Αντίγνωμος

Μίλα!

ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ

Η πλάκα με τους «Παραιτηθείτε» τελείωσε. Αν βάλει όσο μυαλό διαθέτει κάτω ο Μητσοτάκης και ζητήσει τη γνώμη κάποιων συμβούλων του, που «έκαναν καριέρες με τις διαδηλώσεις», ίσως καταλάβει τα γιατί. Εμάς δεν μας πέφτει λόγος και ούτε μπορούμε να συγκριθούμε με έναν απόφοιτο των καλύτερων αμερικανικών πανεπιστημίων. Εξάλλου το πολιτικό σόι που κάνει κουμάντο στη Ν.Δ. δεν παίρνει από μαθήματα. Μια χαρά τη βρίσκει τη συγκέντρωση, μια χαρά τη χαζομάρα, μια χαρά την αντιπολίτευσή του. Προφανώς, εν αναμονή του «πλειοψηφικού ρεύματος» που θα πνίξει τον Τσίπρα, μια χαρά του φαίνονται οι μπουρμπουλήθρες.

Στη δική μας πλευρά, όμως, καλό θα ήταν να συζητήσουμε πώς ό,τι ξεκίνησε με φιλοδοξίες τραγωδίας του ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε σε κωμωδία της Ν.Δ. Για να επιβεβαιωθεί έτσι ο κανόνας που μάθαμε στις σπουδές μας επί του πεζοδρομίου: Στην πολιτική δεν κάνεις ό,τι θέλεις. Κάνεις ότι μπορείς. Και τα κινήματα, μεγάλου μάλιστα βεληνεκούς, δεν γεννιούνται με το πάτημα ενός κουμπιού: Enter, και φύγαμε. Γεννιούνται όταν μεγάλες κοινωνικές ομάδες δεν μπορούν και δεν θέλουν να ζουν όπως πριν. Και οι από πάνω, η πολιτική και οι συλλογικότητες, μπορούν μόνο να βοηθήσουν στον τοκετό και στον βηματισμό τους. Με λογική κι ευαισθησία.

Το άλλο και πιο σημαντικό για όσους κινούνται -με όποιους αστερίσκους- στον αστερισμό της στήριξης της κυβέρνησης είναι η στάση τους απέναντι στη στάση των κατσαρολιστών. Το γεγονός, δηλαδή, ότι κινητοποιήθηκε ένας κόσμος ολόκληρος, στο Διαδίκτυο και όχι μόνο. Το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι πήραν την υπόθεση ειρηνικά και ειρωνικά στα χέρια τους, άνοιξαν το καπάκι της κατσαρόλας, αποκάλυψαν ποιος - ποιος - ποιος θα φαγωθεί. Και το γεγονός ότι το εναρκτήριο λάκτισμα της μετωπικής αντιπαράθεσης το έδωσε ένας υπουργός, που τσίγκλησε με τη συνταγματική βέργα τη σφηκοφωλιά. Και πετάχτηκαν έξω οι σφήκες, που παρίσταναν τις μέλισσες.

Έτσι είδαν όλοι το χρώμα των άνευ χρώματος και το κεντρί των άνευ κέντρου. Επειδή αποφασίσαμε να πούμε τα σύκα - σύκα. Και θυμήθηκα τον μεγάλο Αζίζ Νεσίν: Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου, ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς, κρατώ τη γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με έναν φθόγγο, με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει: ΜΙΛΑ!

Αυτά έγραφε πριν από πολλά χρόνια. Υπάρχει κανείς που δεν καταλαβαίνει ότι για μας η στιγμή του ΜΙΛΑ είναι τώρα;