Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Σκατόψυχα βδελύγματα

 Πριν αρκετά χρόνια (2007 ή 2008) σε συζήτηση στο κοινοβούλιο -αν θυμάμαι καλά- για την περικοπή της καταβολής των συντάξεων χηρείας στις συζύγους και τα τέκνα όσων είχαν καταδικαστεί για συμμετοχή σε βασανισμούς στην χούντα, ο Περικλής Κοροβέσης (βουλευτής τότε του ΣΥΡΙΖΑ) που είχε ο ίδιος υποστεί βασανιστήρια, είπε από το βήμα της Βουλής:

“Θα μου επιτρέψετε κύριοι συνάδελφοι να μην συμμετέχω στην ψηφοφορία επειδή υπήρξα ο ίδιος θύμα των ανθρώπων που θα κρίνω σήμερα. Φοβάμαι ότι η ψήφος μου δεν θα είναι αντικειμενική γιατί, περισσότερο και από τους βασανιστές μου, τρέμω τον μπάτσο που κρύβω μέσα μου.”

Στις «ελεύθερες» κοινωνίες που ο συντηρητισμός κυριαρχεί, τα αναχώματα σε νεοτερισμούς αποτελούν κανόνα, το διαφορετικό δαιμονοποιείται, ο ιδιώτης εξυμνείται και ο πολίτης στοχοποιείται, είναι εξαιρετικά απλό να αναπτύσσεται στον καθένα μας ένας «εσωτερικός» μπάτσος, ένας σεξιστής, ένας ξενοφοβικός, ένας ρατσιστής, ένας φονταμενταλιστής, ένας εθνικιστής, ένας……φασίστας.

Το τελευταίο τραγικό γεγονός της Νέας Ζηλανδίας με την εν ψυχρώ δολοφονία 50 πιστών μουσουλμάνων σε δύο τεμένη του Κράιτστσερτς, από τον μακελάρη  Μπρέντον Τάραντ, έρχεται ως συνέχεια και ως ένας κρίκος από μια μακάβρια αλυσίδα, που μόνο τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργήσει κατακόμβες από εκατοντάδες νεκρούς, με ψυχρά  και προσχεδιασμένα, δολοφονικά, φασιστικά και τρομοκρατικά χτυπήματα.

Γιατί η ισχύς του φασισμού και του ναζισμού είναι η διασπορά του φόβου ή όπως έλεγε ο Γκαίμπελς:

“Θα επιστρέψουμε και η γη θα τρέμει.”

Σε όσους, με μνήμη χρυσόψαρου, με έκδηλη έκπληξη για «καλούς και ήσυχους γείτονες, που δεν είχαν δόσει ποτέ δικαιώματα» αθωώνουν τα εγκληματικά σκατόψυχα βδελύγματα ας θυμηθούμε κάποια από τα μαζικότερα, πρόσφατα (της 35ετίας), εγληματικά χτυπήματα και μόνο στην Ευρώπη:

Ιταλία 2 Αυγούστου 1985, 85 νεκροί.

Λόκερμπι, 21 Δεκεμβρίου 1988, 259 νεκροί.

Μόσχα 6 Φεβρουαρίου 2004, 42 νεκροί.

Μπελσάν 6 Σεπτεμβρίου 2004, 385 νεκροί.

Λονδίνο, 7 Ιουλίου 2005, 56 νεκροί.

Μαδρίτη, 11 Μαρτίου 2006, 191 νεκροί.

Μόσχα, 23 Μαρτίου 2010, 39 νεκροί.

Μόσχα, 24 Ιανουαρίου 2011, 35 νεκροί.

Νοεβηγία, 22 Ιουλίου 2011, 77 νεκροί.

Παρίσι, 13 Νοεμβρίου 2015, 129 νεκροί.

Βρυξέλλες, 22 Μαρτίου 2016, 34 νεκροί.

Νίκαια, 14 Ιουλίου 2016, 84 νεκροί.

Μάντσεστερ, 14 Μαρτίου 2017, 22 νεκροί.

Περισσότερο και από τους (περίπου) 1.500 πιο πάνω νεκρούς, από τις εκδηλώσεις τυφλής φασιστικής βίας, μου προκαλούν ανατριχίλα και τρόμο οι δημόσιες δηλώσεις και οι τοποθετήσεις κάποιων.

Σαν τον Δημήτρη Καμπουράκη που δηλώνει ότι: “Ο Τάραντ είναι διαταραγμένος…..και είναι άνευ μεγάλης σημασίας το αν και με ποιους είχε επαφές ο Τάραντ και στην Ελλάδα.”

Σαν τον Ανδρέα Λοβέρδο που δήλωνε το 2013 ότι: “Η Χρυσή Αυγή είναι η Ελληνική Χεζμπολάχ”  και ότι “είναι το πρώτο κίνημα που γεννιέται αυθεντικά μετά την Μεταπολίτευση και κάνει ακτιβισμό πάνω σε μεγάλα προβλήματα και παράγει εμπιστοσύνη και γι’ αυτό απολαμβάνει δημοσκοπικά ποσοστά”.

Σαν την, προ ολίγων ημερών, ρατσιστική επίθεση κουκουλοφόρων –με ρόπαλα- απέναντι σε ανήλικα προσφυγόπουλα που χτύπησαν. Μάλιστα ένας μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο με κάταγμα στο χέρι.

Ο φασισμός φυτρώνει εκεί που τον ανέχονται.

Εκεί που ο πατριωτισμός του ενός, νόμιμα, μισεί την πατρίδα του άλλου.

Εκεί που η θρησκεία του ενός, νόμιμα, πολεμάει την θρησκεία του άλλου.

Εκεί που η φυλή του ενός, νόμιμα, σκοτώνει την φυλή του άλλου.

Ή όπως έλεγε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ:

“Μην ξεχνάτε ότι όσα έκανε ο Χίτλερ στην Γερμανία, ήταν σύμφωνα με τον νόμο.”