Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Η τρομοκρατία της τσιρίδας

Είναι παγκοίνως αποδεκτό ότι η πολιτική είναι πάνω απ’ όλα ζήτημα αισθητικής, την οποία (αισθητική) –εν πρώτοις- συλλαμβάνουμε ως την «γλώσσα του σώματος». Με άλλα λόγια αποτελεί κυρίαρχη αντίφαση να επικαλείται κάποιος την υπεράσπιση ορθών, δίκαιων και ανθρωποκεντρικών πολιτικών, όταν μετέρχεται τρόπους, μεθόδους και  εκφράσεις που έχουν πάρει διαζύγιο με την αισθητική.

Γι’ αυτό και ο Άγγλος καθηγητής Eagleton χρησιμοποιεί ως αφετηρία την «γλώσσα του σώματος» στο βιβλίο του «Η ιδεολογία του Αισθητικού».

Ο (αντι-Μαδούρο ακροδεξιός αντιπρόεδρος της –μεταλλαγμένης-  ΝουΔουλας) Άδωνις Γεωργιάδης, έρχεται αβίαστα στο μυαλό μας, ως η κορυφαία αντιαισθητική έκφραση, της πιο σιχαμερής και επαχθούς (για τους περισσοτέρους) πολιτικής.

Ο επιτυχημένος τηλεπωλητής τοξικών δόσεων αρχαιολαγνείας και μιαρών ποσοτήτων πατριωτισμού, διαπρέπει πλέον στην πολιτική  με μοναδικό προσόν την εύπλαστη οσφυοκαμψία (ή άλλως ειπείν «γλύφοντας εκεί που πρώτα έφτυνε») και ξοδεύοντας  –με διακαναλικές τσιρίδες- επαρκείς ποσότητες τρομοκρατίας, διανθισμένες πάντα με –καυστική- εσάνς ακατάληπτων απειλών.

Η αποτελεσματικότητα βεβαίως των απειλών του, είναι ανάλογη του περιεχομένου της λαϊκής παροιμίας:

“Φοβέρισε τον κώλο σου, μην κλάσει στο παζάρι.”

Η ακροδεξιά της δεξιάς που επιβάλλει αποκλειστικά πλέον την ατζέντα της συντηρητικής παράταξης  στην δημόσια σφαίρα, έχει επιλέξει την τρομοκρατία ως το αποκλειστικό πολιτικό της αφήγημα, υποστηριζόμενο φυσικά από στρεβλές και fake ειδήσεις ή «ντοκουμέντα», μιας και όλα τα άλλα fake πολιτικά αφηγήματα έσκασαν σαν μπαλόνια, τρομάζοντας κάποιους λίγους αδαείς από τους πολίτες και κάποιους περισσότερους από τους οπαδούς τους,  που τα λογάριασαν για βόμβες.

Ο οδικός χάρτης του αφηγήματος τους παρουσιάζει την σταθερότητα της σιδηροτροχιάς, καθώς η ρητορεία τους –απαρεγκλίτως- εξάρχει με τα Εξάρχεια και περατώνεται με τον έξαρχο της αρχιτρομοκρατίας  Κουφοντίνα.

Τα Εξάρχεια αναδύονται ως η απόλυτη «κόλαση» του Δάντη, ο υπέρτατος εθνικός κίνδυνος και το αδηφάγο τέρας που κατασπαράσσει τις αγνές (πλην μωρές) Ελληνίδες παρθένες.

Ακόμα όμως, και εάν το τέρας βρίσκεται σε αυστηρά δίαιτα, οι τρομολάγνοι θα μας παρουσιάζουν πάλι και πάλι σκηνές από το βουλιμικό του παρελθόν, αλλά με νέους υπότιτλους. Έτσι η «καιόμενη βάτος» τον Δεκέμβρη του 2008, παρουσιάστηκε ως η «στάχτη και μπούρμπερη» το 2018.

Εντωμεταξύ, αποτελεί πρόκληση για την Δημοκρατία (κατά τον Κωστάκη Μπακογιάννη) όταν ο Κουφοντίνας λαμβάνει 48ωρη άδεια (φυλακισμένος από το 2002), αλλά δεν είναι πρόκληση η αποφυλάκιση του ΟΝΝΕΔίτη Καλαμπόκα, 7 χρόνια μετά την δολοφονία του Τεμπονέρα, η αποφυλάκιση του Ρουπακιά που δολοφόνησε τον Φύσσα, ή η αποφυλάκιση του Παττακού που δολοφόνησε αντιστασιακούς.

Στην διαδρομή της τρομοκρατίας από την αφετηρία «Εξάρχεια» μέχρι τον τερματικό σταθμό «Κουφοντίνας», δεν παραλείπουν να κάνουν στάσεις  στην διαστρέβλωση, στην τρομοκράτηση και στις απειλές.

Άλλοτε τσιρίζουν (για την Novartis) ότι “θα τους κάτσω στο σκαμνί”,  “θα τους φτάσω μέχρι τέλους” (αλήθεια τι έγινε με τον μάρτυρα -χωρίς κουκούλα- που προσπάθησε «να την κάνει» αθόρυβα;), άλλοτε προβλέποντας (Σημίτης, ο πρωθυπουργός των προφυλακισμένων) ότι  το 2019 θα προσφύγουμε στο ESM για νέο μνημόνιο, και άλλοτε εξηγώντας (ο Ρουσόπουλος-Ζαχαρέας) ότι “ο Τσίπρας ευθύνεται που χρεοκόπησε η χώρα, γιατί σαν αντιπολίτευση ήταν…. απέναντι”.

Συνάγεται λοιπόν το συμπέρασμα ότι η αυτογελειοποίηση δεν είναι τίποτα περισσότερο από την αποτυχημένη προσπάθεια μετάθεσης των ευθυνών στον αντίπαλο, με μεθόδους που έχουν αναφορές στην δημιουργία κλίματος ανασφάλειας και τρομοκράτησης.

Ωστόσο, άλλο πράγμα είναι η πολιτική και άλλο η τσιρίδα, γιατί όπως λέει και μια άλλη παροιμία:

“Ο λύκος με μηνύματα ποτέ αρνί δεν τρώγει.”