Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

                                  του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Για  το γάιδαρο  καβάλα

Η πολιτική  δεν παράγεται εν κενώ,  γι’ αυτό και όταν έτσι συμβαίνει  δημιουργείται κενότητα και ιστοριογραφείται ως «το ιδεολόγημα της κενομπουρδολογίας». Αντιθέτως, η πολιτική γεννάται όταν στοιχίζει το μπόι της με το ανάλογο κοινωνικό περιβάλλον και ευδοκιμεί όποτε γίνεται ισοβαρής  με το κυρίαρχο πολιτικό διακύβευμα της περιόδου αναφοράς.

Η πολιτική της Ν.Δ.  (αρχηγεύοντος  του Κυριάκου και αντιπροεδρεύοντος του Αδ-όνειδος) συμπυκνώνεται στην φράση του Γκρινιάρη στην “Χιονάτη”: «Δεν ξέρω τι είναι,  αλλά είμαι εναντίον του».

Η Δεξιά  -ειδικότερα στην παρούσα  πολιτική συγκυρία-  είναι μια βαθιά διασπασμένη παράταξη, όπως σχεδόν διαχρονικά είναι και η Αριστερή παράταξη. 

Η Αριστερά βέβαια διασπάται, για λόγους  ιδεολογικού προσανατολισμού και ιδεολογικής επικυριαρχίας στα (κάποτε «εκτός σχεδίου») χωράφια της. Βλέπεις η μάχη δίνεται για το «πάνω απ’ όλα η αρχή της “ιδεολογικής καθαρότητας”  σύντροφοι».

Από την άλλη η Δεξιά διασπάται  όταν οι επάλληλοι κύκλοι εξουσίας (που συνυπάρχουν διαγκωνιζόμενοι στο εσωτερικό της) αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα από τα οποία εκπορεύονται και χάριν των οποίων υπάρχουν. Πολλώ δε μάλλον όταν αυτό συμβαίνει κάτω από πρωτόγνωρες συνθήκες   -ν’ αντιπολιτεύεται δηλαδή η Δεξιά  μια κυβέρνηση της Αριστεράς.  Βλέπεις εδώ η μάχη δίνεται για το «πάνω απ’ όλα η “ελεύθερη (ασύδοτη, ή ανάλγητη, ή αυτορυθμιζόμενη) αγορά” κύριοι».

Επειδή λοιπόν ο στόχος για άμεση επαναφορά στην κυβερνητική εξουσία αποτελεί κολλοσιαίο θέμα  υπαρξιακής  σημασίας για την Δεξιά παράταξη,  και επειδή το πολιτικό αφήγημα αλλάζει αστραπιαία, κάθε φορά που διαψεύδεται οικτρά από την πραγματικότητα, παραμένει σταθερό σημείο αναφοράς μόνο το αίτημα για εκλογές.

Έτσι η Ν.Δ. ασκεί αντιπολίτευση δια «ευρημάτων» και δια «εφευρημάτων», ενίοτε και δια της δημιουργίας εντυπώσεων.

Πέντε μόλις μήνες μετά τις εκλογές (τις τέταρτες κατά σειράν από το 2013 που έχασε η Ν.Δ.)  έθεσε αίτημα εκλογών με το αιτιολογικό ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταρρεύσει (μαζί και η χώρα)  καθώς αδυνατεί να περάσει από την Βουλή το Φορολογικό και το Ασφαλιστικό  που αποτελούν προαπαιτούμενα».

Μετά την ψήφιση τους έθεσε αίτημα εκλογών «προβλέποντας» την επερχόμενη καταστροφή από «το μη κλείσιμο της αξιολόγησης».

Μετά το κλείσιμο της αξιολόγησης  έθεσε αίτημα εκλογών «ανακαλύπτοντας» την «μη εκταμίευση της δόσης λόγω της μη ολοκλήρωσης (κατά 100%) του προγράμματος».

Μετά την δέσμευση  του EWG για την άμεση εκταμίευση της δόσης, έστησαν (με την έμπνευση του Αδ-όνειδος)  την «αυθόρμητη»  συγκέντρωση-κατσαρόλας  (ή χύτρα ταχύτητας, που αρμόζει και στην τάξη τους) των «παραιτηθείτε».

Γιατί;

Γιατί ο Φίλης  λέει θέλει να «φάει κάποια φωνήεντα».

Γιατί ο Σπρίντζης  -άκουσαν-  δεν «μασάει» με την σύμβαση για το Ελληνικό,  καθώς  «το τίμημα θα έπρεπε να είναι πολλαπλάσιο και δεν είναι, λόγω της αρχικής σύμβασης». 

Γιατί καθημερινά καταγράφεται ένα «πλατύ ρεύμα» (στήριξης να το πεις, συμπόρευσεις να τ’ ονομάσεις, συστράτευσης να το αποκαλέσεις)  στο πρόσωπο του «τιμονιέρη» Κυριάκου. 

Από τον λαό; Όχι καλέ, από τον ΔΟΛ, αλλά και από ένα ευρύ φάσμα του πολιτικού κόσμου. Άκου και σημείωνε: Λοβέρδος, Μανιάτης, Σκυλακάκης, Διαμαντοπούλου, Χρυσοχοϊδης, Ψαριανός, Τατσόπουλος, Φωτήλας και (εάν δεν αναλάβει την ηγεσία της «κεντροαριστεράς») Θεοδωράκης.  Για τον Βενιζέλο και τον Πάγκαλο ούτε συζήτηση. «Παρουσιάστεεεε. Αρμ!».

Κάποιοι (οι Αδ-όνειδες) πίστεψαν ότι ο Κυριάκος θα πορευτεί προς την εξουσία ως άλλος Χριστός, που «επορεύθη επί πώλου όνου καθήμενος  εισελθών θριαμβευτής,  μετά Βαΐων και κλάδων, στα Ιεροσόλυμα».

Δυστυχώς  για αυτούς η πορεία του αποδείχτηκε….Βυζαντινή διαπόμπευση.

«Για τον γάιδαρο καβάλα.  Ανάποδα και κρατημένος από την ουρά».