Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Κομπραδόροι και ραντιέρηδες

Η σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας βρίθει από «ισχυρούς» πολιτικούς άνδρες, που κυβέρνησαν τον τόπο και που τελικά -με ελάχιστες εξαιρέσεις, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού- πήγαν «άπατοι» αφού προηγουμένως πρόλαβαν και πάτωσαν την χώρα.

Πολιτικοί εκπρόσωποι εφοπλιστικού, βιομηχανικού ή τραπεζικού κεφαλαίου, μπροστινά φερέφωνα εμφανών επιχειρηματικών συμφερόντων, με θητείες «βάλε-βγάλε», με «οράματα» μιας χρήσης, με υψωμένα λάβαρα, ακριβώς όπως με ευκολία ύψωναν τα αφεντικά τους τις «σημαίες ευκαιρίας». Πρωθυπουργοί «στραφταλίζοντες» απ’ έξω, «αλατζάδες» από μέσα.

Βέβαια όλα αυτά μπορεί να ήταν εμφανή και γνωστά, μπορεί να συνέβαιναν χωρίς να τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα (για «τακτ» ούτε λόγος), αλλά οι πραγματικοί κυβερνώντες, δηλαδή τα αφεντικά, αυτοί τέλος πάντων που υπέβαλαν την πολιτική γραμμή, που ουσιαστικά αποφάσιζαν και -εν τοις πράγμασι- νομοθετούσαν, δεν ήσαν οι μπροστινοί, δεν έβγαιναν «φόρα παρτίδα», δεν καταδέχονταν να μπουν στον κόπο να παραμερίσουν τους «μπιστικούς» τους, πόσο μάλλον να τους κλωτσάνε όταν (άθελα τους) τους έφραζαν τον δρόμο.

Τα αφεντικά «παλιάς κοπής» μπορεί να μην ήταν ακριβώς στο παρασκήνιο, όμως σίγουρα ήταν στο ημίφως. Γιατί άλλη ήταν η δουλειά τους και άλλη η (βρώμικη) δουλειά του επιχειρησιακού τους βραχίονα.

Κατά πως είχε πει και ο Άγγλος συγγραφέας Σάμουελ Τζόνσον:

“Αυτός που δέχεται προστασία, δηλώνει πάντα υποταγή.”

Η πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία του τόπου που ένας επιχειρηματίας (και εφοπλιστής, και μιντιάρχης, και πρόεδρος της μεγαλύτερης ΠΑΕ, και «Πειραιωτάρχης»), ο Βαγγέλης Μαρινάκης, παίρνει «αμπάριζα» και βγαίνει ουρλιάζοντας, υποκαθιστώντας (σε κάθε ευκαιρία) τον αρχηγό της ΝουΔου είναι τώρα.

Ο κ. Μαρινάκης (Βαγγέλας για τους φίλους του) ασκεί ανελλιπώς  και καθημερινά πολιτική σε κεντρικό επίπεδο.

 Έχει αναλάβει με «υπεργολαβία» (αυτός μόνος) την συγκρότηση και  την λειτουργία, την επεξεργασία των πολιτικών θέσεων και της στρατηγικής, το γραφείο τύπου και την επικοινωνία, τις συμμαχίες και την δημιουργία μετώπων, του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ο κ. Μαρινάκης «επιβάλει» την θέληση του καθολικά και φανερά. Μέσω των εντύπων και των άλλων μέσων (των οποίων έχει την ιδιοκτησία) ξεκαθαρίζει ποιοι θα λάβουν το χρίσμα του υποψηφίου δημάρχου και ποιοι θα κοπούν, ποιοι θα συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτια για την ευρωβουλή και ποιοι για τις εθνικές εκλογές. Ποιοι θα εκπροσωπούν το κόμμα και τι θα λένε. Ποιοι θα προωθούνται και ποιοι θα στοχοποιούνται.

Όπως μάλιστα μάθαμε από τον πρόεδρο της ΝΟΔΕ Πειραιά Γιάννη Βοϊδονικόλα, ακόμα και τα ενοίκια της οργάνωσης και λειτουργίας τους καταβάλλονται από τον κ. Μαρινάκη, τον οποίο και δημόσια ευχαρίστησε.

Έτσι το πολιτικό προσωπικό της ΝουΔου αισθάνεται την ανάγκη (αλλά και την υποχρέωση) να τοποθετείται και να ψηφίζει ότι εξυπηρετεί τον «ευεργέτη», να επιτίθεται κατά της δικαιοσύνης όταν ελέγχει ή –πολύ περισσότερο- όταν απαγγέλει κατηγορίες κατά του «πολυχρονεμένου» τους, να καθυβρίζει την κυβέρνηση επειδή απαντάει στο «αφεντικό» τους, που από τα μπουζούκια (ανάμεσα σε μπουκάλια με ουίσκι και πανέρια με λουλούδια) δηλώνει: “Η χούντα πέφτει. Είναι θέμα μηνών.”

Έτσι το πολιτικό προσωπικό της ΝουΔου είναι απλώς Κομπραδόροι και Ραντιέρηδες.

Και μη μου πείτε ότι ο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία τα ίδια και χειρότερα έκανε, γιατί θα σας απαντήσω ότι ο Μπερλουσκόνι (δυστυχώς) είχε εκλεγεί πολλές φορές στην Βουλή, στην Γερουσία και στην θέση του πρωθυπουργού. Ο Μαρινάκης;

Η ΝουΔου (για να κυβερνήσει) έχει αναλάβει και κουβαλάει μεγάλο φορτίο (από «γραμμάτια»).

“Αν δεν γονάτιζε η καμήλα δεν θα την φορτώνανε”