατά σειρά:

Πρώτον, η ρίψη μύδρων στην κυβέρνηση για τις καταστροφικές πυρκαγιές, από την χλιδάτη παραλία που ηλιοθεραπευόταν ο Κούλης, χωρίς να παραλείψει να κατηγορήσει προσωπικά τον πρωθυπουργό, που ωστόσο βρισκόταν στα μέτωπα των πυρκαγιών.

Μα αν έτσι πέφταν οι κυβερνήσεις τότε γιατί η ΝουΔου στις 16/9/2007 κέρδισε τις εκλογές όταν λίγες μέρες πριν, τον  Αύγουστο, είχαμε την μεγαλύτερη σύγχρονη καταστροφή της χώρας από πυρκαγιές με 100 νεκρούς;

Δεύτερον, χυδαία αντικομμουνιστική επέλαση με ταύτιση του ναζισμού με τον κομμουνισμό.

Δεν δίδαξαν (στον Κούλη) ότι όσες φορές, στην ιστορία, είχαμε έκρηξη του αντικομμουνισμού δεν έγιναν εκλογές αλλά πολιτικές εκτροπές με εμφυλίους και δικτατορίες; Και δεν του έμαθαν ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αναγνώρισε, στην μεταπολίτευση, το ΚΚΕ, που συνέβαλε αποφασιστικά στην εθνική συμφιλίωση;

Τρίτον, προσπάθεια οικειοποίησης των θετικών αποτελεσμάτων της επίσκεψης Μακρόν, ενώ ταυτόχρονα ψέγουν την κυβέρνηση για την ίδια επίσκεψη!

Πώς; Μέσα από «βαθυστόχαστο» άρθρο στα «ΝΕΑ» ενός «εμβριθούς» δημοσιογράφου ο οποίος, ξεπερνώντας κάθε όριο  πολιτικού κομπλεξισμού, πιστώνει την επίσκεψη, πρώτον στον ίδιο τον Γάλλο πρόεδρο (που είναι σωστό) και δεύτερον στην Ελληνική αντιπολίτευση!

Δηλαδή μας λέει ότι ο Κούλης, η Φώφη κι ο Σταύρος δούλεψαν για να επιτύχει η επίσκεψη.

Ταυτόχρονα προλαβαίνει την κακή κυβέρνηση: “Θα ήταν δείγμα κακής πολιτικής νοοτροπίας να κεφαλοποιήσει κομματικά και όχι εθνικά την επίσκεψη Μακρόν”, όχι όμως την αντιπολίτευση όταν παρακάτω σημειώνει: “Η Ευρώπη (του Τσίπρα) δεν είναι αυτή που ευαγγελιζόταν το κυβερνών κόμμα ”.

Έτσι δεν έχω παρά να συμφωνήσω με τον Εμμανουήλ Ροΐδη:

“Σέβομαι τους νεκρούς, και όταν ακόμη είναι ζωντανοί”