Χαράς ευαγγέλια...

Άντα Ψαρρά

Μεγάλες χαρές είχαν από το πρωί στα ραδιόφωνα, στις εφημερίδες και στα κανάλια τους οι δημοσιογράφοι του συστήματος κι από κοντά και η Ν.Δ.

- Αίσχος με τον Θοδωρή Δρίτσα που πήγε να...
κοροϊδέψει την Cosco, αποφάσισαν μετά την επιστολή της κινεζικής εταιρείας.

Απέφυγαν, φυσικά, να πουν ότι αυτές οι μικρές ή μεγάλες διαφωνίες οφείλονται στο ότι ο σημερινός υπουργός Ναυτιλίας προσπάθησε όσο το δυνατόν περισσότερο να διαμορφώσει σε μια δικαιότερη για την Ελλάδα κατεύθυνση το πλαίσιο της συμφωνίας.

- Αίσχος και με τον Μαρινόπουλο καθώς -τάχα- τα capital controls και η επιχειρηματική ανασφάλεια που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ έριξαν έξω την εταιρεία.

Κι εδώ όμως απέφυγαν να πουν πότε έπεσε έξω η εταιρεία, πώς από το 2008 άρχισαν να διογκώνονται τα μεγάλα χρέη, πώς μέσα σε καθεστώς αδιαφάνειας πέρασαν αυτά στο διάφορα funds του Κατάρ και πώς και γιατί τροποποιήθηκαν μετά προς τα πάνω τα συμβόλαια με τα καταστήματα της Μαρινόπουλος.

- Αίσχος και με την «Αυγή» που όταν προχώρησε προ ετών σε αύξηση του κεφαλαίου της βρέθηκε ανάμεσα στους αγοραστές μετοχών και μία εξωχώρια εταιρεία με το «αστρονομικό» ποσοστό του 3%.

Αυτό μάλιστα ανακαλύφθηκε από τον διαφανή οργανισμό Ψυχάρη και τον δημοσιογραφικό όμιλο Φιλιππάκη που αγόρασε νύχτα, μπιρ παρά και χωρίς χρέη την εφημερίδα Esspresso.

Κι όλα αυτά όταν αποκαλύφθηκαν χθες όλες οι επισφάλειες των αστρονομικών δανείων ΜΜΕ και κομμάτων στη Βουλή.

- Αίσχος, τέλος, και με την αδικημένη εισαγγελέα Τσατάνη που ελέγχεται πειθαρχικά αφού έβγαλε λάδι τον επιχειρηματία Βγενόπουλο την ίδια στιγμή που η κυπριακή δικαιοσύνη εκδίκαζε την υπόθεση.

Το χειρότερο όμως αίσχος από όλα είναι ο ξαφνικός πόνος όλων αυτών για τους χειμαζόμενους εργαζόμενους.

«Κλαίνε» για τους 13.000 μελλοντικούς ανέργους του Μαρινόπουλου αλλά δεν μπαίνει κανείς στον κόπο να εξετάσει τι έκαναν οι συγκεκριμένοι επιχειρηματίες κι έφτασαν ανεξέλεγκτα στο χείλος του γκρεμού.

Πώς ο αρχηγός της Ν.Δ., αφού προχώρησε με τους συνυπουργούς του σε χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων, οδύρεται τώρα για τους ανέργους;

Πώς όταν έχαναν τη δουλειά τους οι εργαζόμενοι του ΑLTER, της Ελευθεροτυπίας και φυσικά της ΕΡΤ όλοι οι υπόλοιποι καλοί συνάδελφοι σιωπούσαν γνωρίζοντας ασφαλώς ότι στο μεταξύ τα δάνεια έτρεχαν στις τσέπες των αφεντικών τους χωρίς προσκόμματα;

Το εξωφρενικό, δε, είναι ότι ενώ γελάνε και τα μουστάκια όλων αυτών με την κάθε εμπλοκή ή με την κάθε κακή εξέλιξη που παρουσιάζεται στην οικονομία, για τους δικούς τους στενούς πολιτικούς και επιχειρηματικούς λόγους θέλουν ταυτόχρονα να υποδυθούν τους θλιμμένους από το δράμα που θα πέσει -όπως πάντα- στα κεφάλια των εργαζομένων.

Ποιον πείθει, όμως, ο συγκεκριμένος κλαυσίγελως; 

efsyn.gr

Επενδυτές ή δουλοκτήτες;

 του Δημήτρη  Τρίμη

Κάθε φορά που βλέπω ανακοινώσεις τραπεζιτών, εκπροσώπων εργοδοτικών φορέων και διαφόρων συντηρητικών δεξαμενών σκέψης, περί της προσέλκυσης επενδύσεων, έχω την περιέργεια να δω αν διαφέρουν σε τίποτα μεταξύ τους εδώ και 50 χρόνια. Τα ίδια και τα ίδια διαβάζω σαν να μην κυβέρνησαν ποτέ, σαν να τους εμπόδιζε κάποια πανίσχυρη ταξική αντιπολίτευση...  να προχωρήσουν σε «μεταρρυθμίσεις» και σε νέα «μείγματα πολιτικής» για την ανάπτυξη.

Ας δούμε την επιχειρηματολογία τους: Θέλουν οπωσδήποτε  «διαμόρφωση ενός σταθερού και ευνοϊκού φορολογικού περιβάλλοντος, το οποίο θα επιτρέπει στον επενδυτή να προγραμματίσει, να προϋπολογίσει και να σχεδιάσει την επένδυσή του, με μεσοπρόθεσμο τουλάχιστον ορίζοντα». Διότι λένε ότι «στην Ελλάδα η αυτονόητη αυτή συνθήκη δεν υφίσταται, καθώς το φορολογικό πλαίσιο αλλάζει διαρκώς – και μάλιστα προς το δυσμενέστερο για την επιχειρηματικότητα – ανάλογα με τις "τρύπες" που εμφανίζονται κάθε φορά στον κρατικό προϋπολογισμό». Επίσης για τις επενδύσεις που αφορούν την αγορά ακινήτων, τους στεναχωρεί διαχρονικά «η υψηλή φορολογία που επιφέρει κάθετη μείωση της δραστηριότητας, επηρεάζοντας αντίστοιχα μια σειρά από σχετιζόμενους κλάδους, όπως ο κατασκευαστικός».

Οι επενδυτές ζητούν συστηματικά επίσης τη μείωση της γραφειοκρατίας, «ώστε να περιοριστεί το κόστος που πρέπει να καταβάλλουν σε χρόνο και χρήμα». Και ζητούν, ασφαλώς, απλούστερο και σύγχρονο νομοθετικό πλαίσιο, αλλά και μια δημόσια διοίκηση η οποία – στη βάση αυτού του πλαισίου - θα λαμβάνει και εφαρμόζει αποφάσεις με διαφάνεια, με ορθολογισμό και αποτελεσματικότητα.

Οι επενδυτές απαιτούν λογικά από την μεριά τους ένα σύστημα δημοσίων υποδομών και δημοσίων επενδύσεων (που θα πληρώνει φυσικά το «σπάταλο» κράτος και όλοι οι φορολογούμενοι), οι οποίες θα υποστηρίζουν την ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας...  Και απαιτούν στρατιωτική πειθαρχία στη χώρα «αφού οι αποκλεισμοί εθνικών οδών, σιδηροδρομικών γραμμών, λιμανιών κτλ, τείνουν να αποτελέσουν ρουτίνα στη χώρα». 

Στην ουσία οι επενδυτές και οι εργοδοτικοί φορείς ζητούν (χωρίς να το ανακοινώνουν δημοσίως) μία κυβέρνηση η οποία θα έχει δημιουργηθεί από τους ίδιους και θα έχει ελεγχθεί εξονυχιστικά -από νεοφιλελεύθερους ψυχιάτρους εκτιμητές- αν όντως πιστεύει βαθιά μέσα της  στις ιδιωτικές επενδύσεις και στις «μεταρρυθμίσεις» που αυτές απαιτούν (μείωση εργατικού κόστους και κατάργηση συνδικαλισμού και συλλογικών συμβάσεων) για να συνεχίσουν να βγάζουν σοβαρά κέρδη και όχι βέβαια μια κυβέρνηση της Αριστεράς. 

Πάντως το ερώτημά μου παραμένει: Γιατί οι επενδυτές και όλοι οι φλύαροι εργοδοτικοί φορείς και τα παπαγαλάκια τους που επαναλαμβάνουν τα ίδια ιδιοτελή στερεότυπα,  δεν εξηγούν το πως οι  «δικές τους» κυβερνήσεις (στις οποίες μετείχαν και οι ίδιοι ή οι στενοί τους φίλοι),  επί τόσα χρόνια δεν υλοποίησαν αποτελεσματικά αυτές τις αναπτυξιακές αρχές; Ή  μήπως ακριβώς αυτές τις κυνικές αντεργατικές αρχές εφάρμοζαν για να πλουτίσουν οι ίδιοι οδηγώντας  τη χώρα και την πλειονότητα της κοινωνίας στη χρεοκοπία;

efsyn.gr

Ο ΚΟΥΒΑΡΝΤΑΣ «ΓΑΛΑΖΙΟΣ» ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΚΑΙ  το  «ΠΡΩΤΟ  ΦΛΕΜΑ»

του Θοδωρή Ζώτου

Ο φύλακας και θύλακας της Ν.Δ των μνημονίων και του τσακίσματος του ελληνικού λαού κ. Μαρινόπουλος γνωστός για τις σχέσεις του με τον ίδιο τον Σαμαρά, πήρε δάνειο μαμούθ από την τότε συγκυβέρνηση το 2013 και όχι μόνο δεν το επέστρεψε ποτέ, αλλά, δεν είχε καν την ευθιξία να πάει να πληρώσει μια δόση βρε αδερφέ, έτσι για τα μάτια του κόσμου.

Επίσης, κάθε βδομάδα αυτός ο γίγαντας της επιχειρηματικότητας χάριζε 6 ευρώ στο κάθε φύλλο της εφημερίδας του κομιστή, προκειμένου το «Πρώτο Φλέμα» να πουλάει, έκανε και deal δηλαδή για να τα κονομάει ο Θέμος και οι Κοτζαμάνηδες τους  εις βάρος των κορόιδων, δηλαδή ημών.

Αν βάλετε περίπου 100.000 φύλλα την εβδομάδα επί 6€ επί 4 εβδομάδες, χάριζε ~ 2,4 εκ. το μήνα!

Τυχαία όλα τα παραπάνω;  Εσείς τι λέτε αγαπητοί μου, που κάποιοι που κάναν πλιάτσικο εις βάρος της ζωής, της αξιοπρέπειάς μας και του μέλλοντος των παιδιών μας, είχαν επιδοθεί ανεξέλεγκτα και με απίστευτη θρασύτητα σ’ ένα ατελείωτο πάρτυ πλιάτσικου της χώρας. 

Δεν άφησαν τίποτε όρθιο και αθεόφοβοι και τολμάνε σήμερα, να μας παρουσιάζονται και ως ………θύματα!

olympia.gr

Καημένες κότες!

Θανάσης Καρτερός

Υπάρχει, ως γνωστόν, και η άποψη ότι στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις. Ε, ο Σταύρος Θεοδωράκης δηλώνει κεντροαριστερός. Σάμπως φόρο θα πληρώσει γι’ αυτό; Και όχι μόνο το δηλώνει, αλλά καλείται να συμμετάσχει και -υποτίθεται ότι- συμμετέχει στις διαδικασίες για την ίδρυση ενιαίου φορέα της Κεντροαριστεράς. Ζητάει μάλιστα μια εντελώς πρωτότυπη, αν και όχι τόσο δημοκρατική διαδικασία: πρώτα να εκλεγεί αρχηγός -τίνος; από ποιους; με ποια εντολή;- και μετά ο εκλεγείς να αναλάβει την υλοποίηση του εγχειρήματος.

Όσο αφελής κι αν είναι -που δεν είναι- ξέρει φυσικά ότι τέτοια ανοησία δεν πρόκειται να τη δεχτεί η Φώφη, ό,τι κι αν της πει ο Βενιζέλος. Μας δίνει συνεπώς το δικαίωμα να σκεφτούμε ότι ανακατεύεται όχι για να προχωρήσει το εγχείρημα, αλλά για να χαλάσει. Ή να καθυστερήσει μέχρι νεωτέρας. Σκέψη που ενισχύεται και από άλλες θέσεις και πρωτοβουλίες του. Που μας δίνουν το δικαίωμα να σκεφτούμε ακόμα χειρότερα: ότι έχει χωθεί μέσα στο κεντροαριστερό κοτέτσι για να ανοίξει την πόρτα στην αλεπού της Ν.Δ.

Καημένες κότες, δηλαδή. Είδατε τι θέση πήρε για τις δημόσιες συγκοινωνίες; Μέχρι και τον μπαμπά Μητσοτάκη έβγαλε λάδι αναφερόμενος με την απαραίτητη απέχθεια στους Κολλάδες, για να ταχθεί κατά του δημόσιου χαρακτήρα των συγκοινωνιών. Εκεί όμως που ξεπέρασε τον εαυτό του είναι η θέση του για την αλλαγή του εκλογικού συστήματος που προτείνει ο Τσίπρας. Σύμφωνο ακυβερνησίας και έγκλημα για τη χώρα χαρακτήρισε την πρόταση για απλή αναλογική. Κάλεσε μάλιστα και το ΠΑΣΟΚ να μην συναινέσει σ’ αυτή!

Φέρνει στο μυαλό κατανομή ρόλων η υπόθεση, δεν νομίζετε; Αυτό που ο Κυριάκος επιχειρεί να διακινήσει στον χώρο της Δεξιάς, ο Σταύρος το διακινεί στον χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς. Όπου προσπαθεί να περάσει όλη την παλιά σαβούρα σε νέα -μεταρρυθμιστική!- συσκευασία. Είτε πρόκειται για το χαρακτήρα του κράτους, είτε για την Παιδεία, είτε για τις δημόσιες επιχειρήσεις, είτε για το εκλογικό σύστημα, όποιος βρει διαφορές ανάμεσα στη Ν.Δ. του Κυριάκου και στο Ποτάμι του Σταύρου κερδίζει ένα σακίδιο.

Ποιοι κρύβονται πίσω από μια τέτοια τακτική επαφίεται στη φαντασία του καθενός. Το παρήγορο για τις κότες είναι ότι άρχισαν, όπως φαίνεται, να καταλαβαίνουν ότι υπάρχουν αλεπούδες και στην Κεντροαριστερά...

Η  ΑΥΓΉ

Η αρπαγή της δημοκρατικής Ευρώπης

Δημήτρης  Ψαρράς

Όπως συμβαίνει συνήθως τον τελευταίο καιρό, οι πολιτικές εξελίξεις προκαλούν νέους κάθετους διαχωρισμούς στους ευρωπαϊκούς λαούς, με συνέπεια να αναδιατάσσονται οι πολιτικές συμμαχίες και να προβάλλουν νέες στρατηγικές, αδιανόητες μέχρι πριν από λίγους μήνες.

Μετά το αρχικό σοκ από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στο Ηνωμένο Βασίλειο, διαμορφώθηκαν δύο πανευρωπαϊκά στρατόπεδα.

Η μια πλευρά μιλά για καταστροφή και διεκτραγωδεί τις συνέπειες του Brexit, η άλλη για νίκη της δημοκρατίας και θρίαμβο της ανεξαρτησίας.

Κοινό χαρακτηριστικό των δύο, ο εξωραϊσμός της εκδοχής που έχει καθένας επιλέξει και η δαιμονοποίηση της επιλογής του αντιπάλου.

Όμως μέσα σ’ αυτές τις δύο τόσο αντίθετες τοποθετήσεις συνυπάρχουν τέσσερις αποκλίνουσες έως και αλληλοαποκλειόμενες πολιτικές στρατηγικές.

Ήδη από τις πρώτες αναλύσεις της ψήφου τού «Μέσα» και του «Έξω» στη Βρετανία γνωρίζουμε ότι υπήρξε σαφής ταξική διαφοροποίηση στην επιλογή των ψηφοφόρων, με τα εργατικά στρώματα και τους ανέργους να επιλέγουν σε μεγάλο ποσοστό την αποχώρηση.

Την ίδια τοποθέτηση όμως είχε και η βρετανική ελίτ καθώς και τα πιο συντηρητικά κομμάτια του πληθυσμού.

Από πολιτική πλευρά αυτός ο διχασμός εκφράστηκε με τον ηγετικό ρόλο που είχε στο κίνημα του Brexit ο ακροδεξιός Φάρατζ, ενώ την ίδια στιγμή το υποστήριζαν και επιφανή στελέχη του Εργατικού Κόμματος καθώς και πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο εσωτερικό του στρατοπέδου του Bremain, με τον υπό παραίτηση πρωθυπουργό Κάμερον να βρίσκεται στο ίδιο στρατόπεδο με τους κύριους επικριτές του από την αντιπολίτευση.

Στην Ελλάδα γίνεται ακόμα πιο διάφανος αυτός ο εσωτερικός διαχωρισμός των δύο στρατοπέδων, ο οποίος βέβαια εξαπλώνεται σε διαφορετικό βαθμό σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Σε εκείνους που θεωρούν αρνητική εξέλιξη το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ανήκει πρώτα πρώτα ο πρωθυπουργός, αλλά ταυτόχρονα και οι άσπονδοι φίλοι του της αντιπολίτευσης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, η Φώφη Γεννηματά και ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Και από την άλλη μεριά σε εκείνους που έσπευσαν να χαιρετίσουν τη βρετανική έξοδο ανήκει η Χρυσή Αυγή, η οποία επιχειρεί τυχοδιωκτικά να προσκολληθεί στους ευρωσκεπτικιστές, ο κ. Μπαλτάκος, ο οποίος έσπευσε να εκφράσει τη χαρά και την αγαλλίασή του για το Brexit, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που διαφώνησε πριν από ένα χρόνο και αποχώρησε μετά τον συμβιβασμό του Ιουλίου.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έσπευσε μάλιστα να συγκρίνει τα δύο δημοψηφίσματα: «Μετά το υπερήφανο ΟΧΙ του ελληνικού λαού, στις 5 Ιουλίου 2015, ένας άλλος λαός όρθωσε το ανάστημά του και αμφισβήτησε τη δεσποτεία της Ε.Ε. που μέσω των οργάνων της έχει πάψει να λειτουργεί ως διεθνής οργανισμός και έχει μετατραπεί σε μια νέου τύπου, αμετανόητη και αδίστακτη μνημονιακή απολυταρχία, με αποικιοκρατικά και ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά». Το συμπέρασμά της ήταν ότι «αυτή η Ευρώπη δεν έχει τίποτε να προσφέρει στους λαούς και στους πολίτες και είναι θετικό ότι ξεκινά η αμφισβήτησή της».

Αλλά και στελέχη της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς έφτασαν στο σημείο να θεωρήσουν βέβαιο ότι η Τζο Κοξ δολοφονήθηκε από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες στο πλαίσιο μιας διεθνούς συνωμοσίας για να αποφευχθεί -το προφανώς επαναστατικό- Brexit (Γιώργος Δελαστίκ, «Πριν» και «Ισκρα», 17.6.2016).

Ο Πάνος Καμμένος, ο οποίος -συνεπής στην τακτική του- πατά και στις δύο βάρκες, απέφυγε να τοποθετηθεί στο κρίσιμο ερώτημα.

Αρκέστηκε στη σιβυλλική δήλωση: «Ανεξαρτήτως αν βλέπω θετικά ή αρνητικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, οφείλουμε όλοι να σεβόμαστε τις αποφάσεις των λαών και τη δυνατότητά τους για αυτοδιάθεση».

Από τη δική του πλευρά το ΚΚΕ κρατά ίσες αποστάσεις από τα δύο στρατόπεδα και περιορίζεται σε διαπιστώσεις: «Φορείς του αντιδραστικού “Ευρωσκεπτικισμού” είναι εθνικιστικά, ρατσιστικά ή και φασιστικών αντιλήψεων κόμματα, όπως π.χ. το Κόμμα για την Ανεξαρτησία της Βρετανίας (UKIP) του Φάρατζ, το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν στη Γαλλία, η Εναλλακτική για τη Γερμανία και παρόμοια σχήματα στην Αυστρία, στην Ουγγαρία και στην Ελλάδα, π.χ. η φασιστική Χρυσή Αυγή, η Εθνική Ενότητα του Καρατζαφέρη και άλλα. Η τάση του “Ευρωσκεπτικισμού” εκφράζεται κι από κόμματα που χρησιμοποιούν αριστερή ταμπέλα, ασκούν κριτική ή απορρίπτουν την Ε.Ε. και το ευρώ, υποστηρίζουν το εθνικό νόμισμα, αναζητούν άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και σε κάθε περίπτωση κινούνται εντός των καπιταλιστικών τειχών».

Στην πραγματικότητα λοιπόν το κεντρικό διακύβευμα της αμέσως προσεχούς περιόδου δεν είναι μόνο το αν θα ξεκινήσει μια διαδικασία αποσύνθεσης της Ε.Ε., αλλά κατ' αρχάς το ποιος θα ηγεμονεύσει σε καθένα απ’ αυτά τα δύο στρατόπεδα.

Οι σημερινές τάσεις δεν προδιαγράφουν τίποτα ευοίωνο. Γνωρίζουμε ήδη ότι στη Βρετανία δεν είναι τα εργατικά συνδικάτα και η Αριστερά των Εργατικών εκείνα που οδηγούν την πορεία της χώρας, αλλά η ξενοφοβική και αντιμεταναστευτική ρητορική του Φάρατζ.

Και από την άλλη πλευρά, δεν είναι δύσκολο να διακρίνουμε τις απόψεις του κ. Σόιμπλε που καθορίζουν τη στρατηγική της ακρωτηριασμένης Ένωσης.

Εδώ όμως έγκειται και η ιδιαιτερότητα της σημερινής συγκυρίας.

Παρά το γεγονός ότι για πρώτη φορά έχει τεθεί με τόσο οξύ τρόπο το ερώτημα της διατήρησης ή της διάλυσης της Ε.Ε., επικεφαλής και των δύο αντίπαλων τάσεων βρίσκεται η πιο αντιδραστική πτέρυγά τους.

Μπορεί και από τις δύο πλευρές να ακούγονται ωραιοποιημένα συνθήματα (για την εθνική ανεξαρτησία από τη μια, για την κοινοτική αλληλεγγύη από την άλλη), αλλά το πάνω χέρι και στις δυο περιπτώσεις έχει ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός.

Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση ο ρόλος της όποιας Αριστεράς θα ήταν να συμβάλει στην άρση αυτού του διχασμού.

Γιατί όσο επιχαίρει για την επικύρωσή του τόσο αυτοακυρώνεται η ίδια και ανοίγει τον δρόμο στις πιο σκληρές αντιλαϊκές δυνάμεις, αδιάφορο αν αυτές επικαλούνται την ευρωπαϊκή ιδέα ή ομνύουν στον Ευρωσκεπτικισμό.

efsyn.gr

Κομφούζιο...

topontiki.gr

 

Τέσσερις είναι οι «γαλάζιες» παρεμβάσεις οι οποίες δείχνουν την παντελή έλλειψη στρατηγικής, την έλλειψη προγραμματισμού και τη σύγχυση που επικρατεί στο «γαλάζιο» στρατόπεδο.

Πρώτα έχουμε την...περασμένη Τετάρτη την ηχηρή παρέμβαση του ίδιου του πρόεδρου της Ν.Δ. από το βήμα της Βουλής, με προειδοποίηση μάλιστα προς την κυβέρνηση να μην εμποδίσει την ακομμάτιστη (!!!) συγκέντρωση των «Παραιτηθείτε», υποστηρίζοντας μάλιστα ότι «πριν καν πραγματοποιηθεί, παρήγαγε πολιτικό αποτέλεσμα». Την ίδια στιγμή όλα σχεδόν τα στελέχη της Ν.Δ., με προεξάρχοντα τον αντιπρόεδρο του κόμματος Άδωνι Γεωργιάδη, που παρευρέθηκε και στη συγκέντρωση, προπαγάνδιζαν χοντροκομμένα. Η παταγώδης αποτυχία της συγκέντρωσης ήταν ένα καλό μάθημα στην ηγεσία της Ν.Δ. και στη δήθεν ανεξάρτητη στάση που κράτησε.

◆ Δεύτερη παρέμβαση έχουμε την άρον-άρον οργανωμένη παρουσίαση ενός μέρους του προγράμματος της Ν.Δ., που τελικά ήταν, όπως είπε ο αντιπρόεδρος Κωστής Χατζηδάκης, ανακοίνωση ενός σχεδίου που δόθηκε για διαβούλευση, για την οποία επιστρατεύθηκε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και όλη αυτή η εκδήλωση ήταν φανερό ότι ήταν ένας επικοινωνιακός αντιπερισπασμός, οργανωμένος την τελευταία στιγμή, λίγες ώρες πριν από την εκδήλωση του πρωθυπουργού στο Μουσείο της Ακρόπολης, όπου θα παρουσίαζε το σχέδιο της κυβέρνησης προς τον δρόμο της ανάπτυξης.

Ήταν απλώς μια κακοστημένη επικοινωνιακή παρέμβαση και γι’ αυτό ήταν άκρως αναποτελεσματική, ιδιαίτερα μάλιστα όταν έγινε γνωστό ότι αυτό το πρόγραμμα θα είναι έτοιμο και θα ανακοινωθεί από τον πρόεδρο του κόμματος τον Σεπτέμβριο στα εγκαίνια της ΔΕΘ, στη Θεσσαλονίκη, και μάλιστα, όπως ειπώθηκε, θα είναι «ένα νέο μείγμα πολιτικής», με λιγότερους φόρους, περισσότερο κοινωνικό κράτος, χωρίς βέβαια να διευκρινίζουν αν έχουν συμφωνήσει μια τέτοια πολιτική και με τους δανειστές.

◆ Τρίτη παρέμβαση που τάραξε τα νερά ήταν, δύο μέρες αργότερα, όταν κυκλοφόρησε η «Real News» με ολοσέλιδο άρθρο του πρώην προέδρου του κόμματος Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ο οποίος έσπασε τη σιωπή του έπειτα από πολλούς μήνες από την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη…

Ήταν ένα άρθρο στο οποίο ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης κατέθετε την πρότασή του για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας: «Τα κόμματα προτείνουν τον υποψήφιο Πρόεδρο και η Βουλή έχει το δικαίωμα να εκλέξει με βάση τις τρεις ψηφοφορίες (200, 200, 180). Αν τελικά δεν εκλεγεί Πρόεδρος, η πρόταση των κομμάτων με τους ίδιους υποψηφίους να τίθεται στη λαϊκή ετυμηγορία. Με αυτόν τον τρόπο αποσυνδέεται πλήρως το ενδεχόμενο μη εκλογής Προέδρου από τη διενέργεια βουλευτικών εκλογών».

Ενώ τονίζει ακόμη ότι «είναι βέβαιο ότι έτσι ενισχύεται η κατευθυντήρια γραμμή προς τα κόμματα να συναινέσουν στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Από την άλλη πλευρά, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα έχει απόλυτο σεβασμό στο Κοινοβούλιο και στα κόμματα, το πολίτευμα δεν θα αλλοιωθεί και το μεγάλο πρόβλημα της ανασφάλειας, της αβεβαιότητας και των επαναλαμβανόμενων εκλογών λύνεται».

Και μάλιστα ξεκαθαρίζει: «Είμαι διατεθειμένος να εκφράσω τις απόψεις μου για κάθε ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης, όσο η συζήτηση θα εξελίσσεται», δηλώνοντας έτσι παρών σε όλα τα θέματα που απασχολούν την επικαιρότητα, προαναγγέλλοντας μάλιστα ηχηρά την επιστροφή του.

Και ενώ ο πρώην πρόεδρος του κόμματος της αξιωματική αντιπολίτευσης με το άρθρο του αυτό ξεκαθαρίζει ουσιαστικά προς ποια κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθεί και η Ν.Δ. ως προς την εκλογή του προέδρου της και βάζει τα πράγματα στη θέση τους, στο «γαλάζιο» στρατόπεδο επικρατεί γενική σύγχυση, περιμένοντας, όπως λένε, τις προτάσεις του πρωθυπουργού, ο οποίος έχει αρχίσει τις διαβουλεύσεις για τον εκλογικό νόμο με τους αρχηγούς των κομμάτων.

◆ Και όλα αυτά μέσα σε ένα κλίμα εκνευρισμού που εκπέμπει η ηγεσία της Ν.Δ., με αποκορύφωμα – τέταρτη παρέμβαση – τις χθεσινές προειδοποιήσεις προς τα κόμματα και τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, από τους οποίους ζητείται ουσιαστικά να μη συμφωνήσουν στα θέματα του εκλογικού νόμου και στη συγκέντρωση του κρίσιμου αριθμού των 200 βουλευτών για να εφαρμοστούν οι αλλαγές από την επόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Η κατάσταση που επικρατεί στη Ν.Δ. είναι μια κατάσταση κομφούζιο, όπως γράφουμε και στη σελίδα 4 και στο ρεπορτάζ για τη συγκέντρωση του κρίσιμου αριθμού των 200 βουλευτών. Οι απειλές προς τα κόμματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ότι δηλαδή όποιος στηρίξει τον νέο νόμο δεν θα έχει θέση στη μεταρρυθμιστική ομπρέλα που επιχειρεί να φτιάξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης (!!!), μένουν χωρίς διευκρίνιση από τα «φωτισμένα γαλάζια» μυαλά σχετικά με το με ποιον τελικά θα μείνει να κάνει κυβέρνηση ο Μητσοτάκης, αν τελικά πάρει την εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση. Δικαιολογημένα λοιπόν κάποιος θα μπορέσει να πει ότι από το «γαλάζιο» ομιχλώδες τοπίο της περασμένης εβδομάδας η Ν.Δ. πέρασε σε μια κατάσταση κομφούζιο…

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

 του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Πνεύμα  και  Ηθική

Η προηγούμενη εβδομάδα είχε αναγγελθεί, από το σύνολο του μιντιακού συστήματος, ως η αρχή του τέλους της ΣΥΡΙΖΑΝΕΛΛ εξουσίας  (που για να μην ξεχνιόμαστε είναι Βορειοκορεατικής προέλευσης αλλά Τσιπρικής εφαρμογής), δια της ειρηνικής  ανακατάληψης  της  -μαγαρισμένης από τα Αριστερά μιάσματα-   «Βαστίλης του Μαξίμου».

Όμως επειδή  ο  «αγών  του  κολλαγόν(ου)»   δεν   δικαιώθηκε (εισέτι) καθώς  τα  «σινιέ  καλσόν»  δεν ταιριάζουν με  τα  «επαναστατημένα   ξώφτερνα»,  ψέλλισαν  κάτι  «άρρητα  ρήματα»  όπως «…μου  άρεσε  η συγκέντρωση,  ήταν  ήπια,   χαλαρή,  μαζεύτηκαν  “οι  φίλοι  του Φίλη”!»   (Γ.  Πρετεντέρης)  ή «…ότι  και  να  λέει  η  Κυβέρνηση η  συγκέντρωση ήταν..…αξιοπρεπής!»  (Ν. Χατζηνικολάου)  και από την παραζάλη  το γύρισαν στον «Πεντοζάλη»,  με την έκδοση  και νέου  σκληρόδετου  τόμου της σειράς  που   τιτλοφορείται:   «Ο Πολάκης σε νέες περιπέτειες».

Ομολογώ ότι για την πολιτική επάρκεια του αναπληρωτή Υπουργού Υγείας αλλά και για την στιβαρότητα του πολιτικού του λόγου δεν είχα άποψη, καθώς οι προσλαμβάνουσες μου ήταν αποσπασματικές μέσω κάποιων συνεντεύξεων του, κυρίως στο ραδιόφωνο «105,5 στο Κόκκινο» και στην εφημερίδα  «Αυγή».  Από  την  άλλη,  τα  «πορτραίτα»  που  του  επιφύλασσε  -συχνά πυκνά-  ο μιντιακός εσμός των βαρέως διαπλεκομένων, επιμελώς τα απέφευγα  επειδή  -παιδιόθεν-  παρουσιάζω  «σύνδρομο στοματικής αλλεργίας» καθώς δεν μπορώ να καταπιώ με τίποτα τα «σκατά», χωρίς οδυνηρές συνέπειες  και σοβαρούς  κινδύνους για  την υγεία μου.

Τον Πολάκη έτυχε να ακούσω, προ ημερών, δια ζώσης στο Περιστέρι και γρήγορα διαπίστωσα ότι πρόκειται για ένα άνθρωπο έτσι όπως πρέπει να είναι ο άνθρωπος: «Φύσει πολιτικόν ζώον».

Μιλάει άμεσα, λαϊκά, πειστικά, εκτός κειμένου και εκτός διαγραμμάτων. Το μόνο του διάγραμμα είναι ο οδικός χάρτης-όραμα του προοδευτικού κοινωνικού μετασχηματισμού, και η συνεχής και άοκνη προσπάθεια εφαρμογής του «χάρτη της Δημόσιας Υγείας» ως υπέρτατου αγαθού.

Καθώς λοιπόν δεν έχει μάθει να μασάει τα λόγια του, αναφέρθηκε και σε  αυτό που όλοι γνωρίζουμε: «Το δικαστικό  σώμα  απαιτεί  νέο αίμα, καθώς ένα μέρος των δικαστών – για να το πω κομψά - έχει δεσμεύσεις  ή - για να το πω λιγότερο κομψά - είναι στο παραδικαστικό κύκλωμα του παρελθόντος ή του παρόντος». Με άλλα λόγια είπε αυτό που λέει καθημερινά ο λαός: «Ένας εισαγγελέας μωρέ δεν θα βρεθεί; Ένας, να στείλει καμπόσους φυλακή».

Από την επομένη κιόλας οι  ψευτοδεείς ηθικολόγοι και οι φαινομενολόγοι Δημοκράτες (Δικαστές, Δικηγόροι, Κόμματα, Μίντια) ζητούν ακαταπαύστως την διαπόμπευση και καρατόμηση του «βέβηλου» Πολάκη, δηλαδή όπως λέει ο Καβάφης: «Οι τα φαιά φορούντες και περί ηθικής λαλούντες» ή όπως λέει η παροιμία: «Βγήκε  η  πομπή  στις  στράτες  και  κοροϊδεύει  τους  διαβάτες».

Κοροϊδεύουν μιλώντας περί δικαιοσύνης όλοι όσοι δεν βρήκαν να πουν μια λέξη για το «πάρτυ» του Χρηματιστηρίου, για τα δομημένα ομόλογα, για το Βατοπέδι, για τους «κουμπάρους», για το τεράστιο σκάνδαλο της SIEMENS, για την φυγάδευση του Χριστοφοράκου, για την «κοπάνα» του Καραβέλα, για τα Ολυμπιακά και τα Δημόσια έργα, για τις κρατικές προμήθειες, για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, για τις «λίστες» και τους ληστές, για τις  «παραιτήσεις» των Πεπόνη και Μουζακίτη, για τις «off shore» και τους Παπασταύρου, για τα θαλασσοδάνεια κομμάτων και καναλαρχών, για το σκάνδαλο του Τ.Τ., για τον Βγενόπουλο,  για την Τσατάνη, για τις δηλώσεις μίσους ιεραρχών, για το «πάρτυ του ΚΕΕΛΠΝΟ» (αλήθεια ποιος το σταμάτησε και ποιοι τον πολεμάτε;).

Αθάνατο το ρητό του Σεγκελά:  «Μην πείτε στη μανούλα μου ότι είμαι δημοσιογράφος, νομίζει ότι δουλεύω πιανίστας σε μπουρδέλο»

Δεν αρκεί η βούληση...

Τάσος Παππάς

«Δεν αρκεί η διακυβέρνηση της χώρας για να μπορέσεις να ελέγξεις όλους τους αρμούς της εξουσίας. Το κράτος δεν είναι ένα εργαλείο που...
μπορούμε να το βάλουμε να δουλέψει όπως θέλουμε επειδή είμαστε κυβέρνηση». Αυτό είπε ο υπουργός Περιβάλλοντος Πάνος Σκουρλέτης σε συνέντευξή του στην «Εποχή».

Όντως έτσι είναι. Μια κυβέρνηση χρειάζεται πολλά παραπάνω από μια πλειοψηφία στη Βουλή προκειμένου να εφαρμόσει το σχέδιό της.

Αν μάλιστα έρχεται με πρόθεση ρήξης τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα, αν υπολογίσουμε ότι τις νέες πολιτικές που έχουν στόχο την ανατροπή καλείται να προωθήσει ένας κρατικός μηχανισμός που έχει δομηθεί από άλλα κόμματα με διαφορετική αντίληψη για τη διακυβέρνηση.

Μια τέτοιου τύπου κυβέρνηση πρέπει να αναμετρηθεί με εδραιωμένα συμφέροντα, ισχυρούς καταναγκασμούς, εκτεταμένες εστίες αδράνειας και διαφθοράς, παγιωμένες συνήθειες και βολικά κεκτημένα.

Το «παλιό» σ’ όλες τις εκδοχές του δεν θα παραδώσει τα όπλα επειδή ένα εκλογικό αποτέλεσμα αυτό επιτάσσει.

Θα αντισταθεί, θα βάλει εμπόδια, θα συκοφαντήσει, θα διχάσει, θα κινδυνολογήσει, θα προσπαθήσει να χειραγωγήσει και να αποπροσανατολίσει, θα εκμαυλίσει, θα δελεάσει, θα επιχειρήσει να ρηγματώσει τη συνοχή του αντιπάλου. Θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο προκειμένου να κρατήσει τις θέσεις του στο σύστημα εξουσίας.

Η βούληση για συγκρούσεις είναι προϋπόθεση, δεν φτάνει όμως. Απαιτούνται σωστή ανάλυση της πραγματικότητας (συσχετισμοί, διαθεσιμότητα της κοινωνίας), πρόγραμμα με ιεραρχήσεις, πολιτικό προσωπικό ικανό να ανταποκριθεί στις ανάγκες της συγκυρίας και βεβαίως συμμαχίες με κοινωνικές δυνάμεις και τμήματα της δημόσιας διοίκησης που θέλουν να αλλάξουν την κατεύθυνση της χώρας. Αυτά σε κανονικές συνθήκες.

Ωστόσο, η Ελλάδα δεν είναι σήμερα μια κανονική χώρα. Βρίσκεται σε κατάσταση επιτροπείας. Δεν αποφασίζει η κυβέρνηση για την οικονομική πολιτική, αλλά οι δανειστές. Δεν καθορίζει η κυβέρνηση τις προτεραιότητες, αλλά οι εταίροι.

Δεν επιλέγει η κυβέρνηση τους στόχους, αλλά οι θεσμοί. Δεν μπορεί η κυβέρνηση να τοποθετήσει ανθρώπους της εμπιστοσύνης της σε θέσεις-κλειδιά, ενώ είναι υποχρεωμένη να συνεργάζεται με στελέχη που δίνουν αναφορά στους δανειστές γιατί απ’ αυτούς έχουν διοριστεί.

Ακόμη και για θέματα που δεν έχουν εμφανή δημοσιονομική διάσταση (εκλογικός νόμος, αναθεώρηση του Συντάγματος) οι εταίροι θέλουν να έχουν άποψη, εκτιμώντας ότι τα πάντα μπορεί να επηρεάσουν την οικονομία, την ανταγωνιστικότητα, τις αγορές (ο τριαδικός Θεός του νεοφιλελευθερισμού).

Ο Αλιέντε μετά τη νίκη του στις εκλογές στη Χιλή είχε πει: «Τώρα πήραμε την κυβέρνηση, αργότερα θα πάρουμε και την εξουσία». Οι Αμερικανοί και ο Πινοτσέτ είχαν άλλη γνώμη και το... αργότερα ήταν μια στυγνή δικτατορία.

Ευτυχώς, στην Ελλάδα τέτοιο κίνδυνο δεν διατρέχουμε. Ωστόσο, κυβέρνηση που προχωράει ψάχνοντας και αυτοσχεδιάζοντας δεν θα έχει μακρύ βίο. Εκτός αν πηγαίνει από συμβιβασμό σε συμβιβασμό. Τότε όμως θα είναι μία από τα ίδια...

Μίλα!

ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ

Η πλάκα με τους «Παραιτηθείτε» τελείωσε. Αν βάλει όσο μυαλό διαθέτει κάτω ο Μητσοτάκης και ζητήσει τη γνώμη κάποιων συμβούλων του, που «έκαναν καριέρες με τις διαδηλώσεις», ίσως καταλάβει τα γιατί. Εμάς δεν μας πέφτει λόγος και ούτε μπορούμε να συγκριθούμε με έναν απόφοιτο των καλύτερων αμερικανικών πανεπιστημίων. Εξάλλου το πολιτικό σόι που κάνει κουμάντο στη Ν.Δ. δεν παίρνει από μαθήματα. Μια χαρά τη βρίσκει τη συγκέντρωση, μια χαρά τη χαζομάρα, μια χαρά την αντιπολίτευσή του. Προφανώς, εν αναμονή του «πλειοψηφικού ρεύματος» που θα πνίξει τον Τσίπρα, μια χαρά του φαίνονται οι μπουρμπουλήθρες.

Στη δική μας πλευρά, όμως, καλό θα ήταν να συζητήσουμε πώς ό,τι ξεκίνησε με φιλοδοξίες τραγωδίας του ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε σε κωμωδία της Ν.Δ. Για να επιβεβαιωθεί έτσι ο κανόνας που μάθαμε στις σπουδές μας επί του πεζοδρομίου: Στην πολιτική δεν κάνεις ό,τι θέλεις. Κάνεις ότι μπορείς. Και τα κινήματα, μεγάλου μάλιστα βεληνεκούς, δεν γεννιούνται με το πάτημα ενός κουμπιού: Enter, και φύγαμε. Γεννιούνται όταν μεγάλες κοινωνικές ομάδες δεν μπορούν και δεν θέλουν να ζουν όπως πριν. Και οι από πάνω, η πολιτική και οι συλλογικότητες, μπορούν μόνο να βοηθήσουν στον τοκετό και στον βηματισμό τους. Με λογική κι ευαισθησία.

Το άλλο και πιο σημαντικό για όσους κινούνται -με όποιους αστερίσκους- στον αστερισμό της στήριξης της κυβέρνησης είναι η στάση τους απέναντι στη στάση των κατσαρολιστών. Το γεγονός, δηλαδή, ότι κινητοποιήθηκε ένας κόσμος ολόκληρος, στο Διαδίκτυο και όχι μόνο. Το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι πήραν την υπόθεση ειρηνικά και ειρωνικά στα χέρια τους, άνοιξαν το καπάκι της κατσαρόλας, αποκάλυψαν ποιος - ποιος - ποιος θα φαγωθεί. Και το γεγονός ότι το εναρκτήριο λάκτισμα της μετωπικής αντιπαράθεσης το έδωσε ένας υπουργός, που τσίγκλησε με τη συνταγματική βέργα τη σφηκοφωλιά. Και πετάχτηκαν έξω οι σφήκες, που παρίσταναν τις μέλισσες.

Έτσι είδαν όλοι το χρώμα των άνευ χρώματος και το κεντρί των άνευ κέντρου. Επειδή αποφασίσαμε να πούμε τα σύκα - σύκα. Και θυμήθηκα τον μεγάλο Αζίζ Νεσίν: Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου, ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς, κρατώ τη γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με έναν φθόγγο, με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει: ΜΙΛΑ!

Αυτά έγραφε πριν από πολλά χρόνια. Υπάρχει κανείς που δεν καταλαβαίνει ότι για μας η στιγμή του ΜΙΛΑ είναι τώρα;

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

                                  του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Για  το γάιδαρο  καβάλα

Η πολιτική  δεν παράγεται εν κενώ,  γι’ αυτό και όταν έτσι συμβαίνει  δημιουργείται κενότητα και ιστοριογραφείται ως «το ιδεολόγημα της κενομπουρδολογίας». Αντιθέτως, η πολιτική γεννάται όταν στοιχίζει το μπόι της με το ανάλογο κοινωνικό περιβάλλον και ευδοκιμεί όποτε γίνεται ισοβαρής  με το κυρίαρχο πολιτικό διακύβευμα της περιόδου αναφοράς.

Η πολιτική της Ν.Δ.  (αρχηγεύοντος  του Κυριάκου και αντιπροεδρεύοντος του Αδ-όνειδος) συμπυκνώνεται στην φράση του Γκρινιάρη στην “Χιονάτη”: «Δεν ξέρω τι είναι,  αλλά είμαι εναντίον του».

Η Δεξιά  -ειδικότερα στην παρούσα  πολιτική συγκυρία-  είναι μια βαθιά διασπασμένη παράταξη, όπως σχεδόν διαχρονικά είναι και η Αριστερή παράταξη. 

Η Αριστερά βέβαια διασπάται, για λόγους  ιδεολογικού προσανατολισμού και ιδεολογικής επικυριαρχίας στα (κάποτε «εκτός σχεδίου») χωράφια της. Βλέπεις η μάχη δίνεται για το «πάνω απ’ όλα η αρχή της “ιδεολογικής καθαρότητας”  σύντροφοι».

Από την άλλη η Δεξιά διασπάται  όταν οι επάλληλοι κύκλοι εξουσίας (που συνυπάρχουν διαγκωνιζόμενοι στο εσωτερικό της) αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα από τα οποία εκπορεύονται και χάριν των οποίων υπάρχουν. Πολλώ δε μάλλον όταν αυτό συμβαίνει κάτω από πρωτόγνωρες συνθήκες   -ν’ αντιπολιτεύεται δηλαδή η Δεξιά  μια κυβέρνηση της Αριστεράς.  Βλέπεις εδώ η μάχη δίνεται για το «πάνω απ’ όλα η “ελεύθερη (ασύδοτη, ή ανάλγητη, ή αυτορυθμιζόμενη) αγορά” κύριοι».

Επειδή λοιπόν ο στόχος για άμεση επαναφορά στην κυβερνητική εξουσία αποτελεί κολλοσιαίο θέμα  υπαρξιακής  σημασίας για την Δεξιά παράταξη,  και επειδή το πολιτικό αφήγημα αλλάζει αστραπιαία, κάθε φορά που διαψεύδεται οικτρά από την πραγματικότητα, παραμένει σταθερό σημείο αναφοράς μόνο το αίτημα για εκλογές.

Έτσι η Ν.Δ. ασκεί αντιπολίτευση δια «ευρημάτων» και δια «εφευρημάτων», ενίοτε και δια της δημιουργίας εντυπώσεων.

Πέντε μόλις μήνες μετά τις εκλογές (τις τέταρτες κατά σειράν από το 2013 που έχασε η Ν.Δ.)  έθεσε αίτημα εκλογών με το αιτιολογικό ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταρρεύσει (μαζί και η χώρα)  καθώς αδυνατεί να περάσει από την Βουλή το Φορολογικό και το Ασφαλιστικό  που αποτελούν προαπαιτούμενα».

Μετά την ψήφιση τους έθεσε αίτημα εκλογών «προβλέποντας» την επερχόμενη καταστροφή από «το μη κλείσιμο της αξιολόγησης».

Μετά το κλείσιμο της αξιολόγησης  έθεσε αίτημα εκλογών «ανακαλύπτοντας» την «μη εκταμίευση της δόσης λόγω της μη ολοκλήρωσης (κατά 100%) του προγράμματος».

Μετά την δέσμευση  του EWG για την άμεση εκταμίευση της δόσης, έστησαν (με την έμπνευση του Αδ-όνειδος)  την «αυθόρμητη»  συγκέντρωση-κατσαρόλας  (ή χύτρα ταχύτητας, που αρμόζει και στην τάξη τους) των «παραιτηθείτε».

Γιατί;

Γιατί ο Φίλης  λέει θέλει να «φάει κάποια φωνήεντα».

Γιατί ο Σπρίντζης  -άκουσαν-  δεν «μασάει» με την σύμβαση για το Ελληνικό,  καθώς  «το τίμημα θα έπρεπε να είναι πολλαπλάσιο και δεν είναι, λόγω της αρχικής σύμβασης». 

Γιατί καθημερινά καταγράφεται ένα «πλατύ ρεύμα» (στήριξης να το πεις, συμπόρευσεις να τ’ ονομάσεις, συστράτευσης να το αποκαλέσεις)  στο πρόσωπο του «τιμονιέρη» Κυριάκου. 

Από τον λαό; Όχι καλέ, από τον ΔΟΛ, αλλά και από ένα ευρύ φάσμα του πολιτικού κόσμου. Άκου και σημείωνε: Λοβέρδος, Μανιάτης, Σκυλακάκης, Διαμαντοπούλου, Χρυσοχοϊδης, Ψαριανός, Τατσόπουλος, Φωτήλας και (εάν δεν αναλάβει την ηγεσία της «κεντροαριστεράς») Θεοδωράκης.  Για τον Βενιζέλο και τον Πάγκαλο ούτε συζήτηση. «Παρουσιάστεεεε. Αρμ!».

Κάποιοι (οι Αδ-όνειδες) πίστεψαν ότι ο Κυριάκος θα πορευτεί προς την εξουσία ως άλλος Χριστός, που «επορεύθη επί πώλου όνου καθήμενος  εισελθών θριαμβευτής,  μετά Βαΐων και κλάδων, στα Ιεροσόλυμα».

Δυστυχώς  για αυτούς η πορεία του αποδείχτηκε….Βυζαντινή διαπόμπευση.

«Για τον γάιδαρο καβάλα.  Ανάποδα και κρατημένος από την ουρά».