Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Κομπραδόροι και ραντιέρηδες

Η σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας βρίθει από «ισχυρούς» πολιτικούς άνδρες, που κυβέρνησαν τον τόπο και που τελικά -με ελάχιστες εξαιρέσεις, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού- πήγαν «άπατοι» αφού προηγουμένως πρόλαβαν και πάτωσαν την χώρα.

Πολιτικοί εκπρόσωποι εφοπλιστικού, βιομηχανικού ή τραπεζικού κεφαλαίου, μπροστινά φερέφωνα εμφανών επιχειρηματικών συμφερόντων, με θητείες «βάλε-βγάλε», με «οράματα» μιας χρήσης, με υψωμένα λάβαρα, ακριβώς όπως με ευκολία ύψωναν τα αφεντικά τους τις «σημαίες ευκαιρίας». Πρωθυπουργοί «στραφταλίζοντες» απ’ έξω, «αλατζάδες» από μέσα.

Βέβαια όλα αυτά μπορεί να ήταν εμφανή και γνωστά, μπορεί να συνέβαιναν χωρίς να τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα (για «τακτ» ούτε λόγος), αλλά οι πραγματικοί κυβερνώντες, δηλαδή τα αφεντικά, αυτοί τέλος πάντων που υπέβαλαν την πολιτική γραμμή, που ουσιαστικά αποφάσιζαν και -εν τοις πράγμασι- νομοθετούσαν, δεν ήσαν οι μπροστινοί, δεν έβγαιναν «φόρα παρτίδα», δεν καταδέχονταν να μπουν στον κόπο να παραμερίσουν τους «μπιστικούς» τους, πόσο μάλλον να τους κλωτσάνε όταν (άθελα τους) τους έφραζαν τον δρόμο.

Τα αφεντικά «παλιάς κοπής» μπορεί να μην ήταν ακριβώς στο παρασκήνιο, όμως σίγουρα ήταν στο ημίφως. Γιατί άλλη ήταν η δουλειά τους και άλλη η (βρώμικη) δουλειά του επιχειρησιακού τους βραχίονα.

Κατά πως είχε πει και ο Άγγλος συγγραφέας Σάμουελ Τζόνσον:

“Αυτός που δέχεται προστασία, δηλώνει πάντα υποταγή.”

Η πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία του τόπου που ένας επιχειρηματίας (και εφοπλιστής, και μιντιάρχης, και πρόεδρος της μεγαλύτερης ΠΑΕ, και «Πειραιωτάρχης»), ο Βαγγέλης Μαρινάκης, παίρνει «αμπάριζα» και βγαίνει ουρλιάζοντας, υποκαθιστώντας (σε κάθε ευκαιρία) τον αρχηγό της ΝουΔου είναι τώρα.

Ο κ. Μαρινάκης (Βαγγέλας για τους φίλους του) ασκεί ανελλιπώς  και καθημερινά πολιτική σε κεντρικό επίπεδο.

 Έχει αναλάβει με «υπεργολαβία» (αυτός μόνος) την συγκρότηση και  την λειτουργία, την επεξεργασία των πολιτικών θέσεων και της στρατηγικής, το γραφείο τύπου και την επικοινωνία, τις συμμαχίες και την δημιουργία μετώπων, του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ο κ. Μαρινάκης «επιβάλει» την θέληση του καθολικά και φανερά. Μέσω των εντύπων και των άλλων μέσων (των οποίων έχει την ιδιοκτησία) ξεκαθαρίζει ποιοι θα λάβουν το χρίσμα του υποψηφίου δημάρχου και ποιοι θα κοπούν, ποιοι θα συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτια για την ευρωβουλή και ποιοι για τις εθνικές εκλογές. Ποιοι θα εκπροσωπούν το κόμμα και τι θα λένε. Ποιοι θα προωθούνται και ποιοι θα στοχοποιούνται.

Όπως μάλιστα μάθαμε από τον πρόεδρο της ΝΟΔΕ Πειραιά Γιάννη Βοϊδονικόλα, ακόμα και τα ενοίκια της οργάνωσης και λειτουργίας τους καταβάλλονται από τον κ. Μαρινάκη, τον οποίο και δημόσια ευχαρίστησε.

Έτσι το πολιτικό προσωπικό της ΝουΔου αισθάνεται την ανάγκη (αλλά και την υποχρέωση) να τοποθετείται και να ψηφίζει ότι εξυπηρετεί τον «ευεργέτη», να επιτίθεται κατά της δικαιοσύνης όταν ελέγχει ή –πολύ περισσότερο- όταν απαγγέλει κατηγορίες κατά του «πολυχρονεμένου» τους, να καθυβρίζει την κυβέρνηση επειδή απαντάει στο «αφεντικό» τους, που από τα μπουζούκια (ανάμεσα σε μπουκάλια με ουίσκι και πανέρια με λουλούδια) δηλώνει: “Η χούντα πέφτει. Είναι θέμα μηνών.”

Έτσι το πολιτικό προσωπικό της ΝουΔου είναι απλώς Κομπραδόροι και Ραντιέρηδες.

Και μη μου πείτε ότι ο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία τα ίδια και χειρότερα έκανε, γιατί θα σας απαντήσω ότι ο Μπερλουσκόνι (δυστυχώς) είχε εκλεγεί πολλές φορές στην Βουλή, στην Γερουσία και στην θέση του πρωθυπουργού. Ο Μαρινάκης;

Η ΝουΔου (για να κυβερνήσει) έχει αναλάβει και κουβαλάει μεγάλο φορτίο (από «γραμμάτια»).

“Αν δεν γονάτιζε η καμήλα δεν θα την φορτώνανε”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Σκατόψυχα βδελύγματα

 Πριν αρκετά χρόνια (2007 ή 2008) σε συζήτηση στο κοινοβούλιο -αν θυμάμαι καλά- για την περικοπή της καταβολής των συντάξεων χηρείας στις συζύγους και τα τέκνα όσων είχαν καταδικαστεί για συμμετοχή σε βασανισμούς στην χούντα, ο Περικλής Κοροβέσης (βουλευτής τότε του ΣΥΡΙΖΑ) που είχε ο ίδιος υποστεί βασανιστήρια, είπε από το βήμα της Βουλής:

“Θα μου επιτρέψετε κύριοι συνάδελφοι να μην συμμετέχω στην ψηφοφορία επειδή υπήρξα ο ίδιος θύμα των ανθρώπων που θα κρίνω σήμερα. Φοβάμαι ότι η ψήφος μου δεν θα είναι αντικειμενική γιατί, περισσότερο και από τους βασανιστές μου, τρέμω τον μπάτσο που κρύβω μέσα μου.”

Στις «ελεύθερες» κοινωνίες που ο συντηρητισμός κυριαρχεί, τα αναχώματα σε νεοτερισμούς αποτελούν κανόνα, το διαφορετικό δαιμονοποιείται, ο ιδιώτης εξυμνείται και ο πολίτης στοχοποιείται, είναι εξαιρετικά απλό να αναπτύσσεται στον καθένα μας ένας «εσωτερικός» μπάτσος, ένας σεξιστής, ένας ξενοφοβικός, ένας ρατσιστής, ένας φονταμενταλιστής, ένας εθνικιστής, ένας……φασίστας.

Το τελευταίο τραγικό γεγονός της Νέας Ζηλανδίας με την εν ψυχρώ δολοφονία 50 πιστών μουσουλμάνων σε δύο τεμένη του Κράιτστσερτς, από τον μακελάρη  Μπρέντον Τάραντ, έρχεται ως συνέχεια και ως ένας κρίκος από μια μακάβρια αλυσίδα, που μόνο τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργήσει κατακόμβες από εκατοντάδες νεκρούς, με ψυχρά  και προσχεδιασμένα, δολοφονικά, φασιστικά και τρομοκρατικά χτυπήματα.

Γιατί η ισχύς του φασισμού και του ναζισμού είναι η διασπορά του φόβου ή όπως έλεγε ο Γκαίμπελς:

“Θα επιστρέψουμε και η γη θα τρέμει.”

Σε όσους, με μνήμη χρυσόψαρου, με έκδηλη έκπληξη για «καλούς και ήσυχους γείτονες, που δεν είχαν δόσει ποτέ δικαιώματα» αθωώνουν τα εγκληματικά σκατόψυχα βδελύγματα ας θυμηθούμε κάποια από τα μαζικότερα, πρόσφατα (της 35ετίας), εγληματικά χτυπήματα και μόνο στην Ευρώπη:

Ιταλία 2 Αυγούστου 1985, 85 νεκροί.

Λόκερμπι, 21 Δεκεμβρίου 1988, 259 νεκροί.

Μόσχα 6 Φεβρουαρίου 2004, 42 νεκροί.

Μπελσάν 6 Σεπτεμβρίου 2004, 385 νεκροί.

Λονδίνο, 7 Ιουλίου 2005, 56 νεκροί.

Μαδρίτη, 11 Μαρτίου 2006, 191 νεκροί.

Μόσχα, 23 Μαρτίου 2010, 39 νεκροί.

Μόσχα, 24 Ιανουαρίου 2011, 35 νεκροί.

Νοεβηγία, 22 Ιουλίου 2011, 77 νεκροί.

Παρίσι, 13 Νοεμβρίου 2015, 129 νεκροί.

Βρυξέλλες, 22 Μαρτίου 2016, 34 νεκροί.

Νίκαια, 14 Ιουλίου 2016, 84 νεκροί.

Μάντσεστερ, 14 Μαρτίου 2017, 22 νεκροί.

Περισσότερο και από τους (περίπου) 1.500 πιο πάνω νεκρούς, από τις εκδηλώσεις τυφλής φασιστικής βίας, μου προκαλούν ανατριχίλα και τρόμο οι δημόσιες δηλώσεις και οι τοποθετήσεις κάποιων.

Σαν τον Δημήτρη Καμπουράκη που δηλώνει ότι: “Ο Τάραντ είναι διαταραγμένος…..και είναι άνευ μεγάλης σημασίας το αν και με ποιους είχε επαφές ο Τάραντ και στην Ελλάδα.”

Σαν τον Ανδρέα Λοβέρδο που δήλωνε το 2013 ότι: “Η Χρυσή Αυγή είναι η Ελληνική Χεζμπολάχ”  και ότι “είναι το πρώτο κίνημα που γεννιέται αυθεντικά μετά την Μεταπολίτευση και κάνει ακτιβισμό πάνω σε μεγάλα προβλήματα και παράγει εμπιστοσύνη και γι’ αυτό απολαμβάνει δημοσκοπικά ποσοστά”.

Σαν την, προ ολίγων ημερών, ρατσιστική επίθεση κουκουλοφόρων –με ρόπαλα- απέναντι σε ανήλικα προσφυγόπουλα που χτύπησαν. Μάλιστα ένας μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο με κάταγμα στο χέρι.

Ο φασισμός φυτρώνει εκεί που τον ανέχονται.

Εκεί που ο πατριωτισμός του ενός, νόμιμα, μισεί την πατρίδα του άλλου.

Εκεί που η θρησκεία του ενός, νόμιμα, πολεμάει την θρησκεία του άλλου.

Εκεί που η φυλή του ενός, νόμιμα, σκοτώνει την φυλή του άλλου.

Ή όπως έλεγε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ:

“Μην ξεχνάτε ότι όσα έκανε ο Χίτλερ στην Γερμανία, ήταν σύμφωνα με τον νόμο.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Μπαρ-ούζο

Λέει μία Ελληνική παροιμία: “Ο κουφός και ο κλανιάρης δίπλα στα νταούλια πάνε” και φαντάζομαι ότι γίνεται εύκολα αντιληπτό το νόημα της θυμοσοφίας, καθότι ο μεν πρώτος πλησιάζει τις πηγές των έντονων ήχων επειδή δεν ακούει, ενώ ο δεύτερος -το διαπράττει- για να καλύψει τους ήχους από την πηγή προέλευσης της βρόμας που σπέρνει.

Τι μου ήρθε τώρα και φιλοσοφώ για κωφούς και για κλανιάρηδες; Δεν μου ήρθε. Μας ήρθε. Πριν από λίγες ημέρες. Ο Μπαρόζο.

Ο οποίος μας ήρθε στο «Οικονομικό φόρουμ των Δελφών» για να μας «φωτίσει», μιας και πλέον –ευτυχώς- δεν μπορεί να μας «αλλάξει άλλο τα φώτα».

Διότι όπως έγραψε, εύστοχα στο twitter, ο Παπαδημούλης: “Ο Μπαρόζο, ο πιο αποτυχημένος πρόεδρος της Κομισιόν, ο Μπαρόζο των ‘περιστρεφόμενων θυρών’, από την Κομισιόν στην Goldman Sachs, δεν είπε λέξη σήμερα στους Δελφούς για το έλλειμμα 15,1% που άφησε το 2009 η Ν.Δ., όταν ήταν αυτός πρόεδρος. Δεν ήξερε, λέει... Θλιβερά αναξιόπιστος!”

Είπε όμως (γιατί τώρα «ξέρει») και μας εξήγησε ότι: “Οι αγορές σήμερα αξιολογούν ήδη και περιμένουν τη νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές, γι’ αυτό και δείχνουν τώρα μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην Ελλάδα”. 

Μάλιστα! Ειλικρινά η δήλωση σε κάνει να αναφωνείς: “Τι πίνεις και δεν μας δίνεις ρε μεγάλε. Εσύ  δεν είσαι ο Μπαρόζο, ο Μπαρ-ούζο είσαι.”

Μάθανε πως …..αναβαθμιζόμαστε, πλάκωσε κι ο Μπαρόζο!

Ο θλιβερός λοιπόν και αναξιόπιστος (πρώην Μαοϊκός) πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για μια δεκαετία (Νοέμβριος 2004 – Οκτώβριος 2014) υπήρξε τόσο ανίκανος και τόσο αχυράνθρωπος -των κάθε είδους Αμερικανικών συμφερόντων στην Ευρώπη- ώστε ο προκάτοχος του Ρομάνο Πρόντι και ο διάδοχος του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ να φαντάζουν ως επαναστάτες και ως οι θεματοφύλακες του Ευρωπαϊκού ιδεώδους.

Ή όπως έλεγε (προφητικά) ο Μάο : “Οι πρόγονοί μας ήταν σοφοί. Ανακάλυψαν την τυπογραφία, αλλά δεν έβγαλαν εφημερίδες. Ανακάλυψαν την πυρίτιδα, αλλά την χρησιμοποίησαν μόνο για πυροτεχνήματα. Ανακάλυψαν την πυξίδα, αλλά απέφυγαν να τη χρησιμοποιήσουν για να ανακαλύψουν την Αμερική.”

Ο κωφός κύριος Μπαρόζο που δεν είδε και δεν άκουσε ποτέ και τίποτα για μίζες από την διοργάνωση της Ολυμπιάδας της Αθήνας, από τις προμήθειες των εξοπλιστικών προγραμμάτων, από τις τιμολογήσεις (σε αστρονομικά ύψη) του φαρμάκου, από τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και την «επένδυση» (των «κουμπάρων») σε «δομημένα» ομόλογα, που ο «αθώος» πρόεδρος ανακάλυψε  τελευταίος (ως απατημένος σύζυγος) ότι το έλλειμμα (του Ελληνικού ΑΕΠ το 2009) δεν ήταν 6% (όπως έλεγε ο Παπαθανασίου), αλλά 15%, και διακριτικά κράτησε το μυστικό για 10 ολόκληρα χρόνια χωρίς να πει κουβέντα, αποδείχθηκε στους Δελφούς ότι είναι και…….κλανιάρης.

Γιατί αυτά τα “οι αγορές σήμερα περιμένουν τη νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη…….. για αυτό και δείχνουν τώρα μεγαλύτερη εμπιστοσύνη ” είναι πορδές.

Πορδές, βροντερές και βρωμερές.

Όπως πορδές ήταν το αφήγημα για 4^ο Μνημόνιο, για περικοπές των συντάξεων, για απελευθέρωση των πλειστηριασμών, για μείωση του αφορολογήτου, για μη κατάργηση του υποκατώτατου, για μη αύξηση του κατώτατου, για υψηλό κόστος από την έκδοση του πενταετούς ομολόγου.

Και τώρα που η έκδοση του  δεκαετούς ομολόγου είναι η πιο επιτυχημένη της τελευταίας 15ετίας, τώρα……οφείλεται στο ότι “Ιδού ο Κούλης έρχεται εν τω μέσω της (ακροδεξιάς) νυκτός”.

Φυσικά οι αγορές δεν προεξόφλησαν τίποτα, όταν ήταν βέβαιο ότι ο Αλέξης θα διαδεχόταν τον Αντωνάκη.

Φαίνεται ότι οι αγορές προεξοφλούν σε:

“Διεφθαρμένους με αναστολή”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Ασελγής, αλλά όχι καπνιστής

Όταν μία κοινωνία εθίζεται καθημερινά σε -μικρές μεν αλλά διαρκώς αυξανόμενες-  δόσεις ξεδιαντροπιάς, διασυρμού,  εκπεσμού, και σκανδάλων με κακουργηματική διάσταση, από κάθε λογής δημοσιογράφους, επιστήμονες, «λόγιους», πολιτικούς -αγλαϊσματα της ακροδεξιάς, του φασισμού και του ναζισμού- τότε (για τον επικίνδυνο εθισμό και την ανοχή) ισχύει το “ηθελέστα και παθέστα” ή το “χόρτασε η ψείρα και βγήκε στον γιακά”.

Η περίπτωση της ασέλγειας του Νεοδημοκρατικού προεδρικού συμβούλου και «υπηρέτη της αριστείας» Νίκου Γεωργιάδη, δεν διαβάζεται μεμονωμένα και δεν διαβαθμίζεται με βάση τις -διαφορετικές- αναγνώσεις που έχουν γίνει μέχρι τώρα.

Δεν διαβάζεται μεμονωμένα γιατί δεν αποτελεί ένα τυχαίο συμβάν. Επίσης, δεν διαβαθμίζονται τέτοιες πράξεις  με βάση μία μοναδιαία  ανάγνωση, δηλαδή με έναν τρόπο και με μία μέθοδο προσέγγισης, όπως ψυχαναλυτική, κοινωνιολογική ή νομική διάσταση.

Ας θυμηθούμε λοιπόν κάποιες τυχαίες περιπτώσεις (εκτός του Ν. Γεωργιάδη) με σαφώς διαφορετικές κακουργηματικές πράξεις, αλλά με ανάλογες καταδικαστικές αποφάσεις:

Πέτρος Μαντούβαλος (ποινή κάθειρξης 13 ετών με αναστολή επιβλήθηκε στον πρώην βουλευτή της ΝουΔου, για την υπόθεση του παραδικαστικού κυκλώματος).

Χάρης Τομπούλογλου (ποινή κάθειρξης 8 ετών και 3 μηνών με αναστολή καθώς και χρηματικό πρόστιμο 40.300 € επιβλήθηκε στον πρώην πρόεδρο του Νοσοκομείου Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού», για τα αδικήματα της απόπειρας εκβίασης, της παθητικής δωροδοκίας και της οπλοκατοχής).

Γιάννης Μιχελάκης (ποινή φυλάκισης 9 μηνών με αναστολή και χρηματικό πρόστιμο 3.500 € επιβλήθηκε στον πρώην εκπρόσωπο τύπου και βουλευτή της ΝουΔου, για την υπόθεση δωροδοκίας του).

Γιώργος Πρεβεζάνος (σε 25 χρόνια κάθειρξης καταδικάστηκε πρωτόδικα ο πρώην δήμαρχος Μεσολογγίου της ΝουΔου και Αντιπτέραρχος εν αποστρατεία, για την υπόθεση μεταφοράς μεταναστών από το αεροδρόμιο του Μεσολογγίου στο εξωτερικό).

Όλα αυτά τα διαφορετικά πρόσωπα, με τις διαφορετικές παραβατικές συμπεριφορές και με την διαφορετική βαρύτητα των κακουργηματικών τους πράξεων, λειτούργησαν υπακούοντας στην ιδεολογική επικυριαρχία και την κοινωνική παντοκρατορία που τους παρέχει η τυφλή υπακοή στο χρήμα και όχι στον άνθρωπο.

Κάποιοι από όσους σκούζουν για «παρεμβάσεις» στο έργο της ανεξάρτητης δικαιοσύνης, είναι οι ίδιοι που στήνανε δίκες, δωροδοκώντας δικαστές, για να ξεπλύνουν τους εαυτούς τους, τους κομματικούς τους φίλους ή τους πελάτες τους, φυσικά με το αζημίωτο.

Κάποιοι από όσους ξελαρυγγιάζονται για τον «κρατισμό» της Αριστεράς που επιβαρύνει τον Δημόσιο κορβανά, είναι οι ίδιοι που στήσανε διαδικασίες  διαπλοκής  στις κρατικές προμήθειες, που νομιμοποίησαν την εκβίαση και την δωροδοκία ως αναγκαία συνθήκη για να «κάνεις την δουλειά σου», συναλλασσόμενος με το κράτος.

Κάποιοι από όσους τσιρίζουν για τα ορθάνοιχτα σύνορα στους εισβολείς  «λαθρομετανάστες», είναι οι ίδιοι που την ίδια ώρα επιδίδονται στο άκρως επικερδές «σπορ» της ειδεχθούς δουλεμπορίας.

Κάποιοι από όσους παιανίζουν το τρίπτυχο «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια», που πουλάνε πατριωτισμό, που ομνύουν στην ηθική, που εξοργίζονται με τα διάφορα «σύμφωνα συμβίωσης» (καθώς εκριζώνουν τον θεμέλιο λίθο της κοινωνίας μας που είναι η οικογένεια), είναι οι ίδιοι που επικαλούνται το  αδήριτο «δικαίωμα στην ιδιωτικότητα», το κλασσικό «συμπόσιο του Πλάτωνα», τον νεοπουριτανισμό του Χόλυγουντ (που ευθύνεται για όλα τα δεινά τους), την «συνθήκη της Βιέννης» που τους παρέχει διπλωματική ασυλία, το δίκαιο κάποιων χωρών που σχεδόν επιτρέπει τον πορνοτουρισμό, την ηλικία των 15 ετών που δεν κατατάσσει το αδίκημα στην παιδεραστία, τον Καρανίκα που του αρέσει….η Μενεγάκη και τον Πολάκη που αρειμανίως….. καπνίζει δημόσια.

Σταματήστε επιτέλους να τους χαϊδεύετε, γιατί όπως έλεγε και ο Ιονέσκο:

“Χαϊδέψτε έναν κύκλο, και θα γίνει φαύλος.”